คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 662
แม่ชีแห่งโชคชะตากำจดหมายไว้มืออันสั่นเทาของเธอ เธอกัดฟันกรอดและกล่าวกับออโรร่า “ท่านเจ้าสำนักศิษย์พี่ นี่คือความระยำที่แดร์ริลได้กระทำ! เขาล่วงละเมิดน้องสะใภ้ของตัวเอง จนทำให้เธอต้องหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ในความอับอาย!”

แม่ชีแห่งโชคชะตามีจิตสังหารอันแข็งกร้าว “แดร์ริลควรถูกกำจัดให้สิ้นซากสำหรับสิ่งที่เขาทำ!”

ฟลอเรียนตกใจเมื่อได้ยินคำตอบของแม่ชีแห่งโชคชะตา เขาจ้องไปที่ออโรร่าอย่างโหวงเหวง

‘ผู้หญิงที่อยู่ข้าง ๆ ท่านแม่ชีแห่งโชคชะตา… คือเจ้าสำนักง้อไบ๊งั้นเหรอ?’

ฟลอเรียนและยูมิสบสายตากัน พวกเขาตกใจเกินกว่าจะพูดอะไรออกมา

มีข่าวลือหนาหูว่าเจ้าสำนักแห่งสำนักง้อไบ๊เป็นคนมีหน้าตางดงาม

เธอดูสวยกว่าที่พวกเขาเคยคาดคิดไว้เสียอีก!

ฟลอเรียนรู้สึกประทับใจอย่างชอบพอ เขากลืนน้ำลายเฮือกใหญ่

หากเขาได้ร่วมหลับนอนกับออโรร่าผู้งดงามคนนี้สักครั้ง เขาก็จะไม่เสียใจเลยแม้แต้น้อยต่อให้เขาต้องสิ้นชีพมลายไป!

…

อีกด้านหนึ่งในโรงพยาบาลอันดับหนึ่งของเมืองตงไห่

แดร์ริลนั่งอยู่ตรงม้านั่งด้านนอกห้องผ่าตัด เขารู้สึกหัวใจแตกสลายร้อนรนที่ไม่รับรู้ถึงอาการของโมนิก้า

เอี๊ยด…

เมื่อเขามาถึงจุดแตกหัก ประตูห้องผ่าตัดก็เปิดออก หัวหน้าโรงพยาบาลเชลลีก็เดินออกมาอย่างเงียบสงบ ด้านหลังของเธอคือทีมสูติแพทย์และแพทย์แผนกฉุกเฉินผู้เชี่ยวชาญที่สุดในเมืองตงไห่

“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?” แดร์ริลพุ่งตัวโผงผางไปเข้าประชิดและกล่าวถามอย่างวิตกกังวล

เชลลีกล่าวตอบเขาด้วยรอยยิ้ม “ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้ว พี่แดร์ริล ทั้งแม่และเด็กปลอดภัยดี เธอต้องการพักผ่อนอีกสักหน่อย เพราะเธอเสียเลือดมาก”

พิ้ว!

แดร์ริลรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอกเมื่อได้ยินสิ่งนั้น เขารู้ท่วมท้นไปด้วยความสุขที่อธิบายไม่ได้ เขาสวมกอดเชลลีอย่างลิงโลด เขาเอาปากแนบชิดใบหูของเธอและกล่าว “ขอบคุณมาก เชลลี ขอบคุณมาก!”

อ้อมกอดทำให้เชลลีตกใจ ใบหน้าของเธอแดงก่ำและเธอรู้สึก เก้ ๆ กัง ๆ

ระหว่างที่เธอรู้สึกเขินอาย เธอก็อดไม่ได้ที่จะต้องสงสัยว่าใครคือผู้หญิงในห้องผ่าตัดที่ทำให้แดร์ริลรู้สึกกระวนกระวาย พวกเขาสองคนมีเกี่ยวข้องกันอย่างไร?

เชลลีคิดกับตัวเองว่าเธอค่อนข้างหน้าตาดี แต่เธอรู้สึกว่าเทียบไม่ได้กับความสวยของโมนิก้า

“โอ้…”

แดร์ริลรู้สึกตัวว่าเขาถลำล้ำเส้นเกินไปและปล่อยตัวเชลลีจากอ้อมกอดอย่างอักอ่วน

เขารู้สึกตื้นตันอย่างถึงที่สุด เขาถึงกับหลงลืมไปว่าเชลลีคือผู้หญิง! แดร์ริลเกาหัวและฉีกยิ้มให้กับเชลลี “ฉัน… ฉันว่าจะเข้าไปดูสักหน่อยดีกว่า”

เขาพุ่งตรงไปเข้าในแผนกทันที

โมนิก้าดูไม่ซีดเซียวเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ก็ยังคงอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด มันบีบหัวใจเหลือเกินที่เห็นเธออยู่ในสภาพเยี่ยงนี้

แดร์ริลเดินเข้าไปหาเธอและจับประคองมือเธอไว้อย่างอ่อนโยน เขาโทษตัวเองที่ทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมาน “ที่รัก ผมขอโทษที่ทำให้คุณต้องมาเจ็บปวด”

หัวใจของแดร์ริลปวดร้าวเมื่อเขากล่าวเช่นนั้น เขาจ้องเขม็งเข้าไปในดวงตาของโมนิก้าด้วยความรัก

โมนิก้าต้องทำงานในบาร์คาราโอเกะ มันคงยากลำบากสำหรับเธอที่ไม่มีแม้กระทั่งบ้านพักอันสะดวกสบายและอาหารอันอบอุ่นลงท้อง

โมนิก้าฉีกยิ้มที่มุมปากและส่ายหัว “ไม่ ไม่ต้องเสียใจ… โอเคไหม?”

โมนิก้าถอนหายใจโล่งอกเมื่อได้ยินว่าเด็กทารกปลอดภัย ในที่สุดเธอก็ได้พบกับแดร์ริลอีกครั้งและเด็กทารกในท้องของเธอก็ปลอดภัยดี เธอจะต้องการอะไรไปมากกว่านี้? ความทุกข์ทรมานของเธอก่อนหน้านี้ไม่ได้ส่งผลอะไรอีกต่อไปแล้ว

แดร์ริลสวมกอดโมนิก้าแน่นขนัดและกล่าวถาม “ที่รัก ช่วยบอกฉันทีได้ไหมว่าพี่สะใภ้ที่แนะนำเธอให้ไปทำงานที่บาร์คาราโอเกะคือใคร?”

โมนิก้าขบริมฝีปากของเธอและพำพึม “พี่สะใภ้ของนายไง ยูมิ”

ยูมิ?

แดร์ริลโกรธเคืองมาก! หมัดของเขากำแน่น!

โมนิก้าสัมผัสได้ถึงความโกรธแค้นของแดร์ริล เธอจึงปลอบโยนเขา “แดร์ริล อย่าโมโหไปเลย เธอเจตตาดีที่แนะนำงานให้กับฉัน”