คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 592
“แม่ หยุดพูดแบบนั้นสักที” ลิลี่กระซิบ

“ทำไมฉันจะต้องหยุด? อีวอนนั้นมาจากตระกูลที่มีเส้นสายกว้างขวางในเมืองตงไห่ แต่ทำไมเธอถึงได้ทำตัวชั้นต่ำขนาดนี้?” ซาแมนธากล่าวต่อ “เธอมีตัวเลือกตั้งมากมายแต่ทำไมต้องมาขโมยสามีของคนอื่นด้วย ต่ำตมที่สุด!”

ซาแมนธามุ่งตรงไปที่ตู้เซฟและขุดคุ้ยเอาใบทะเบียนสมรสของลิลี่ออกมารวมถึงบัตรประจำตัวประชาชนและเอกสารสำคัญอื่น ๆ เธอเขวี้ยงเอกสารพวกนั้นลงบนโซฟาและดุด่าอย่างเกรี้ยวกราด “แกจะต้องไปหย่า แกได้ยินฉันไหม? ฉันจะป่าวประกาศให้ทั่วทั้งเมืองตงไห่ได้รับรู้ว่าอีวอนนั้นต่ำตมมากแค่ไหน ให้พวกเขารู้ไปเลยว่าเธอเป็นคนแบบไหน!”

ซาแมนธาเดือดพล่าน เธอนั่งลงบนเก้าอี้นวมไขว่ห้างและดุด่าว่ากล่าวลิลี่ต่อ

อีวอนนั้นก็มีสติฟื้นคืนกลับมาในระหว่างที่เธออยู่ในห้องของแดร์ริล เธอสามารถได้ยินเสียงสนทนาของซาแมนธาและลิลี่อย่างชัดเจน

ก่อนหน้านี้ อีเว็ตต์ได้ฝังเข็มเงินพิสุทธิ์ไว้ในแขนของอีวอนเพื่อยืดชีวิตของเธอ อีเว็ตต์อธิบายไว้ว่าอีวอนจะตื่นขึ้นเมื่อเข็มถูกดึงออก เธอจะกลับไปอยู่ในสภาพเดิมก่อนหน้านี้และเธอจะมีชีวิตอยู่ต่อได้อีกเพียงแค่สามชั่วโมงเท่านั้น

เมื่อเข็มเงินถูกดึงออก อีวอนนั้นก็ซีดเซียวและอ่อนแอ

อีวอนแทบจะร้องไห้เมื่อเธอได้ยินบทสนทนาจากด้านนอกของห้อง เธอไม่เคยถูกวิพากษ์วิจารณ์รุนแรงขนาดนี้มาก่อนในชีวิต อย่างไรก็ตามเรื่องพวกนั้นก็ไม่ได้สำคัญอีกต่อไป เพราะเธอสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกเพียงแค่สามชั่วโมง

อีวอนรู้สึกเสียใจ ทุกสิ่งที่เธอต้องการในตอนนี้คือขอแค่เพียงได้พบกับแดร์ริลเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก เธอก็หยิบโทรศัพท์ของเธอออกมาและกดเบอร์โทรศัพท์ไปหาแดร์ริล น้ำตาไหลพรั่งพรูออกมาอาบแก้มของเธอราวกับน้ำตก

อีกด้านหนึ่ง แดร์ริลและแด๊กซ์นำพากองทัพสมาชิกสำนักประตูสุราลัยมาถึงที่ตีนเขาของภูเขาคุนหลุน แดร์ริลเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่ออยู่ตรงนั้นเพื่อสังเกตการณ์แทนที่จะรีบบุกขึ้นไปบนภูเขา ตามแผนการที่วางไว้พวกเขาจะรอการมาถึงของเชสเตอร์เพื่อร่วมกับสาวกของนิกายตำหนักอมตะ เมื่อถึงตอนนั้นพวกเขาก็จะเข้าบุกโจมตีสำนักคุนหลุน

ระหว่างที่รออย่างเงียบสงบ แด๊กซ์ก็หยอกล้อขึ้นมา “แดร์ริล ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่นายเอาชนะหัวใจของอีวอนได้? ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลย”

“ถามจริง ๆ สำหรับนายใครสำคัญกว่ากัน? ลิลี่ หรือ อีวอน?”

แด๊กซ์นั้นสับสนงงงวย เพราะลิลี่และอีวอนพวกเธอทั้งคู่คือเทพธิดาแห่งเมืองตงไห่

แดร์ริลยิมอย่างขมขื่นและส่ายหัว “เรื่องนี้… บ้าเอ้ย! ทำไมฉันจะต้องบอกนายด้วย?” แดร์ริลกล่าวถาม “นายกลายเป็นคนสอดรู้สอดเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”

ทันใดนั้นขณะที่เขากำลังกล่าว โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

มันค่อนข้างเงียบเฉียบในระหว่างที่ทุกคนกำลังซุ่มรอ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือก็ทำให้พวกเขาประหลาดใจ เป็นเหตุการณ์ที่น่ากระอักกระอ่วน

แดร์ริลก็รับสายโทรศัพท์ในทันทีขณะเขาคิดว่ามันเป็นสายโทรเข้ามาจากเชสเตอร์ มันไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะระยะทางระหว่างเกาะอมตะและภูเขาคุนหลุนอยู่ห่างไกลกันเป็นพัน ๆ กิโลเมตร เชสเตอร์จะเดินทางมาถึงที่นี่แล้วได้อย่างไร?

แดร์ริลมองไปที่โทรศัพท์มือถือของเขาและตกใจเมื่อเห็นชื่อบนหน้าจอโทรศัพท์ มันเป็นสายเข้ามาจากอีวอน

อีวอน?

แดร์ริลเริ่มมีอาการวิงเวียนศรีษะและร่างกายของเขาก็สั่นเทา เขารับสาย “อีวอน เธอ…”

ก่อนที่เขาจะทันได้กล่าวอะไรออกมา อีวอนขัดจังหวะ “แดร์ริล นายอยู่ไหน? ฉันตื่นแล้ว”

อีวอนฝืนยิ้มเพื่อให้น้ำเสียงของเธอดูร่าเริง

แดร์ริลนั้นกระวนกระวายราวกับโดนฟ้าผ่าลงมา ดวงตาของเขาเป็นสีแดงก่ำขณะพึมพัมอย่างวิตกกังวล “อีวอน เกิดอะไรขึ้น? เรื่องมันเป็นยังไง? บอกฉันมาใครดึงเข็มเงินพิสุทธิ์ออกไป?”