‘อีวาน ไวท์ อยู่ที่นี่?’ เรเชลสงสัย

เธอนั้นประหลาดใจและรีบกล่าว “พ่อ หนูจะไปกับพ่อด้วย”

อีวาน ไวท์คือลูกศิษย์ของโอฟีเลีย เลน และเขายังมาจากตระกูลไวท์ที่มีชื่อเสียงในเมืองมิด

อีวานและเรเชลต่างเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน และเธอก็ชื่นชอบเขามากขณะเธอรู้สึกว่าเขานั้นพราวเสน่ห์

โอฟีเลียนั่งอยู่บนโซฟาซึ่งเป็นตัวอย่างที่ดีของความสง่างามด้วยทรวดทรงที่เย้ายวนของเธอ

อีวานลูกศิษย์ของเธอ ยืนอยู่ข้างหลังเธอในชุดสูท ดูหล่อเหลาเอาการสุด ๆ

อีวานเป็นลูกศิษย์ของโอฟีเลียมาได้เกือบสี่ถึงห้าปีแล้ว และค่อนข้างเชี่ยวชาญในการกลั่นโอสถ

“อีวาน!” เรเชลทักทายเขาอย่างมีความสุข “ยินดีที่ได้เจอนาย! เราไม่ได้เจอกันนานมาก ฉันเบื่อหน่ายจวนจะตายอยู่แล้ว!”

อีวานหัวเราะ “ที่ผ่านมาฉันยุ่ง ๆ แต่ฉันก็มาอยู่ตรงนี้แล้ว!”

โอฟีเลียยิ้ม เธอคิดว่าอีวานและเรเชลเป็นคู่บุญทายของสวรรค์

โซรันเดินเข้ามาและทักทายโอฟีเลีย “ยินดีต้อนรับสู่ที่บ้านพักน้อย ๆ ของเรา”

สมาคมโอสถแห่งเจียงหนานเป็นองค์กรที่มีอิทธิพลอย่างมากในโลกของบรรดาผู้บ่มเพาะ โดยเฉพาะ โอฟีเลีย เลน เธอไม่ควรถูกก้าวล่วงปรมาจารย์และผู้บ่มเพาะหลายคนให้ความเคารพเธอ

เธอลุกขึ้นยืนและกล่าว “โซรัน คุณช่างกรุณา ฉันขออภัยที่มาเยี่ยมเยือนโดยไม่ได้บอกกล่าวก่อน ฉันหวังว่าคุณจะไม่ว่าอะไร”

“นั่งสิ นั่งก่อน ทำตัวตามสบายเหมือนบ้านตัวเอง” โซรัน กล่าว เขาสั่งคนรับใช้ “เอาน้ำชาที่ดีที่สุดของเราออกมา”

เมื่อน้ำชามาเสิร์ฟ โอฟีเลียก็กระโดดเข้าประเด็น “ฉันมาที่นี่ก็เพื่อโอกาสอันเป็นมงคล”

‘โอกาสอันเป็นมงคล?’ โซรันสงสัย

“โอกาสอันเป็นมงคลอะไร?” เขาถาม

โอฟีเลียยิ้มบานแฉ่งและกล่าว “อีวาน ลูกศิษย์ของฉัน และลูกสาวของคุณรักใคร่ชอบพอกันเป็นอย่างมาก พวกเขาเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ดังนั้นฉันจึงพาอีวานมาที่นี่เพื่อสู่ขอลูกสาวคุณแต่งงาน”

เรเชลหน้าแดง เธอนั้นปลาบปลื้มตื้นตันเป็นอย่างมาก ถ้าเธอได้แต่งงานกับอีวาน เธอคงจะเป็นหญิงสาวที่โชคดีที่สุดในโลก!

โซรันหน้างอ จากนั้นเขาก็หัวเราะอักอ่วนและกล่าว “อย่างงี้นี้เอง ช่างน่าเสียดาย ผมต้องขออภัยคุณ โอฟีเลีย ลูกสาวของผมได้เตรียมแต่งงานแบบคลุมถุงชนกับคนอื่นไว้แล้ว”

รอยยิ้มของโอฟีเลียและอีวานหายสาบสูญไปทันที

“ฉันขอถามได้ไหมว่าเป็นใคร?” โอฟีเลียกล่าวถามอย่างสงสัย

‘แปลกประหลาด อีวานและเรเชลเติบโตมาด้วยกันและเข้าคู่กันได้ดีมาก ทำไมโซรันถึงคลุมถุงชนเธอกับคนอื่นแทน?’ โอฟีเลียสงสัย

โซรันยิ้มและกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “เขามีนามว่า แดร์ริล ดาร์บี้”

ลูกทูนหัวของเขาคนนี้คืออัจฉริยะ และไม่มีใครจะดีเทียบเท่าเขาได้การแต่งงานกับลูกสาวของเขากับแดร์ริล ไม่ใช่เรื่องเสื่อมเสียอะไรเลย

โอฟีเลียตัวสั่นคลอ ขณะเธอหน้าเง้าหน้างอ และถาม “แดร์ริล ดาร์บี้จากเมืองตงไห่?”

ถ้าหากมันเป็นเขาจริง ๆ มันคงจะเป็นเหตุบังเอิญครั้งมโหฬาร

ในการแข่งขันปรุงโอสถก่อนหน้านี้ การแสดงฝีมือของแดร์ริลนั้นเฉิดฉายออกมา เธอยังคงจำเขาได้ดี เขานั้นคือคนพิเศษ และเธอต้องการเขามาเป็นลูกศิษย์ของเธอ หลายคนคงฆ่าฟันแก่งแย่งกันเป็นลูกศิษย์ของเธอ แต่เขากลับปฏิเสธ