คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 665
”เธอคือใคร? ทำไมเธอถึงต้องมาฆ่าฉัน?” แดร์ริลมองไปที่เทพธิดาตัวน้อยและกล่าวซ้ำอย่างเย็นชา “ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย อย่ามาลองดีกับฉัน!”

เขากดดาบกลืนโลหิตไปที่คอของเทพธิดาตัวน้อย!

ไอรีนเหลือบมองไปที่ดาบกลืนโลหิต ไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความหวาดกลัว “เร็วสิ! ฆ่าฉันเลย! ฉันจะบอกอะไรให้ นายคงจะไม่ได้พบกับความสงบสุขอีกหลังจากที่นายฆ่าฉัน นายจะกลายเป็นที่หมายหัวของใครหลายคน”

เฮ่อ…

แดร์ริลจ้องไปที่หญิงสาวผู้ไม่ยอมอ่อนข้อ

“เร็วเข้าสิ ปล่อยฉันไปสักที” ไอรีนกล่าวอย่างเย็นชา แม้ว่าเธอจะถูกสะกดจุดตรึงไว้อยู่ แต่เธอก็ไม่ได้ทำตัวเหมือนกับคนถูกจับ

แดร์ริลหัวเราะคิกคัก “เธอถ่อมาที่นี่เพื่อจะฆ่าฉัน แต่เธอก็ยังมาขอให้ฉันเมตตาปล่อยตัวเธอไปงั้นเหรอ? เธอคิดว่ามันจะเป็นไปได้รึไง? เอาล่ะ ทั้งหมดที่เธอต้องทำก็แค่บอกฉันมาว่าเรามีเรื่องบาดหมางอะไรกันถึงขนาดที่เธอจะต้องมาฆ่าฉัน ฉันจะปล่อยเธอไปถ้าเธอพูดออกมา”

“ไม่มีทาง” สามคำสั้น ๆ เล็ดลอดออกมาจากปากของเธอ

ซวย!

แดร์ริลหมดความอดทนจนปรอทแตก เขายกตัวเทพธิดาตัวน้อยขึ้นแล้ววางเธอลงบนพื้นในท่านั่ง

“นี่นายกำลังจะทำอะไร? ไปให้พ้น! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” เทพธิดาตัวน้อยตื่นตระหนก เธอจะถูกแตะเนื้อต้องตัวจากชายหนุ่มได้อย่างไร? ช่างน่าอัปยศสำหรับเทพธิดาแห่งพระราชวังฟูเหยา!

อย่างไรก็ตาม นั่นยังไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายที่สุด เธอแปลกใจและโกรธเคืองที่แดร์ริลเอาตัวเธอไปนั่งบนชายหาดและถอดรองเท้าและถุงเท้าของเธอออกไป

เท้าทั้งสองข้างที่เหมือนกับหยกบริสุทธิ์ถูกเปิดเผยออกมา

“นาย… ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ” ไอรีนงวยงง เธอไม่รู้ว่าแดร์ริลกำลังจะทำอะไรกับเธอ เธอตัวสั่นเทาไปทั้งร่างกายและโวยวาย

แดร์ริลไม่สนใจกับเสียงโวกเวกของเธอ เขาชูนิ้วขึ้นและดึงกำลังภายในของเขาออกมาและส่งมันไปที่ฝ่าเท้าของไอรีน

จุดสะกดบนฝ่าเท้าของมนุษย์นั้นมีความอ่อนไหวมาก

แดร์ริลส่งกำลังภายในของเขาผ่านนิ้วมือ การปลุกเร้าทำให้เธอรู้สึกจักกะจี้และอาการจั๊กจี้นั้นแทบจะทนไม่ได้ต่อให้คนนั้นอยู่ในระดับกำลังภายในที่แกร่งกว่า เขาใช้กลอุบายเดียวกันกับอีเว็ตต์ และมันก็ได้พลจนทำให้อีเว็ตต์ต้องร้องขอความเมตตา แดร์ริลรู้ดีว่าต่อให้ดื้อด้านมากแค่ไหนก็ยังต้องหวั่นเกรงกับความจักกะจี้

ไอรีนดิ้นดุกดิกไปมาขณะอาการคันยุบยิบอย่างไม่ลดละมาจากเท่าเปล่า ๆของเธอ

ไม่มีใครจะต้านทานกับความจั๊กจี้ที่น่ารำคาญได้! เทพธิดาตัวน้อยเริ่มหัวเราะคิกคักอย่างควบคุมไม่อยู่

“นาย… ปล่อยฉัน! ฮ่าฮ่า… นาย…”

เธอไม่สามารถที่จะกล่าวจบประโยคได้ ทั้งหมดที่เธอกำลังรู้สึกในตอนนี้ก็คือมดนับหมื่นตัวแล่นคลานอยู่บนฝ่าเท้าเปล่า ๆ ของเธอและความรู้สึกจั๊กจี้นี้มันก็แย่ยิ่งกว่าความตายเสียอีก!

แดร์ริลฉีกยิ้มและมองไปที่เธอ “ฉันปล่อยเธอได้ แต่เธอจะต้องบอกฉันมาก่อนว่าทำไมเธอถึงต้องการที่จะฆ่าฉัน เธอเป็นใครมาจากไหน? ตราบใดที่เธอยอมบอกฉันก็จะปล่อยตัวเธอไปทันที”

เทพธิดาตัวน้อยขบริมฝีปากของเธอและปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยวเฉียบขาด “นาย… นายต้องปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้! ฉัน… ฉันจะบอกนาย…”

“เธอต้องพูดออกมาก่อน!”

แดร์ริลกล่าวเสียงแข็ง แรงจักกะจี้ที่นิ้วของเขาก็เพิ่มมากขึ้น

“ฮ่าฮ่า… ฮ่า… ฮ่าฮ่า…”

ไอรีนกลั้นขำต่อไปอีกไม่ไหว เธอหัวเราะดังลั่นออกมา

“นาย นาย… ฮ่าฮ่า… นายกล้าดียังไงถึงทำกับฉันแบบนี้?”

ไอรีนหัวเราะจนเสียงแตก แถมเธอก็ยังรู้สึกอับอายขายขี้หน้าอีกด้วย ‘ไอ้เวรนี่! เขาทำแบบนี้ได้ยังไง?’

“นาย… นายหยุด… ฮ่าฮ่า หยุดสิ!” ความจั๊กจี้ก็ยิ่งทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ ไอรีนเก็บอาการไว้ไม่อยู่เสียทรงอย่างสิ้นเชิง เธอขำออกมาด้วยเสียงหัวเราะร่า ไม่สงวนท่าทีของเทพธิดาตัวน้อยอีกต่อไป ในเวลาเดียวกันเธอก็ตะคอกใส่แดร์ริล

เธอรู้สึกว่าทุกตารางนิ้วบนผิวหนังเท้าของเธอเต็มไปด้วยความจั๊กจี้ยุบยิบที่ทนไม่ได้!

“ฉันจะบอก… ฉันจะบอกแล้ว… ฉันขอร้อง เอาล่ะ พอสักที! หยุดก่อน!” ไอรีนตัวสั่นเหงื่อแตกไหลท่วมทั่วตัว เธอไม่สามารถจะทนได้อีกต่อไปและขอความเมตตา