คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 772
”ลิลี่ เราลงจากเรือและหาที่พักสำหรับคืนนี้กันเถอะ” จัสตินกล่าวด้วยรอยยิ้มและกระโดดลงจากเรือ

“เดี๋ยวผมช่วยคุณเอง” เขากล่าวขณะยื่นมาไปหาลิลี่

“อื้ม” ลิลี่กล่าวตอบอย่างอ่อนโยนขณะเธอจับมือจัสตินลงจากเรือ

จัสตินคอยดูแลเธอเป็นอย่างดีบนเรือในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

ทั้งคู่กวาดสายตาสอดส่องไปบริเวณโดยรอบ เมื่อเท้าแตะบนบก และทันใดนั้นจัสตินก็สังเกตุเห็นชาวประมงท้องถิ่งกำลังจ้องมาที่เขาอย่างสงสัยใคร่รู้อยู่ไม่ห่างออกไป

ชาวประมงแต่งกายด้วยผ้าลินินเนื้อหยาบแบบดั้งเดิมซึ่งให้ความรู้สึกเรียบง่ายและสมถะ

สถานที่แห่งนี้นั้นงดงามและไม่มีมลพิษ มันไม่ใช่ท่าเรือสมัยใหม่ที่พลุกพล่านแต่เป็นหมู่บ้านชาวประมงที่สงบและเรียบง่าย

ลิลี่ก็เฝ้าอดใจรอต่อไปอีกไม่ไหวเมื่อเธอมองไปที่จัสติน “เราจะไปที่ไหนกันดี?”

จัสตินได้บอกกับลิลี่ไว้ก่อนออกเดินทางว่าตัวเขาเคยมาเยือนที่โลกใหม่แล้ว

จัสตินเกาหัวและนึกคิดออกมาเสียงดัง “ตอนที่ฟลอเรียนลี้ภัยมากับกองทัพโลกใหม่ พวกเขาก็ไปเข้าเฝ้าท่านจักรพรรดิที่พระราชวัง แดร์ริลอาจจะต้องไปที่พระราชวังด้วยเหมือนกัน ถ้าเขาต้องการจะตามหาอีวอน”

จากนั้นจัสตินก็หัวเราะออกมาอักอ่วน “มันก็นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้มาที่นี่ ฉันลืมทางที่จะไปพระราชวัง ขอฉันไปถามคนแถวนี้ก่อน”

เขาไม่เคยมาที่โลกใหม่มาก่อนในชีวิต แต่เขาก็ไม่อยากจะทำตัวเองอับอายต่อหน้าเทพธิดาของเขา

เขาเดินมุ่งหน้าไปหาชาวประมงสองสามคนซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา

“สวัสดี ผมขอถาม…”

ชาวประมงรีบตีตัวออกห่างไปก่อนที่จัสตินจะเข้ามาใกล้ พวกเขาเป็นคนระดับรากหญ้าในชนชั้นศักดินาของโลกใหม่และไม่เคยติดต่อกับโลกภายนอกมาก่อน พวกเขาจึงหลีกเลี่ยงจัสตินและลิลี่จากความด้อยกว่า ในตอนที่ทั้งสองคนเดินเข้าไปหาพวกเขาด้วยเสื้อผ้าแปลกตา

ฮืม…

จัสตินรู้สึกกระอักกระอ่วนจากการตอบสนองของชาวประมง ทันทีที่เขากลับมหาลิลี่และฉีกยิ้มเจื่อน ๆ ก่อนจะกล่าว “ดูเหมือนว่าชาวประมงจะเป็นคนขี้อาย เราไปในที่ที่คนพลุกพล่านมากว่านี้หน่อยดีกว่าเพื่อถามทาง”

“อื้ม” ลิลี่พยักหน้าอย่างอ่อนโยน

นี่เป็นครั้งแรกของลิลี่ที่ได้เดินทางไกลออกจากบ้าน เธอไม่มีประสบการณ์ชีวิตมากนัก เธอจึงทำได้เพียงแค่พึ่งพาจัสตินเท่านั้น

หลังจากสนทนากันจบ พวกเขาก็เดินผ่านหมู่บ้านของชาวประมงไปตามทางเดิน

พวกเขาเดินไปได้ไม่ไกลนัก ลิลี่ก็ลื่นล้มอย่างไม่ได้ตั้งใจและเกือบจะทำข้อเท้าพลิกในชุดกางเกงยีนส์และร้องเท้าส้นสูงของเธอ

ในตอนแรกเธอสวมใส่ชุดแต่งงานและถึงแม้ว่าเธอจะซื้อเสื้อผ้าใหม่มาเปลี่ยนเพื่อเดินทางมาที่โลกใหม่ แต่เธอก็ลืมนึกถึงเรื่องรองเท้าของเธอ

โลกใหม่ยังคงยึดติดอยู่ในช่วงสมัยโบราณที่ชาวบ้านยังใช้เพียงแค่ถนนลูกรัง ลิลี่จึงก้าวเดินได้ไม่ถนัดถนี่นักในรองเท้าส้นสูงของเธอ

“ลิลี่ คุณเป็นอะไรรึเปล่า?” จัสตินตื่นตระหนกและย่อตัวลงอยู่หน้าลิลี่เพื่อนวดข้อเท้าของเธอ

“ไม่… ไม่เป็นไร” ลิลี่กัดฟันด้วยสีหน้าที่แน่วแน่ “ฉันไม่เป็นอะไร”

เจ็บปวดเล็กน้อยก็คงไม่เท่ากับการที่เธอหาแดร์ริลไม่เจอ?

หัวใจของจัสตินเริ่มปวดร้าว ขณะเขากล่าว “ลิลี่ รอผมอยู่ตรงนี้ก่อน เดี๋ยวผมมา” จากนั้นเขาก็วิ่งไปที่หมู่บ้านชาวประมง

ไม่นานเขาก็วิ่งกลับมาพร้อมกับรองเท้าธรรมดาคู่หนึ่ง

เขาหัวเราะขณะเขาไปใกล้ลิลี่ “คุณคงจะเดินไม่สะดวกบนรองเท้าส้นสูงแบบนั้น มันคงสบายขึ้นถ้าเธอลองเปลี่ยมาเป็นคู่นี้”

จัสตินก้มลงไปสวมรองเท้าให้กับลิลี่ ขณะที่ตัวเขาเหงื่อแตกไหลท่วม

ลิลี่รู้สึกประทับใจ ขณะเธอกล่าวถามเบา ๆ “ขอบใจ… ขอบใจมาก คุณไปซื้อมันมาจากชาวประมงเหรอ?”

“ผม…” จัสตินรู้สึกเขินอายก่อนที่เขาจะเกาหัวและกล่าวอย่างขบขัน “ผมขโมยมันมา”