‘ผู้หญิงพวกนี้เป็นอะไรนักหนา? แค่ฉันมีเม็ดยาเทวะ เลยหมายความว่าฉันขโมยมันมางั้นเหรอ?’ แดร์ริลคิดในใจแต่เขาก็ยังเงียบไว้

ซาอูลสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด แด๊กซ์ ปู่เห็นได้เลยว่าเพื่อนของแกปฏิบัติกับแกอย่างดีมาก ถึงกับมอบยาที่หายากนี้ให้ ฮ่าฮ่า! รีบกินมันเข้าไปเลย”

ดวงตาของเขาเรืองรองด้วยความจริงใจ แม้ว่าเขาจะอยากได้ยานี้เป็นของตัวเองก็ตาม หากซาอูลได้รับเม็ดยาเทวะในระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นห้า เขาจะกลายเป็นปรมาจารย์ยุทธ! นั่นเป็นระดับที่สูงที่สุดที่จะไปถึงได้

ยังไงก็ตาม แด๊กซ์นั้นเป็นหัวหน้าตระกูลของตระกูลแซนเดอร์ส และอนาคตของตระกูลขึ้นอยู่กับเขา มันสมเหตุสมผลมากกว่าในการให้แด๊กซ์ใช้ยานั้น

“คุณปู่ คุณปู่ติดอยู่ในระดับปรมาจารย์อาวุโสขั้นห้ามาหลายปีแล้ว ได้โปรด ใช้มันเถอะครับ ผมกำลังจะเข้าสถาบันหกวิถีในอีกไม่นาน ผมจะหาโอกาสให้ได้มันมาในอนาคตเอง” แด๊กซ์หัวเราะ

“ไม่มีทาง แกกินมันเถอะ ปู่แก่แล้ว มันไม่ได้มีความหมายอะไรนักไม่ว่าปู่จะทะลวงระดับหรือไม่ แกยังเหลือเวลาอีกมาก แกจะต้องเจออันตรายมากกว่าปู่ ยานั่นจะดีกับแก ฟังปู่แล้วกินมันซะ” ซาอูลปฏิเสธ

เขาตัดสินใจแล้วว่าจะให้แด๊กซ์ได้มันไป ไม่ว่าเขาจะต้องการมันแค่ไหนก็ตาม เขารู้ว่าเขาต้องมีเหตุผลในการเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตระกูล

“ไม่ครับ ได้โปรด คุณปู่ คุณปู่เอามันไปเถอะ”

“อะไร? นี่แกปีกกล้าขาแข็งพอจนไม่ฟังปู่แล้วงั้นเหรอ?”

จากนั้น ทั้งสองก็เกือบจะตีกันเพื่อประโยชน์ของอีกฝ่าย

“หยุดทะเลาะกันเถอะครับ ผมมีอีกเม็ด” แดร์ริลขัดทั้งสองด้วยรอยยิ้มแล้วนำเม็ดยาเทวะอีกเม็ดออกมาจากกระเป๋า

‘หา? อีกเม็ด?’ ทุกคนคิด

ทันใดนั้น ทั้งห้องอาหารก็เงียบลงอีกครั้ง แม้แเต่เดซี่และแดฟนียังต้องมองแดร์ริลอีกครั้งด้วยความไม่เชื่อ

เม็ดยาเทวะเป็นยาที่ล้ำค่าที่สุดในยุทธจักร

แดร์ริลยิ้มแล้วจ้องไปที่เขาก่อนจะส่งยาให้แด๊กซื “เอาล่ะ คนละเม็ดนะ รีบกินมันเข้าไปได้แล้ว”

“แดร์ริล นาย…” แด๊กซ์พูดไม่ออกด้วยความตื่นเต้น โดยไม่ลังเล เขากลืนยาลงไป

ปู่ของเขาก็กลืนมันเช่นกัน ทั้งคู่ไม่สามารถเก็บความตื่นเต้นได้อีก

ทันใดนั้น เดซี่ก็ตั้งสติขึ้นมาได้แล้วถามแดร์ริลด้วยท่าทางจริงใจ “แดร์ริล นายมีมันเหลืออีกไหม?”

เดซี่และแดฟนีก็ติดอยู่ที่ระดับปรมาจารย์ขั้นห้ามาเป็นเวลานานและไม่สามารถทะลวงผ่านไปไม่ว่าจะพยายามขนาดไหนก็ตาม หลังจากเห็นแดร์ริลนำเม็ดยาเทวะออกมาจากกระเป๋าถึงสองเม็ด พวกเธอก็อดไม่ได้ที่จะมองแดร์ริลเปลี่ยนไป

“ถ้านายมี ช่วยให้ฉันอีกเม็ดด้วย” แดฟนีเสริม

ยังไงก็ตาม เสียงของพวกเธอยังคงฟังหยาบคายและจองหอง

“ผมเกรงว่าผมจะนำมาแค่สองเม็ด นั่นเป็นทั้งหมดที่ผมมี” แดร์ริลกล่าวอย่างเย็นชาโดยไม่แม้แต่จะมองพวกเธอด้วยซ้ำ

‘พวกเธอล้อเลียนฉันก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้กลับมาขอเม็ดยาเทวะเนี่ยนะ? พวกเธอคิดว่าฉันเป็นเด็กเหรอ?’ แดร์ริลคิด
อย่างไรก็ตาม มันเป็นความจริงที่เขามียาเพียงแค่สองเม็ดกับตัวในวันนี้ เพราะเขาไม่มีเวลามากพอในการกลั่นมันวันก่อน ๆ

เมื่อฟังแบบนั้น เดซี่และแดฟนีก็ดูไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมเพราะซาอูลอยู่ด้วย

ในขณะเดียวกัน ซาอูลก็ขอตัวกลับไปที่ห้องของเขาเพื่อดื่ม และยาเองก็เริ่มออกฤทธิ์แล้ว

เมื่อเขาจากไป เดซี่ก็เริ่มเยาะเย้ยแดร์ริลทันที “งั้นนายก็มีแค่สองเม็ดสินะ?”

“ใช่ ฉันว่านายต้องขโมยมาจากคนอื่นแน่ นายกล้ามากที่ขโมยเม็ดยาเทวะ ถ้ามีใครจับนายได้ พวกเขาจะต้องตัดขานายแล้วฆ่าครอบครัวนายซะ นั่นมันพอกับโทษที่ขโมยยาสองเม็ดไปไหมนะ?” แดฟนีเสริมอย่างประชดประชัน

แดร์ริลหัวเราะ ผู้หญิงพวกนี้เปลี่ยนสีทันทีที่รู้ว่าคงไม่ได้ยาจากเขา

“พวกคุณประเมินผมสูงเกินไปแล้วล่ะ ใครกันจะไม่เก็บเม็ดยาเทวะของพวกเขาในที่ปลอดภัย? ผมขโมยมันมาจากใครไม่ได้หรอกนะ ถ้าคุณคิดว่ามันง่ายนัก ทำไมพวกคุณไม่ลองขโมยมันดูล่ะ?” แดร์ริลกล่าว

“นาย…” แดฟนีคิดอะไรไม่ออกอีก เธอยืนขึ้น “แด๊กซ์ เรามีเรื่องต้องไปทำ เราจะไปแล้วนะ”

ทั้งคู่เดินกระทืบเท้าออกจากห้องอาหารด้วยส้นสูงของพวกเธอ ขณะที่พวกเธอไป พวกเธอไม่แม้แต่จะมองแดร์ริลด้วยซ้ำ พวกเธอคิดว่าพวกเธอจะได้เม็ดยาเทวะจากเขา แต่เขามีแค่สองเม็ด พวกเธอจึงไม่อยากเสียเวลาคุยกับคนแบบเขาอีก