คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 544
“อีวอน อย่าทำให้ผมกลัวสิ…” แดร์ริลน้ำตาซึมเมื่อเขาสำลักคำพูดของตัวเอง! เขารู้สึกราวกับว่าถูกแทงไปที่หัวใจ!

แดร์ริลรู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีวอนที่ค่อย ๆ โรยรินอย่างช้า ๆ

ตอนนั้นเอง อีวอนซบอ้อมแขนของแดร์ริล เธอรู้สึกเหนื่อยแต่ก็ฝืนยิ้มได้ในที่สุด “ฉัน… ฉันไม่เป็นไร ฉันแค่รู้สึกเหนื่อยมาก…”

“อีวอน ฟังผม คุณจะไม่เป็นอะไร พวกเราจะไม่เป็นอะไร…” เสียงของแดร์ริลสั่นในขณะที่เขาพูดอย่างแผ่วเบา

แม่ชีแห่งโชคชะตาหัวเราะอย่างเยือกเย็นก่อนที่แดร์ริลจะพูดจบ “ยังจะทำตัวเจ้าชู้แม้ว่าประตูความตายจะอยู่ตรงหน้า แดร์ริล วันนี้ไม่มีทางเลยที่แกจะหนีไปได้ ฉันต้องฆ่าแกแทนปู่ของแก นี่คือความอัปยศของตระกูลดาร์บี้”

แม่ชีแห่งโชคชะตาสะบัดข้อมือและดาบเล่มยาวก็ปรากฏในมือของเธอ หลังจากนั้นเธอก็ฟาดมันไปที่แดร์ริลอย่างไม่ลังเล

แดร์ริลกัดฟัน เขาไม่อยากยืดเวลาการต่อสู้ออกไปอีกแล้ว เขาสู้เธอกลับด้วยการเหวี่ยงดาบกลืนโลหิตไปที่แม่ชีแห่งโชคชะตา หลังจากนั้นก็ถือโอกาสหนีไปพร้อมกับอีวอนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา!

“อย่าขยับ!” แม่ชีแห่งโชคชะตาอยากจะไล่ล่าแต่เธอช้าเกินไป เมื่อแดร์ริลได้หายตัวไปท่ามกลางความมืดของค่ำคืน

เฮ่อ…

แดร์ริลหนีไปได้อีกครั้ง!

แม่ชีแห่งโชคชะตาไม่พอใจและถอนลมหายใจเฮือกยาวก่อนจะเลื่อนไปมองลีรอย

ทันใดนั้นเอง ลีรอยที่พึ่งจะดื่มด่ำพลังวิญญาณของอีวอนเสร็จและกำลังเตรียมการเลื่อนขั้นเป็นปรมาจารย์ยุทธขั้นที่สี่

แม่ชีแห่งโชคชะตาจ้องลีรอยด้วยความแปลกใจ “ท่านเจ้าสำนักเฮนเดอร์สันเป็นผู้เชี่ยวชาญยุทธอย่างแท้จริง เขาสามารถเลื่อนจากปรมาจารย์ยุทธขั้นที่หนึ่งเป็นปรมาจารย์ยุทธขั้นที่สี่ในเวลาเพียงไม่กี่วัน…” เธอคิด

…

ในขณะเดียวกัน แดร์ริลประคองอีวอนและวิ่งอย่างเร็วที่สุดเท่าที่เขาสามารถทำได้

ฝนไม่ตกที่เมืองตรงไห่มาครึ่งเดือนแล้วแต่วันนี้ก็เกิดพายุขึ้นอย่างกะทันหัน พายุนั้นช่างบังเอิญเหมือนกับอารมณ์ที่บ้าคลั่งของแดร์ริล

“อีวอน ได้โปรดรอหน่อยนะ เราใกล้จะถึงในเมืองแล้ว เกือบถึงโรงพยาบาลแล้ว รอหน่อยนะ” แดร์ริลพูดกับอีวอนอย่างสิ้นหวังขณะที่ร่างกายของเขาเปียกโชกไปด้วยฝน

อีวอนอยู่ในภาวะวิกฤต แต่เธอยังคงยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของแดร์ริลอย่างอ่อนโยน “แดร์ริล ฉันไม่เคยคิดว่าฉันจะรักใครมากขนาดนี้ในชีวิต” เสียงของอีวอนแผ่วเบาและอ่อนแอแต่เธอก็พูดต่อ “ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันคือการได้อยู่กับคุณ คือการที่ลืมตาขึ้นมาเห็นคุณทุกวัน แต่ความปรารถนานี้จะไม่มีวันเป็นจริง ฉัน… ฉันกำลัง…”

หัวใจของแดร์ริลรู้สึกเจ็บปวดไปพร้อมกับน้ำตาในตาของเขา “คุณกำลังพูดไร้สาระอะไร? อีวอน หยุดพูดไร้สาระ!”

อีวอนยิ้มแผ่ว “ฉันไม่ได้พูดไร้สาระ… ฉันไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้นานแล้ว ฉันสัมผัสได้…”

แดร์ริลใจสลายเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ เขาขบฟันอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่วิ่งอย่างหมดท่าไปพร้อมกับอีวอนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา!

โรงพยายาลตงไห่ ซิตี้ เฟิร์ส

มันเป็นช่วงกลางดึกที่มีหมอและผู้ป่วยบางคนเท่านั้นที่ยังอยู่ที่โรงพยาบาล

ปัง!

แดร์ริลไปที่แผนกฉุกเฉินและเตะเพื่อเปิดประตู!

“เชลลี่ มานี่ เชลลี่! เร็ว!” แดร์ริลพูดเสียงดังราวกับว่าเขากำลังจะแตกสลาย

มีพยาบาลสองสามคนคนในแผนกฉุกเฉินที่รู้จักแดร์ริล แต่ถึงอย่างนั้น พวกเขาก็ไม่กล้าพูดอะไรเมื่อเห็นอีวอนในอ้อมแขนของเขาและเรียกเชลลี่ทันที

โดยบังเอิญ เชลลี่กำลังทำงานกะกลางคืนในคืนนี้พอดี และเธอออกจากห้องทำงานอย่างเร็วด้วยเสื้อคลุมสีขาวเมื่อเธอได้ยินการมาถึงของแดร์ริล

เชลลี่รีบเดินไปที่ทางเดินแผนกฉุกเฉินอย่างรวดเร็วและเมื่อเธอเห็นแดร์ริลขี้เปียกโชก เธออดที่จะถามไม่ได้ “แดร์ริล คุณมาทําอะไรที่นี่เวลานี้? ทำไมคุณถึงเปียกซ่กมากแบบนี้…?”

“เร็วก่อน ช่วยเธอ เร็วเข้า!” แดร์ริลไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะพูดคุยเรื่องจิปาถะและพูดอย่างบ้าคลั่ง

ตอนนั้นเอง แดร์ริลเหมือนสัตว์ที่ดวงตามีสีแดงเลือดน่าสะพรึงกลัว

เชลลี่ตัวสั่น เธอก้าวออกไปอย่างรวดเร็วและยื่นมือเธอไปตรวจสอบชีพจรของอีวอน

สีหน้าของเชลลี่เปลี่ยนทันทีเมื่อตรวจสอบชีพจรของอีวอน

“แดร์ริล… ลม ลมหายใจของเธออ่อนมากและหัวใจของเธอสามารถหยุดได้ทุกเมื่อ ฉัน… ฉันเกรงว่าฉันจะไม่มีความสามารถ…” เชลลี่ไม่กล้ามองตาแดร์ริลและก้มหัวลงขณะที่พูดอย่างระมัดระวัง

เธอเป็นหมอมาหลายปีและนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจออาการป่วยเช่นนี้!