คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 741
เขาต้องการให้เธอคุกเข่าลงเพื่อยอมรับเขาให้เป็นอาจารย์ของเธออย่างนั้นหรือ?

สีหน้าท่าทีของเชอรีลเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงเมื่อเธอกรอกตามองไปที่แดร์ริล “อย่ามาทำอวดดี…”

แดร์ริลยักไหล่ “ก็ดี ฉันคงไม่บังคับเธอ เธอก็โทรไปหาคู่หมั้นของเธอให้มามัดตัวฉันไว้อีกทีก็ได้ ต่อให้ฉันมีบทเพลง ฉันก็ไม่มีทางให้เธอ”

เชอรีลกัดริมฝีปากขณะจ้องไปที่แดร์ริล เธอกัดฟันกรอดด้วยความเกลียดชัง เธอไม่ยินยอมที่จะเรียกเขาว่าอาจารย์!

อย่างไรก็ตาม บทเพลงที่เขาได้ร้องออกมาเมื่อสักครู่ มันไพเราะเสนาะหูมาก

ถ้าหากว่าเธอได้เอาบทเพลงนั้นไปร้องบนเวทีในวันถัดไป เธอคงจะโด่งดังมากกว่าเดิมอย่างแน่นอน

“ฉันจะให้เวลาเธอสามวิ” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ถ้าเธอไม่อยากจะยอมรับฉันเป็นอาจารย์ภายในสามวินาทีนี้ เธอก็คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว”

“สาม”

“สอง”

เชอรีลกัดริมฝีปากแทบจะเลือดไหล

“หนึ่ง”

ทันใดนั้นเชอรีลก็ตื่นตระหนกกระทื้บเท้าอย่างกระวนกระวาย “ฉันขอสัญญากับนาย”

ตุ้บ…

ขาอันเรียวงามของเชอรีลก็คุกเข่าลงอยู่เบื้องหน้าของแดร์ริล เธอเอยปากกล่าวอย่างนุ่มนวล “ฉันยินดีที่ได้เรียกนายว่าท่านอาจารย์”

เชอรีลก้มโค้งคำนับแดร์ริล เหมือนกับว่าเขาเป็นอาจารย์ของเธอ แต่เธอทำลงไปอย่างไม่ได้เต็มใจนัก เธอรู้สึกขายขี้หน้า

อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีทางเลือก ถ้าวันถัดไปเธอไม่มีบทเพลงใหม่ไปร้องแสดง ภาพลักษณ์ของเธอก็จะเสียหายเป็นอย่างมาก

แดร์ริลมองเชอรีลด้วยรอยยิ้ม เขารู้สึกปลาบปลื้ม “ดีมาก ลุกขึ้นได้แล้วลูกศิษย์คนดีของฉัน”

ขณะเขากล่าว แดร์ริลก็กวาดสายตาสอดส่องไปที่ทรวดทรงที่เย้ายวนของเชอรีล

“เขียนเพลงได้แล้ว เดี๋ยวนี้!” เชอรีลตะเบ็งเสียงแข็งกระวนกระวาย

แดร์ริลหัวเราะขณะเขาหยิบกระดาษกับปากกาขึ้นมาและเขียนเนื้อเพลงทั้งหมดลงไป หลังจากนั้นเขาก็มอบบทเพลงให้กับเชอรีล

เชอรีลดีใจเป็นลิงโลด เธอฮัมเพลงเริงร่าทันทีเมื่อเธอได้ถือกระดาษเนื้อเพลงอยู่ในมือ

“แม่น้ำผึ้ง กลิ่นของเธอรัญจวนหอมหวาน มันเหมือนกับบุปผาเบ่งบานในสายลมฤดูใบไม้ผลิ…”

แจ่ม!

เพลงเพราะมากจริง ๆ!

เชอรีลนั้นประทับใจเป็นอย่างมากเธอไม่คิดมาก่อนว่าคนชั่วอย่างเขาจะเขียนเพลงออกมาได้ไพเราะขนาดนี้ แต่เขาไม่ใช่คนชั่วอีกต่อไปแล้วเขาคืออาจารย์ของเธอ

“เป็นยังไงบ้างที่รัก? ไอ้เวรนั่นมันยอมเขียนเพลงให้เธอหรือยัง?” มาร์คัสร้องเรียกขณะเขาเดินเข้ามุ่งเข้ามาหาพวกเขา

เชอรีลกล่าวชมเชยแดร์ริลอย่างระรื่นชื่นบาน “ท่านอาจารย์เขียนเพลงได้ไพเราะงดงามมาก ฉันคงไม่ต้องกังวลที่จะขึ้นเวทีพรุ่งนี้แล้ว”

อะไร?

เธอพูดว่า ‘ท่านอาจารย์’ งั้นเหรอ?

มาร์คัสตกตะลึง เขาเริ่งฉงนสงสัย

สองสามวินาทีต่อมา มาร์คัสก็ทนไม่ไหวที่ต้องกล่าวถาม “ที่รัก เธอเพิ่งจะเรียกไอ้เวรนี่ว่าท่านอาจารย์งั้นเหรอ?”

เชอรีลพยักหน้าและกล่าวอย่างจริงใจ “ท่านอาจารย์เป็นคนที่มีพรสวรรค์มาก ดูเหมือนว่าเราจะเข้าใจเขาผิดไป”

แม้แต่ผู้คนจากสำนักพรานก็ไม่อาจจะเขียนเนื้อเพลงที่ไพเราะงดงามได้

ทันใดนั้นมาร์คัสก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าไอ้เวรตะไลคนนี้เป็นแค่คนชั้นต่ำ เขาจะไปเก่งกาจขนาดนั้นได้อย่างไร? ไม่แน่เขาอาจจะไปลอกเลียนแบบเนื้อเพลงของคนอื่นมาและแอบอ้างเป็นผลงานสรรสร้างชิ้นใหม่ของเขาเอง มาร์คัสรู้สึกขับค่องใจในเรื่องที่ภรรยาของเขาไปเรียกไอ้เวรนั่นว่าเป็นอาจารย์ มันฟังดูแล้วน่ากระอักกระอ่วน

แดร์ริลถอนหายใจและกล่าว “ลูกศิษย์คนดีของฉัน เธอควรจะปล่อยเพื่อนตัวน้อยของฉันไปได้แล้ว”

“โอ้ จริงด้วย ปล่อยเธอเร็ว ปล่อยเธอ” เชอรีลกล่าวย้ำซ้ำ ๆ

สักพักหนึ่ง พวกเขาก็พาตัวจีเวลเข้ามาในห้อง

จีเวลรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเธอได้เจอกับแดร์ริล เธอวิ่งพุ่งตัวเข้าไปหาเขาและคล้องแขน

“คุณชาย คุณไม่เป็นอะไร! โล่งอกจริงไปที!” จีเวลตาแดงก่ำ เธอถูกขังไว้ในห้องมืด เธอรู้สึกเสียขวัญและเป็นกังวลเกี่ยวกับแดร์ริล

แดร์ริลยิ้มและปลอบประโลมจีเวล “มันแค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย ไม่เป็นอะไรแล้วตอนนี้”

แดร์ริลรู้สึกได้จีเวลนั้นเป็นห่วงเขาจริง ๆ

เชอรีลเดินมุ่งหน้าไปหาพวกเขาในรองเท้าส้นสูง เธอมองไปที่แดร์ริลและกล่าวถาม “ท่านอาจารย์ นายก็มาจากสำนักพรานด้วยงั้นเหรอ?”

ในดินแดนตะวันออกอันยิ่งใหญ่ ผู้คนที่มีพรสวรรค์ล้วนไปอยู่กับสำนักพราน ‘ท่านอาจารย์จะต้องมาจากสำนักพรานอย่างแน่นอน ในเมื่อเขาเขียนเพลงได้ยอดเยี่ยมขนาดนี้’

จีเวลนั้นตกตะลึง

เธอไม่ได้หูฟาดไปใช่ไหม?

เชอรีลเรียกแดร์ริลว่าท่านอาจารย์?

ถึงแม้ว่าจีเวลจะไม่ใช่คนสำคัญ เธอร่อนเร่มาตลอดช่วงชีวิตวัยเยาว์ของเธอ เธอจึงมีความรู้รอบตัวสูง เธอรู้ว่าสาวสวยคนนั้นเป็นดาราดังที่มีฐานแฟน ๆ นับไม่ถ้วน เธอนั้นยังสูงชั้นอีกด้วย! บุคคลอย่างนั้นกลับกลายมาเป็นลูกศิษย์ของแดร์ริลได้อย่างไร?

มันช่างน่าเหลือเชื่อ…

จีเวลจ้องมองแดร์ริลด้วยความคิดเหล่านั้น เธอเริ่มรู้สึกชื่นชมชายคนนี้มากขึ้นกว่าเดิม