คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 505
เดคแลนและคนอื่น ๆ ต่างตกตะลึงงัน พวกเขาชำเลืองมองกันอย่างขื่นขม

มันไม่ใช่เงินจำนวนน้อย ๆ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมาจากตระกูลที่ร่ำรวย! มันก็ค่อนข้างจะแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิงเมื่อเปรียบเทียบกันระหว่างสินทรัพย์สุทธิสองหมื่นล้านเหรียญกับเงินสดสองหมื่นล้านเหรียญ!

แม้แต่ตระกูลที่มีอิทธิพลบารมีมากที่สุด ก็ยังมีเงินสดแค่เพียงสามล้านเหรียญ มันยังไม่ใกล้เคียงกับความเป็นไปได้ที่จะมีถึงสองหมื่นล้านเหรียญ!

อย่างไรก็ตามพวกเขาตกอยู่ในสถานะที่ไม่สามารถจะปฏิเสธกับข้อเสนอได้!

“พวกแกมีเงินไหมหรือว่าไม่มี?” โอเชี่ยนข่มขู่ เขาหมดความอดทน

“มี มี…” เดคแลนผู้ซึ่งกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ ตะโกนวนเวียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า ขณะเขาบังคับตัวเองให้ฉีกยิ้ม “พวกคุณให้เวลาพวกเราเพื่อรวบรวมเงินสักสองสามนาทีได้ไหม?”

โอเชี่ยนโบกมืออย่างหมดความอดกลั้น “พวกแกมีเวลาสิบนาที เร็วเข้า”

เขาลดกระบี่ลง ขณะลูกสมุนสองคนหยิบเก้าอี้มาให้หัวหน้าของพวกเขา โอเชี่ยนและริเวอร์นั่งลง

เดคแลนลุกขึ้นอย่างขวัญหนีดีฟ่อ และโบกมือเรียกเพื่อนร่วมห้องมารวมตัวกันรอบ ๆ ตัวเขา

“เราจะทำยังไงกันดี?”

เหล่าเด็กนักเรียนถกเถียงกันในความตื่นตระหนก

แม้แต่เคนท์ก็ยังรู้สึกประหม่าขณะเขากระซิบ “ฉันเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับฝาแฝดพาวเตอร์ พวกเขาสร้างชื่อเสียงในยุทธภพเมื่อนานมาแล้วกับเรื่องที่พวกเขามีพลังอำนาจและความโหดเหี้ยม ฉันคิดว่าพวกเขาอำลาวงการไปแล้วเพราะพวกเขาไม่ได้มีความเคลื่อนไหวอะไรในช่วงสองปีที่ผ่านมา ฉันคิดไม่ถึงว่าจะมาเห็นพวกเขาเป็นผู้บงการสำนักชายฝั่ง!”

เขากล้ำกลืนน้ำลายอึกใหญ่ และยิ้มเจื่อน ๆ ตอนเขากำลังจะเสนอคำแนะนำต่อไป “ฉันคิดว่าพวกเราควรจะจ่ายเงินพวกมันไป มันไม่คุ้มที่เราจะต้องเสี่ยงชีวิตกับคนพวกนี้”

บรรดาเด็กนักเรียนต่างเงียบกริบ

พวกเขาเป็นแค่เพียงเด็กน้อยอ่อนปวกเปียก

อีเว็ตต์กัดริมฝีปากของเธอด้วยดวามมีศักดิ์ศรีและกล่าวอย่างหนักแน่น “พวกมันโลภมาก พวกมันตั้งราคาสูงขนาดนั้นก็แค่เพราะว่าพวกมันมีจำนวนคนเยอะกว่า เราจะจ่ายเงินให้พวกมันไม่ได้เด็ดขาด”

มันเป็นจำนวนเงินที่เยอะมหาศาลจนบ้าคลั่ง

เดคแลนและเคนท์ หน้าบึ้งตึงขณะพวกเขาให้คำแนะนำเธอ

“อีเว็ตต์ บรุษผู้ยิ่งใหญ่เคยกล่าวไว้ว่า อย่าสู้ในสงครามที่ไม่มีวันชนะ”

“ใช่เลย! ฝาแฝดคู่นั้นแข็งแกร่งเกินไปและยังมีลูกสมุนอีกมากมายเราไม่มีทางเอาชนะได้หรอก”

มันชัดเจนที่พวกเขาพร้อมจะยอมแพ้

อีเว็ตต์เลือดขึ้นหน้าด้วยความไม่เต็มใจ “นายก็มาจากตระกูลที่มีชื่อเสียงในเมืองตงไห่! นายจะยอมแพ้ที่ถูกรังแกในสวนหลังบ้านของตัวเองได้ยังไง? พวกนายมีความกล้ามากกว่านี้ได้ไหม?”

เด็กนักเรียนตกอยู่ในความเงียบกระอักกระอ่วน

เคนท์ขบฟันแน่น เลือดขึ้นหน้าของเขาด้วยความมุ่งมั่น “ก็ได้ พวกเราเป็นคนที่เกีรยติพวกเราจะยอมแพ้ไม่ได้ ฉันจะโทรหาพ่อ”

มันคงจะเป็นเรื่องน่าอับอายสำหรับเขาที่จะมุดหัวหลบไปหลังจากได้ยินคำกล่าวของอีเว็ตต์

เขาเดินออกไปไกลพอสมควรจากบรรดาเด็กนักเรียน และหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อต่อสายไปหาพ่อของเขาเอ็ดเวิร์ด ฮูห์

เดคแลน จัสติน และคนอื่น ๆ อีกสองสามคนก็ทำตามเช่นเดียวกัน

เคนท์สามารถต่อสายติดได้ในเวลาไม่นาน

เคนท์เริ่มอธิบาย “พ่อ ผมอยู่ที่ชายหาดกับเพื่อน ๆ แล้วเราไปมีเรื่องกับสำนักชายฝั่ง โอเชี่ยน พาวเตอร์หัวหน้าของพวก…”

“อะไร? สำนักชายฝั่ง?”

เอ็ดเวิร์ดหน้าซีดเสียวในทันที เขาดุด่าลูกชายของเขาจากอีกฝากหนึ่งของโทรศัพท์ “ไอ้โง่! ทำไมแกถึงไปมีเรื่องกับสำนักชายฝั่ง ฉันจะต้องไหว้วานให้ใครสักคนไปต่อรองกับพวกมันเรื่องการค้าทางทะเลของตระกูลเรา ไม่อย่างนั้นสินค้าของเราจะไม่มีวันได้ส่งออก! ฉันขอเตือนแก แค่ทำตามที่พวกเขาบอก! อย่าชักศึกเข้าบ้านเข้าใจไหม”

เขาวางสายทันทีหลังจากกล่าวจบ

หน้าผากของเคนท์เหงื่อไหลเย็นยะเยือก

‘บ้าจริง! หรือว่าพ่อเกรงกลัวสำนักชายฝั่ง? เราจะทำยังไงกันดีล่ะต่อจากนี้?”

จัสตินแสดงสีหน้าไม่พอใจเมื่อเขาวางสายจากพ่อ “ฉันบอกพ่อว่าเกิดอะไรขึ้น และเขาก็ด่าไล่ตะเพิดฉันอย่างดุเดือด เขาบอกฉันว่าอย่าไปมีปัญหากับพวกมัน ฉันคิดว่าเราจะต้องหาเงินมาให้ได้”

ฝูงชนต่างเงียบสงัด ความตึงเครียดที่มองไม่เห็นสามารถสัมผัสได้อยู่ในอากาศ

ทุกคนใช้สมองครุ่นคิดเพื่อหาเงินสองหมื่นล้าน แต่ไม่มีทางไหนเลยที่จะทำอย่างนั้นได้!

จากนั้นก็มีคนกล่าวขึ้นมาอย่างสุขุมใจเย็น

“ทำไมไม่ลองให้ฉันไปคุยกับพวกเขาดูล่ะ? ฉันจะขอให้พวกเขาช่วยและปล่อยตัวพวกเราไป”

เขาคือแดร์ริล!

‘อะไร?’

‘ขอให้ช่วยเขาและปล่อยเราไป?’

บรรดาเด็กนักเรียนหันความสนใจไปที่แดร์ริล และสายตาของพวกเขาเปี่ยมไปด้วยความดูแคลน เด็กผู้หญิงคนหนึ่งกล่าวขึ้นมา “แดร์ริล เรากำลังพยายามจะหาเงินกันอยู่ นายอย่ามาสร้างปัญหาให้กับพวกเราตอนนี้ได้ไหม”