บทที่ 41

เมื่อชายหนุ่มตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แดร์ริลก็พบว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นของห้องทำงาน เหงื่อเปียกชุ่มตัวและเสื้อผ้าก็เปียกโชก
ความร้อนและความเจ็บปวดที่เคยแล่นอยู่ในร่างกายบัดนี้ได้หายไปแล้ว
แ-่งเอ๊ย! แซมสันต้องโดนหลอกแน่
สองปีผ่านไป ไม่ว่ายานี่จะมีสรรพคุณอะไร แต่มันคงหมดอายุไปนานแล้ว
แล้วนี่เขาโง่กินมันเข้าไปทำไม? ดีที่ไม่มีอะไรไม่ดีเกิดขึ้น ในขณะที่เขากำลังรู้สึกโชคดี มือถือของเขาก็ดังขึ้น
เมื่อเห็นเบอร์ไม่ปรากฏหมายเลขโทรเข้ามา แดร์ริลนวดคิ้วของเขาแล้วรับสาย
“เป็นอย่างไรบ้าง? นี่ใช่แดร์ริลรึเปล่า?”
ทันทีที่สายถูกรับ เสียงอันนุ่มนวลและยังน่าหลงไหลได้ไหลผ่านสายมา ฟังดูดีและน่าดึงดูด
แถมเสียงนี้ยังฟังดูคุ้น ๆ ด้วย
แดร์ริลบีบคิ้วหนักกว่าเดิมแล้วถาม “คุณคือ?”
เธอแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม “โอ้ ขอโทษที ฉันลืมแนะนำตัวไป ฉันคือ อีวอน ยัง”
อีวอน?
อึก!
แดร์ริลกลืนน้ำลายลงคอ ภาพของหญิงสาวที่นุ่มนวลและเซ็กซี่มากแล่นเข้าประสาทเขาทันที
ครู่ต่อมา แดร์ริลยิ้มและถาม “มีอะไรรึเปล่า?”
เสียงของอีวอนดูแปลก ๆ เธอกล่าว “มันเกี่ยวกับเรื่องในวันเกิดของคุณย่าซาแมนธา เมื่อวานที่ตระกูลลินดัน ฉันรู้มาว่าคุณให้ของขวัญเธอเป็นพัดจักรวาลไร้สิ้นสุด ฉัน… ฉันอยากจะขอถ่ายรูปมันสักหน่อย ได้ไหมคะ?”
แดร์ริลตกใตเล็กน้อย และถามอย่างอย่างผ่อนคลาย “โอ้ นั่น ตระกูลลินดันคิดว่ามันเป็นพัดพัง ๆ ทำไมคุณยังถึงมาสนใจมันตอนนี้ล่ะ?”
อีวอนตอบโดยไม่เสียเวลาลังเล “เพราะพวกเขาไม่ได้รู้เลยว่ามันคืออะไร ฉันรู้เกี่ยวกับประวัติของพัดนี้ มันเป็นของแท้ที่ถูกครอบครองโดยจักรพรรดิเฉียนหลงมาก่อน”
แดร์ริลเริ่มสนใจ เขากล่าว “ก็ได้ แล้วคุณอยากจะถ่ายรูปมันอย่างไรล่ะ?”
“คุณตกลงเหรอ? เยี่ยมเลย!”
อีวอนดีใจมาก เธอคิดว่าแดร์ริลจะปฏิเสธตำขอของเธอ เนื่องจากพัดชิ้นนั้นมีใบเดียวและเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น มันเป็นสมบัติที่ประเมินค่าไม่ได้จริง ๆ
ด้วยความตื่นเต้น อีวอนยิ้มและตอบ “ถ้า…ถ้าคุณสะดวก คุณสามารถมาที่ร้านวัตถุโบราณของตระกูลเราได้หลังจากนี้ เรามีห้องที่ใช้เพื่อถ่ายรูปวัตถุโบราณโดยเฉพาะ”
เธอมอบที่อยู่ของร้านให้แดร์ริล
ร้านวัตถุโบราณที่อีวอนกล่าวถึงมีชื่อว่า ตำหนักไข่มุก มันคือร้านวัตถุโบราณที่ใหญ่ที่สุดในเมืองตงไห่ แดร์ริลมักจะได้ยินถึงชื่อของมันบ่อย ๆ แต่เขายังไม่เคยไปเยี่ยมเยือนเลยสักครั้ง
ครึ่งชั่วโมงต่อมา แดร์ริลก็มาถึงตำหนักไข่มุกพร้อมกับของ ๆ เขา
เมื่อเขาไปถึงโถงหลัก เขาก็เห็นว่าอีวอนนั้นมารออยู่แล้ว ด้วยชุดเดรสสีเข้ม และมันก็ดูลึกลับน่าค้นหามากกว่าตัวที่เธอใส่ในงานวันเกิดของคุณย่าซาแมนธา
“แดร์ริล คุณมาแล้ว!”
เมื่อแดร์ริลเดินเข้ามา อีวอนก็เดินเข้าไปหาเขาด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นกล่องในมือของแดร์ริล ดวงตาคู่สวยของเธอก็แสดงความตื่นเต้นและความหลงไหลทันที
ชายผู้ดูแลตำหนักไข่มุก ปีเตอร์ วิลเลียม มองดูด้วยความสงสัย
คุณอีวอนนั้นมักจะวางตัวอย่างเหมาะสมและสุขุมเสมอ เธอไม่เคยพูดเรื่องไร้สาระ ถ้าอย่างนั้น ทำไมวันนี้เธอถึงดูอารมณ์ดีนัก? อีกอย่างชายท่าทางจน ๆ นี่เป็นใครกัน?
เมื่อเห็นท่าทางสงสัยของปีเตอร์ อีวอนจึงแนะนำ “นี่คือแดร์ริล คุณดาร์บี้จากตระกูลลินดัน เรามีเรื่องต้องปรึกษากัน เพราะฉะนั้นดูร้านไป ถ้ามีอะไรค่อยแจ้งฉัน”
ในขณะที่พูด เธอก็พาแดร์ริลไปที่ห้องส่วนตัว
ปีเตอร์ตะลึงไปเลย
แดร์ริล ดาร์บี้ จากตระกูลลินดัน? เขาไม่ใช่แค่ลูกเขยไร้ค่าเหรอ?
คุณยังมีเหตุผลอะไรต้องไปคุยกับคนแบบนั้น?
แม้ว่าจะสงสัย แต่ปีเตอร์เลือกที่จะไม่คิดมากไปกว่านี้ เขากลับไปให้ความสนใจกับการดูแลร้านต่อไป
หลังจากที่แดร์ริลตามอีวอนเข้าไปในห้องส่วนตัว เขาก็นำพัดออกมาและนำมันวางไว้บนโต๊ะ
อีวอนถือกล้องไว้และถ่ายอย่างระมัดระวัง และชื่นชมมันไปพลาง ๆ
ในอีกด้านหนึ่ง ความสนใจของแดร์ริลอยู่ที่อีวอนอย่างเต็มที่

ต้องกล่าวเลยว่า อวอนนั่นน่าหลงไหลมาก เธองดงามและมีใบหน้าที่สมบูรณ์แบบ รูปร่างของเธอเซ็กซี่ที่สุดเท่าที่คนหนึ่งจะมีได้ เธอยิ้ม และขอบคุณเขา ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมาก” แดร์ริลเก็บพัดและกล่าวอย่างผ่อนคลาย “เรื่องเล็กน้อย ถ้าคุณยังต้องการจะดูมันอีกครั้ง ไม่ต้องเกรงใจ โทรหาผมได้ตลอดเวลา เมื่อได้ยินแดร์ริลกล่าวแบบนั้น อีวอนก็พยักหน้าอย่างดีใจและถามด้วยความสงสัย “คุณได้พัดนั้นมาได้อย่างไรเหรอ?” ด้วยความสัตย์จริง เธออยากจะถามคําถามนี้ตั้งแต่ที่งานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่าซาแมนธา แต่เขาไม่เปิดให้มีโอกาสนั้นเลย ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนอื่น ผู้ซึ่งถูกคนอื่นมองอย่างเหยียดหยามเสมอ อาศัยอยู่ในบ้านมาสามปีโดยที่ไม่ทํางาน ไม่มีรายได้ แต่กลับเป็นเจ้าของพัดจักรวาลไร้สิ้นสุด นี่มัน.. แม้แต่คนที่มีตรรกะไม่เอนเอียงอย่างอีวอนยังไม่สามารถหลีกเลี่ยงความสงสัยนี้ได้ แดร์ริลหัวเราะและกล่าวออกมาอย่างผ่อนคลาย “มันเป็นของขวัญจากเพื่อนน่ะครับ” เธอเข้าใจไปว่าแดร์ริลต้องการปกปิดความจริง อีวอนจึงยิ้มและไม่ได้ตามมันอีก ณ ทางเดิน ปีเตอร์เคาะประตู อีวอนกล่าวถาม “มีอะไรรึเปล่า?” ปีเตอร์ยิ้มออกมาอย่างอับอายเล็กน้อย “คุณผู้หญิงครับ ช่วยออกมาหน่อย มีใครบางคนต้องการซื้อหยก และผมตัดสินใจไม่ได้…”