คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 675
แดร์ริลฉีกยิ้ม เขาโบกมือแล้วพูดว่า “อย่าตื่นตระหนก ใช่ สิ่งที่ฉันให้ไปมันคือยาพิษชนิดหนึ่งที่เรียกว่าโอสถจ้าวสวรรค์ พวกนายจะไม่ตายทันทีหลังจากที่ได้รับโอสถนี้ แต่พวกนายจะต้องได้รับยาถอนพิษทุกปี ไม่เช่นนั้น พวกนายจะต้องตายอย่างเจ็บปวดดั่งมีดที่กรีดผิวหนังของพวกนาย”

แดร์ริลวางแผนเอาไว้แล้วว่าเขาจะไม่ลอบโจมตีหกนิกายหลัก แม้ว่าเขาจะมีความคับข้องใจกับคนเหล่านั้นก็ตาม แต่เขาก็ต้องคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวมด้วย

สำหรับทหาร 30 นายนั้น การฆ่าพวกเขาเป็นการเสียเปล่า มันจะดีกว่าถ้าแดร์ริลจะใช้ประโยชน์จากพวกเขา

แดร์ริลยิ้มและพูดว่า “ถ้าพวกนายไม่เชื่อก็ลองส่งกำลังภายในของพวกนายไปยังเส้นลมปราณดูว่าพวกนายจะรู้สึกเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสหรือไม่”

หลังจากพูดจบ แดร์ริลก็คลายจุดสะกดให้พวกเขา

ทั้ง 30 คนลองทำตามที่แดร์ริลบอก จากนั้น การแสดงออกของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทันที

มันเป็นความจริง! สิ่งที่พวกเขาได้รับคือยาพิษ!

“บอกตามตรงว่าฉันไม่สามารถแปรพักตร์ไปยังโลกใหม่ได้” สีหน้าของแดร์ริลเคร่งขรึม เขามองไปยังเหล่าทหารก่อนที่เขาจะพูดอย่างจริงจัง “ฉันไม่ต้องการที่จะฆ่าพวกนาย ดังนั้น ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสพวกนาย พวกนายจะอยู่ฝั่งฉันหรือจะตายในทันที!”

ออร่าอันทรงพลังเปล่งออกมาจากร่างกายของเขาเมื่อเขากล่าว

ทั้ง 30 คนแลกเปลี่ยนสายตากัน พวกเขากำลังลังเล

ฟุบ…

ภายในสองวินาที ทหารสองนายคุกเข่าลงด้วยเสียงอันดัง จากนั้น พวกเขาก็โค้งคำนับและประกาศความภักดีต่อแดร์ริล “ผมยินดีที่จะรับใช้ท่านปรมาจารย์แดร์ริล!”

“ผมยินดีที่จะรับใช้ท่านเช่นกัน…”

เมื่อเห็นว่ามีคนนำ เหล่าทหารที่เหลือจึงทำตาม เพราะไม่มีใครพร้อมที่จะตายในตอนนี้

“เราให้คำมั่นสัญญาว่าเราจะจงรักภักดีต่อท่านปรมาจารย์แดร์ริล!”

“ผมให้สัญญาว่าผมจะรับใช้ท่านจนตัวตาย!”

แดร์ริลยิ้มอย่างพอใจและพยักหน้า จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้นช้า ๆ และใช้พลังงานภายในเพื่อบรรเทาพวกเขา

“เอาล่ะ อย่าเรียกฉันว่าปรมาจารย์แดร์ริล ต่อจากนี้ไปให้เรียกฉันว่า บราเธอร์แดร์ริล” แดร์ริลสั่ง

เขาไม่ต้องการใช้ชื่อที่โลกใหม่ได้มอบให้แก่เขา เพราะเขาเป็นส่วนหนึ่งของจักรวาลโลก!

“รับทราบ!” เหล่าทหารพยักหน้าทีละคน

จู่ ๆ เสียงใครบางคนก็ดังมาจากที่ ๆ ไม่ไกลนัก!

“แดร์ริล! ไอ้คนไร้ประโยชน์”

เสียงนั้นเป็นเสียงของแม่ชีแห่งโชคชะตาที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ไกลนักด้วยใบหน้าอันบูดบึ้ง เธอเอ่ยคำเหล่านั้นผ่านฟันที่กัดแน่นของเธอ!

เหล่าผู้นำนับร้อยคนจากนิกายต่าง ๆ อยู่กับเธอที่นั่น! มาสเตอร์ลีโอนาร์ดและมาสเตอร์ริดก็อยู่ที่นั่นด้วยเช่นกัน!

เหล่าผู้นำปีนขึ้นมาบนยอดเขานี้ เพื่อตรวจสอบสถานการณ์ภายในค่ายของโลกใหม่

พวกเขาไม่คิดว่าพวกเขาจะเจอแดร์ริลที่นี่!

เมแกนที่อยู่ข้างหลังแม่ชีแห่งโชคชะตาตัวสั่นเมื่อเธอเห็นแดร์ริล เธอสังเกตเห็นว่าแดร์ริลสวมใส่ชุดเกราะของโลกใหม่! และเหล่าทหาร 30 นายที่อยู่รอบตัวเขาต่างก็เป็นคนของโลกใหม่เช่นกัน!

ใบหน้าอันงดงามของเมแกนแสดงออกถึงความโรกธแค้น เธอสาปแช่งเขาในขณะที่เธอชี้ไปที่เขา “แดร์ริล! ไอ้คนสารเลว! แกแปรพักตร์ไปสู่โลกใหม่ได้ยังไง ไอ้คนไร้ประโยชน์!”

เมแกนโมโห!

เธอคิดว่าแดร์ริลเป็นคนสารเลวที่เต็มใจจะทำอะไรก็ได้ แม้ว่าเขาจะต้องหักหลังคนของเขาก็ตาม!

“แดร์ริล ไอ้คนไร้ยางอาย แกจะสมรู้ร่วมคิดกับศัตรูเพื่อโจมตีเพื่อนร่วมชาติได้ยังไง แกยังเป็นมนุษย์อยู่หรือเปล่า?” แม่ชีแห่งโชคชะตากัดฟัน เธอกำลังจมดิ่งลงสู่ความเกลียดชัง!

บทที่ 674

บทที่ 676