คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 607
ซาแมนธายิ้มร่า มันเป็นเรื่องที่ดีที่ลูกสาวของเธอสูญเสียความทรงจำไปสำหรับสามปีที่ผ่านมา!

“คุณเวดเป็นคนฉลาดมาก เขานั้นเหมาะสมกับหนู!” ซาแมนธากุมมือลิลี่และกล่าวต่อ “เขาสูงประมาณเมตรแปดสิบ ตระกูลของเขาทำกิจการค้าไม้และมีทรัพย์สินเป็นพันล้าน!”

ซาแมนธรหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาขณะเธอกล่าวและพรางส่งข้อความหาเวด เธอถามเขาเพื่อให้มาหาที่โรงพยาบาล

ทันใดนั้นก็มีคนแผดเสียงดังลั่นจากด้านนอกของห้องแผนกผู้ป่วย!

“ไอ้ตระกูลลินดันพวกมันอยู่ที่ไหน? เสนอหน้าออกมาเดี๋ยวนี้!”

เสียงเรียกนั้นดังมาก จนกระทั่งตระกูลลินดันเดินออกมาจากห้องแผนกผู้ป่วยและมองไปหาต้นเสียง พวกเขาต่างก็สะดุ้งตกใจ

ต้นเสียงมาจาก ดอน

ดอนนั้นโดนแดร์ริลยำเละ ใบหน้าของเขาปูดบวม แต่เขากลับเพื่อการแก้นแค้น

มีหญิงสาวหน้าตาสวยงามยืนข้าง ๆ เขา เธอนั้นมีเรือนร่างสมบูรณ์แบบ แต่งกายในชุดรัดรูปด้านบนและสวมกางเกงยีนส์สีดำ เธอดูเย้ายาวอย่างน่าเหลือเชื่อ เธอคือแอ๊บบี้ กาย

มีชายชุดดำประมาณยี่สิบคนยืนอยู่ด้านหลังของเธอ พวกเขาทั้งหมดมีรูปร่างใหญ่ยักษ์และมีรอยสักเต็มแขน พวกเขาดูน่าเกรงขามและไม่เป็นมิตร

หลังจากที่แดร์ริลทำร้ายดอน เขาก็โทรหาพี่สาวของเขาแองเจลล่า จากนั้นเธอก็โทรหาแอ๊บบี้เมื่อเธอได้ยินว่ามีใครบางคนมารังแกน้องชายของเธอ

แองเจลล่าและแอ๊บบี้คือเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กัน แองเจลล่าได้พบกับพี่น้องตระกูลกาย แบรนดอนและแอ๊บบี้ เมื่อไม่กี่ปีก่อนในตอนที่เธอมาเมืองตงไห่เพื่อทำธุรกิจ

คุณย่าลินดันเกือบจะทรุดตัวล้มลงเมื่อเธอเห็นบรรดาเหล่าอันธพาล เธอแทบจะจับไม้ค้ำยันไว้ไม่อยู่!

หรือว่าดอนจะไปขอความช่วยเหลือจากแอ๊บบี้?

อำนาจในโลกใต้ดินของเมืองตงไห่ถูกแบ่งเป็นสองโซน

แบรนดอนและแอ๊บบี้คู่หูพี่น้องตระกูลกายมีอำนาจในฝั่งตะวันตกของเมือง ส่วนแด๊กซ์มีอำนาจในฝั่งตะวันออกของเมือง

เมื่อแม่ชีแห่งโชคชะตาแห่งสำนักง้อไบ๊บุกโจมตีคฤหาสน์ตระกูลแซนเดอร์ส แด๊กซ์ได้สูญเสียสมาชิกไปมากมาย บารมีของเขาในเมืองตงไห่ก็ไม่แข็งแกร่งเทียบเท่ากับอย่างที่เคยเป็นมาก่อน

แบรนดอนและแอ๊บบี้จึงฉวยโอกาสนี้ที่จะรุกรานและเข้ายึดครองกิจการหลายแห่งของแด๊กซ์ไว้

ภายในเวลาครึ่งเดือน อำนาจในโลกใต้ดินเกือบทั้งหมดถูกแบรนดอนและแอ๊บบี้เข้ายึดครอง ด้วยความแข็งแกร่งของพวกเขา พวกเขาสามารถที่จะทำทุกอย่างได้ตามที่ใจต้องการ

ตระกูลลินดันต่างพากันกระวนกระวายเมื่อเห็นว่าดอนมากับแอ๊บบี้

ดอนชี้นิ้วไปที่ตระกูลลินดันและตะคอกอย่างขุ่นเคือง “ได้เวลาแล้วสั่งสอนพวกเขาแล้ว”

ใบหน้าของดอนยังคงเจ็บปวดและเขายังโกธแค้นมาก

แอ๊บบี้พยักหน้าขณะเธอจ้องเขม็งไปที่คุณย่าลินดัน “อีแก่ แกและครอบครัวกล้าดียังไงถึงมาทำตัวเหมือนกับว่าเมืองตงไห่เป็นของพวกแก? ดอนอาจจะบังเอิญชนสมาชิกในครอบครัวของแก แต่เขาก็ไม่ได้หนีหนายไปหรือปฏิเสธที่จะชดเชยค่าเสียหายให้ แกกล้าดียังไงถึงไปซัดหน้าเขา? ใครให้อำนาจแกทำแบบนั้น?”

แอ๊บบี้ไม่ได้กล่าวออกมาเสียงดัง แต่มันก็เปี่ยมไปด้วยความกดดันอย่างหนัก

ตระกูลินดันต่างมองหน้ากัน พวกเขาต่างวิตกกังวลใจ

คุณย่าลินดันกระแอมและกล่าว “มิสกาย มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย”

เนื่องจากอิทธิพลของพี่น้องตระกูลกายในเมืองตงไห่ เธอก็ไม่กล้าที่จะแสดงความคิดเห็นใด ๆ เพิ่มเติมอีก

แอ๊บบี้ยิ้ม “เข้าใจผิดกันนิดหน่อยงั้นเหรอ?”

แอ๊บบี้ได้เป็นเพื่อนกับแองเจลล่ามาเป็นเวลาสองสามปีแล้ว และนี่คือครั้งแรกที่แองเจลล่ามาขอความช่วยเหลือจากเธอ เธอจำเป็นต้องสั่งสอนตระกูลลินดันให้เข็ดหลาบ

อัธพาลเริ่มที่จะเข้าห้อมล้อมพวกเขา ตระกูลลินดันกำลังตกอยู่ในปัญหา

พวกเขาได้ทำร้ายน้องชายของแองเจลล่าและดอนก็พาตัวแอ๊บบี้มากับเขาด้วย ตระกูลลินดันกำลังเผชิญกับปัญญาครั้งใหญ่หลวง

ดอนกำหมัดของเขาแน่นและตะคอก “ไม่ต้องไปเสียเวลากับพวกมัน บอกพวกมันให้ส่งตัวไอ้คนที่ต่อยฉันมา!”

พวกเขาจะกำจัดคนที่ต่อยให้รู้แล้วรู้รอดภายในวันนี้!