กลุ่มสาวใช้ที่เก็บกวาดมารวมกันใต้ต้นไทร ขมวดคิ้วและกระซิบกระซาบกัน

“ได้ยินมาว่าคืนนี้ท่านอ๋องจะค้างคืนที่เรือนจู๋หลานขอพระชายารองหยุน”

“ใช่ เจ้าบอกว่าท่านอ๋องเพิ่งจะกลับมาพร้อมกับพระชายา จึงแทบรอไม่ไหวที่จะร่วมห้องหอกับพระชายารองหยุน คิกๆ”

“ดอกไม้ไม่ได้คงอยู่ตลอดไป ต่อให้พระชายาจะมีไทเฮาคอยหนุนหลัง แต่หญิงที่ออกเรือนแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกไป ไม่สามารถเรียกคืนกลับมาได้ มีเพียงเป็นที่รักของสามีจึงจะดี! ”

คนรับใช้เหล่านี้พูดจาไร้สาระ เซียงอวี้ที่อยู่ข้างๆ ได้ยินแล้วรู้สึกไม่สบายใจ

ในขณะที่กำลังจะตำหนิ นางก็ได้ยินสาวใช้คนหนึ่งที่มีไฝตรงปลายจมูก ปากไวพูดว่า “ข้าว่าแล้วไม่ช้าก็เร็วต้องมีวันนี้ คนเช่นพระชายา เลวเข้ากระดูก บินไปเกาะบนกิ่งไม่แล้วจะกลายเป็นหงส์ได้อย่างไร?”

“พวกเจ้าอย่าแม้แต่จะคิด พระชายารองหยุนเป็นหญิงสาวที่งามบริสุทธิ์ หากท่านอ๋องทรงไม่รักนาง แต่กลับรักหญิงที่เสียพรหมจรรย์ไปตั้งนานแล้ว เช่นนั้นก็คงจะตาบอดแล้ว!!”

เซียงอวี้โมโห โยนบัวรดน้ำในมือทิ้งแล้วพุ่งไปข้างหน้าอย่างดุดัน

“พวกเจ้าอย่าพูดจาเหลวไหล! พระชายาไม่ใช่คนเช่นนั้น!”

เมื่อเห็นเซียงอวี้ คนอื่นๆ ก็ตัวสั่นด้วยความตกใจ แต่สาวใช้คนที่มีไฝที่ปลายจมูกยืนตัวตรงและเท้าสะเอว

“ข้าพูดจาเหลวไหลอย่างไร? หากไม่ใช่เพราะความไร้ยางอายของพระชายา นางจะได้ตำแหน่งพระชายาไปได้อย่างไร? ตอนนี้พระชายารองหยุนมาแล้ว นางก็จะสูญเสียอำนาจอย่างสิ้นเชิง เซียงอวี้เอ๊ย เจ้าอย่ายืนผิดข้างสิ! ”

เซียงอวี้กัดฟันอย่างดุดัน “รั่วหยุน! เจ้ามีเจตนาอะไรกันแน่! ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าให้ร้ายพระชายา! ”

คนอื่นไม่รู้ แต่นางรู้ว่าพระชายาไม่ใช่คนเลวอย่างที่คนใช้เหล่านี้พูด

รั่วหยุนยังคงต้องการโต้แย้ง ทันใดนั้นทุกคนก็ได้ยินเสียง “เอี๊ยด” หนานหว่านเยียนเปิดประตูและยืนอยู่ตรงนั้นด้วยสีหน้าอันเยือกเย็น

ทุกคนก้มหน้าลงในทันที และไม่กล้าระบายความโกรธ

หนานหว่านเยียนจัดการให้เด็กทั้งสองคนไปทำการบ้าน และกำลังจะออกไปผ่อนคลาย แต่นางต้องมาเห็น “การแสดงที่ดี” เช่นนี้

ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความโกรธ คราวก่อนก็เป็นเช่นนี้ กลางดึกตอนที่กลับไปที่เรือนเซียงหลินก็มีพวกสาวใช้ซุบซิบนินทากันเช่นนี้

ดูเหมือนว่าถึงเวลาที่นางจะต้องปรับปรุงหลังบ้านให้ดีแล้ว!

หากไม่ลุกขึ้น คนรับใช้เหล่านี้ก็จะคิดว่านางอ่อนแอ และไร้ความสามารถจริงๆ!

บทเรียนของชิงหว่าน ไม่ได้โดนพวกนาง พวกนางจึงยังไม่เข้าใจความร้ายแรง!

หนานหว่านเยียนก้าวไปข้างหน้า กลิ่นอายที่ไม่ควรมองข้ามแพร่กระจายไปทั่วร่างกาย

เซียงอวี้ไปต้อนรับด้วยเบ้าตาที่แดง “พระชายา”

หนานหว่านเยียนกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ทำไม หลายวันที่ผ่านมาการมีชีวิตอยู่ในเรือนเซียงหลินมันสบายเกินไปหรือ? คนกลุ่มใหญ่ที่นี่มีงานเลี้ยงน้ำชานะ?”

สาวใช้สองสามคนที่ซุบซิบนินทาในตอนแรกมองหน้ากัน แต่ละคนดูเสียใจ

แม้ว่ารั่วหยุนจะไม่พูด แต่สีหน้าก็ดูดูถูกเหยียดหยาม

ไม่มีอะไรต้องเย่อหยิ่ง ก็เป็นแค่โสเภณีคนหนึ่ง

เซียงอวี้ไม่พอใจ ชี้ไปที่รั่วหยุนในฝูงชนโดยตรงและกล่าวว่า “พระชายาเพคะ ทั้งหมดเป็นความผิดของรั่วหยุน! นางพูดให้ร้ายพระชายามาโดยตลอด บ่าวต้องการจะสั่งสอนนาง แต่ไม่คิดเลยว่านางจะทวีความรุนแรงยิ่งขึ้น! ”

รั่วหยุนขมวดคิ้ว และกัดริมฝีปากล่างไว้แน่นด้วยความโกรธ

หนานหว่านเยียนมองรั่วหยุนอย่างเย็นชา จากนั้นก็เดินไปข้างหน้านาง

คนอื่นๆ แยกย้ายกันไป และกลืนน้ำลายเพื่อหลบหลีก

กลิ่นอายอันเย็นยะเยือกของหนานหว่านเยียนคล้ายกับท่านอ๋องจริงๆ!

รั่วหยุนไม่ได้ตื่นกลัว และเงยหน้าขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตา “เป็นข้าแล้วอย่างไร! ข้าก็แค่พูดความจริง! ”

“ปัง! ”

ในลานบ้านเงียบลงในทันที

หนานหว่านเยียนหมุนข้อมือ และมองไปที่รั่วหยุนด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“ระวังปากของเจ้าให้ดี ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ หรือว่าต้องให้ข้าสั่งสอนเจ้าอีก?”

มองแวบเดียวก็รู้ว่าสาวใช้ผู้นี้เป็นคนของหยุนอี่ว์โหรว คราวก่อนและคราวนี้ต่างก็เอาแต่พูดแทนหยุนอี่ว์โหรว

เมื่อเห็นเช่นนี้ เซียงอวี้ก็รีบเดินไปข้างหน้า “พระชายา ปล่อยให้เรื่องเช่นนี้เป็นหน้าที่ของบ่าวดีกว่าเพคะ หากทรงลงมือด้วยตนเอง มือของพระชายาจะสกปรก”

หนานหว่านเยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หลังจากติดตามนางมาระยะหนึ่ง ไม่คิดเลยว่าสาวใช้ผู้นี้จะมีฝีปากที่เฉียบคมเช่นนี้

รั่วหยุนเอาฝ่ามือขนาดใหญ่มาปิดใบหน้า และตัวสั่นด้วยความโกรธ

“เจ้า! เจ้าจะร้องเอะอะทำไม! รอให้พระชายารองหยุนตั้งครรภ์ ข้าจะดูว่าเจ้าจะยังยิ้มออกหรือไม่! ”

หนานหว่านเยียนบังเอิญเจอไม้หาบน้ำและถือไว้ในมือ

ทันใดนั้นรั่วหยุนก็กระวนกระวาย และหวาดกลัวขึ้นมา

“ท่าน ท่านจะทำอะไร?! หากท่านกล้าจะแตะต้องข้า ต้องมีคนไม่ปล่อยท่านไปแน่!”

ไม่รอให้นางพูดจบ หนานหว่านเยียนก็เอาไม้เคาะหัวเข่าของนาง “อา! เจ็บ! ”

รั่วหยุนคุกเข่าลงโดยตรง และเสื้อผ้าเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

หนานหว่านเยียนใช้ไม้ในมือเชยคางของนางขึ้น

“เจ้าตั้งใจฟังข้าให้ดีนะ ห้ามวิพากษ์วิจารณ์เจ้านาย ห้ามยุแยงตะแคงรั่ว ก่อเรื่องทะเลาะวิวาท เห็นข้าแล้วยังไม่คุกเข่า นี่เป็นกฎ ในเมื่อเจ้าเป็นคนของเรือนเซียงหลินของข้า เจ้าก็ควรปฏิบัติตาม! ใครไม่เชื่อฟังและไม่ซื่อสัตย์จะถูกลงโทษ!”

“ส่วนดอกบัวขาวน้อยผู้นั้น เจ้าไปบอกนางได้เลยว่าข้าสั่งสอนเจ้าอย่างไร แต่ข้าคิดว่าเจ้าคงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว”

เมื่อได้ยินดวงตาของรั่วหยุนก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว “เป็นไปได้อย่างไร เจ้ารู้ได้อย่างไร…… ”

หนานหว่านเยียนไม่ใช่ผู้หญิงที่ขี้อิจฉาไร้สมอง ชัดเจนขนาดนี้แล้ว จะเดาไม่ออกได้อย่างไร

นางพูดกับอวี๋เฟิงที่อยู่นอกประตูว่า “ข้าว่านางก็หน้าตาใช้ได้ เอาไปขายที่เป่ยหวง ยังสามารถแลกเป็นเงินได้ อยู่ที่นี่วันๆ ก็เอาแต่ปลุกปั่นผู้คน สร้างความวุ่นวายไปทั่ว”

คำพูดที่ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจ ทำให้บรรดาคนรับใช้ขาอ่อน

ขายออกไป!

นั่นหมายความว่ารั่วหยุนจะไม่สามารถกลับมาที่นี่ได้อีกตลอดชีวิต เป่ยหวงเป็นสถานที่ที่แม้แต่นกก็ไม่ค่อยบินผ่านไปมา สามารถอยู่รอดได้ก็ปาฏิหาริย์แล้ว

ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถสองใจได้อีกต่อไป

สาวใช้หลายคนต่างพากันระแวดระวังอยู่ในใจ

“พ่ะย่ะค่ะ พระชายา” อวี๋เฟิงแบกรั่วหยุนไว้บนบ่าและกำลังจะออกไป

สีหน้าของรั่วหยุนซีดขาว และพยายามดิ้นรน “หนานหวานเยียน! ท่านมันบ้า! ท่านมีสิทธิ์อะไรมาปฏิบัติต่อข้าเช่นนี้ ปล่อยข้า ข้าไม่ไป ข้าไม่ไปเป่ยหวง……”

ในขณะที่เสียงกรีดร้องของรั่วหยุนค่อยๆ หายไป หนานหว่านเยียนก็ยิ้มอย่างเยือกเย็น

ต่อไปนี้ดอกบัวขาวน้อยให้คนมาสอดแนมหนึ่งคน นางก็จะขายออกไปหนึ่งคน

เสี่ยงแต่ก็คุ้ม!

เมื่อเห็นการกระทำที่รวดเร็วและเด็ดเดี่ยวของหนานหว่านเยียน เซียงอวี้ก็รู้สึกมีความสุขมาก และเกือบจะปรบมือให้หนานหว่านเยียน

นางยืดตัวตรงและตะโกนใส่สาวใช้คนอื่นๆ อย่างเฉียบขาด “พวกเจ้าเห็นแล้วหรือไม่? ต่อไปหากข้าเห็นหรือได้ยินว่าพวกเจ้าไม่ให้ความเคารพต่อพระชายาอีก ข้าจะให้อวี้เฟิงพาพวกเจ้าทุกคนออกไปขายให้หมด!”

หนานหว่านเยียนเหลือบมองเซียงอวี้ แววตาเปล่งประกายด้วยความชื่นชม

เด็กๆ จะสอนอะไรได้!

เมื่อเหล่าสาวใช้เห็นวิธีการที่เฉียบขาดของหนานหว่านหเยียนแล้ว ยังจะกล้าเสแสร้งได้อย่างไร และรีบพยักหน้าตอบรับ

หนานหว่านเยียนรู้สึกสบายใจอย่างอย่างมาก วันนี้เได้สั่งสอนสุนัขรับใช้ของดอกบัวขาวน้อยโชคดีมักมาเป็นคู่!

ในเวลานี้จะไม่มีสุราได้อย่างไร?

นางยิ้มให้เซียงอวี้

“เซียงอวี้ ไปเอาสุรามาให้ข้าหลายๆ ขวด คืนนี้มาฉลองกัน! ”

กู้โม่หานเดินผ่านหน้าประตูของเรือนเซียงหลินพอดี และเมื่อได้ยินคำว่า “สุรา” ใบหน้าของเขาก็มืดมนในทันที

หนานหว่านเยียนหญิงผู้นี้ เมื่อเช้าเขาเพิ่งห้ามไม่ให้นางดื่มสุรา พอหันหลังให้นางก็จะดื่ม หน้าไหว้หลังหลอก!

เขาหันหลังกลับเข้าไปในเรือน ความเย็นชาในดวงตานั้นน่ากลัว

“ห้ามพระชายาดื่มสุรา พวกเจ้าใครกล้าเอามาให้นาง?!”