ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 611
นางยิ้มกลับบางๆ พลางส่ายศีรษะพูดปลอบโยน “ไม่เป็นไรเพคะเสด็จย่า ก่อนหน้านี้อยู่ดีๆ ก็รู้สึกไม่สบายนิดหน่อย แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว ท่านไม่ต้องเป็นห่วง”

“แล้วสุขภาพของท่านล่ะ ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”

เมื่อได้ยินหนานหว่านเยียนพูดเช่นนี้ ไทเฮาก็รู้สึกโล่งใจขึ้นบ้าง พลางถอนหายใจอย่างหนักหน่วง

“ช่วงนี้สภาพอากาศไม่ปกติ ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย แต่ทั้งหมดนั้นเป็นอาการเดิมๆ ในวังเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ ข้าก็ไม่สามารถช่วยพวกเจ้าได้มากนัก”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ อารมณ์ของไทเฮาก็ร้อนรนขึ้นทันที

“ข้านึกไม่ถึงจริงๆ ว่าชี่กุ้ยเฟยจะกล้าก่อการกบฏ ยิ่งนึกไม่ถึงว่าฮ่องเต้จะ…

“ว่า ข้าก็เหมือนไม้ใกล้ฝั่งแล้ว เหตุใดยังส่งคนผมดำออกไปมากมายเช่นนี้อีก จะให้ข้าใช้ชีวิตต่อไปยังไง…”

แม้ว่ากู้จิ่งซานจะเริ่มสับสนเลอะเลือนมากขึ้นเรื่อยๆ ในวัยกลางคน แต่ถึงอย่างไรก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของนางเอง

ถ้าเขาถูกพิษตายอย่างอนาถ นางจะไม่เสียใจได้อย่างไร

เกี๊ยวน้อยมองไทเฮาอย่างจริงจัง พลางส่ายหน้าเหมือนกล่องตีรัว

“เสด็จย่าทวด! ท่านคือเสด็จย่าทวดที่ดีที่สุดในโลกเลย และจะเป็นเสด็จย่าทวดที่อายุยืนที่สุดเช่นกัน ท่านจะไม่มีทางเป็นอะไรไปแน่นอน! และจะมีความสุขตลอดกาล!”

ซาลาเปาน้อยลนลานรีบจับมือไทเฮาไว้

“เสด็จย่าทวดอย่าเศร้าไปเลย อาจารย์ของข้าคนหนึ่งเคยบอกว่า ดวงจันทร์มีมืดมีสว่าง มีเต็มดวงหรือแหว่งเว้า คนเราก็มีเสียใจดีใจ มีจากพรากมีอยู่ร่วม หากท่านไม่มีความสุขจริงๆ ก็ร้องไห้ออกมาเถิด”

“แต่ว่า ได้โปรดอย่าโศกเศร้าตลอดเวลา มิฉะนั้น หากเสด็จปู่ทราบ เขาจะต้องเสียใจเช่นกัน”

แม้ว่าพวกนางจะไม่มีความรู้สึกรักผูกพันต่อเสด็จปู่มากนัก แต่ก็สัมผัสได้ถึงความทุกข์ของเสด็จย่าทวดเช่นกัน

พวกนางรักเสด็จย่าทวด ดังนั้นจึงไม่อยากให้นางซึมเศร้าเช่นนั้น

หนานหว่านเยียนรู้สึกโล่งใจและอบอุ่นมากเมื่อเห็นลูกสาวทั้งสองรู้จักคิดและเฉลียวฉลาดถึงเพียงนี้ นางยังแตะมือไทเฮาเบาๆ แล้วพานางไปนั่งที่เก้าอี้

“เสด็จย่า ข้ารู้ว่าตอนนี้ท่านรู้สึกแย่มาก แต่หลายสิ่งหลายอย่างอาจถูกกำหนดไว้แล้ว เราไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้”

“ทั้งข้าและฝ่าบาทหวังว่าท่านจะมีสุขภาพแข็งแรง มีความสงบสุขในวันข้างหน้า เรื่องอดีตฮ่องเต้…ข้าเองก็เสียใจมากเช่นกัน”

แม้ว่านางจะไม่ชอบคนหน้าเนื้อใจเสือเหลี่ยมจัดอย่างกู้จิ่งซานอีกแล้ว แต่นางจะไม่ระบายความโกรธกับไทเฮา

แต่ในความเป็นจริงการต่อสู้ครั้งนี้ ไทเฮาและบรรดาองค์ชายเหล่านั้นย่อมเป็นผู้ถูกกระทำโดยตรงที่สุด

คนหนึ่งสูญเสียพ่อ อีกคนสูญเสียลูกชาย

ไทเฮาทอดพระเนตรสามแม่ลูกตรงหน้า รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ

หลังจากใช้ชีวิตมาหลายสิบปี นางก็ไม่ชอบแสดงอารมณ์โกรธหรือดีใจมานานแล้ว ต่อให้กู้จิ่งซานตายแล้ว นางก็ไม่ได้แสดงด้านที่เปราะบางต่อหน้าคนอื่น

วันนี้ทำให้คนรุ่นหลังเห็นเป็นเรื่องตลกจริงๆ

นางเช็ดน้ำตาที่หางตา มองสามแม่ลูกด้วยความรัก “ตกลง ตกลง ข้าไม่เศร้าแล้ว ข้ามีพวกเจ้าอยู่ มันคือพรที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”

“หยุดพูดเรื่องพวกนี้เถอะ มันผ่านไปแล้ว”

จากนั้นไทเฮาก็ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ แววตาเป็นประกายเมื่อมองไปที่หนานหว่านเยียน “อ้อ เยียนเอ๋อร์ เมื่อเช้าฮ่องเต้บอกกับข้า หยีเฟยฟื้นแล้ว ข้ารู้ว่า หากมีเจ้าอยู่ อะไรก็ไม่ยากเกินมือเจ้า”

ตอนนี้ฮองเฮาถูกใส่ร้ายจนยากที่จะล้างมลทิน ได้รับการปล่อยตัวจากเจ้าหกแล้ว ตอนนี้อยู่กับหยีเฟย ได้ยินมาว่าพวกนางพูดคุยกันถูกคอ มีเสียงหัวเราะดังมาจากตำหนักอู๋ขู่ ข้าไม่คิดเลยว่า สองนางนี้ยังสามารถปรับความเข้าใจกันได้…”

ไม่เพียงเท่านี้ กู้โม่หานยังพระราชทานตำแหน่งไทเฮาให้กับอดีตฮองเฮา ในขณะที่หยีเฟยก็พระราชทานยศเป็นหวงกุ้ยเฟย เดิมทีอดีตฮองเฮาต้องการเลื่อนออกไป แต่ว่ากันว่าหยีเฟยได้ทำการเกลี้ยกล่อม เรื่องนี้ก็ถูกกำหนดเช่นนี้

คิ้วของหนานหว่านเยียนยกขึ้นเล็กน้อย ความประหลาดใจส่องประกายในดวงตา แต่นางก็กลับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว ยิ้มพลางพยักหน้า “เช่นนี้ก็ดีแล้ว”

อดีตฮองเฮาเคยใส่ร้ายกู้โม่หานเพื่อหาทางชิงบัลลังก์ให้กับกู้โม่เฟิงลูกชายของตน แต่ตอนนี้สองพี่น้องกู้โม่หานและกู้โม่เฟิงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน หลังจากพ้นเคราะห์ อดีตฮ่องเฮาน่าจะปล่อยวางแล้ว ตอนนี้มีทั้งชื่อเสียงและโชคลาภ จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับกลอุบายอีกต่อไป

ผู้หญิงที่อาศัยอยู่ในวังลึกยากลำบากเกินไป เมื่อกู้จิ่งซานตาย คนส่วนใหญ่ก็ไม่มีความหวังที่จะมีชีวิตรอดต่อไป

ตอนนี้มันเป็นเรื่องดีที่หยีเฟยจะได้อยู่กับอดีตฮองเฮา

ไทเฮายังยิ้มและกล่าวว่า “ตอนนี้ข้าเห็นว่าความฝันของเจ้าหกสำเร็จแล้ว ยกภูเขาออกจากอกแล้วเช่นกัน จากนี้ไปเจ้ากับฮ่องเต้จะมีชีวิตที่ดี ต่อสู้เพื่อมัน มีตัวเล็กๆ ให้ข้า จะได้ครึกครื้นหน่อยๆ!”

หนานหว่านเยียนฟังคำพูดของไทเฮา ริมฝีปากสีแดงของนางเม้มเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไรมาก ได้แต่ยิ้มและพูดว่า “อืม หลานสะใภ้เข้าใจแล้ว”

เมื่อคาดการณ์อนาคตของหนานหว่านเยียนและกู้โม่หานได้แล้ว เด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองก็ตั้งสมาธิไปที่การสังเกตหนานหว่านเยียน

เห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในการแสดงออกบนใบหน้าของหนานหว่านเยียน อย่างชัดเจน

สองพี่น้องสบตากัน ต่างผิดหวังเล็กน้อยทั้งคู่

พวกนางเข้าใจว่า ในที่สุดมารดาต้องพาพวกนางจากไปด้วย ถึงอย่างไรก่อนที่มารดาจะสลบไป ก็ยังรีบร้อนเก็บสัมภาระอยู่เลย

แม้ว่าความสัมพันธ์ของพวกนางกับเสด็จพ่อจะค่อยๆ ดีขึ้น แต่ก็ยังมีเสด็จย่าทวดและพี่น้องที่รักพวกนางอยู่ที่นี่ ก็รู้สึกตัดใจไม่ลง

แต่ตราบใดที่หนานหว่านเยียนต้องการทำบางสิ่ง พวกนางก็จะคอยติดตามและสนับสนุนนางเสมอ

เพราะแม่คือคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของพวกนางเสมอ

วันนี้ไทเฮามีความสุข จึงต้องการให้หนานหว่านเยียนและสาวน้อยทั้งสองอยู่กินข้าวกลางวันด้วย

หนานหว่านเยียนตอบตกลง

ไทเฮาแสร้งปัดจมูกของสองพี่น้องอย่างมีเลศนัย “เดี๋ยวย่าทวดจะให้พวกเจ้าดูอะไรดีๆ”

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยกะพริบตาอย่างตื่นเต้น

เกี๊ยวน้อยมีความสุขมาก “อะไรหรือ?”

ซาลาเปาน้อยก็เลียริมฝีปาก “ใช่แล้วเสด็จย่าทวด มีอะไรให้แปลกใจหรือ?”

ไทเฮาทำเป็นอึกอัก เลิกคิ้วพลางยิ้มส่ายหน้า “เป็นความลับ”

หลังจากนั้นไม่นานก็ถึงเวลารับประทานอาหารกลางวัน สาวใช้ในวังกลุ่มหนึ่งเดินถืออาหารเข้ามาในตำหนักหลวนเฟิ่ง

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยประหลาดใจที่พบว่านอกเหนือจากอาหารทั่วไปที่เคยเห็นแล้ว ยังมีขนมอบที่สวยงามและน่ารักอีกหลายจาน

ในบรรดาของเหล่านั้น ขนมอบนมรูปกระต่ายและขนมอบกรอบรูปดอกหญ้าล้วนเป็นของโปรดของเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อย

เด็กน้อยทั้งสองเข้าใจทันทีว่า “เรื่องแปลกใจ” ที่ไทเฮาเอ่ยถึงคืออะไร แววตาทั้งสองสว่างไสวขึ้นมาในทันที ต่างพากันกล่าวด้วยรอยยิ้มกับไทเฮา “ขอบพระทัยเพคะเสด็จย่าทวด!”

ไทเฮาได้ยินดังนั้นก็ยิ้มเบิกบาน “ข้ารู้ว่าพวกเจ้าชอบกินของพวกนี้ ก็เลยให้คนไปเตรียม ถ้าพวกเจ้าชอบกินขนมอันไหนอีก ข้าจะให้คนไปหาพ่อครัวชื่อดังมา”

ไทเฮาหลงรักเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสอง หนานหว่านเยียนเห็นทุกอย่าง รู้สึกอบอุ่นในใจ แต่ความรู้สึกก็ซับซ้อนมากเช่นกัน

ตำหนักหลวนเฟิ่งเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ แต่เมื่อสาวใช้ในวังหลายคนนำอาหารที่มีน้ำมันมากมาถวาย ในท้องของหนานหว่านเยียนก็ปั่นป่วน รู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาทันที

นางกลั้นไม่ไหว หันหลังปิดปากแล้วบ้วนทิ้ง

ไทเฮาตกใจทันที พลางลูบหลังของหนานหว่านเยียนเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง “ค่อยๆ โอ้ย ทำไมถึงอาเจียนล่ะ ร่างกายยังไม่หายดีหรือ?”

“ท่านแม่!” เมื่อเห็นเช่นนี้เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยก็ลนลาน กระโดดลงจากเก้าอี้วิ่งเข้าไปหาหนานหว่านเยียน

เกี๊ยวน้อยกล่าวอย่างร้อนใจ “เสด็จย่าทวด ท่านแม่มักจะอาเจียนแบบนี้เสมอ”

ซาลาเปาน้อยเหงื่อตกอย่างกระวนกระวาย “ใช่แล้ว ทุกครั้งที่เห็นท่านแม่ทรมานแบบนี้ เราจะเศร้าใจมาก…”

อาเจียนเสมอหรือ?

ไทเฮาก็สะดุ้งเล็กน้อยและคิดอะไรบางอย่างได้ในทันใด นางเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ ไม่สามารถปกปิดรอยยิ้มบนใบหน้าเอาไว้ได้

“นอกจากอาเจียนแล้วแม่ของพวกเจ้ายังมีอาการอะไรเป็นประจำอีกบ้าง?”

เกี๊ยวน้อยพยักหน้าอย่างจริงจัง “มีเพคะ ท่านแม่ยัง…”