ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 716
เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เกี๊ยวน้อยก็รู้สึกว่าผลไม้เคลือบน้ำตาลในมือไม่มีกลิ่นหอมอีกต่อไป

เสด็จพ่อเป็นแบบนี้ได้อย่างไร คิดจะติดสินบนให้นางพูดดีๆ!

นางหุบปากทันที ห่อกระดาษน้ำมันให้เรียบร้อย แล้วส่งผลไม้เคลือบน้ำตาลคืนให้กู้โม่หาน “ข้า ข้าไม่ได้กินมัน ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์!”

“ขอคืนให้ท่าน เรื่องนี้ข้าช่วยไม่ได้”

นางยืนหยัดอยู่เคียงข้างมารดาอย่างสุดหัวใจ จะยอมเพียงเพราะความกรุณาเล็กน้อยนี้ได้อย่างไร!

แม้ว่าผลไม้เคลือบน้ำตาลจะหวานอร่อยจริงๆ

กู้โม่หานเห็นดังนั้นก็รับผลไม้เคลือบน้ำตาลกลับมาถือไว้ในมือ ความเสียใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นผลไม้เคลือบน้ำตาลไม้นี้ ข้าจะให้คนไปจัดการ”

“แต่ว่า เจ้าสมรู้ร่วมคิดกับแม่ของเจ้ามาหลอกลวงข้า ทำให้ข้าเสียใจ เศร้าใจ เจ้าช่วยบอกข้าทีว่าควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี?”

เกี๊ยวน้อยรู้สึกหัวใจเต้นแรง กลืนน้ำลายอย่างกระวนกระวาย

ใช่แล้ว ตอนนี้เสด็จพ่อรู้แล้วว่าไป๋จือก็คือท่านแม่ งั้นก็ต้องรู้เรื่องที่ตนช่วยกู้หน้าให้ท่านแม่ด้วยสิ?

เด็กถึงอย่างไรก็ยังเป็นเด็ก จะเปรียบเทียบกับผู้ใหญ่ได้อย่างไร หลังจากที่เขาพูดแบบนั้นออกไป เกี๊ยวน้อยก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูก

กู้โม่หานชำเลืองมองนาง คิ้วและดวงตาเผยความเจ็บปวดออกมา “ช่างมันเถอะ เจ้าไม่ยินดีก็ไม่เป็นไร ผลไม้เคลือบน้ำตาลนี้ให้เจ้ากินก็แล้วกัน ข้าผิดเอง ลูกสาวสองคนก็ไม่เข้าข้างข้า ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ทำดีสักแค่ไหน ก็ไม่มีใครยอมเข้าข้างข้า ต่อไป ข้าเกรงว่าจะยิ่งห่างจากแม่ของเจ้าไปเรื่อยๆ…”

เกี๊ยวน้อยฟังเขาพูดอย่างน่าสงสาร แล้วมองไปที่ผลไม้เคลือบน้ำตาลที่อยู่ตรงหน้า ขมวดคิ้วแน่น “ไม่ได้น่าสงสารอย่างที่ท่านพูดหรอก…”

เขายิ้มอย่างขมขื่น ยัดผลไม้เคลือบน้ำตาลไว้ในมือของนาง “เจ้าก็รู้ดีว่าแม่ของเจ้ามีอุปนิสัยอย่างไรท่านเป็นคนอารมณ์ไหน ข้าแค่อยากให้นางมีความสุข แต่ตอนนี้ข้าจะเข้าใกล้นางยังเป็นเรื่องยากเลย ดังนั้นจึงมาขอให้เจ้าช่วย ข้าไม่ได้ละโมบ แค่ต้องการเข้าใกล้นางก็พอแล้ว”

“แน่นอน หากเจ้าไม่ยินดี ข้าก็บังคับเจ้าไม่ได้อยู่แล้ว อย่างมากที่สุดก็ให้แม่ของเจ้าด่าข้า ตีข้า ถึงยังไงข้าก็อยากอยู่กับเจ้า”

เสด็จพ่อทำไมพูดจาน่าสงสารขนาดนี้ ใบหน้าของเกี๊ยวน้อยห่อเหี่ยวลง แดงระเรื่อขึ้น รู้สึกสงสารกู้โม่หานขึ้นมาบ้างแล้ว

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา เพราะเรื่องท่านแม่ นางจึงมองเขาไม่ดีนัก แต่ไม่ว่านางจะโกรธแค่ไหน เสด็จพ่อก็อดทนยอมลงให้ เฝ้าง้อนางไม่หยุด นางอยากได้อะไร เขาก็เรียกคนไปซื้อให้ทันที

บางครั้งนางฝันร้ายตอนกลางคืน เสด็จพ่อก็ไม่รู้ว่าทำไม มักจะรีบมานอนอยู่ข้างนางเสมอ ราวกับว่าพักอยู่ในตำหนักหยูซิน

อีกอย่าง ตอนนี้เขาไม่ต้องการให้นางช่วยแล้ว ยังคิดจะให้ผลไม้เคลือบน้ำตาลนางกินอีก คำขอของเขาไม่มากเกินไป แค่อยากอยู่ใกล้ชิดกับท่านแม่เท่านั้น…

เห็นแก่ความใจดีของเขาที่มีต่อนาง เกี๊ยวน้อยกัดฟันกรอด “ช่างมันเถอะ ข้าช่วยท่านได้นิดหน่อย”

“แต่ช่วยได้แค่นิดเดียวเท่านั้นนะ! ผลไม้เคลือบน้ำตาลไม้นี้ ท่านจะเอากลับไปไม่ได้ ข้าเลียมันแล้ว”

กู้โม่หานแย้มริมฝีปากขึ้นอย่างเงียบๆ ลอกกระดาษน้ำมันบนผลไม้เคลือบน้ำตาลออกทันที “ตกลงตามนี้”

เกี๊ยวน้อยพยักหน้าอย่างมีความสุข พลางตบหน้าอกตัวเองอย่างหนักแน่นจริงใจ “อืม ตกลงตามนี้!”

พูดจบ นางก็ถือผลไม้เคลือบน้ำตาล กระโดดโลดเต้นไปหาหนานหว่านเยียน

กู้โม่หานมองตามหลังเด็กที่กระโดดโลดเต้นออกไป รอยยิ้มฉายผ่านดวงตาดุจหงส์เล็กเรียวของเขา ยังแฝงความหมายที่กระตุ้นความคิดผู้คน

เขาก้าวขาเรียวยาวทั้งสองเดินตามสาวน้อยไปเรื่อยๆ…

ภายในตำหนักหยูซิน

หนานหว่านเยียนไม่ได้ลงมือทำอาหารให้เกี๊ยวน้อยด้วยตัวเองเป็นเวลานานแล้ว วันนี้นางตั้งใจเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารเย็นมื้อใหญ่สำหรับเกี๊ยวน้อย

นางสวมชุดสีแดง พร้อมกับกระโปรงอันสง่างามเหมือนนกกระเรียนร่ายรำ เพื่อความสะดวกในการทำอาหาร นางยังมัดผมหางม้าด้วย ผ้าไหมสีเขียวดุจน้ำตกพาดขึ้นด้านหลังศีรษะ เพิ่มความสบายและอิสระที่มากกว่าในชีวิตประจำวัน

เซียงเหลียนยืนดูท่าทางทำอาหารอย่างจริงจังขอ หนานหว่านเยียนอยู่ข้างๆ อดรู้สึกเศร้าหมองไม่ได้

“บ่าวไม่ได้เห็นเหนียงเหนียงลงมือทำอาหารด้วยตัวเองมานานแล้ว วันนี้องค์หญิงอานผิงต้องมีความสุขมากๆ อย่างแน่นอน

นึกถึงวันที่ทุกคนยังอยู่ในจวนอ๋อง เซียงเหลียนเม้มริมฝีปาก หวังเหลือเกินว่าอนาคตข้างหน้าจะเป็นเหมือนเมื่อก่อน

คิ้วและดวงตาของหนานหว่านเยียนโค้งขึ้นเล็กน้อย ทันใดนั้นก็คิดอะไรออก “ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมสาวน้อยถึงยังไม่มา?”

ในวันปรกติทันทีที่ได้ยินว่ากินข้าว ลูกสาวของนางจะวิ่งมาอย่างเร็วที่สุด

ปรกติใช้เวลาเพียงครู่เดียวจากตำหนักข้างมาถึงที่นี่ ทำไมวันนี้เดินนานจัง?

ขณะที่เซียงเหลียนกำลังจะตอบ เซียงอวี้ก็กระโดดโลดเต้นเข้าไปในครัวอย่างมีความสุข “เหนียงเหนียง มาแล้ว มาแล้ว องค์หญิงอานผิงมาแล้ว!”

“ได้ยินมาว่าวันนี้คุณหนูลงมือเข้าครัวด้วยตัวเอง องค์หญิงมีความสุขมาก ท่านรีบไปดูสิ ที่นี่ให้เป็นหน้าที่ของพวกหม่อมฉันเอง”

หนานหว่านเยียนหัวเราะออกมา “ตกลง งั้นมอบให้เป็นหน้าที่ของพวกเจ้าแล้ว”

ว่าแล้ว นางก็ก้าวออกจากห้องครัวเล็กๆ แล้วเดินเข้าไปในตำหนักใหญ่อย่างกระฉับกระเฉง มองปราดเดียวก็เห็นเกี๊ยวน้อยถือผลไม้เคลือบน้ำตาล ปากเต็มไปด้วยน้ำตาล หว่างคิ้วแฝงความนุ่มนวลไว้

“เกี๊ยวน้อย…นางแค่อยากจะเอื้อมมือไปโอบลูกสาว แต่วินาทีถัดมา เงาร่างเรียวยาวสีดำก็ปรากฏให้เห็น

ชายร่างสูงใหญ่นั่งอยู่บนโต๊ะ มีมงกุฎเงินมัดผมไว้ หน้าหยก นิ้วเรียวขาวเย็นเท้าคางไว้ จ้องมองมาที่นางอยู่เป็นระยะ ดวงตาเล็กเรียวดุจหงส์มีรอยยิ้มบางๆ

ดวงตาของหนานหว่านเยียนสั่นไหวอย่างรุนแรง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มก็ขรึมลงทันที…