ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 529 สวรรค์ส่งมาให้เป็นคู่กัน

หนานหว่านเยียนเป็นคนที่เล่นกีฬาไม่เป็น อะไรที่เกี่ยวกับกีฬา นางล้วนทำได้แย่ที่สุด มองดูกู้โม่หานที่เป็นอัจฉริยะทางด้านกีฬา พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเก่งก็พอ”

แบบนี้ จะได้สมดุลกัน ไม่ถึงกับแพ้อย่างย่ำแย่

เวลานี้ เสียงฆ้องดังสนั่นขึ้นมา

ลูกบอลที่ทำจากหนังแหลมแปดชิ้นที่เย็บเข้ากับเปลือก ข้างในเต็มไปด้วยอากาศธาตุ ถูกคนโยนสูงขึ้นมา

ทันใดนั้น บรรยากาศในสนามก็คึกคักขึ้นมา ทุกคนแทบก้าวเท้าออกไปพร้อมกัน

แต่คู่หนานชิงชิงกับฉินมู่ไป๋สองคู่นั้น ไม่นานก็ช้ากว่าทีมกู้โม่หานกับฉินอี้หรานไปไกลมาก

“ไม่ต้องกลัว วิ่งไปข้างหน้าอย่างผ่อนคลาย ที่เหลือ ยกให้เป็นหน้าที่ข้า” เสียงต่ำและน่าฟังของกู้โม่หานดังขึ้นมา

หนานหว่านเยียนแทบจะปล่อยวางภาระและความตึงเครียดไปโดยอัตโนมัติ

เพราะนางรู้ตัวเองว่า ตนเองไม่มีความสามารถด้านกีฬา วันนี้แค่ไม่พากู้โม่หานล้มหัวฟาดพื้นก็ถือเป็นบุญแล้ว

แต่จู่ๆ มือขวากู้โม่หานที่กำมือของนางไว้แน่น จู่ๆก็คว้าจับแขนซ้ายของนาง พร้อมโอบเอวของนางไว้

จากนั้น นางถูกโอบกอดขึ้นมาโดยแรงพลังหนึ่ง แต่ไม่ทำให้อึดอัด ร่างกายก็เบาหวิวขึ้นมา

หนานหว่านเยียนหันไปมองกู้โม่หานอย่างประหลาดใจ

ชุดเตะบอลสีทองเข้มบนตัวชายหนุ่มส่องแสงกระทบภายใต้แสงแดด ดูสะดุดตาและเย้ายวนเป็นพิเศษ

สัมผัสได้ถึงสายตาหนานหว่านเยียนที่หันมามอง กู้โม่หานพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงสดใสว่า “ดูลูกบอล อย่าดูข้า”

ทันใดนั้น หนานหว่านเยียนรู้สึกว่าใบหูของตนเองค่อนข้างร้อนผ่าว นางรีบหันไปมองลูกบอลที่ลอยอยู่กลางอากาศ พร้อมรีบยกเท้าเตะลูกบอล

ลูกบอลทรงกลมสไลด์โค้งอย่างสมบูรณ์อยู่ในอากาศ แล้วลอยเข้าสู่เป้าประตูสูงโดยตรง

ทุกคนนิ่งอึ้ง พร้อมโห่ร้องขึ้นมา

“ได้คะแนนไวขนาดนี้เลยหรือ รวดเร็วเกินไปไหม”

“คิดไม่ถึงว่า ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยถูกมัดมือขวาไว้ ยังเก่งกาจถึงขนาดนี้ ยกไท่จื่อเฟยลอยขึ้นมาอย่างไม่เปลืองแรง มีพลังอันมหาศาลแต่กำเนิดจริงๆ”

“ไท่จื่อเฟยก็ฉลาดมาก เตะลูกบอลได้อย่างแม่นยำพอดี ทั้งสองคนให้ความร่วมมือกันอย่างลงตัวพอดี”

หนานหว่านเยียนเห็นลูกบอลถูกเตะเข้าประตูก็อึ้ง นางด้อยความสามารถด้านกีฬาอย่างมาก กลับสามารถทำคะแนนได้ด้วย ทันใดนั้นก็ร้องขึ้นมาอย่างดีใจ

“ว้าว ข้าเก่งมากเลย”

รอกลับไปจะต้องอวดกับเกี๊ยวน้อยสักหน่อย

กู้โม่หานวางนางลงมา แล้วนางก็มองดูลูกบอลที่ตกลงพื้นพร้อมนางอย่างตื่นเต้น พร้อมพูดขึ้นว่า “กู้โม่หาน รีบแย่งบอล”

กู้โม่หานมองดูดวงตาเป็นประกายของหนานหว่านเยียน ริมฝีปากกระตุกยิ้มเบา ๆ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “ไม่เลว”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความรู้สึก หรือเป็นเพราะบรรยากาศแบบนี้

หนานหว่านเยียนไม่ได้ยิน คิดอยากไปไล่ตามลูกบอลที่ตกลงพื้น กลับถูกคนแย่งไปก่อน

นางเงยมองดู แล้วก็มองเห็นสายตาฉินอี้หรานที่ดุร้าย

“ไท่จื่อเฟย ความสามารถไม่เลว แต่ครั้งนี้ถึงทีข้าแสดงฝีมือแล้ว” ฉินอี้หรานยิ้มให้นางอย่างโอหังอวดดี ฝีเท้าคล่องแคล่วปราดเปรียว เลี้ยงลูกบอลพร้อมเดินไปข้างหน้า

ส่วนสาวใช้ที่อยู่ข้างกายฉินอี้หรานคนนั้น ยกขาลอยขึ้นเกือบตลอดทาง ถูกฉินอี้หรานใช้แรงแบกขึ้นมา

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว รู้สึกเจ็บปวดแทนสาวใช้บนหลังของเขา

ท่านี้คงอึดอัดน่าดู

จู่ๆ ด้านข้างก็มีเสียงกู้โม่หานดังขึ้นมาว่า “อย่าเป็นกังวล”

“อืม ข้ารู้แล้ว” หนานหว่านเยียนเรียกสติกลับมา แล้วก็ตั้งใจขึ้นมา

กู้โม่หานจับมือหนานหว่านเยียนไว้แน่น เพิ่มความรวดเร็วขึ้นมา พาหนานหว่านเยียนวิ่งมุ่งหน้าไปหาฉินอี้หราน

หนานหว่านเยียนใจจดใจจ่ออย่างมาก แต่หางตาดันเหลือบไปเห็นทางด้านหนานชิงชิงเข้าโดยบังเอิญ ดูเหมือนว่ามีบางอย่างผิดปกติ

สีหน้าหนานชิงชิงดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ ส่วนกู้โม่เฟิงที่อยู่ด้านข้างนาง ยิ่งดูเรียบเฉย ไม่มีท่าทีอยากแย่งชิงเลย แม้แต่วิ่งยังขี้เกียจวิ่ง

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้ว ในใจรู้สึกแปลกประหลาด

ปกติพี่สาวดีๆของนางคนนี้ชอบเอาชนะ คิดไม่ถึงว่าวันนี้ พบกับปัญหาใหญ่ที่ไม่สามารถรับมือได้

แล้วก็มองดูฉินมู่ไป๋ที่ตามพวกเขามาติดๆ ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย

ฉินมู่ไป๋หายใจหอบ ไล่ตามอยู่อย่างตื่นเต้น แต่กู้โม่หลิงที่อยู่ข้างกายนางแลดูจนใจ กุมหน้าผากอยากไปทางซ้าย ฉินมู่ไป๋กลับจะไปทางขวา

เห็นได้ชัดว่า สองคนนี้เข้ากันไม่ได้เลย

หนานหว่านเยียนคิดไม่ผิด ฉินมู่ไป๋กับกู้โม่หลิงนั้นเข้ากันไม่ได้จริงๆ

โดยเฉพาะเมื่อเห็นกู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนจับมือประสานกัน ใกล้ชิดสนิทกันมาก ก็ยิ่งโกรธโมโห

จู่ๆ ความคิดชั่วร้ายก็แล่นออกมา มุมปากฉินมู่ไป๋กระตุกยิ้มอย่างไม่เป็นมิตร

หนานหว่านเยียนอวดเก่งใช่ไหม นางจะทำให้หนานหว่านเยียนล้มหัวทิ่ม

ดีที่สุด ให้ใบหน้างดงามของหนานหว่านเยียนนั้นเสียโฉมไปเลย ดูสิกู้โม่หานยังจะชอบนางไหม….