ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 86 หนานหว่านเยียน ข้าจะฆ่าเจ้า
ยามนี้ ในห้องของหนานหว่านเยียน

กว่ากู้โม่หานจะดับอารมณ์ร้อนรุ่มไปได้บ้าง เขาลุกขึ้นตัวแข็งทื่อ บอกกับนอกประตู “เตรียมน้ำอุ่นให้ข้า ข้าจะอาบน้ำ!”

เซียงอวี้ที่รออยู่ข้างนอกได้ยินก็สะดุ้ง ขานรับเบาๆ แล้วสั่งให้คนไปเตรียม

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้ว “ดูไม่ออกเลยนะ เจ้ายังมีอารมณ์อาบน้ำอีก แค่งานเลี้ยงในครอบครัว ไม่ต้องทำให้ดูยิ่งใหญ่ขนาดนั้นก็ได้กระมัง”

กู้โม่หานกำหมัดแน่น ยังคงหันหลังให้หนานหว่านเยียน “ถูกสุนัขทำจนเสื้อผ้ายุ่งเหยิง ข้ารู้สึกสกปรก ควรอาบน้ำ”

หนานหว่านเยียนขมวดคิ้ว นางรู้สึกว่าเขาแปลกพิลึกอยู่หน่อยๆ โมโหโทโสตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว

ก็แค่หมอนใบเดียวไม่ใช่หรือ ต้องทำถึงขนาดนี้เชียว

แต่ทั้งหัวใจทั้งสมองของกู้โม่หาน เอาแต่คิดจะอาบน้ำเย็นดับไฟเท่านั้น

อยู่ห้องเดียวกับนาง เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลย!

ไม่นาน เซียงอวี้ก็นำบ่าวไพร่ของจวนเฉิงเซี่ยงหิ้วน้ำอุ่นมาหลายถัง พอได้รับอนุญาตจากกู้โม่หาน ก็เข้าไปเติมถังอาบน้ำในห้องปีกจนเต็ม

เซียงอวี้เอ่ยกับเขาอย่างเคารพนบนอบ “ท่านอ๋อง น้ำพร้อมแล้วขอรับ”

กู้โม่หาน “อือ” เสียงเย็น เมื่อนั้นเซียงอวี้จึงออกไปอย่างรู้ตัว

หนานหว่านเยียนแอบเดาะลิ้น ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ทำไมพอเซียงอวี้เห็นกู้โม่หานก็ทำอย่างกับเห็นผี หรือว่าหมอนี่ทำอะไรกับเซียงอวี้หรือ

นางคิดพลางมองกู้โม่หานเข้าห้องปีกอย่างหัวก็ไม่หัน จากนั้นก็เอ่ยเสียงเย็นชาจากในห้อง “หนานหว่านเยียน ถ้าเจ้ากล้าเข้ามารบกวนข้า ข้าจะควักตาสุนัขของเจ้าเสีย!

หนานหว่านเยียนเฮอะเสียงหนึ่ง “วางใจเถอะ เจ้าไม่มีโอกาสนั้นหรอก”

แต่หนานหว่านเยียนไม่รู้ว่าอีกไม่นานนางก็จะถูกทำหน้าหงาย เหลือเชื่ออย่างไรซึ่งเหตุผล!

กู้โม่หานคร้านจะสนใจนาง ปลดเปลื้องเสื้อผ้าแล้วก็เข้าถังอาบน้ำ

เส้นผมดำยาวของเขาถูกน้ำอุ่นเกาะจนชุ่ม แนบติดกับแก้มที่มีไอน้ำหนาแน่นเกาะ สีแดงซ่านบนใบหน้าค่อยๆ จางหายไป

…

กู้โม่หานแช่น้ำอยู่ในห้องปีกอยู่นานก็ไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว หนานหว่านเยียนจึงนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงด้วยความเบื่อหน่ายเหลือแสน

ยุคโบราณก็น่าเบื่ออย่างนี้แหละ นิยายของนางอยู่ในจวนอ๋อง ยัยน่ารักก็ไม่อยู่ น่าเบื่อจังเลย

ทันใดนั้น หนานหว่านเยียนก็ได้ยินเสียงเซียงอวี้เคาะประตูเอ่ย “พระชายา เฉิงเซี่ยงส่งคนมาเชิญท่านกับท่านอ๋องไปรับประทานอาหาร บอกว่าเตรียมพร้อมแล้วขอรับ”

พอเสียงของเซียงอวี้ดังเข้ามา หนานหว่านเยียนก็สะดุ้ง นางเหลือบเห็นที่นอนของกู้โม่หานที่วางเด่นอยู่ตรงพื้น จึงรีบวิ่งไปเก็บแบบตะลีตะลาน แล้วตอบกลับทางประตูอย่างตระหนกว่า “เดี๋ยวนี้แหละ!”

เรื่องที่นางกับกู้โม่หานแยกกันนอน จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาด

จากนั้นนางก็ตะโกนกับห้องปีกด้วยความหงุดหงิด “กู้โม่หาน! เสร็จหรือยัง เป็นผู้ชายเสียเปล่า ทำไมอาบน้ำยังอืดอาดยืดยาดยิ่งกว่าข้าอีก”

..

เงียบกริบ

เซียงอวี้อยู่ที่หน้าประตูได้ยังเสียงไต่ถามของหนานหว่านเยียน แต่กู้โม่หานกลับไม่ตอบ

ตอนนี้ เซียงอวี้ก็ไม่กล้าเร่งเร้าแล้ว จึงยืนรออยู่ที่หน้าประตูเงียบๆ ทว่าในใจกลับกำลังตีกลอง

ผ่านมาห้าปี กว่าพระชายาจะได้กลับจวนเฉิงเซี่ยงสักครั้ง แต่งานเลี้ยงครอบครัวกลับชักช้า เกรงว่าจะไม่เป็นผลดี

จุดนี้ หนานหว่านเยียนรู้ดียิ่งกว่าเซียงอวี้

นางสงสัยเหลือเกิน ว่าเจ้าสุนัขกู้โม่หานกำลังจงใจถ่วงเวลา ประเดี๋ยวนางจะได้ขายหน้าใช่หรือไม่

“กู้โม่หาน เจ้าออกมาเร็วๆ เลย ไม่อย่างนั้นข้าจะบุกเข้าไปจับตัวเจ้าแล้วนะ!”

ในห้องเงียบกริบ หนานหว่านเยียนทำแก้มป่อง รอจนเกือบสามสิบเหมี่ยว(*วินาที) ก็ผลักประตูบุกเข้าห้องปีกอย่างอดไม่ไหว “กู้ โม่ หาน! เจ้าจงใจถ่วงเวลาให้ข้าขาย…อ้า…”

ยังไม่ทันพูดจบ ในห้องก็มีเสียงกรีดร้องตกใจขวัญเตลิดของหนานหว่านเยียนดังขึ้น!

ไอร้อนพุ่งขึ้นสมอง หนานหว่านเยียนอึ้งงัน

นี่นางเห็นอะไร นางกลับเห็นท่อนบนที่เป็นกล้ามเนื้อผู้ชายสมบูรณ์แบบอันชัดเจนของกู้โม่หาน แล้วยังเห็น…

นี่ นี่ นี่มันไม่มีเหตุผลเลย!

ส่วนกู้โม่หานที่ถูกนางเห็นทุกสัดส่วนสีหน้าพลันดำเป็นก้นหม้อ นิ้วมือข้อกระดูกชัดเจนคว้าเสื้อผ้าสะอาดคลุมร่างด้วยความรวดเร็ว แล้วตวาดกับนาง

“หนานหว่านเยียน! ไสหัวออกไป!”

เดิมทีเขาเพิ่งแช่ตัวเสร็จ กำลังจะลุกขึ้นเตรียมใส่เสื้อผ้า ยืนตัวเปลือยเปล่า เอื้อมมือหยิบเสื้อตัวใน ใครจะรู้ว่าจะถูกหนานหว่านเยียนที่บุกเข้ามาเห็นจนหมด

หลังจากถูกด่า หนานหว่านเยียนก็รู้สึกตัวสักที หันตัวปิดตา หน้าแดงจนจะหยดเป็นเลือดได้แล้ว

ไหนเลยจะรู้ว่ากู้โม่หานไม่ได้ใส่เสื้อผ้า เสียงนางก็ไม่เบานี่ เรียกเขาตั้งหลายทีแล้ว แต่เขาก็ไม่ตอบ นางยังนึกว่าเขาอาบน้ำเสร็จนานแล้ว แต่แค่ถ่วงเวลาเท่านั้น

หนานหว่านเยียนตัวแข็งทื่อ พยายามทำเป็นไม่ยี่หระ เอ่ย “รูปร่างอย่างเจ้าเนี่ย ข้ายังไม่อยากจะมองเลย!”

นัยน์ตาดำของกู้โม่หานจะลุกเป็นไฟแล้ว กัดฟันกรามแน่น “ไสหัวไป!”

บัญชีนี้ เขาต้องชำระแน่!

ไสหัวก็ไสหัวสิ หนานหว่านเยียนรีบสาวเท้าคิดจะออกไป แต่ผลลัพธ์คือเท้าลื่น

จากนั้นก็มีเสียงหนักๆ ดังตุบ หนานหว่านเยียนถลาล้มใส่กู้โม่หานอย่างไม่ทันระวัง

กู้โม่หานเบิกตาโพลงพลัน

ไอน้ำอบอวลทั่วห้อง แสงที่ลอดตามซี่ร่องต่างๆ สาดเข้ามา หมอกขาวรายล้อมครึ่งตัวทั้งสอง บรรยากาศวาบหวามอย่างแปลกประหลาด

ตัวกู้โม่หานยังไม่แห้งดี เสื้อตัวในบางๆ แนบติดกับผิวของเขา ยังมีแผ่นอกแกร่ง อุณหภูมิร้อนระอุ

ความเดือดดาลทวีคูณ ในดวงตาเต็มไปด้วยเจตนาสังหาร “หนาน หว่าน เยียน!”

กู้โม่หานหอบหายใจหนักไม่หยุด ลมหายใจยั่วยวนและเร่งเร้ากระทบใบหน้าหนานหว่านเยียนไม่หยุด

“ข้าลุกๆ ข้าไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย!” หนานหว่านเยียนกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว จบกัน กระตุกหนวดกู้โม่หานเข้าแล้วสิ

นางกัดฟัน รีบยันตัวลุกขึ้น แต่คิดไม่ถึง ยันตัวขึ้นแล้วไม่ได้ทรงตัวให้ดี ล้มลงบนตัวเขาอีกครั้ง

ทันใดนั้น ทั้งสองก็อึ้ง

หนานหว่านเยียนตะลึงจนดวงตากะพริบวิบวับ แม้แต่ใบหูและลำคอก็เริ่มแดงด้วย

สมองของนางมีความคิดสามอย่างแล่นผ่านติดต่อกัน

…ตัวดี! นางกลับแต๊ะอั๋งกู้โม่หานเสียได้!

…ตายแล้ว นางไม่บริสุทธิ์แล้ว!

…เสียดายหุ่นดีๆ แบบนี้ ถูกหยุนอี่ว์โหรวเอาไปแล้ว

กู้โม่หานถูกนางกระชากเสื้อผ้าลงมา เขาจ้องนางเขม็ง ราวกับเหมี่ยว(*วินาที)ต่อมาจะระเบิด

“หนาน หว่าน เยียน! ข้าจะฆ่าเจ้า!”