ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 447 ผู้หญิงที่ถูกสัญญาด้วยชีวิต

ถ้ากู้โม่หานอุ้มนางกลับ จะมีหลายคนสามารถเห็นได้อยู่ระหว่างทาง

แล้วนางจะได้เงยหน้าอ้าปากขึ้นมา ประกาศนางได้รับความโปรดปรานรักใคร่อีกครั้งแล้ว!

กู้โม่หานขมวดคิ้ว ได้เห็นเย็นชาฉายผ่านดวงตาของเขา

เขาขยับกายไปด้านข้างอย่างไม่อย่างจับต้องไม่ได้ และพูดด้วยเสียงไม่สูงไม่ต่ำว่า “บาดแผลของข้ายังไม่หายดี อุ้มไม่ไหว ให้จับองครักษ์อุ้มนางกลับละกัน”

องครักษ์?

รอยยิ้มบนใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวนิ่งและยืนตัวตรงทันที

“นี่คงจะไม่เป็นไปตามกฎ ไม่เป็นไรถ้าท่านอ๋องไม่สบาย และเรือนจู๋หลานก็อยู่ไม่ไกล โหรวเอ๋อร์ทนสักหน่อยก็จะถึงแล้ว”

นางกัดริมฝีปากล่างอย่างไม่เต็มใจ รู้สึกแค้นอยู่ในใจ

กู้โม่หานรู้สึกไม่สบายจริงหรือแค่ว่าไม่อยากอุ้มตัวนาง?

“ไปกันเถอะ” กู้โม่หานปล่อยมือแล้วเดินไปข้างหน้าโดยหันหลังให้นาง

ตามนั้น ทั้งสองก็มาถึงเรือนจู๋หลาน

ขาของหยุนอี่ว์โหรวเจ็บจริง และนางต้องคุกเข่าทั้งคืนจริงๆ มิฉะนั้นหวางหมัวมัวก็จะไม่เชื่อนางมากขนาดนี้

นางเพิ่งเข้าไปในห้อง ก็เอนกายลงข้างโต๊ะอย่างหมิ่นเหม่และรินชาให้กู้โม่หาน “ท่านอ๋อง ท่านดื่มชาด้วยสิ”

กู้โม่หานรับถ้วยชามา แต่ก็ไม่ได้ดื่ม ดวงตาสีเข้มของเขามองที่หยุนอี่ว์โหรวที่อยู่ต่อหน้าเขา “เข่าของเจ้า เคยให้หมอประจำจวนดูแล้วหรือยัง”

ท่านอ๋องเป็นห่วงนางหรือ?

หยุนอี่ว์โหรวทั้งพยายามไม่ให้ตัวเองดีใจมากเกินไป ทั้งส่ายหัวอย่างอ่อนแรง

“ยังไม่ทันดูเลย แต่ว่าโหรวเอ๋อร์ไม่เป็นไร ถ้าจะให้เสด็จแม่ตื่นไว ๆ ถึงจะให้โหรวเอ๋อร์ต้องคุกเข่าลงอธิษฐานขอพรเป็นเวลาสามวันสามคืน ถึงหัวเข่าจะเสียฟกซ้ำเท่าไร นางก็รู้สึกมีสุขด้วย”

ขณะที่นางพูด นางก็เริ่มสะดุดอีกครั้ง

กู้โม่หานขมวดคิ้ว “ถ้าเจ้าไม่สบายใจจริงๆ ก็ไปนอนพักเถอะ ข้าเห็นว่าช่วงนี้เจ้าพักฟื้นในจวน และก็ไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ รู้สึกเหงาเกินไปหรือเปล่า”

ทันใดนั้น หยุนอี่ว์โหรวก็นิ่งตกตะลึง

นางเชื่อไม่ได้เลยว่า กู้โม่หานจะใส่ใจนางมากขนาดนี้ นางไม่ได้รับความสนใจจากเขามานานแสนนานแล้ว

“ท่านอ๋อง…” น้ำตาของหยุนอี่ว์โหรวรออยู่ในดวงตาของนางเสียแล้ว “โหรวเอ๋อร์รู้สึกเหงาหงอยจริงๆ ถ้าท่านอ๋องสามารถอยู่กับ … ”

ก่อนที่นางจะพูดจบ กู้โม่หานก็ขัดจังหวะนา “เจ้าเหงา ก็เลยได้ติดต่อคุยกับเพื่อนพี่น้องข้างนอกหรือ”

“เหตุใดท่านอ๋องถึงได้ถามแบบนี้” แววตาของหยุนอี่ว์โหรวแข็งทื่อ หัวใจเต้นแรง “โหรวเอ๋อร์ถูกระงับไม่ให้ออกไปไหน จะติดต่อคนภายนอกได้อย่างไร”

“ข้ากำลังถามเจ้าว่ามีหรือไม่มี” กู้โม่หานจ้องมองการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยของสีหน้านาง และพูดอย่างไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ

ความเย็นชาที่ไม่มีขอบเขตในดวงตาของเขาทำให้ใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวซีดลงอีกครั้ง

ตอนแรกนางคิดว่ากู้โม่หานได้เปลี่ยนใจ แต่กลับกลายเป็นว่ากำลังล้วงลึกนางอยู่? !

แต่กู้โม่หานจะถามคำถามเหล่านี้ได้อย่างไร? หรือว่านางถูกเปิดโปงแล้ว?

เป็นไปไม่ได้ นางติดต่อกับหนานชิงชิงเปิดโปงเรื่องเด็กน้อยทั้งสองพ่อบ้านก็ได้ลบร่องรอยให้หมดไปแล้ว จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทราบ

นางแสร้งทำเป็นสงบเฉย บีบนิ้วอย่างรู้สึกน้อยใจ ดวงตาของนางแดงก่ำ

“ตั้งแต่จ้างฮวาและเชี่ยนปี้จากไป โหรวเอ๋อร์ก็มีแค่ท่านอ๋องคนเดียวเท่านั้นแล้ว จะไปติดต่อกับคนอื่นได้อย่างไร อีกทั้ง คนเหล่านั้นคิดว่าโหรวเอ๋อร์ไม่ได้รับความโปรดปราน และพวกเขามักจะแอบหัวเราะเยาะโหรวเอ๋อร์ โหรวเอ๋อร์จะไม่ไปคบนางแบบนี้ ทำให้ตัวเองไม่สบายเปล่า ๆ”

ขณะที่พูด นางก็ใช้นิ้วแตะไหล่ของกู้โม่หานเบา ๆ และฝังหัวไว้ในอ้อมแขนของกู้โม่หาน

กู้โม่หานจับนางและลุกขึ้นยืน หัวใจของหยุนอี่ว์โหรวแข็งทื่อ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเจ็บช้ำ “ท่านอ๋อง…”

แต่กู้โม่หานก็เพิกเฉยต่อการแสดงของนาง เขาจ้องมองที่นาง ดวงตาที่ยาวแคบของเขามืดลึก

“อี่ว์โหรว ในจวนข้า ไม่ว่าใครก็ตาม ก็ต้องถึงผลประโยชน์ของจวนเป็นหลัก ทุกคนผู้มัดกัน เจริญหรือไม่ก็จะไปด้วยกัน เจ้าใช้ชีวิตอยู่ในจวนแม่ทัพตั้งแต่เด็ก จะไม่มีทางที่ไม่เข้าใจ อย่าทำเรื่องที่มีผลลัพธ์ไม่ดีกับผู้อื่นเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตนแต่กลับทำร้ายตัวเอง และอย่าทำเรื่องทำร้ายผู้อื่น ข้าเกลียดชังคนที่คิดร้ายลับหลังมากสุด”

หัวใจของหยุนอี่ว์โหรวเต้นไม่เป็นจังหวะ นางรู้สึกอยู่เสมอว่าเขาทราบทุกอย่างแล้ว นางก็รู้สึกกระวนกระวายมาก

“ท่านอ๋อง ท่านรู้จักนิสัยใจคอของโหรวเอ๋อร์ แม้ว่าโหรวเอ๋อร์จะถูกรังแกตั้งแต่ยังเด็ก แต่ก็เป็นคนใจดีอยู่เสมอ ไม่เช่นนั้น ตอนเด็กโหรวเอ๋อร์จะช่วยท่านซึ่งเป็นคนแปลกหน้าอยู่ได้อย่างไร”

กู้โม่หานทำขนตาลงครึ่งหนึ่ง “เจ้าช่วยข้าไว้ ดังนั้นข้าก็รู้สึกขอบคุณเจ้ามาก ช่วงนี้เจ้าก็พักผ่อนในเรือนและอย่าออกมาก่อเรื่องอีกต่อไปแล้ว”

หยุนอี่ว์โหรวเบิกตากว้างอย่างตกใจสยดสยอง แล้วน้ำตาไหลออกมาทันที “ท่านอ๋อง ท่านไม่อยากเห็นหน้าโหรวเอ๋อร์อีกหรือ? โหรวเอ๋อร์ควรทำอย่างไร ท่านถึงจะอยากเห็นหน้าโหรวเอ๋อร์อีกครั้ง”

กู้โม่หานตอบอย่างไร้อารมณ์ความรู้สึกว่า “เจ้าไม่ต้องทำอะไร จดหมายหย่าที่ข้าสัญญากับเจ้าก่อนหน้านี้ยังนับได้อยู่ ตราบใดที่เจ้าต้องการ สามารถมาหาข้าได้ทุกเมื่อ”

“นอกจากนี้ ข้าก็ยังให้เงินบำนาญแก่เจ้าด้วย ซึ่งเพียงพอสำหรับเจ้าที่จะแต่งงานและเลี้ยงลูกอีกครั้ง เพื่อเจ้าจะได้อยู่อย่างสุขสบายไปตลอดชีวิต ก็ถือว่า…ตอบแทนบุญเจ้าที่เจ้าช่วยชีวิตของข้าอีกครั้ง”

เขาแอบรู้สึกว่าการคาดเดาของหนานหว่านเยียนนั้นคงไม่ผิดเลย

เรื่องที่เด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองถูกเปิดเผยอาจจะทำโดยหยุนอี่ว์โหรวและหนานชิงชิงก็ได้

แม้ว่านางจะปฏิเสธเด็ดขาดและดวงตาก็ไร้เดียงสามาก แต่อย่างไม่ทราบเหตุผลว่า เขาจับได้ถึงความตื่นตระหนกและความรู้สึกผิดของนางได้

คนที่อยู่ข้างหน้าเขาไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตอนที่นางยังเด็กอยู่ หยุนอี่ว์โหรวถึงได้เสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยเขาซึ่งเป็นคนแปลกหน้าอยู่ดี ช่างใจดีซะงั้น

แต่เมื่อโตขึ้นแล้ว เมื่อได้มาสัมผัสจริง ๆ กลับพบว่านางเต็มไปด้วยเล่ห์เพทุบาย พยายามหาทุกวิถีทางก่อความชั่ว?

นี่ ยังเป็นผู้หญิงใจดีที่ตอนนั้นได้ช่วยชีวิตเขาไว้ และทำให้เขาสัญญาว่าจะดูแลนางไปตลอดชีวิตจริงหรือ…