ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 28 หนานหว่านเยียน เจ้าปล่อยข้า
ห่ะ!

หนานหว่านเยียนไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม นางจะจำได้อย่างไรว่าวันเกิดของไทเฮาคือเมื่อไหร่ อีกอย่างชายผู้นั้นก็ไม่ได้พูดอะไรสักคำ แถมยังเอาแต่พูดว่างานเลี้ยงในวัง นางจึงคิดว่าเป็นแค่งานเลี้ยงในวังธรรมดา!

เมื่อหยุนวี่โหรวเห็นเช่นนี้ ความไร้ปรานีก็ปรากฏขึ้นในดวงตา แต่ทว่าใบหน้ายังยิ้มแย้ม

“ใช่ พระชายา อีกเดี๋ยวไทเฮาก็จะมาเข้าร่วมงานเลี้ยงด้วย และทุกคนล้วนถวายของขวัญแล้ว ในตอนนี้เหลือเพียงของขวัญจากท่านอ๋องและพระชายา”

หนานหว่านเยียนแอบสาปแช่งในใจ!”

นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นวันเกิดของไทเฮา แล้วจะไปหาของขวัญมาไหน

ในระบบการแพทย์ของนางไม่มีอย่างอื่น นอกจากยาและเข็ม

อ้อ ไม่สิ ยังมีต้นไม้แคะธรรมดาๆ อีกต้นหนึ่ง

แต่ของเช่นนี้จะส่งมอบได้หรือ? !

เฮ้อ! จะพลาดเรื่องสำคัญได้อย่างไร!

หากวันนี้ทำให้ไทเฮาขุ่นเคือง ผู้ที่คอยหนุนหลังเพียงคนเดียวของนางก็คงจะหมดไป!

เมื่อเห็นสีหน้าที่ผิดปกติของหนานหว่านเยียน หยุนวี่โหรวก็แอบหัวเราะเยาะในใจ

ถึงอย่างไรหนานว่านเหยียนก็เป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้ง จะมีของขวัญดีๆ ได้อย่างไร อีกอย่างดูจากท่าทางของนางแล้ว ดูเหมือนว่านางจะลืมเรื่องของขวัญวันเกิดไปแล้ว!

ไทเฮาทรงโปรดปรานหนานหว่านเยียน เป็นไปไม่ได้ที่จะโปรดปรานหลานสะใภ้ที่ไม่ใส่ใจวันเกิดของนาง ใช่หรือไม่? !

แน่นอนว่าพระชายาเฉิงไม่ได้เมินเฉยต่อสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยของหนานหว่านเยียน

ตอนที่น้องสาวผู้นี้ของนางออกเรือน ไม่มีของมีค่าใดๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเป็นพระชายาที่ถูกทอดทิ้งมาห้าปี ตอนนี้ไม่ต้องพูดถึงของขวัญ เกรงว่าแม้แต่เงินสักตำลึงก็ไม่มี!

เจียงหรูเยว่เก่งเรื่องสังเกตคนจากสีหน้าและคำพูด ใบหน้าของนางยังคงเจ็บปวดจากการโดนหนานหว่านเยียนตบเมื่อครู่

นางอดทนต่อความเจ็บปวด เหลือบมองไปที่หนานหว่านเยียน และยกมุมปากขึ้น “พระชายาอี้ ดูจากท่าทางของเจ้าแล้ว คงจะไม่นำของขวัญมาใช่หรือไม่? แม้ว่าไทเฮาจะโปรดปรานเจ้า แต่เจ้าทำเช่นนี้ เกรงว่าวันนี้คงจะทำให้ไทเฮาทรงผิดหวัง!”

หากหนานหว่านเยียนไม่สามารถหาของขวัญที่เหมาะสมได้ แม้ว่าไทเฮาจะไม่ลงโทษนาง แต่ก็ต้องผิดหวัง และฮองเฮาก็คงไม่ปล่อยให้นางมีชีวิตที่ดี!

ถึงเวลานั้นจะคอยดูว่าหนานหว่านเยียนหญิงชั่ว จะยังอวดดีได้อย่างไร!

เมื่อเจียงหรูเยว่คิดว่าอีกเดี๋ยวหนานหว่านเยียนจะต้องเสียหน้า ใบหน้าของนางก็ดูมีความสุขโดยไม่รู้ตัว

แต่ทันใดนั้นเสียงอันไพเราะก็ดังขึ้น “ใครบอกว่าข้าไม่ได้นำของขวัญมา?”

พูดจบหนานหว่านเยียนก็คล้องแขนของกู้โม่หาน และกำลังจะเดินไปหาหลี่ซือ

ความสนิทสนมเช่นนี้ ดวงตาของชายผู้นั้นโกรธเคือง และผลักมือของหนานหว่านเยียนด้วยความรังเกียจ และคำรามด้วยเสียงต่ำ “หนานหว่านเยียน! ปล่อยข้า! ทำไมเจ้าถึงไร้ยางอายเช่นนี้!”

เขารู้ว่าหญิงผู้นี้ต้องการเอาเปรียบเขาอยู่ตลอดเวลา!

แต่หนานหว่านเยียนรั้งเขาไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย แสร้งทำเป็นหน้านิ่ง และกัดฟันกระซิบกับเขา

“ท่านคิดว่าข้าอยากจะคล้องแขนท่านหรือ? คนมากมายจ้องมองมาที่เรา ท่านไม่ต้องการรักษาหน้า แต่ข้ายังต้องการรักษาหน้า!”

แต่ในความเป็นจริง นางแค่ต้องการใช้เสื้อคลุมหลวมๆ ของกู้โม่หานเป็นที่กำบังเพื่อให้นางหยิบของออกมาจากห้วงเวลาได้สะดวก

มิเช่นนั้นหากนางหยิบกล่องยาออกมาห้วงเวลา นางคงจะทำให้คนเหล่านี้ตกใจแย่?

เมื่อชายผู้นั้นได้ยินก็ไม่พอใจมากยิ่งขึ้น เขาขมวดคิ้ว และแอบหยิกแขนของนางอย่างแรง “หนานหว่านเยียน! เจ้าต้องให้ข้าพูดอีกกี่ครั้ง! รีบปล่อยมือ!”

หนานหว่านเยียนรู้สึกเจ็บ และขมวดคิ้วแน่นอย่างหงุดหงิด “ชายฉกรรจ์คนหนึ่งเขินอาย ใช้ได้หรือไม่! ข้าก็แค่คล้องแขนของท่านไม่ใช่หรือ ไม่ได้ต้องการจะลวนลามท่านเสียหน่อย! ”

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นสามีภรรยา และมีลูกแล้ว แค่คล้องแขนมันจะทำให้เขาตายหรืออย่างไร!

กู้โม่หานโกรธจัด “เจ้า……ไร้ยางอาย!”

หนานหว่านเยียนส่งเสียงหึอย่างเย็นชา และไม่สนใจสีหน้าท่าทางของเขา

ทั้งสองคนพูดเสียงเบา ควบคู่ไปกับการผลักไส และกลายเป็นการเกี้ยวพาราสีในสายตาของผู้คน

หยุนวี่โหรวกัดริมฝีปากแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความหึงหวง

ทั้งสองคนผลักกันไปมา แล้วเข้าไปหาหลี่ซือที่โถงด้านข้าง

ในโถงด้านข้าง หลี่ซือกงกงหลายสิบคนกำลังยุ่งอยู่กับการตรวจนับของขวัญ หัวหน้ากงกงคนหนึ่งรออยู่ที่หน้าประตู เมื่อเห็นกู้โม่หานเดินมาก็คารวะเขา

“ท่านอ๋อง”

ในเวลานี้หนานหว่านเยียนเลือกกล่องแคลเซียมและวิตามินสำหรับผู้สูงอายุออกมาจากห้วงเวลาอย่างระมัดระวัง

ยานี้หาได้ยากยิ่งในยุคนี้ แม้ว่าจะราคาไม่แพง แต่ก็มีคุณค่ามาก ผู้สูงอายุไม่ให้ความสำคัญกับการดูดซึมของแคลเซียม จึงเป็นโรคกระดูกพรุนได้ง่าย ด้วยวัยของไทเฮาจึงเหมาะสมที่จะกินยานี้

แต่พอคิดอีกที การให้ยาเป็นของขวัญวันเกิด เป็นความหมายที่ไม่ดีหรือไม่ ในขณะคิดนางก็หยิบกระถางต้นไม้แคระธรรมดาๆ นั่นออกมา

แต่ต้นไม้แคระกระถางนี้ดูกระจอกเกินไป……

หากถวายของสิ่งนี้ให้ไทเฮา ไทเฮาจะไม่ลากตัวนางออกไปต่อหน้าสาธารณชนหรือ?

ไม่ได้ๆ ……

ในขณะที่หนานหว่านเยียนกำลังลังเล กู้โม่หานก็สะบัดมือของนางออก เขากำลังจะตำหนิหนานหว่านเยียน แต่ก็เห็นนางหยิบของแปลกๆ สองอย่างออกจากแขนเสื้อ!

ทันใดนั้นรูม่านตาของโม่หานก็หดตัว ใบหน้าเต็มไปด้วยความตระหนกตกใจ!

ของสองสิ่งนี้มาจากไหน! ทำไมเขาไม่สังเกตเห็นว่านางซ่อนอะไรไว้? !

หลี่ซือกงกงที่อยู่ด้านข้างทำอะไรไม่ถูก อ๋องอี้สองสามีภรรยาผลักกันไปมา และในตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าพระชายาผู้นี้ถืออะไรอยู่ในมือกันแน่

ดังนั้นเขาจึงยิ้มและถามอย่างประจบสอพลอว่า “เรียนถามท่านอ๋อง ท่านมอบของขวัญด้วยกันกับพระชายาหรือไม่? พระชายา ของขวัญชิ้นนี้ มิทราบว่าเรียกว่าอะไร?”

เขาชี้ไปยังสิ่งที่อยู่ในมือของหนานหว่านเยียนอย่างงุ่มง่ามและรู้สึกลำบากใจ

กู้โม่หานเหล่ตาและส่งเสียงหึอย่างเย็นชา “ข้าได้เตรียมของขวัญมามอบให้ไทเฮาแล้ว! นั่นเป็นของขวัญของพระชายาเอง! ”

ของขวัญของหญิงผู้นี้กระจอก ไม่รู้ว่าเอาออกมาได้อย่างไร

เขาก้มลงมองท่าทางที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของหนานหว่านเยียน และนึกถึงความลำบากใจเมื่อครู่ของนาง เห็นได้ชัดว่านางไม่รู้เรื่องงานเลี้ยงวันเกิดเลย

แต่เมื่อไม่กี่วันก่อน เห็นได้ชัดว่านางใช้วิธีฟ้องร้องเขาต่อหน้าพระพักตร์ไทเฮา มิเช่นนั้นฮองเฮาคงไม่บังคับให้เขาพาหนานหว่านเยียนมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดด้วย

แต่สถานการณ์ในตอนนี้……

หรือว่านางไม่รู้อะไรเลยจริงๆ ?

กู้โม่หานยับยั้งการแสดงออกทางสีหน้า และส่งรายการของขวัญให้หลี่ซือ

ทันใดนั้นดวงตาของหลี่ซือก็เป็นประกาย เขารับรายการของขวัญอย่างนอบน้อม จากนั้นขยิบตาให้คนรับใช้และกงกงคนอื่นๆ ที่อยู่ข้างหลัง

อ๋องอี้ผู้นี้ช่างใจกว้างเสียจริง

ในทางกลับกัน กระถางหญ้าในมือของพระชายาอี้ เกรงว่าหากโยนทิ้งไว้บนถนนก็ไม่มีใครเอา

กระจอกจริงๆ

หนานหว่านเยียนสังเกตเห็นสีหน้าแปลกๆ ของหลี่ซือ แล้วอยากจะร้องไห้

กู้โม่หาน เจ้าสุนัขเพศผู้!

ไม่เพียงแต่ไม่บอกนางว่านี่คืองานเลี้ยงวันเกิดของไทเฮา แต่ยังแอบเตรียมของขวัญอันโอ่อ่าหอีกด้วย!

เขาจงใจใช่หรือไม่! อยากแต่งงานกับหยุนวี่โหรว ก็ไม่จำเป็นต้องทำให้นางดูแย่ไม่ใช่หรือ?

หลี่ซือดูรายการของขวัญของกู้โม่หานอย่างระมัดระวัง และเอียงหน้ามองไปที่หนานหว่านเยียน “ฉันขอถามหน่อยได้ไหมว่านางสนมกำลังถืออะไรอยู่ เป็นของขวัญวันเกิดหรือไม่”

หางตาของหนานหว่านเยียนกระตุก และยิ้มอย่างเก้อเขิน “ไว้ข้าค่อยเลือกใหม่อีกที”

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของหลี่ซือเปลี่ยนเป็นเมินเฉยในทันที

เป็นข้ารับใช้มานานแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นคนส่งมอบของขวัญได้น่าเกลียดขนาดนี้ แถมยังเป็นพระชายาด้วย

เมื่อกู้โม่หานได้ยินก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง และเมินเฉยอย่างยิ่ง

หนานหว่านเยียนไม่สนใจเขา ในที่สุดก็หยิบกล่องยานั้นขึ้นมา และส่งให้หลี่ซืออย่างจริงจัง “อันนี้ดีกว่า”

หลี่ซือไม่อยากรับ แต่ก็อดทนสั่งให้คนรับใช้รับไป “พระชายาอี้ ถวาย…… ”

เขาไม่รู้ว่าของสิ่งนี้คืออะไรกันแน่

“ยา” หนานหว่านเยียนรีบตอบ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของหลี่ซือก็เปลี่ยนไป

พระชายาอี้ผู้นี้มีเจตนาอย่างไร? วันเกิดของไทเฮา นางมอบยาให้?

หนานหว่านเยียนโต้แย้งแทนตัวเอง “เป็นของดี ท่านไม่ต้องกังวล!”

หนานหว่านเยียนหันหลัง และกำลังจะเดินตามกู้โม่หานไป แต่หลังจากคิดไปคิดมาแล้ว นางก็หยุดชะงัก และส่งกระถางต้นไม้แคระในมือให้กับหลี่ซือ “ฝากไว้ที่นี่กงกงก่อน หลังจากงานเลี้ยงวันเกิดจบลงแล้ว ข้าจะกลับมาเอา”

พูดจบนางก็เดินตามกู้โม่หานไป

หลี่ซือยืนพูดไม่ออกอยู่ตรงนั้น ช่างเป็นพระชายาอี้ที่ยอดแย่เสียจริง! มีใครเขาหวงแหนกระถางหญ้ากัน? !

เขาสั่งให้คนรับใช้วางกระถางต้นไม้แคระลง ส่ายหัวและเดินจากไป

แต่คนรับใช้ผู้นั้นไม่ได้ทำตาม และฉวยโอกาสตอนที่หลี่ซือคนอื่นๆ ที่ไม่ทันสังเกต รีบออกไปที่ประตูด้านข้างของโถงด้านข้าง และมองหาหยุนวี่โหรวท่ามกลางฝูงชน

หลังจากผ่านไปสักพัก เขาก็กลับไปที่โถงด้านข้างอย่างเงียบๆ แสร้งทำเป็นตรวจนับของขวัญ จากนั้นก็สับเปลี่ยนต้นไม้แคระและยาที่หนานหว่านเยียนนำมาถวายเมื่อครู่ สุดท้ายก็คลุมผ้าสีแดงราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

สายตาที่ดุดันปรากฏขึ้นในดวงตาของหยุนวี่โหรวที่อยู่ในท้องพระโรงกลาง

ไทเฮาทรงให้ความสำคัญกับเกียรติยศศักดิ์ศรีอย่างมาก อีกเดี๋ยวตอนที่ถวายของขวัญ นางจะคอยดูว่าหนานหว่านเยียนจะเอาตัวรอดได้อย่างไร!