ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 51 ข้าเฆี่ยนเจ้าขาหัก
เห็นเพียงเกี๊ยวน้อยตาไวมือเร็ว ยื่นมือดึงรองเท้าของชิงหว่าน จากนั้นก็ตะโกนใส่ซาลาเปา “ซาลาเปา! เอาของมา!”

“ได้…….” ซาลาเปาวิ่งมาอย่างโซเซ ยื่นขนนกอันหนึ่งให้เกี๊ยวน้อย จากนั้นก็ยืนอย่างเรียบร้อย “พี่สาว แบบนี้ได้ไหม?”

เกี๊ยวน้อยรับขนนกมา ปัดไปที่ฝ่าเท้าของชิงหว่านทีหนึ่ง หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์ “ท่านแม่เคยบอกว่า สะกิดฝ่าเท้าจักจี้ที่สุดเลย ต้องมีผลแน่นอน!”

พูดไป นางก็ให้ปู๋ล่าใช้ปากดึงถุงเท้าของชิงหว่านออก มืออ้วนๆ ยื่นออกไป ใช้ขนนกปัดไปที่ฝ่าเท้าของชิงหว่านอย่างรวดเร็ว

“ฮา ฮาฮา……..” ชิงหว่านวินาทีก่อนหน้านี้ตะโกนร้องอย่างทรมานเพราะเจ็บไปทั้งตัว วินาทีนี้ ก็เพราะว่าคัน หัวเราะอย่างเสียงดังจนหยุดไม่ได้

“เจ้า พวกเจ้า ยายเด็กบ้าที่ไหน ฮา ฮาฮาฮา พวกเจ้าจะทำอะไร!” นางควบคุมอาการหัวเราะของตัวเองไม่ได้ อยากลุกขึ้นมาต่อต้าน จนปัญญามีล่ากับปู๋ล่ากดทับไว้ นางขยับตัวไม่ได้

ซาลาเปาเห็นวิธีนี้ได้ผลจริง ไม่พูดสักคำก็ดึงรองเท้าอีกข้างของชิงหว่านออกด้วย ดึงถุงเท้าของนางออก ใช้ขนนกปัดไปที่ฝ่าเท้าของนางเบาๆ

สองพี่น้องเถียงอย่างโมโห

“เจ้าต่างหากยายเด็กบ้า! รังแกท่านแม่ของเรา ก็คือรนหาที่ตาย!”

“คนร้าย! พี่สาวบอกแล้วว่าจะทำให้เจ้าเสียใจ เสียใจสิ่งที่เคยทำ!”

“ท่านแม่?!” ชิงหว่านในตอนนี้หัวเราะจนเสียงแตก น้ำตาไหลอยากทรมาน “พวกเจ้าก็คือลูกนอกคอกของชายาไร้อำนาจนั่น ฮาฮาฮา พวกเจ้าคอยดู ฮาฮาฮา ข้าไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่!”

รอนางกลับไป ต้องเอาเรื่องไปบอกกับคุณหนูอี่ว์โหรวอย่างชัดเจน ต้องเอาหนานหว่านเยียนสามแม่ลูกให้ตายแน่นอน?!

สองพี่น้องได้ยินคำว่า “ลูกนอกคอก” ทันใดนั้นก็โกรธจนหน้าแดง

สองพี่น้องมองตากัน เกี๊ยวน้อยพูดอย่างโกรธมาก “ซาลาเปา พวกเราต้องสั่งสอนนางให้หนักๆสักยก!”

ซาลาเปาก็โกรธจนหน้าแดง “อืม! สั่งสอนนางให้หนัก!”

พูดจบ เด็กน้อยสองคนก็วิ่งหนีไปแล้ว ชิงหว่านนอนอยู่บนพื้นอย่างทรมาน ไม่ได้มียายเด็กสองคนอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย

อย่างรวดเร็ว สองตัวน้อยก็กับของมามากมาย โยนแมลงในผ้าเช็ดหน้าไปที่หน้าและตัวของชิงหว่านทั้งหมด

ชิงหว่านยื่นมือไปจับโดยสัญชาตญาณ รู้สึกถึงความสัมผัสที่ขนฟูๆ นุ่มๆ แล้วก็ตะลึงตกใจ “ตุ๊บ” ลุกขึ้นนั่ง คลานถอยหลังไปไม่หยุด

“อ้าก นี่มันของบ้าอะไรกัน!”

เป็นหนอนขนฟูๆทั้งนั้นเลย!

ตอนนี้ขยับอยู่บนตัวนางทั้งหมดเลย น่าขยะแขยงที่สุด!

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาสองพี่น้องทำเสียงเย็นชา “สมน้ำหน้า!”

ใครให้นางไม่เพียงแค่ด่าท่านแม่ ยังด่าพวกนาง!

ร้ายที่สุด เลวที่สุด!

ชิงหว่านโมโหจนตัวสั่น ชี้หน้ายายเด็กสองคนตกใจจนครึ่งวันก็พูดอะไรไม่ออก

“เจ้า เจ้า เจ้า……”

“เจ้าอะไรเจ้า! คนร้ายหน้าไม่อาย! ถุย!” ยากที่ได้เห็นซาลาเปาแข็งแกร่งสักครั้ง มือน้อยๆค้ำเอว เดินไปข้างหน้าสองก้าว จ้องหน้ากลับไปอย่างโมโห

เกี๊ยวน้อยส่งสายตาให้นาง “ทำได้สวย” จากนั้นก็จับของแท่งหนึ่งออกจากกระเป๋า โยนไปที่ชิงหว่านอย่างแรง

“พวกเจ้าโยนของบ้าอะไร!” ชิงหว่านโบกมือขัดขืนด้วยสัญชาตญาณ ปัดออกไปแล้วก็จ้องมองไปที่พื้น กลับเป็นงูตัวหนึ่งที่อ้าปากกว้าง!

“อ้าก——” ชิงหว่านตกใจจนกลอกตา ไม่สามารถด่าคนอีกต่อไป เป็นลมหมดสติไปอย่างสิ้นเชิง

เกี๊ยวน้อยเก็บงูปลอมตัวนั้นขึ้นมา แล้วดูชิงหว่านที่เป็นลมหมดสติไปแล้วทีหนึ่ง ทำเสียงเย็นชา “เฮ้อ ไม่สนุก ล่ากับปู๋ล่าดูนางไว้ให้ดี! ซาลาเปา ไป ควรทำเรื่องจริงจังแล้ว!”

ซาลาเปา “อืม ฟังพี่!”

เวลานี้ เซียงอวี้ที่หาสองพี่น้องในห้องไม่เจอก็รีบมาที่หลังสวน ในที่สุดก็หาสองตัวเล็กจนเจอ เพราะว่าพระชายาไม่ให้คุณหนูน้อยออกจากเรือน นางนึกว่าคุณหนูน้อยวิ่งออกไปแล้ว

เซียงอวี้หัวเราะเบาๆ “คุณหนู ควรกินอาหารเย็นแล้ว”

เกี๊ยวน้อยตะลึง จากนั้นก็แกล้งทำเป็นโมโห มุ่ยปากพูดว่า “เฮ้อ ไม่กินแล้ว! ท่านแม่ไม่อยู่ ข้ากับซาลาเปาก็กินไม่ลงแล้ว พี่เซียงอวี้ พวกเจ้ากินเถิด พวกเราสองคนกลับไปนอนแล้ว”

พูดจบ นางก็จับมือซาลาเปา เดินกลับเข้าไปในห้องโดยไม่หันกลับมามอง

เซียงอวี้สีหน้าหมดปัญญา แต่พอเปลี่ยนความคิด สองพี่น้องความสัมพันธ์ต่อหนานหว่านเยียนลึกซึ้ง เด็กงอแงก็เป็นเรื่องปกติ

นางไม่ได้ติดตามเรื่อง ปรนนิบัติสองพี่น้องเข้านอนแล้ว กลับไปที่เซียงเหลียน

หารู้ไม่ เมื่อเซียงอวี้ปิดประตูแล้ว ในห้องนอนอันมืดมิด ก็มีตาสี่ดวงเป็นประกายขึ้นมา กำลังหมุนไปรอบๆ…….

ค่ำคืนมืดมิดลมกระโชก ในเรือนเซียงหลินไม่มีคนรู้ เงาเล็กๆทั้งสองหนีออกไปจากสวนท่ามกลางความมืด มุ่งหน้าไปทางห้องหอ……

ขณะนี้ หนานหว่านเยียนและอวี๋เฟิงก็มาถึงหน้าประตูของกู้โม่หานแล้ว

นางนำถุงเล็กถุงใหญ่ ให้อวี๋เฟิงตั้งแท่นปิ้งย่างขึ้นมา ตัวเองกลับคุกเข่าไปทางประตูห้อง

ประตูห้องไม่ได้ปิด นางมองเข้าไปด้านในผ่านม่านประตู กลับสามารถมองสถานการณ์ในห้องได้อย่างชัดเจน

เชอะ กู้โม่หานกลับมีความชอบที่ให้คนอื่นมุงดู ช่างโรคจิต!

การกระทำของหนานหว่านเยียนทำให้พ่อบ้านกาวก็มองจนมึนงงไปแล้ว

“พระชายาก็คุกเข่าดีๆ อย่าทำให้ท่านอ๋องโกรธอีกเลย อาหารของท่านนี้……” อย่ากินเลย รีบคุกเข่าสารภาพผิดดีๆกีกว่า แม่ทูนหัว!

หนานหว่านเยียนไม่เพียงไม่คิดทบทวน กลับหยิบปิ้งย่างออกมาจากกระเป๋า วางเข้าไปในปากคำโต “อืม นี่ข้าไม่ใช่คุกเข่าอยู่หรือ? ทำไม ก็ไม่มีคนพูดว่าคุกเข่าไม่สามารถกินข้าวได้เสียหน่อย?”

อวี๋เฟิงยืนยิ้มอย่างอึดอัดอยู่ด้านข้างๆ ไปก็ไม่ใช่ อยู่ต่อก็ไม่ใช่ สุดท้ายคิดไปคิดมา ก็ถอนตัวออกไปอยู่ในมุมมืดอย่างเงียบๆ

สีหน้าพ่อบ้านกาวงงงัน จนกระทั่งมองจนตะลึง

หากเป็นเมื่อก่อน หนานหว่านเยียนเชื่อฟังและทำตามท่านอ๋องทุกอย่าง เคารพนับถืออย่างที่สุด ตลอดทั้งวันก็ได้แต่รับปากอย่างเดียว ท่านอ๋องให้นางคุกเข่า นางไม่กล้าคัดค้านแม้แต่นิดเดียว ทำไมตอนนี้……

การเปลี่ยนแปลงของนางในตอนนี้เร็วเกินไป และมากไปแล้ว!

เห็นสภาพกินปิ้งย่างในสายตาไร้ผู้คนของหนานหว่านเยียน พ่อบ้านกาวก็ไม่รู้ควรพูดอะไร จึงพูดไปในห้องอย่างเคารพไปเลย “ท่านอ๋อง พระชายามาแล้ว…….นาง ตอนนี้นางคุกเข่าอยู่หน้าประตู”

ได้ยินแล้ว กู้โม่หานในห้องก็ทำเสียงเย็นชา “เจ้าจับตาดูนางไว้ให้ดี!”

จากนั้น เขาก็พูดเสียงดังขึ้น พูดอย่างเย็นชา “หนานหว่านเยียน! ในเมื่อเจ้าคุกเข่าแล้ว ก็ให้ข้าคุกเข่าถึงฟ้าสว่าง! เมื่อไหร่ที่รู้สึกผิดยอมรับผิดแล้ว ยอมขอโทษต่อโหรวเอ๋อร์แล้ว ตอนนั้นถึงจากไปได้! มิเช่นนั้น ข้าจะเฆี่ยนเจ้าขาหัก!”