ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 450 กล้าอย่างสุดขั้ว

โม่หวิ่นหมิงก็เปลี่ยนสีหน้าเย็นชาลงเช่นกัน คนรับใช้เกือบจะเป็นลมเนื่องจากแววตาของโม่หลี เขารีบคุกเข่าลงและพูดอย่างสั่นสะท้านว่า “พระชายา ข้าน้อยโง่เง่า แต่ข้าน้อยไม่ได้ตั้งใจ โปรดให้อภัยข้าน้อยด้วย!”

เขารู้สึกผิดหรือเปล่า? ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าแม้แต่เซียนเซิงสองหนังสือก็มีเจตนาฆ่าที่รุนแรงขนาดนี้? เขาเกิดความรู้สึกนี้มีแค่ต่อตัวอ๋องอี้เท่านั้น

แค่ชั่วพริบตานั้น หนานหว่านเยียนเพิ่งรู้สึกตัวได้ และมองไปที่โม่หลีทันที ใบหน้าสวยของนางเปลี่ยนไปทันที “เจ้าถูกลวก!”

โดยไม่ต้องรอปฏิกิริยาของโม่หลี หนานหว่านเยียนก็เทน้ำเย็นจากหม้อลงบนหลังมือของโม่หลีทันทีและล้างแบบเบา ๆ

แววตาของโม่หลีมองไปที่ตัวหนานหว่านเยียนอย่างนุ่มนวล หนานหว่านเยียนพูดขึ้นว่า “แกงร้อนนี้ร้อนด้วย จำเป็นต้องได้รับการรักษาทันที มิฉะนั้นจะทำให้เกิดแผลเป็น”

น้ำเสียงของโม่หลีชะลอลง “พระชายาเป็นคนสูงศักดิ์ ข้าทำเองก็ได้”

หนานหว่านเยียนก้มหน้าช่วยเขาล้างแผลลวกที่หลังมืออย่างระมัดระวัง “ข้าไม่ได้สนใจอะไรมากนัก และเจ้าที่ได้รับบาดเจ็บก็เพราะข้าด้วย นี่สมเหตุสมผลว่าที่ช่วยรักษาและทายาด้วย”

โม่หลีผงะเล็กน้อย รู้สึกอบอุ่นในใจด้วย

เขาถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มผู้ชายประสาทตั้งแต่เด็ก ตอนนี้กลับมีหนานหว่านเยียนอยู่ด้วย ซึ่งทำให้เขารู้สึกไม่ชิง

ไม่ทราบว่าคนพวกนั้นจะบ้าขนาดไหนที่ได้เห็นนาง ต้องดีใจแน่นอน

เมื่อนึกถึงที่นีj รอยยิ้มก็ปรากฏบนริมฝีปากของเขา แสดงถึงความเอ็นดู

สายตาของโม่หวิ่นหมิงจับจ้องไปที่บาดแผลที่หลังมือของโม่หลี และสายตาที่เฉียบคมก็ส่องไปที่คนรับใช้ซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างกลัว

“ทำไมจู่ ๆ แกถึงได้หว่านตกใจและเทแกงร้อน ๆ ลงบนร่างพระชายา แกมีเจตนาอะไร!”

หนานหว่านเยียนชำเลืองมองคนรับใช้ และคนรับใช้ก็ร้องไห้และตะโกนทันทีว่า “ข้าน้อยผิดแล้ว ข้าน้อยผิดแล้ว! พระชายา ข้าน้อยแค่ล้มลงโดยไม่ได้ตั้งใจ ข้าน้อยโง่เง่า แต่ข้าน้อยไม่มีเจตนาอื่นแน่นอน! พระชายาดีกับข้าน้อยขนาดนี้ ถึงอย่างไรบ่าวจะกล้ามาทำร้ายพระชายาด้วย!”

ในขณะนี้ อวี๋เฟิงที่ได้ยินเสียงตะโกนรีบเข้ามาอย่างรวดเร็ว “พระชายา เกิดอะไรขึ้น”

พอเขาพูดจบ ก็เห็นคนรับใช้คุกเข่าตัวสั่นอยู่บนพื้น ข้างหน้าเขาคือชามแกงที่แตกแล้วและยังมีแกงนึ่งอยู่

อวี๋เฟิงก็ได้เห็นรอยลวกบนมือของโม่หลีอีก และพอเข้าใจทันที ขมวดคิ้วจ้องมองคนรับใช้ว่าด้วยความโกรธ

“แค่ส่งแกงไม่ได้ด้วยซ้ำ แกเป็นอย่างไร”

“ช่างเถอะ” ดวงตาที่สดใสของหนานหว่านเยียนฉายแววเย็นชา มองไปที่คนรับใช้ที่ตัวสั่นบนพื้น นางพูดเบา ๆ ว่า “ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นปล่อยเขาไปละกัน”

นางก็เข้าใจเมื่อโม่หวิ่นหมิงเตือน แต่นางก็มีความคิดของนางเอง

คนรับใช้คนนี้เป็นคนในเรือนของนางตั้งแต่แรกเสมอ เวลาส่งแกงก็สบายดีอยู่ แต่เมื่อเขาเข้าไปในห้อง จู่ๆ ก็ดูลุกลี้ลุกลน ซึ่งผิดปกติจริงๆ

ทั้งโม่หลีและโม่หวิ่นหมิงต่างก็ไม่ได้พูดอะไร

อวี๋เฟิงจ้องมองคนรับใช้ด้วยความโกรธ “พระชายาไว้ชีวิตแก ยังไม่ออกไปหรือ?”

คนรับใช้ร้องไห้และพูดว่า “ขอบคุณพระชายาสำหรับการไว้ชีวิต ขอบคุณพระชายา!”

หลังจากนั้นเขาก็เดินโซเซออกไปนอกเรือน

เมื่อคนรับใช้ไกลออกไป ดวงตาของหนานหว่านเยียนมืดลง และนางบอกกับอวี๋เฟิงว่า “ไปจับตาดูคนนั้น และรายงานให้ข้าหากมีอะไรผิดปกติ และดูว่าเขาได้พบใครบ้างหรือเปล่า”

ปล่อยให้เขากลับไปโดยตั้งใจ แค่อยากให้เขาเปิดความลับเอง

“ครับ พระชายา!” อวี๋เฟิงเข้าใจทันที พยักหน้าด้วยความเคารพ และถอยออกไปอย่างรวดเร็ว

ความวุ่นวายเล็กน้อยสงบลง และน้ำเย็นในหม้อก็เทให้หมดเสียแล้ว

หนานว่านเยียนหยิบยาทาแผลลวกจากแขนเสื้อของนาง ใช้นิ้วบิดนิดหนึ่ง และทาที่หลังมือของโม่หลี “เซียนเซิง อย่าลืมทายานี้วันละสามครั้ง ในช่วงเวลานี้ อย่าสัมผัสน้ำร้อนหรือกินของระคายด้วย”

หลังจากพูดจบ นางก็หยิบผ้าพันแผลไร้เชื้อออกมาและพันรอบมือของโม่หลีอย่างระมัดระวัง

“ทายาเสด็จ ให้ปิดด้วยผ้าพันแผลนี้เพื่อหลีกเลี่ยงการติดเชื้อ ประมาณสามถึงห้าวัน ก็จะหายโดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็นไว้”

โม่หลีฟังอย่างเงียบ ๆ และดวงตาที่มองไปที่หนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยความสุข ความซาบซึ้ง และความภาคภูมิใจ

“ขอบคุณพระชายา”

กู้โม่หารยุ่งกับธุรกิจตลอดทั้งคืน หลังจากทายาตามหลังแล้ว เขาก็ไปเยี่ยมหยีเฟยแต่เช้าตรู่

เห็นหยีเฟยยังคงนอนอยู่บนเตียงและไม่ได้ฟื้นตัว เขาก็รู้สึกหดหู่ใจไม่สบาย

ช่วงนี้มีเรื่องให้ต้องวุ่นวายมีอยู่เยอะโดยเฉพาะเรื่องกับหนานหว่านเยียน ตัดไม่ขาดและสับสนอยู่เรื่อย ๆ และเด็กน้อยทั้งสองก็ไม่อยากเจอหน้าเขาอีกแล้ว

ทันใดนั้น กู้โม่หานรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูก กลัวว่าหนานหว่านเยียนและลูกสาวจะรู้ว่าเขาตามหยุนอี่ว์โหรวกลับไปเรือน

แม้ว่าไม่ได้ทำอะไรเลย แต่ทั้งสามคน แม่และลูกสาว ไม่ชอบเขาอยู่ใกล้กับหยุนอี่ว์โหรวเลย

พอคิดเรื่องนี้เสด็จ กู้โม่หานก็เม้มปากบาง ๆ ของเขาและเรียกหาพ่อบ้านกาว และให้เขาเอาของเล่นที่เขาสั่งให้คนอื่นทำไว้เมื่อครั้งที่แล้วเขาพาแม่ลูกสาวสามคนออกจากจวนออกมา ซึ่งวางไว้ที่ห้องคลัง แล้วไปที่เรือนเซียงหลิน

ในเรือนเซียงหลิน หนานหว่านเยียนซึ่งไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้เลย ยังอยู่ในห้องของโม่หวิ่นหมิง

หลังจากที่นางช่วยโม่หลีจัดการรักษาอาการบาดเจ็บของเขา ทั้งสองคนก็คุยกันอย่างเป็นกันเองอีก

หนานหว่านเยียนมองไปที่โม่หลีด้วยรอยยิ้มหวาน “ข้ายังไม่ทันได้ถามเลย โม่เซียนเซิงได้ไปเรียนรู้กลศาสตร์จากที่ไหน”

โม่หลีมองไปที่โม่หวิ่นหมิง และลูบแหวนปานจื่อหยกด้วยนิ้วเรียวของเขา

“ระหว่างการเดินทางเที่ยว ข้าบังเอิญได้พบกับสุภาพบุรุษผู้อาวุโสและได้เรียนรู้จากเขาเล็กน้อย”

เวลาที่โม่หลีพูด เขามองไปที่หนานหว่านเยียนอีก “ขอไม่พูดถึงเรื่องนั้นเลย สำหรับเรื่องการเรียนของเจ้าหนูทั้งสอง พระชายายุ่งมากในสองสามวันนี้ ข้าก็ยังไม่มีเวลามาคุยกับพระชายาด้วย”

พอพูดถึงเด็กหญิงน้อยทั้งสอง หนานหว่านเยียนก็ยิ้มทันที “เด็กหญิงน้อยทั้งสองเป็นอย่างไรบ้าง เซียนเซิงไม่ต้องเกรงใจพูดตามสบายเลย”

“จริง ๆ ไม่มีปัญหา ก็แค่…” ใบหน้าของโม่หลีแสดงให้เห็นถึงการทำไม่ถูก “เจ้าเจ้าหนูทั้งสองชอบขนมที่ข้านำมาจากบ้านเกิด และขอให้ข้าให้เป็นรางวัลกับพวกเขาทั้งวัน ”

“คือข้ากังวลว่าถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป ฟันของเจ้าเจ้าหนูทั้งสองจะไม่ไหว”

แต่เขาก็รู้ชัดว่าสาวน้อยทั้งสองมีรสนิยมเหมือนกันกับพวกเขา และเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะชอบกิน

ตอนแรก หนานหว่านเยียนยังคิดว่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรหรือเปล่า แต่เมื่อนางได้ยินว่าลูกสาวของนางกินเก่งจนไปขออาจารย์ผู้สอนเลย นางเกรงใจจนหน้าแดงเสียแล้ว

“จะเป็นแบบนี้อยู่หรือ รบกวานโม่เซียนเซิงมากด้วยแล้ว ข้าจะไปคุยกับสาวน้อยทั้งสอง”

กู้โม่หานซึ่งเพิ่งเดินถึงที่นอกประตู เห็นหนานหว่านเยียนคุยแบบยิ้มแย้มแจ่มใสกับโม่หลี ทำให้สีหน้าของเขาก็มืดลงทันที

หน้าหล่อคนนี้คือใคร และทำไมหนานหว่านเยียนถึงดูสนิทสนมกับเขามากขนาดนี้?

หน้าหล่อถึงได้กล้าดีอย่างไรมาจ้องมองผู้หญิงของเขากล้าอย่างสุดขั้ว——