ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 745
ในเวลานั้น หนานหว่านเยียนที่เสิ่นอี่ว์ห่วงใยถึง กำลังนอนอยู่ในห้องนอนที่ตำหนักหยูซิน

นางสวมชุดสีแดง แต่ใบหน้าของนางซีดอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่มีแฝงเลือดเลย

หลังจากพักผ่อนอยู่บนเตียงครู่หนึ่ง โดยไม่มีการขัดจังหวะของกู้โม่หาน หนานหว่านเยียนก็ได้ฟื้นตัวขึ้น

เมื่อกี้นางรีบร้อนและโกรธ กู้โม่หาน มากจนนางไม่ได้สนใจสภาพร่างกายของนางได้เลย

ไม่คุ้มที่จะทำให้ตัวเองและลูก ๆ เสียประโยชน์เพราะคนเลว!

แต่สิ่งที่ทำให้นางยิ่งโกรธแค้นก็คือคนที่คอยยุยงเขาอยู่เบื้องหลัง

เซียงเหลียน กำลังรออยู่นอกห้องโถงในขณะนี้ และเซียงอวี้ก็เฝ้ารออยู่ข้างๆ หนานหว่านเยียน

นางเพิ่งนำชามยาสงบครรภ์มา และเห็นใบหน้าซีดของหนานหว่านเยียน รู้สึกไม่สบายใจและเป็นกังวล และมีความรู้สึกสำนึกผิดอยู่เยอะเหมือนกัน

นางเป่ายาอย่างระมัดระวัง “เหนียงเหนียง ตอนนี้ท่านรู้สึกดีขึ้นหรือเปล่า”

“หมอหลวงหลิวบอกว่าท่านต้องการพักผ่อนอย่างเงียบ ๆ ต้องพักผ่อนให้เพียงพอเพื่อให้ฟื้นตัว นี่คือยาสงบครรภ์ เจ้าควรดื่มมันโดยเร็ว”

หนานหว่านเยียนฝืนยิ้ม และรับชามยาจากเซียงอวี้ “ข้าดีขึ้นมาก ขอบใจ”

เมื่อมองไปที่หนานหว่านเยียนที่อ่อนโยนและอ่อนแอมาก ดวงตาของเซียงอวี้ก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที นางหันหน้าหนีและไม่ได้มองหน้าของหนานหว่านเยียน นางแอบเช็ดน้ำตาด้วย “เป็นความผิดของบ่าวทั้งหมด เป็นความผิดของบ่าวด้วยจริง ๆ ”

หนานหว่านเยียนจิบยาขมและมองไปที่เซียงอวี้ที่ร้องไห้อย่างประหลาดใจ “ทำไมจู่ๆ เจ้าถึงพูดแบบนี้ล่ะ”

เซียงอวี้สะอื้นสองครั้ง “เหนียงเหนียงตั้งครรภ์มานานแล้ว แต่บ่าวกลับไม่รู้ตัวเลย”

“หากบ่าวถึงรู้ได้ ก็จะไม่ให้ท่านลำบากแบบนี้ เมื่อฮ่องเต้ขึ้นมา บ่าวก็ไม่ควรออกไปไหน และควรอยู่เคียงข้างท่านด้วย”

ปรากฏว่าความรู้สึกของนางถูกต้องมาตลอด ตอนนั้น ฮองเฮาก็คือตั้งครรภ์แล้วจริงๆ

อันที่จริง ถ้าคำนวณแบบนี้ ก็คือเมื่อสามเดือนก่อน คือในช่วงตรุษจีน ฮองเฮาก็น่าจะตั้งครรภ์แล้วด้วยจริง ๆ

นางเจ็บใจแทบตายและยิ่งเสียใจแทนหนานหว่านเยียน ฮ่องเต้ปล่อยให้คนสองคนรับใช้เขาในคืนนั้นจริงๆ หรือ?

ผู้ชายทำแบบนี้ได้อย่างไร!

ถ้ารักใครจริงจะยอมรับได้อย่างไรว่าสามีกับผู้หญิงสองคนพร้อมกันทำ…

หากเป็นอวี๋เฟิง นางคงจะไม่ชอบอวี๋เฟิงอีกต่อไปแล้ว!

หนานหว่านเยียนตกตะลึงไปชั่วขณะ มองไปที่เซียงอวี้ที่ร้องไห้อยู่ แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก นางก้มลงและดื่มยาด้วยท่าทางปกติ

เมื่อเห็นว่าหนานหว่านเยียนไม่อยากพูดอะไรมากกว่านี้ เซียงอวี้ก็กัดฟันและพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยว่า “บ่าวพูดมากเกินไป เหนียงเหนียงต้องไม่โกรธด้วย การทำร้ายเด็กเป็นเรื่องรอง ร่างกายของท่านมีค่าที่สุดของบ่าว”

หนานหว่านเยียนรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้างเมื่อมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่อยู่ต่อหน้านางซึ่งปฏิบัติต่อนางด้วยความจริงใจ นางรู้สึกซับซ้อนอย่างสุดจะพรรณนา

“ไม่เป็นไร ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นห่วงข้า แต่มีอีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากให้เจ้าตรวจสอบให้ข้า”

เมื่อได้ยินแบบนี้เซียงอวี้กลายเป็นแบบจริงจังทันที “เหนียงเหนียง โปรดบอกบ่าวมา! แม้ว่าเจ้าจะต้องลุยไฟกับน้ำ บ่าวก็จะทำเพื่อท่าน!”

“ไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น ข้าแค่อยากให้เจ้าช่วยหาว่าวันนี้ใครบอกฮ่องเต้ว่าข้าท้อง”

เซียงอวี้เข้าใจทันทีและพูดอย่างโกรธ: “เรื่องนี้บ่าวจะต้องตรวจสอบให้ชัดเจน! เหนียงเหนียง ไม่ต้องกังวล บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้…”

ก่อนที่คำพูดจะจบลง เสียงใจเย็น ๆ ก็ดังมาจากทางเข้าห้องโถง “ไม่จำเป็นแล้ว พบแล้ว”

เฟิงยางมองไปที่เซียงอวี้ด้วยใบหน้าเย็นชา จากนั้นรีบเดินไปที่หนานหว่านเยียน ถือผลไม้รสเปรี้ยวและสิ่งอื่น ๆ ที่นางชอบกินในระหว่างการตั้งครรภ์

เฟิงยางยื่นผลไม้รสเปรี้ยวให้หนานหว่านเยียน “บ่าวมาสาย และขอให้คุณหนูลงโทษด้วย”

หนานหว่านเยียนและเซียงอวี้ต่างก็ตกตะลึงไป

เซียงอวี้มองขึ้นและลงที่สาวใช้คนนี้ซึ่งติดตามเหนียงเหนียงทุกย่างก้าวตั้งแต่เหนียงเหนียงกลับมาที่วัง งงงวยและสงสัยอยู่บ้าง

สาวเฟิงยางคนนี้ดูไม่เหมือนสาวใช้ในวังมากนัก นางเย็นชาและเด็ดเดี่ยว และได้ยินมาว่ากังฟูของนางก็แข็งแกร่งมากด้วย นางไม่เหมือนสาวใช้ แต่ค่อนข้างคล้ายกับองครักษ์เสิ่น

อย่างไรก็ตาม หนานหว่านเยียน มองไปที่ เฟิงยาง และกลืนมะขามลง “ข้าไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเจ้ารู้แล้ว ใครพูดลับหลังข้าว่าข้าท้อง”

เซียงอวี้เก็บชามยาที่เห็นก้นไว้ในมือของหนานหว่านเยียนอย่างเงียบ ๆ และยืนข้าง ๆ อย่างเชื่อฟังโดยไม่ได้ขัดจังหวะ

เฟิงยางมองไปที่ใบหน้าซีดของหนานหว่านเยียน รู้สึกเป็นทุกข์มาก แต่ดวงตาของนางกลับเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “คือหยุนอี่ว์โหรว!”

เป็นนางด้วยจริงๆ!

หนานหว่านเยียนกำผ้านวมแน่น กัดริมฝีปากซีด และความโกรธในดวงตาของนางก็ชัดเจน

นางเคยสงสัยมาก่อน แต่ถ้ากู้โม่หานไม่ได้พูด นางก็หยุดถามเพื่อไม่ให้ตัวเองโกรธไปมากกว่านี้

โดยไม่คาดคิด ก่อนที่นางจะไปพบ หยุนอี่ว์โหรวกลับได้พยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อจัดการกับนางแล้ว

เมื่อเห็นว่าสีหน้าของหนานหว่านเยียนไม่ค่อยดี เฟิงยางก็ลดศีรษะลงอย่างรู้สึกผิดและกัดฟันอย่างโกรธ “อันที่จริง เมื่อวานก็มีเรื่องผิดปกติแล้ว แต่ตอนนั้นบ่าวไม่ได้ใส่ใจมาก”

หนานหว่านเยียนมองไปที่นาง “ว่าไง”

เฟิงยางสีหน้าเคร่งเครียด “เมื่อวานตอนค่ำ มีสาวใช้คนหนึ่งบอกว่ามาส่งอาหาร สาวรับใช้เห็นว่านางกำลังหยิบของดิบและเย็นที่ผู้หญิงมีครรภ์ไม่ควรรับประทาน ดังนั้นจึงขับไล่นางกลับอย่างโกรธ”

“แต่พอทีหลังคิดถึงเรื่องนี้ ข้าก็รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ ข้าจึงแอบสังเกตสาวใช้คนนั้น วันนี้พบว่าคนนั้นเป็นสาวใช้ของหยุนอี่ว์โหรว เมื่อคนรับใช้มารายงานท่าน ฮ่องเต้ก็มาถึงแล้ว…”

เมื่อวาน?

หนานหว่านเยียนเย้ยหยัน มีความโกรธที่ปะปนอยู่ในดวงตา “ถ้าเป็นเช่นนั้น น่าจะเป็นเพราะข้ากินของเย็นไม่ได้ นางจึงแน่ใจว่าข้าท้อง”

“น่าจะเป็นเช่นนี้” เฟิงยางเม้มปากและพูดต่อ “เมื่อฮ่องเต้ออกจากตำหนักหยูซินแล้ว บ่าวก็ไปจับขันทีและสาวใช้มาสอบสวน”

“ตามที่พวกเขาพูด หลังจากวันนี้ที่เขาลงจากศาล คนสุดท้ายที่ฮ่องเต้เห็นในอุทยานหลวงคือหยุนอี่ว์โหรว”

“และตั้งแต่นั้นมา ทุกคนที่เห็นฮ่องเต้บอกว่าฮ่องเต้โกรธมาก และมาที่ตำหนักหยูซินอย่างก้าวร้าว”

เซียงอวี้ตกใจและโกรธเมื่อนางได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของหนานหว่านเยียนค่อยๆ กลายเป็นน้ำแข็ง “เจ้ารู้หรือไม่ว่า หยุนอี่ว์โหรวได้พูดอะไรกับกู้โม่หานในอุทยานหลวง”

เฟิงยางส่ายหัว “บ่าวไม่รู้เนื้อหาที่เฉพาะเจาะจง แต่บางคนที่ได้ยินข่าวลือกล่าวว่า หยุนอี่ว์โหรวไม่ได้อธิบายการตั้งครรภ์ของเจ้าอย่างชัดเจน แค่แอบเตือนฮ่องเต้สองสามคำ”

“คุณหนู พวกข้าควรจะทำอย่างไรต่อไป?”

หนานหว่านเยียนลดตาของนางลงและจมอยู่ในความคิดลึก ๆ ในตอนแรกนางรู้สึกงงงวยอยู่บ้างและสงสัยว่าทำไมหยุนอี่ว์โหรว ถึงบอกกู้โม่หานว่านางท้อง

แต่ตอนนี้ข้าคิดไปแล้ว หยุนอี่ว์โหรวควรจะคิดผิดว่านางกำลังตั้งท้องมีเด็กชู้ นางจึงหยิ่งยโสขนาดนั้น และอยากใช้มือของกู้โม่หานฆ่านางไป!

ดวงตาของหนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยความโกรธ แต่นางพยายามอย่างมากสุดที่จะระงับความโกรธของนาง “นางพยายามที่จะฆ่าข้าให้ตาย ถ้างั้นข้าก็จะฆ่านางไปต่างหาก!”

ตอนนี้นางตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เป็นผลมาจากความใจอ่อน เพราะนางไม่เคยแตะต้องไอ้ผู้หญิงเสแสร้งคนนั้น และนางก็เกือบจะสูญเสียลูกของนางเองไป!

เพื่อที่จะกลับไปที่แคว้นต้าเซี่ย นางจึงทนกับหยุนอี่ว์โหรวครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ตอนนี้นางถูกเหยียบย่ำบนหัวของนางและเหยียบย่ำลงไปในโคลน!

นางไม่เพียงแต่ทนไม่ได้อีกต่อไป นางยังต้องให้หยุนอี่ว์โหรวชดใช้เป็นพันเท่า หมื่นเท่าถึงจะบรรเทาความเกลียดชังในใจของนางได้ ——