

เสียงทุ้มน่าฟังดังเข้ามาในหู น่าวน่าวประหลาดใจอย่างมาก มองไปที่ชายชุดดำที่อยู่ตรงหน้าอย่างใจลอย

ว้าว ท่านอาคนนี้หน้าตาดีมาก ตาเป็นตา จมูกเป็นจมูก เป็นพ่อในฝันของเขาเลย!

ชายในชุดคลุมสีดำปาดน้ำตาที่เขาบีบออกมา น่าวน่าวมองตามท่อนแขนของเขา ดูเหมือนว่าเขาจะเผยให้เห็นรอยไหม้บนข้อมือ

น่าเสียดาย หน้าตาดีมาก แต่แขนกลับได้รับบาดเจ็บมาก่อน อย่างไรก็ตามไม่มีใครสมบูรณ์แบบ เขารู้สึกถูกชะตาเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบคุณชายผู้นี้! ซ้ำยังมีความคุ้นเคยอยู่บ้าง โดยเฉพาะดวงตาของเขา ยิ่งมองยิ่งสวยงาม

แต่น่าวน่าวไม่เคยลืมภารกิจของตัวเอง เขาพูดอย่างเชื่อฟังและน่าสงสาร “ข้าชื่อน่าวน่าว แม่ของข้านาง นาง…”

เอ๊ะ คำถามนี้ยากจัง ทำไมไม่เคยมีใครถามคำถามนี้มาก่อน

เขามองไปที่ “พ่อผู้ล่วงลับ” ทันใดนั้นก็ร้องไห้อย่างเศร้าใจ “ข้าขอโทษคุณชาย ท้องของข้าหิวนิดหน่อย เพราะต้องการขายตัวเองเพื่อฝังศพให้พ่อ ไม่ได้กินอะไรมานานแล้ว…”

ชายในชุดคลุมสีดำหลุบตาลงมองเด็กน้อยผู้น่าสงสารตรงหน้าเขา หัวใจอ่อนยวบ ขณะที่เขากำลังจะพูด จู่ๆ ก็ได้ยินคุณชายหนุ่มในชุดสีเขียวพูดขึ้นทางด้านหลัง “คุณชายท่านนี้ การคัดเลือกกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว ขอแนะนำท่านด้วยความหวังดี หากไม่อยากพลาดเวลา ก็อย่าสนใจเด็กคนนี้เลย”

“ทุกวันนี้มีชายหญิงคนชราและเด็กที่เป็นพวกต้มตุ๋นมากมายในเมืองนี้ ข้าเกรงว่าความหวังดีของท่านอาจทำให้เสียเวลาอนาคตดีๆ ของตัวเอง”

น่าวน่าวได้ยินเช่นนั้น ก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย กลัวชายชุดดำจะไม่สนใจเขาอีก หากไม่ผ่านการประเมินเช่นนี้ เขาจะสูญเสียพ่อในฝันไปอีกคน

แต่จู่ๆ ชายชุดดำก็อุ้มเขาขึ้นมาอย่างเบามือ อุ้มเขาไว้ในอ้อมกอดอย่างมั่นคง แล้วเดินไปที่แผงลอยเล็กๆ ที่อยู่ไม่ไกลโดยไม่หันกลับมามอง น้ำเสียงทุ้มต่ำแต่เย็นชาจนไม่อาจพูดแทรกได้

“หากยังเพิกเฉยเด็กคนหนึ่งได้โดยไม่ช่วยเหลือ ข้าคิดว่า ถึงจะเป็นผู้ถูกเลือก แต่องค์หญิงหมิงหวงก็คงไม่ชอบผู้ชายแบบนี้”

“โลกนี้กว้างใหญ่ หากพบเจอผู้คนที่ตกทุกข์ได้ยาก ผู้ที่มีกำลังควรยื่นมือช่วยเหลือ”

พูดจบเขาก็เปลี่ยนสีหน้าก้มลงมองน่าวน่าว แล้วเอ่ยอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องกลัว ข้าจะพาเจ้าไปกินอะไรสักหน่อย ที่นี่มีผู้คนมากมาย ข้าเชื่อว่าต่อให้เจ้าไม่อยู่ พวกเขาจะไม่ลากพ่อของเจ้าไปไหน เมื่อเจ้ากินเสร็จแล้ว ข้าจะฝังศพให้ ‘พ่อ’ ของเจ้าเป็นอย่างดี”

เมื่อได้ยินเช่นนี้คุณชายในชุดสีเขียวและคนอื่นๆ ก็มองชายชุดดำด้วยสีหน้าว่างเปล่า รู้สึกว่าเขาเกินเยียวยาแล้ว

แต่น่าวน่าวกลับมองชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าอย่างตะลึงงัน อ้าปากค้างอย่างไม่เชื่อสายตา

นี่คือพ่อที่เขาและพี่น้องต้องการไม่ใช่หรือ ต้องดีกับเด็กๆ คุณชายผู้นี้ทำได้ หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นและมีความสุข

น่าวน่าวกอดชายชุดดำไว้แน่น รู้สึกเหมือนได้กอดพ่อของตัวเอง ช่างอบอุ่นจัง

ในเวลานี้ เมื่อเขาเห็นแผงขายถังหูหลูอยู่ริมถนน ก็เบิกตาหว้างทันที “ถังหูหลู…”

“เจ้าชอบกินถังหูหลูด้วยหรือ?” ชายชุดดำเลิกคิ้วมองด้วยรอยยิ้มในดวงตา หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากเสื้อบรรจงเช็ดคราบสกปรกออกจากใบหน้าให้น่าวน่าว “สองไม้พอไหม?”

น่าวน่าวที่ถูกเช็ดคราบสกปรกบนใบหน้า ในที่สุดก็เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา

เขาพยักหน้าอย่างระมัดระวัง พลางเลียริมฝีปากอย่างกระตือรือร้น “ไม้ ไม้เดียวก็พอแล้ว…”

“ขอบคุณคุณชาย วันหลังข้าจะตอบแทนท่านอย่างแน่นอน!”

ฟันเขาเพิ่งงอก ปกติแม่ไม่อนุญาตให้เขากินถังหูหลู บอกว่ามันไม่ดีต่อฟัน แต่วันนี้เขาแอบกินหนึ่งไม้ น่าจะไม่มีปัญหาอะไรมากหรอกมั้ง?

คุณชายชุดดำหยิบถังหูหลูให้น่าวน่าวหนึ่งไม้ มองดูเด็กน้อยละเอียดอ่อนราวกับหยกเจียระไนตรงหน้า พลางยิ้มอย่างอ่อนโยนและเอ็นดู “ช่างเป็นเด็กที่รู้จักบุญคุณคนจริงๆ”

น่าวน่าวรับถังหูหลูมาอย่างมีความสุข ใช้ปากดูดถังหูหลูอย่างพึงพอใจและมีความสุข พลางจ้องมองเขาอย่างสงสัย “คุณชายชื่ออะไรหรือ?”

ชายชุดำหรี่ตาลงเล็กน้อย น้ำเสียงชัดเจนไพเราะเหมือนสายลมบนภูเขา “โม่เหยียน”

น่าวน่าวตะโกนไปทางหยุนเหิงทันที “ท่านอาหยุนเหิง! โม่เหยียนคนนี้! ข้าชอบ! ต้องเป็นเขานี่แหละ!”

ท่านอาหยุนเหิง?!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทุกคนที่อยู่ที่นั่นก็ตื่นตกใจ ใครๆ ก็รู้ว่าหยุนเหิงคือแม่ทัพน้อยแห่งแคว้นซีเหย่ ถูกฮ่องเต้แคว้นซีเหย่ขับไล่ ติดตามองค์หญิงกลับมาที่แคว้นต้าเซี่ย ตอนนี้เขาเป็นองครักษ์ของแคว้นต้าเซี่ย มีหน้าที่ติดตามอารักขาเสี่ยวซื่อจือทั้งสองโดยเฉพาะ

เด็กน้อยคนนี้มาเกี่ยวข้องกับหยุนเหิงได้อย่างไร?!

อย่าบอกนะว่า…

ในขณะนี้ ศพที่นิ่งไม่ไหวติงเมื่อครู่ จู่ๆ ก็เช็ดเลือดไก่ออกจากใบหน้า แล้วทำความเคารพเด็กชายคนนั้น

หยุนเหิงเขย่งปลายเท้าเล็กน้อย เหาะมาลงตรงหน้าเด็กน้อยอย่างมั่นคง เขามองไปที่โม่เหยียนอีกครั้ง พลางเอ่ยอย่างกำกวมแต่ให้ความเคารพ “ขอรับ สวี้หมิงซื่อจื่อ”

ผู้คนตกตะลึง “ใช่สวี้หมิงซื่อจื่อแน่หรือ?!”

“หากรู้ว่าเป็นซื่อจื่อเตี้ยนเซี่ย เมื่อครู่ก็ควรจะ…”

จู่ๆ ทุกคนก็นึกอะไรออกบางอย่าง เสียดายเป็นที่สุด พลาง มองดูโม่เหยียนด้วยความอิจฉา

โม่เหยียนยังคงสงบนิ่ง เลื่อนสายตาไปทางหยุนเหิง นัยน์ตามีความมืดมน เขาวางเด็กน้อยลง แล้วโค้งคำนับให้น่าวน่าว “คารวะซื่อจื่อเตี้ยนเซี่ย”

น่าวน่าวหัวเราะพลางจับมือของโม่เหยียน แสดงสีหน้าชื่นชอบอย่างชัดเจน “ข้าชอบท่าน ท่านไม่จำเป็นของทำความเคารพหรอก”

พูดจบ เขาก็เท้าเอวมองไปที่คนอื่นๆ ด้วยความโกรธ แล้วกล่าวอย่างดุดันชัดเจน “เมื่อครู่ข้าทำการทดสอบพวกท่าน!”

“มีเพียงคุณชายเท่านั้นที่ผ่านด่านนี้! ตอนนี้พวกท่านถูกคัดออกหมดแล้ว หากเมินเฉยต่อเด็ก ข้าจะเชื่อได้ยังไงว่าพวกท่านจะดีต่อต่อแม่และพี่น้องของข้า?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ คุณชายในชุดสีเขียวและผู้คนรอบตัวเขาก็ยิ่งละอายใจมากขึ้น อยากจะขุดหลุมฝังกลบตัวเองเหลือเกิน

ควรรู้ว่านี่คือซื่อจื่อเตี้ยนเซี่ย พวกเขาจะเพิกเฉยได้อย่างไร! และไม่รู้ว่าโม่เหยียนคนนี้มองออกอยู่แล้ว หรือว่าเขาโชคดีกันแน่!

“พี่ชายองครักษ์ทั้งหลาย! พาพวกเขาออกไปให้หมด!” น่าวน่าวออกคำสั่ง หยุนเหิงโบกมือ เหล่าองครักษ์ที่ซ่อนอยู่ในความมืดรีบพาบรรดาคุณชายที่อิจฉาตาร้อนโม่เหยียนและหน้าม่อยคอตกออกไปทันที

แววตาของโม่เหยียนเย็นชา ไม่สนใจว่าคนเหล่านั้นจะมองเขาอย่างไร เขามองไปที่เจ้าตัวเล็กข้างกาย แววตาอ่อนโยนลงเล็กน้อย

น่าวน่าวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พลางกล่าวเสริมว่า “ท่านอาหยุนเหิง ท่านบอกพี่ชาย ให้เปิดตาเลือกคน อย่าส่งพวกหน้าตาอัปลักษณ์เหล่านั้นเข้ามาอีก!”

“ขอรับ ข้าน้อยเข้าใจแล้ว!” หยุนเหิงตอบรับด้วยสีหน้าจนปัญญา แต่ในใจก็อดโอดครวญไม่ได้

สวี้เซิงซื่อจื่อมีหน้าที่ควบคุมรายชื่อสนมชาย ส่วนสวี้หมิงซื่อจื่อมีหน้าที่คัดเลือกสนมชาย ปีศาจน้อยทั้งสองนี้คือปีศาจร้ายที่สิงอยู่ในร่างมนุษย์ ปรารถนาจะเติมเต็มวังหลังของฮองเฮาเหนียงเหนียง หาพ่อให้ตัวเองหลายคน

แล้วจะให้เขาทำอย่างไร?

มันยากสำหรับเขาที่จะชี้แจงกับฮ่องเต้!

คิดได้ดังนี้ หยุนเหิงก็มองไปที่โม่เหยียนที่ได้รับเลือกจากเสี่ยวซื่อจืออีกครั้ง ช่างเป็นคนที่มีพรสวรรค์จริงๆ

ไม่รู้ว่าฮ่องเต้มาที่แคว้นต้าเซี่ยหรือไม่ แต่คู่แข่งเหล่านี้ไม่ได้อ่อนแอเลย แม้ว่าฮ่องเต้จะเสด็จมา ก็ยังต้องใช้ความพยายามถึงจะสำเร็จ…