เจียงหรูเยว่ตัวสั่น จากนั้นสีหน้าของนางก็ซีดเผือด

“ไม่ ไม่ใช่เพคะ หม่อมฉันไม่ได้หมายความเช่นนี้…” นางโบกมือปฏิเสธด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัว

เหตุใดกู้โม่หานถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองเช่นนี้? !

เขา หรือว่าเขาจะไม่คิดว่า ที่นางพูดนั้นถูกต้อง?

ทุกคนต่างก็ตกใจเช่นกัน

นี่พวกนางเห็นผีกลางวันแสกๆ หรือ

พวกนางถึงได้ยินกู้โม่หานช่วยพูดแทนหนานหว่านเยียนเช่นนี้? !

แม้แต่หนานหว่านเยียนเองก็ประหลาดใจเช่นกัน

คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายอย่างกู้โม่หานจะช่วยพูดแทนนาง?

ดูเหมือนว่าการเดินทางไปยังค่ายทหารครั้งนั้นจะไม่ถือว่าไร้ประโยชน์

ถือว่าเขาจะยังมีความซาบซึ้งในบุญคุณอยู่

รูม่านตาของหยุนอี่ว์โหรวสั่นสะท้าน ดวงตาของนางลุกโชนด้วยความอิจฉาริษยา

แต่นางระงับความเกลียดชังในใจไว้ บนใบหน้ายังคงยิ้มบาง รีบกล่าวโทษเจียงหรูเยว่

“ท่านอ๋องพูดถูก คุณหนูเจียง ห้ามพูดเรื่องไร้สาระ พระชายาคือภรรยาเอกของท่านอ๋อง และเป็นนายหญิงของจวนอ๋องอี้เจ้าพูดเช่นนี้ ก็ถือว่ากำลังดูถูกทุกคนในจวนอ๋องอี้ด้วย”

นางคิดไม่ถึงว่ากู้โม่หานจะช่วยพูดแทนหนานหว่านเยียน แต่ไม่เป็นไร อีกไม่นานหนานหว่านเยียนก็จะต้องตายแล้ว ดังนั้นให้นางดีใจสักพัก

กู้โม่หานมองเจียงหรูเยว่อย่างเย็นชา แผ่รังสีกดดันอย่างรุนแรง

เจียงหรูเยว่หดตัวลงและตัวสั่นเทา หยุนอี่ว์โหรวนางชั่วร้ายคนนี้ ถึงขั้นกล้าพูดเช่นนั้นกับนาง!

นางโมโหมาก ในขณะที่กำลังจะเริ่มด่าว่าหยุนอี่ว์โหรว ด้านหลังก็มีเสียงอันเคร่งขรึมของหนานหว่านเยียนดังขึ้นมา “ดูเหมือนว่า ข้าจะมาสายไป?”

พอได้ยินน้ำเสียงนี้ เจียงหรูเยว่ก็นึกถึงสิ่งที่หนานหว่านเยียนพูดข้างหูของนางที่งานเลี้ยงในวันนั้นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ความขุ่นเคืองในใจของนางก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

นางเม้มปากแล้วมองไปข้างหลัง แล้วเห็นหนานหว่านเยียนสวมชุดสีดำ บุคลิกท่าทางสง่างาม ทุกการขมวดคิ้วและทุกรอยยิ้มเหมือนดอกบัวสีดำที่ทำให้ผู้คนหวาดกลัว

กู้โม่หานเห็นรูปลักษณ์ที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงของนาง ดวงตาของกู้โม่หานก็เป็นประกายด้วยความประหลาดใจและความตกใจ

หยุนอี่ว์โหรวเห็นเช่นนั้น มือทั้งสองข้างของนางก็จิกเนื้อแน่น ในใจยังคงสงบนิ่ง

ก็แค่ช่วงเวลาที่สวยงาม มักจะปรากฏเพียงระยะเวลาอันสั้นเท่านั้นเอง แล้วอย่างไรล่ะ?

หนานหว่านเยียนเหลือบมองไปทางเจียงหรูเยว่ที่ไม่เต็มใจและอิจฉาริษยา ก่อนจะยิ้มเยาะ “คุณหนูเจียงดูเหมือนว่าจะลืมบทเรียนจากงานเลี้ยงในวันนั้นไปแล้ว?”

เจียงหรูเยว่โกรธมาก แต่ยังแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจและพูดว่า “หม่อมฉันไม่ทราบว่าพระชายากำลังพูดถึงเรื่องอะไร”

เรื่องในงานเลี้ยงวันนั้นเป็นความอัปยศที่สุดของนาง!

การกระทำของหนานหว่านเยียน ทำให้พอกลับถึงบ้านนางก็ถูกเจียงไท่ฟู่ลงโทษให้คุกเข่าเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน!

ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องนี้ นางก็รู้สึกโมโหมาก!

หนานหว่านเยียนดวงตาเย็นชา น้ำเสียงของนางเยือกเย็น “เจอข้าต้องคุกเข่าเคารพสามครั้ง เรื่องนี้ เจ้าลืมไปแล้วหรือ?”

เจียงหรูเยว่ไม่อยากยอมแพ้

กู้โม่หานเอ่ยพูดอย่างเย็นชา “คุณหนูเจียง ไม่ได้ยินที่พระชายาพูดหรือ?”

เจียงหรูเยว่ใจสั่น นางมองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยดวงตาแดงก่ำ ก่อนจะเดินไปหาหนานหว่านเยียน แล้วคุกเข่าคำนับ “หม่อมฉัน เจียงหรูเยว่ คารวะพระชายา!”

คนเราไม่ควรทำผิดพลาดในเรื่องเดิมๆ หนานหว่านเยียน รอก่อนเถอะ! ถ้าแค้นนี้ไม่ชำระ นางจะไม่ชื่อเจียงหรูเยว่อีกต่อไป!

หนานหว่านเยียนหาวอย่างเบื่อหน่าย เหมือนมองไม่เห็นอีกฝ่าย นางเดินผ่านเจียงหรูเยว่ไปนั่งที่ด้านข้างกู้โม่หานก่อนจะยกยิ้มอย่างสวยงาม “ให้ท่านอ๋องต้องรอแล้ว”

กู้โม่หานชำเลืองมองมาที่นาง แต่ไม่ได้พูดอะไร

หนานหว่านเยียนนั่งลงเอง ไม่มีความคิดจะบอกให้เจียงหรูเยว่ลุกขึ้นได้

เซียงอวี้แอบปรบมือชอบใจอยู่ในใจ นางดีใจอย่างอธิบายไม่ถูก

บรรดาคุณหนูเหล่านั้นต่างก็ถูกความกล้าหาญของหนานหว่านเยียนทำให้ตกใจกลัว พวกนางต่างก็มองหน้ากันด้วยความตกใจไปชั่วขณะ

เจียงหรูเยว่ที่กำลังคุกเข่าโมโหมาก หนานหว่านเยียนจะทิ้งนางให้คุกเข่าเช่นนี้หรือ? !

นางสารเลวนั่น ทำให้นางต้องอับอายขายหน้าต่อหน้าทุกคนเช่นนี้!

หยุนอี่ว์โหรววางถ้วยชาลง แล้วพูดเสียงเบา “พระชายา แม้ว่าคุณหนูเจียงจะไร้เหตุผลเพียงใด นางก็เป็นถึงบุตรสาวของไท่ฟู่ ท่านทำเช่นนี้…”

หนานหว่านเยียนแสร้งทำเป็นประหลาดใจ “อ๊ะ พระชายารองหยุนพูดถูก ฉันลืมไปเลย คุณหนูเจียง ถ้าไม่มีอะไรก็ลุกขึ้นมาเถอะ พื้นแข็ง อย่าเอาแต่คุกเข่าเช่นนี้”

หลังจากที่พูดจบ นางก็เม้มริมฝีปากด้วยความไม่เข้าใจ

เจียงหรูเยว่โกรธมากจนแทบกระอักเป็นเลือด สิ่งที่หนานหว่านเยียนพูดดูเหมือนตนเองไม่ใช่คนที่ทำให้นางต้องคุกเข่าเช่นนี้!

เจียงหรูเยว่กัดฟันกรอด แล้วพยายามลุกขึ้นจากพื้นอย่างยากลำบาก “ขอบคุณพระชายา!”

บรรดาคุณหนูตระกูลดังถอนหายใจ ทุกคนต่างรู้สึกสงสารเจียงหรูเยว่ แต่พวกนางก็อดที่จะแอบสะใจไม่ได้

หนานหว่านเยียนไม่แม้แต่จะมองมาที่นาง และส่งยิ้มให้คนอื่นๆ

“หลายวันก่อนท่านอ๋องช่วยข้าจัดการปัญหาใหญ่เรื่องหนึ่ง ดังนั้นวันนี้ข้าจึงจัดงานเลี้ยงเพื่อขอบคุณท่านอ๋อง ในเมื่อทุกคนมาร่วมงานด้วย ก็มาทานข้าวด้วยกันเถอะ”

“ข้าเห็นว่าอาหารมื้อเที่ยงเตรียมพร้อมแล้ว ถ้าการสนทนาจบลง เรามาเริ่มทานอาหารเย็นกันเถอะ!”

เรื่องหลักยังมาไม่ถึง!

กู้โม่หานเลิกคิ้ว และจ้องมองไปทางหนานหว่านเยียน

หนานหว่านเยียนไม่เคยทำอะไรที่ไร้ประโยชน์ งานเลี้ยงในครั้งนี้จะต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

ดวงตาของหยุนอี่ว์โหรวดุร้าย พอเห็นหนานหว่านเยียนท่าทางมีหน้ามีตา ในใจก็อดที่จะหัวเราะเยาะไม่ได้

คิดในใจ ใกล้จะถึงเวลาแล้ว

นางเพิ่งคิดจบ ก็ได้ยินเสียงเดินที่เร่งรีบของพ่อบ้านกาว

สีหน้าของเขาแปลก ๆ ก่อนจะกล่าวรายงาน “ท่านอ๋อง! แย่แล้วขอรับ!”

หนานหว่านเยียนกับเซียงอวี้เห็นเช่นนี้ก็ขมวดคิ้ว ความรู้สึกไม่สบายใจที่ปกคลุมหนานหว่านเยียนก็ยิ่งรุนแรงขึ้น

กู้โม่หานสีหน้ายิ่งเย็นชา “มีเรื่องอะไรทำให้เจ้าต้องรีบร้อนเช่นนี้”

พ่อบ้านกาวมองไปที่หนานหว่านเยียน และกลืนน้ำลายอย่างกระวนกระวายใจ “ข้างนอก ข้างนอกมีชายผู้หนึ่งอ้างว่า อ้างว่าเป็นชู้รักของพระชายาขอรับ!”

ทันทีที่คำพูดนี้จบลง ก็มีเสียงเหมือนฟ้าร้องที่น่าตกใจดังขึ้น เหมือนมีฟ้าผ่าลงบนจวนอ๋องอี้

พ่อบ้านกาวหอบหายใจ แล้วพูดต่อ “ตอนนี้เขากำลังส่งเสียงดังขอพบพระชายา! แล้วยังบอกด้วยว่าเขาจะพาพระชายาหนีไปจากที่นี่! ไม่ปล่อยให้พระชายาต้องถูกท่านอ๋องทำร้ายอีกขอรับ”