ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 689
เด็กหรือ?

องค์หญิงอานเล่อหรือเปล่า?

เสิ่นอี่ว์ขมวดคิ้วขึ้น “พ่ะย่ะค่ะ ฮ่องเต้”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง กู้โม่หานก็พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ตอนนี้ไป๋จื่ออยู่ที่ไหน?”

เสิ่นอี่ว์ขมวดคิ้วและตอบว่า “เมื่อครู่ที่ท่านกำลังจัดการกับงานในวัง อวี๋เฟิงได้ส่งคนมารายงานข้าน้อยว่า แม่นางไป๋จื่อได้พบกับพระชายารองหยุนระหว่างทาง”

“สาวใช้ของพระชายารองหยุนพูดจาหยาบคาย แม่นางไป๋จื่อจึงสั่งสอนบทเรียนให้นางและพระชายารองหยุน ต่อมาองค์หญิงใหญ่อานผิงต้องการพบเท่เฟยเหนียงเหนียง แต่เท่เฟยเหนียงเหนียงไม่อยู่”

“สุดท้าย หลี่หมัวมัวก็พาแม่นางไป๋จื่อไปพบไทเฮา ก่อนหน้านี้ แม่นางไป๋จื่อเพิ่งออกมาจากตำหนักหลวนเฟิ่ง ตอนนี้น่าจะกลับถึงเรือนฉีเซวียนแล้ว”

นางพุ่งเป้าไปที่หยุนอี่ว์โหรวแล้วหรือ?

กู้โม่หานเลิกคิ้วขึ้น รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ริมฝีปาก ใบหน้าหล่อเหลาหายเศร้าทันที

“ข้าจะไปเรือนฉีเซวียน เจ้าอย่าลืมจัดคนไปที่จวนแม่ทัพน้อยด้วย”

พูดจบ เสิ่นอี่ว์ยังไม่ทันตอบ เขาก็ลุกขึ้นยืน แล้วมุ่งหน้าไปยังเรือนฉีเซวียนด้วยขาอันเรียวยาวอย่างรวดเร็ว

เสิ่นอี่ว์มองตามหลังกู้โม่หานไปด้วยความงุนงง

เมื่อครู่ฮ่องเต้…ยิ้มแล้วหรือ?

ตั้งแต่ฮองเฮาเหนียงเหนียงจากไป ฮ่องเต้ก็ไม่เคยยิ้มแบบนี้เลย แต่พอไป๋จื่อเข้ามา ฮ่องเต้ก็ยิ้ม มันแปลกจริงๆ

แต่เสิ่นอี่ว์ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก รีบจัดการให้สำนักแชนหยิ่งแอบจับตามองจวนแม่ทัพน้อย

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง กู้โม่หานก็ปรากฏตัวขึ้นในเรือนฉีเซวียน

นิ้วเรียวยาวและดูดีของชายหนุ่มหมุนแหวนนิ้วก้อยเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาแต่งแต้มด้วยรอยยิ้ม ดูอารมณ์ดีทีเดียว

ดวงตาของรั่วซีจ้องเขม็ง

นางไม่เคยเห็นกู้โม่หานอย่างใกล้ชิดขนาดนี้มาก่อน เมื่อก่อนเคยเฝ้ามองจากระยะไกลเพียงสองครั้งเท่านั้น

นึกไม่ถึงว่าฮ่องเต้จะหล่อเหลาเช่นนี้ สูงใหญ่ หัวไหล่กว้าง สามารถอุ้มนางด้วยมือข้างเดียวได้เลยล่ะมั้ง?

แม้ว่าฮ่องเต้จะไม่ได้มองมาที่นางเลย แต่นางก็พอใจแล้วที่ได้เห็นใบหน้าอันศักดิ์สิทธิ์

ส่วนหนานหว่านเยียนก็มองไปที่กู้โม่หานฝั่งตรงข้ามที่มาโดยไม่ได้รับเชิญ สีหน้าท่าทางแปลกๆ

“ฮ่องเต้ทำไมถึงมีเวลาว่างมา?”

นางยังไม่รู้ว่าจะใช้ความคิดตื้นเขินดึงดูดความคิดเห็นอันลึกซึ้ง เป็นแม่สื่อให้เขากับซูรั่วซีได้อย่างไร

กู้โม่หานมองไปที่หนานหว่านเยียนด้วยดวงตาอมยิ้ม โดยไม่สนใจว่าจะยังมีใครอยู่ในห้องหรือไม่ น้ำเสียงแผ่วเบา แต่ไพเราะน่าฟังมาก

“ข้าได้ยินว่า ไทเฮาให้เจ้าไปที่ตำหนักหลวนเฟิ่ง เลยมาดูหน่อย”

หนานหว่านเยียนนึกว่ากู้โม่หานพยายามใช้ถ้อยคำแบบสูตรสำเร็จ ชำเลืองมองเขา หลุบตาลงทำสีหน้าปกติ

“ไทเฮาแค่บอกกฎในวังบางอย่างแก่หม่อมฉันเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

เมื่อนึกถึงคำขอของไทเฮา หนานหว่านเยียนก็หันหน้าไป แล้วใช้สายตาบอกใบรั่วซี “รั่วซี ยังไม่รีบยกชาให้ฮ่องเต้อีก”

รั่วซีส่งสายตาขอบคุณให้หนานหว่านเยียนทันที พลางตอบรับอย่างเชื่อฟัง “เจ้าค่ะ”

นางเดินเข้าไปอยู่ข้างหายกู้โม่หานด้วยความกระตือรือร้นแล้วรินชาให้เขา จงใจเผยให้เห็นข้อมือขาวผุดผ่องของตัวเอง แล้วเอนตัวพิงกู้โม่หาน

ทันใดนั้น คิ้วยาวของกู้โม่หานก็ขมวดขึ้น

เขาไม่ชอบให้ใครมารบกวน ยิ่งไม่ชอบให้คนอื่นที่ไม่ใช่นางเข้ามาใกล้ชิด

สีหน้าของกู้โม่หานค่อนข้างมืดมน ในขณะที่เขาหลีกเลี่ยงรั่วซี แต่แววตาอันเร่าร้อนยังคงจับจ้องไปที่หนานหว่านเยียน ไม่เบนสายตาไปไหนเลย

“อาศัยในเรือนฉีเซวียน ไม่น่าจะแตกต่างไปจากจวนแม่ทัพน้อยมากนัก หากต้องการสิ่งใด ก็บอกสาวใช้ของวัง”

หนานหว่านเยียนมองไปที่ซูรั่วซี ดูเหมือนนางจะค่อนข้างล้มลุกคลุกคลาน ถึงอย่างไรนางก็เป็นแม่นางน้อยอายุ 15-16 ปี ความยินดีและความโกรธปรากฏออกมาในทันที

“ฝ่าบาททรงครอบงำหม่อมฉันแล้ว ของในวังโอ่อ่าตระการตา แน่นอนว่ามันดีมาก การจัดเตรียมของท่านก็ครอบคลุมมากเช่นกัน

“ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ฮ่องเต้ลองดื่มชาที่รั่วซีชง เมื่อครู่หม่อมฉันดื่มไปแล้วหนึ่งถ้วย ชากลิ่นหอมเข้มข้น เข้าปากแล้วมีรสหวานเหมือนตัวนาง ชัดเจนและบริสุทธิ์”

คำพูดนี้ไม่ถูกใจ กู้โม่หานจ้องใบหน้าของหนานหว่านเยียนครู่หนึ่ง คิ้วและดวงตาลู่ลงในทันที ความเย็นชาที่อธิบายไม่ได้ปรากฏขึ้นในดวงตา

“เอ๋?”

เมื่อซูรั่วซีได้ยินหนานหว่านเยียนช่วยพูดแทนนางเช่นนี้ ก็มีความมั่นใจขึ้นมาทันที

นางส่งยิ้มอ่อนโยนให้กู้โม่หานทันที สายตาอมยิ้มนั้น แม้แต่หนานหว่านเยียนเห็นแล้วก็รู้สึกประทับใจ น้ำเสียงยังนุ่มนวลและอ่อนแรง สายตาเจือความเสน่หาเอาไว้

“ฝ่าบาท บ่าวได้ยินมาว่าท่านชอบดื่มชาหลงจิ่ง ดังนั้นข้าจึงได้ไว้ล่วงหน้า ขอเชิญฝ่าบาทลิ้มรส”

หนานหว่านเยียนเฝ้าดูทีละคน ทันใดนั้นนางก็รู้สึกว่าถ้ากู้โม่หานอยู่กับผู้หญิงคนนี้จริงๆ ก็ดีมาก

อย่างน้อยก็คงไม่เป็นแบบนางกับเขา ทะเลาะกันแบบต้องตายกันไปข้างหนึ่ง ไม่มีใครยอมใคร

ในความสัมพันธ์ ควรมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมก้มหัวให้

“ฝ่าบาท ลองดูสิ ท่านอาจจะชอบก็ได้”

กู้โม่หานมองซูรั่วซีที่อยู่ข้างๆ อย่างเย็นชา จากนั้นก็มองไปที่หนานหว่านเยียนที่เต็มไปด้วยความสนอกสนใจ พยายามที่จะจับคู่ ความโกรธรวบรวมอยู่ระหว่างคิ้วและดวงตา

คนที่จัดการให้นางอยู่ในวังนั้น เขาเข้าใจดี เขาไม่เคยเห็นรั่วซี มาก่อน แล้วยังหน้าตาสวยงามเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป ควรได้รับ “รางวัล” จากเสด็จย่า

กู้โม่หานโค้งริมฝีปากยิ้มเยาะเย้ย แต่กลับไม่ได้แตะต้องชาที่รั่วซีริน แค่จ้องมองหนานหว่านเยียนอย่างไม่ละสายตา

“ฮูหยินไม่เหมือนใครจริงๆ หลังจากเข้ามาในวังแล้ว ก็สามารถลิ้มรสนิสัยใจคอของคนได้จากถ้วยชา”

ข้าคิดว่า สาวใช้ในวังคนนี้ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ถ้าจะพูดถึงรูปร่างหน้าตาของนาง ไม่ถือว่าสวยงามเหนือธรรมชาติ ไม่ต้องพูดถึงรูปลักษณ์งดงามของนาง ชาหนึ่งถ้วยก็สามารถสร้างความวุ่นวายไว้ ทำให้ผู้คนเห็นแล้วไม่มีอารมณ์ที่จะดื่มมัน

ใบหน้าของซูรั่วซีซีดลงทันที น้ำตากำลังจะไหลออกมา

หนานหว่านเยียนก็พูดไม่ออก รู้ว่าปากของกู้โม่หานมีพิษ ตอนแรกเพราะเขาเห็นแก่หยุนอี่ว์โหรว พูดเหน็บแนมนาง แต่นางไม่คาดคิดว่าพอนึกถึงเขาจะโกรธในทันที

เขาไม่สนใจผู้หญิงจริงหรือ ทำไมเขาถึงโหดร้ายกับคนสวยถึงเพียงนี้?

กู้โม่หานยังพูดไม่จบ ก็ถลึงตาใส่หนานหว่านเยียน…