ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 465 ชายป่าเถื่อนของนาง

กู้โม่หานเคาะพื้นเบา ๆ ด้วยเท้าของเขาและเสื้อคลุมสีดำของเขาก็บินขึ้นไปในอากาศ ใช้วิชาตัวเบา ๆ ของเขา ก็จับเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยทั้งคู่ได้ในสองหรือสามจังหวะ

เกี๊ยวน้อยรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย และดึงกระชากเชือกในมือของ ทันใดนั้นม้าไม้ก็เร่งความเร็วขึ้นและส่งเสียง “กุบกับกุบกับ”

ซาลาเปาน้อยที่อยู่ข้างหลังหลุดมือ และเอนตัวไปด้านหลัง “พี่สาว——”

ซาลาเปาน้อยอุทานอย่างตกใจ ทำให้เกี๊ยวน้อยตื่นตระหนกและก้าวเหยียบหยุดม้าไม้ทันที “ซาลาเปาน้อย!”

อวี๋เฟิงและพ่อบ้านกาวกลัวแทบตาย อวี๋เฟิงรีบไปช่วยพวกเขาทันที แต่กู้โม่หานเร็วกว่าเพียงครู่ก็อุ้มซาลาเปาน้อย ขึ้นมาและกอดไว้แน่นภายในอ้อมแขนของเขา

เขาลุกลี้ลุกลนเล็กน้อยและรีบมองไปยังเกี๊ยวน้อย ทันใดนั้นประตูที่ซ่อนอยู่สองบานก็เปิดออกทั้งสองด้านของม้าไม้ของเกี๊ยวน้อยและสิ่งที่คล้ายถุงลมนิรภัยสองอันก็โผล่ออกมา

เกี๊ยวน้อยยังคิดว่าตนเองได้ทำลายม้าไม้เสียแล้ว แต่ก็ไม่ได้สนใจและรีบวิ่งไปที่กู้โม่หานอย่างกระวนกระวายมองดูซาลาเปาน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา “ซาลาเปาน้อย เจ้าเป็นอะไรไหม? เป็นความผิดของข้าเองทั้งหมด เป็นเพราะข้าอวดดีจึงทำให้เจ้าตกลงมา ”

ซาลาเปาน้อยยังคงตกใจและอยู่ในอ้อมแขนของกู้โม่หานเพื่อให้รู้สึกสบายใจ กู้โม่หานวางซาลาเปาน้อยลงและเกี๊ยวน้อยก็เข้ามาจับมือของซาลาเปาน้อยไว้แน่นด้วยความรู้สึกผิดในดวงตา “ข้าขอโทษ ..”

ซาลาเปาส่ายหัว ดวงตาที่เหมือนพระจันทร์เสี้ยวของนางเป็นประกาย “ไม่เป็นไรพี่สาว ข้าคิดว่ามันสนุกดีนะ!”

“จำเป็นต้องขอโทษ พวกเจ้าต้องระมัดระวังเมื่อเล่นของเหล่านี้” กู้โม่หานเมื่อเห็นว่าเกี๊ยวน้อยรู้สึกผิดมาก ก็ไม่อยากที่จะตำหนินาง แต่อะไรที่ต้องตักเตือนก็ยังต้องบอกกล่าว “เมื่อไหร่ที่เจ้าเล่นคนเดียวต้องระวัง เมื่อมีคนข้างหลังที่อยากปกป้องเจ้ายิ่งต้องระมัดระวังให้มากขึ้น เพราะเจ้าต้องรับผิดชอบนาง นี่เรียกว่าความรับผิดชอบ เข้าใจแล้วหรือไม่?”

เกี๊ยวน้อยมองกู้โม่หานและพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ

“เข้าใจแล้ว ต่อไปข้าจะไม่ทำแล้ว ”

ซาลาเปาน้อยไม่สามารถพูดอะไรได้ จึงฟังอย่างเชื่อฟัง

อวี๋เฟิงและพ่อบ้านกาวไล่ตามพวกเขามา และพวกเขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นถุงลมนิรภัยทั้งสองด้านของม้าไม้

“นี่คือ?”

เกี๊ยวน้อยมองไปยังม้าไม้ที่ “พัง” ด้วยน้ำตาคลอเบ้า “ข้าทำมันพัง มันเป็นความผิดของข้าเอง”

กู้โม่หานจ้องมองที่ถุงลมนิรภัยอย่างมีนัยยะบางอย่าง “มันถูกใช้เพื่อรักษาความปลอดภัยของพวกเจ้าสองพี่น้อง มันไม่ได้พัง”

ไม่คาดคิดจริง ๆ ว่าโม่หลีและโม่หวิ่นหมิงจะคำนึงถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ การให้ความสำคัญและความห่วงใยไม่ได้น้อยไปกว่าเขาเลย

ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ ๆ ความรู้สึกไม่สบายใจก็พลุ่งพล่านขึ้นในหัวใจของเขา

สองสาวพี่น้องดีใจน้ำตาไหลเมื่อได้ยิน ” มันไม่ได้พังจริงหรือ!”

กู้โม่หานเขย่ามือในแขนเสื้ออย่างไม่สบายใจ “อวี๋เฟิง ส่งนายน้อยทั้งสองกลับไปเถอะ”

“ขอรับ” อวี๋เฟิงรับคำสั่ง

หลังจากการเผชิญหน้าที่น่าตื่นเต้นเมื่อครู่ เกี๊ยวน้อยก็ไม่กล้ายุ่งวุ่นวายอีกต่อไป และพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ” อืม”

สองสาวพี่น้องเดินตามอวี๋เฟิงไปด้วยความหวาดระแวง พร้อมกับสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของพวกเขา

ณ สถานที่เดิม พ่อบ้านกาวได้มองดูกู้โม่หานอย่างระมัดระวัง

แม้ว่าใบหน้าที่หล่อเหลาของกู้โม่หานจะไม่แสดงออกใด ๆ แต่ความไม่สบายใจที่ควบแน่นอยู่ระหว่างคิ้วของเขาแทบจะกลืนเขาเข้าไป

ดูเหมือนว่าความปรารถนาของท่านอ๋องจะโดนกระตุ้นแล้ว…

ก่อนที่เขาจะต้องการถามพ่อบ้านกาวก็ได้ยินกู้โม่หานถามอย่างเย็นชา

“เจ้าตรวจสอบตัวตนของโม่หลีอย่างรอบคอบแล้วหรือยัง?”

พ่อบ้านกาวตอบในทันที “บ่าวได้ทำการตรวจสอบสวนแล้วขอรับ ท่านโม่ผู้นั้นเป็นคนสามัญในเมืองเจียงโจว ภูมิหลังของเขาไม่ได้มีอะไรผิดปกติ”

เป็นไปได้อย่างไรที่คนธรรมดาทั่วไปจะเข้าใจทักษะกลไกขั้นสูงได้ถึงเพียงนี้ เพียงแต่ความหยิ่งยโสและไม่ถ่อมตัวเช่นนี้ ก็เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปที่จะทำได้

กู้โม่หานหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งและเอ่ยถามอย่างเฉยเมย “บอกข้าทีสิว่า เขาและโม่หวิ่นหมิงผู้นั้นที่ทั้งวันเอาแต่ห้อมล้อมอยู่รอบกายพระชายาของข้า อันที่จริงแล้วต้องการกระทำอันใดกันแน่?”

พ่อบ้านกาวไม่รู้จะตอบอย่างไร จึงทำได้เพียงยิ้มอย่างเขินอาย “ท่านอ๋อง บางทีท่านอาจจะคิดมากไปเอง โม่หวิ่นหมิงเป็นท่านน้าของพระชายาเดิมทีก็มีความใกล้ชิดกับพระชายาอยู่แล้ว ส่วนท่านโม่ผู้นั้นเขาเพิ่งเข้ามาอยู่จวนได้ไม่กี่วัน ก็ยังไม่เห็นว่ามีอะไรเลย…”

กู้โม่หานชำเลืองมองไปด้านข้างและจ้องตาไปหนึ่งที พ่อบ้านกาวก็หยุดพูดในทันที “บ่าวบังอาจพูดมากเกินไป”

เขาคิดมากไปเองงั้นหรือ?

กู้โม่หานขมวดคิ้วลึกขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อมองไปยังทิศของเรือนเซียงหลิน จู่ ๆภาพของเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ทั้งสองคนก็ลอยมาปรากฏขึ้นในความคิดของเขา

คิ้วและดวงตานั้นช่างงดงาม และผิวที่ขาวผุดผ่อง ช่างดูคล้ายกันมากเหลือเกิน…

ทันใดนั้น รูม่านตาของเขาก็เบิกขึ้น และหัวใจของเขาก็กระวนกระวายขึ้นมา “พ่อบ้านกาว ท่านคิดว่าเด็กหญิงทั้งสองดูคล้ายกับโม่หลีบ้างหรือไม่?”

เมื่อเขาพูดเช่นนี้ พ่อบ้านกาวก็ตกอยู่ในห้วงความคิด จากนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

“ดูเหมือนว่า ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น… ท่านโม่และนายน้อยทั้งสองคล้ายกันจริง ๆ นี่…”

พวกเขาดูละม้ายคล้ายกันอยู่เล็กน้อย

ความรู้สึกนี้ไม่สามารถหลอกได้

ผู้ที่พรากพรหมจรรย์แรกของหนานหว่านเยียนไปขณะนี้ยังหาไม่พบ และตอนนี้สิ่งที่ไม่คาดคิดเกี่ยวกับโม่หลีก็เกิดขึ้น ไม่เพียงแต่เขาดูคล้ายกับเด็ก ๆ สองคนเท่านั้น แต่ยังมีความสัมพันธ์ที่ดีและยังให้ความสำคัญกับเด็ก ๆ มาก เป็นเขาหรือเปล่าผู้ชายที่อยู่ข้างนอกนั่นกับหนานหว่านเยียน?

เด็กน้อยสองคนนั้นเป็น……ของโม่หลีงั้นหรือ

ยิ่งกู้โม่หานคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ สีหน้าของเขาก็ยิ่งแย่มากขึ้นเท่านั้น

เป็นไปไม่ได้ ความผูกพันระหว่างเขากับเด็กน้อยทั้งสองนั้นมีความลึกซึ้งกว่าอย่างเห็นได้ชัด เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยจะต้องเป็นลูกสาวของเขาแน่!

เปลือกตาของพ่อบ้านกาวขยับและมีแสงวาบผ่านเขาไป

“ท่านอ๋อง บ่าวได้ยินว่าเคยมีบ่าวใช้นางหนึ่งที่คอยอยู่ข้างๆพระชายานามว่าตงเสวี่ย ดูเหมือนว่านางจะรู้เกี่ยวกับอดีตของพระชายา ถ้าหากสามารถหาตงเสวี่ยพบ ความสงสัยและความกังวลของท่านอ๋องอาจคลี่คลายลงได้อย่างง่ายดาย”

กู้โม่หานถึงกับถามคำถามเช่นนี้ เขาจะต้องสงสัยเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างโม่หลีและหนานหว่านเยียนอยู่เป็นแน่

ถ้าเช่นนั้นมันก็สมเหตุสมผลสำหรับเขาที่จะให้คำแนะนำนี้

ดวงตาของกู้โม่หานเย็นชา “ไม่ว่ายังไง จะต้องหาตงเสวี่ยกลับมาให้ได้!”

พ่อบ้านกาวพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ขอรับ บ่าวจะไปจัดการเดี๋ยวนี้ ”

กู้โม่หานตอบรับและเดินออกไปจากเรือนซีเฟิง มีแสงมืดที่มองไม่เห็นในดวงตาของเขา

แม้ว่าเขาจะเชื่อว่าเด็กน้อยทั้งสองจะเป็นลูกสาวของเขา แต่เขาไม่สามารถรับประกันได้ว่าโมหลีเคยเป็นชายป่าเถื่อนผู้นั้นของหนานหว่านเยียน

ดังนั้นเขาจะเก็บโม่หลีไว้ไม่ได้——