ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 541 ปล่อยให้เขาตาย

กู้โม่เฟิงทั้งกังวลและหงุดหงิด ถีบองครักษ์ผู้นั้นอย่างหนักหน่วง

“มันเป็นใคร ยังไม่รีบบอกมาอีก! หากยังไม่บอกข้าจะฆ่าเจ้า!”

องครักษ์ผู้นั้นล้มลงกับพื้น ตัวสั่นเทิ้มพูดไม่ออก

หนานชิงชิงก็กลั้นลมหายใจอย่างไม่รู้ตัว หัวใจเต้นเร็วราวกับฟ้าลั่น ฝ่ามือปกคลุมไปด้วยเม็ดเหงื่อ

หนานหว่านเยียนรู้ว่าคนที่จะทุ่มเทชีวิตทำงานให้คนอื่นได้นั้นต้องเก็บความลับมิดชิด โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อทำการใหญ่แบบนี้

นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลอะไร แต่เจ้าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว พิษนี้กัดกินหัวใจ เจ้าถูกพิษอย่างลึกซึ้ง หากไม่รักษาร่างกายจะแตกดับ แต่หากเจ้าบอกผู้บงการที่อยู่เบื้องหลัง ฮ่องเต้ก็อยู่ที่นี่ บางทีอาจได้รับโทษทัณฑ์เพียงเล็กน้อย”

กู้โม่หานยืนถัดจากหนานหว่านเยียน ใบหน้าอันหล่อเหลาเฉยเมย พลังข่มขวัญท่วมท้น

“เรื่องนี้ไม่เพียงพัวพันกับองค์หญิงฮั่นเฉิงเท่านั้น แม้แต่พระชายาของข้ากับน้องเจ็ดก็ถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย ว่ากันตามจริงแล้ว นี่คือการประณามความผิดอันใหญ่หลวงของเก้าตระกูล”

“ถ้าเจ้าพูดอย่างตรงไปตรงมา บางทีเสด็จพ่ออาจจะผ่อนปรนให้เจ้า แค่เพียงเจ้าพูดออกมา”

สีหน้าขององครักษ์เปลี่ยนไปเล็กน้อย เหมือนมีการเคลื่อนไหว หนานชิงชิงกลัวจนไม่กล้าหายใจ แต่เมื่อคิดว่าองครักษ์ผู้นี้คือหน่วยกล้าตายของนาง ครอบครัวของเขาทั้งหมดยังอยู่ในมือของนาง ก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้าง พลางกล่าวอย่างเสแสร้ง

“ไท่จื่อพูดถูก ขอเพียงเจ้าบอกเขาว่าใครเป็นตัวการอยู่เบื้องหลัง ครอบครัวของเจ้าก็จะไม่เป็นอะไร”

ทันใดนั้นองครักษ์ก็สั่นสะท้าน มองไปทางหนานชิงชิง พลันชำเลืองมองกู้โม่หลิงอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็หัวเราะเยาะ

“ไท่จื่อเฟย กระหม่อมไม่มีครอบครัว ไม่กลัวการข่มขู่เหล่านี้ ใครกล้าทำก็ต้องกล้ารับ เรื่องนี้ ไม่เคยมีใครชี้นิ้วสั่งการ!”

“อย่าคิดกัดลิ้นตัวเองนะ!” กู้โม่หานมองไปที่การเคลื่อนไหวต่อไปขององครักษ์ ดวงตาทั้งคู่ตอบสนองอย่างรวดเร็ว บีบกรามขององครักษ์ไว้ด้วยมือเดียว

แต่ไม่คาดคิด องครักษ์ผู้นั้นดึงกริชออกมาจากอก ก่อนจะเชือดคอหอยของตัวเองทันที…

ทันใดนั้นเลือดก็สาดกระเซ็นราวกับน้ำพุ

หนานหว่านเยียนจับชีพจรของเขาทันที จากนั้นก็ส่ายหน้าให้กู้โม่หาน “ตายแล้ว”

หนานชิงชิงเห็นองครักษ์ผู้นั้นให้ตายก็ไม่ยอมซัดทอดนาง จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ถึงกับมีท่าพึงพอใจอย่างกลั้นไม่อยู่

ตอนนี้ หนทางเดียวของหนานหว่านเยียนไม่เหลือแล้ว แผนการของนางไร้ช่องโหว่ หนานหว่านเยียนไม่มีทางจับนางได้เด็ดขาด!

อีกอย่าง ด้วยนิสัยหยาบคายไร้เหตุผลของฉินมู่ไป๋ จะต้องโวยวายไม่เลิกราแน่นอน

ด้วยเหตุนี้ ต่อให้วันนี้นางไม่ได้ทำให้ชื่อเสียงของหนานหว่านเยียนเสียหาย ไม่ได้ทำให้หนานหว่านเยียนถึงตาย แต่ก็ยังอาศัยฉินอี้หรานกับน้องสาว ทำให้หนานหว่านเยียนกับกู้โม่หานเดือดร้อนต้องรับผิดชอบทั้งหมด!

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หนานชิงชิงก็อดหัวเราะเยาะเสียงดังในใจไม่ได้ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความจองหองและโอ้อวดอย่างกระหายเลือด

กู้โม่หานมององครักษ์ที่ตายไป ใบหน้าหล่อเหลาไม่เป็นสองรองใครเปลี่ยนเป็นเย็นชา แววตาดุร้าย

องครักษ์ผู้นี้ก่อนหลังแตกต่างกันมาก เมื่อครู่ยังตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูก แต่ตอนนี้กลับเผชิญหน้ากับความตายอย่างเคร่งขรึม แปลกมากเหลือเกิน

เขามองไปทางหนานชิงชิง เมื่อครู่ที่หนานชิงชิงพูด องครักษ์ผู้นั้นก็อยากตายขึ้นมาทันที มันต้องมีความเกี่ยวข้องกันแน่นอน

ขณะที่กู้โม่หานกำลังจะพูดอะไร ฉินมู่ไป๋ก็เตะองครักษ์ที่ตายไปแล้วอย่างแรงหลายครั้งด้วยความเกลียดชัง

“เจ้าตายได้ยังไง ยังไม่คืนความยุติธรรมให้ข้าเลย เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาตาย!”

นางเกือบจะกระทืบหน้าองครักษ์จนเละ ทั้งโกรธทั้งเกลียด ไม่เคยรู้สึกน้อยใจเท่านี้มาก่อนในชีวิต ร้องไห้คร่ำครวญยกใหญ่

“ในเมื่อสืบไม่เจอ งั้นก็ไม่ต้องสืบแล้ว ปล่อยให้ท่านอ๋องเจ็ดตายไปเถอะ!”

“ข้ายังเป็นสายเลือดที่เสด็จพ่อโอบอุ้มไว้เป็นอย่างดี ตอนนี้มาถูกคนย่ำยี ถ้าให้ความยุติธรรมแก่ข้าไม่ได้ ข้าจะกลับไปบอกเสด็จพ่อ ให้แคว้นซีเหย่ของพวกท่านชดใช้!”

หลังจากได้ยินคำพูดอันเฉียบคมของฉินมู่ไป๋ ทุกคนก็พากันขมวดคิ้ว

กู้จิ่งซานก็ขมวดคิ้วอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เรื่องนี้แคว้นซีเหย่ก็เป็นฝ่ายผิดจริงๆ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้กู้โม่หลิงไปตาย

“องค์หญิงฮั่นเฉิงอย่ากังวลไปเลย ข้าจะให้ความยุติธรรมแก่เจ้า เรื่องนี้ก่อนมาข้าได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว แม้ว่าเจ้าเจ็ดจะทำผิด แต่ก็ไม่ถึงกับต้องตาย ยิ่งกว่านั้น องค์หญิงเป็นฝ่ายลงมือกับเจ้าเจ็ดก่อน…”

ฉินมู่ไป๋ร้อนใจทันที “นั่นเป็นเพราะข้าถูกคนวางแผนจัดฉาก…”

กู้จิ่งซานตัดบท “ข้ารู้ ดังนั้นข้าจะให้ความยุติธรรมแก่เจ้า จะไม่ปล่อยให้องค์หญิงได้รับความไม่เป็นธรรมเด็ดขาด”

กู้โม่หลิงก้มหน้าลง ไม่กล้าพูดอะไร

ฉินมู่ไป๋จ้องมองกู้โม่หลิงด้วยสายตาขุ่นเคือง ซบหน้ากับอกของฉินอี้หราน ร้องไห้คร่ำครวญต่อไป “พี่ชาย…”

ฉินอี้หรานรู้ว่ากู้จิ่งซานหมายถึงอะไร เขาก็โกรธอยู่บ้าง แต่ท้ายที่สุดแล้วแคว้นซีเหย่กับแคว้นเทียนเซิ่งก็ต้องเกี่ยวดองกันอยู่ดี ไหนจะมีแคว้นต้าเซี่ยคอยโจมตีอีก เขาไม่อยากฉีกหน้า

“ตอนนี้คนก็ตายไปแล้ว เบาะแสก็ขาดหาย เมื่อไหร่จะให้ความยุติธรรมเสียที?”

หนานหว่านเยียนที่พูดสอดไม่ทันมาตลอด กล่าวด้วยสายตาเย็นชา

“ผิงเซวียนอ๋องอย่ากังวลไปเลย แม้คนผู้นี้จะตายไปแล้ว แต่ข้าก็ยังมีหนทางที่จะสืบหาตัวผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังได้ วันนี้ ฆาตกรจะไม่มีทางหลบหนีไปได้…”