ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ ตอนที่ 578 นางตั้งครรภ์แล้ว

ปี้หยุนตบหลังหยุนอี่ว์โหรว เอ่ยถามอย่างสงสัยว่า “พระชายารองหยุน ท่านเป็นอะไรไปเพคะ”

“อาหารพวกนี้ล้วนเพิ่งทำออกมา บ่าวก็ทดสอบแล้ว ไม่มีพิษนะเพคะ”

สีหน้าหยุนอี่ว์โหรวขาวซีด ผ่านไปครู่หนึ่งก็ผลักปี้หยุนออก ท่าทางทรมานมาก

“อันที่จริง ช่วงนี้ข้าไม่รู้ว่าเป็นอะไร มักรู้สึกทรมาน กินอะไรล้วนไม่เจริญอาหาร ทั้งชอบหลับไม่ยอมตื่นด้วย”

อาการอาเจียน หลับยาว กินอะไรไม่ลง ก็คือ…

ปี้หยุนเม้มริมฝีปากอย่างครุ่นคิด “คุณหนู หรือว่าท่าน…”

บ้านเดิมนางมีพี่สาวคนหนึ่ง ตอนตั้งครรภ์ ก็มีปฏิกิริยาเหมือนหยุนอี่ว์โหรว

ตามหลักแล้ว หยุนอี่ว์โหรวกับท่านอ๋องร่วมหลับนอนกว่าหนึ่งเดือนแล้ว ก็น่าจะตั้งครรภ์ได้แล้ว!

คิดเสร็จ สีหน้าปี้หยุนพลันเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นระคนดีใจทันที นางรีบเอ่ยปลอบหยุนอี่ว์โหรว “พระชายารองเพคะ ท่านอย่าเพิ่งรีบร้อน ไปนอนพักผ่อนบนเตียงก่อนเพคะ! บ่าวจะไปตามหมอมา ตรวจดูอาการท่าน!”

หยุนอี่ว์โหรวพยักหน้าอย่างน่าสงสาร “อืม ไปเถอะ”

ปี้หยุนออกจากเรือนไปอย่างเร่งรีบ หยุนอี่ว์โหรวมองร่างของนาง ทันใดนั้นนัยน์ตากวางก็เปลี่ยนเป็นบ้าเลือดขึ้นมาทันที

นางค่อยๆ เช็ดปาก นอนลงบนเตียง

ไม่นาน ปี้หยุนก็พาหมอวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“เจ้าเร็วหน่อย! ตอนนี้พระชายารองรู้สึกทรมานมาก!” ปี้หยุนเร่งให้หมอเข้าไปในห้อง สีหน้าร้อนอกร้อนใจยิ่ง

หมอเจิ่งเพิ่งมาใหม่ ตั้งแต่เหตุการณ์เกิดเรื่องครั้งที่แล้วกับพ่อบ้านกาว กู้โม่หานก็เปลี่ยนคนในจวนอ๋องมากมายหนึ่งรอบ

เขาไม่รู้จักหยุนอี่ว์โหรว รู้เพียงว่าต่อให้หยุนอี่ว์โหรวจะไม่ได้รับความโปรดปรานอีก ก็ยังเป็นพระชายารอง ไม่อาจละเลยได้

หมอเจิ่งก้าวไปข้างหน้า กำลังจะทำความเคารพ ก็ถูกหยุนอี่ว์โหรวเอ่ยเสียงขัด “หมอเจิ่ง วันนี้เชิญเจ้ามาด้วยอยากให้ช่วยตรวจดูข้า ช่วงนี้ข้ามักจะคลื่นไส้ ปวดเอวปวดหลัง อย่างไรก็นอนหลับไม่สนิท เป็นเพราะอะไรรึ”

หมอเจิ่งฟังคำอธิบายของหยุนอี่ว์โหรว สีหน้าพลันเปลี่ยนไปทันที พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ทูลพระชายารองหยุน บ่าวต้องขอจับชีพจรดู ไม่อาจสรุปโดยพลการได้พ่ะย่ะค่ะ”

หยุนอี่ว์โหรวก็ยื่นมืออกมาอย่างให้ความร่วมมือ “อืม งั้นก็ขอบใจหมอเจิ่งแล้ว”

“พระชายารองหยุนกล่าวหนักไปแล้ว” หมอเจิ่งหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากหีบยา แล้ววางบนข้อมือของหยุนอี่ว์โหรว ตรวจชีพจรนางผ้าเช็ดหน้า

ขณะทำการวินิจฉัย จู่ๆ เขาก็เบิกตากว้างด้วยความยินดี “นี่ ยินดีกับพระชายารองหยุนด้วยพ่ะย่ะค่ะ! เป็นชีพจรคู่!”

ปี้หยุนตื่นเต้นมากจนลูกตาแทบจะกระดอนออกมา รีบถามต่อว่า “หมอเจิ่ง ท่านแน่ใจรึ”

หยุนอี่ว์โหรวก็มีท่าทางตกตะลึง แสร้งทำเป็นตื่นเต้นมาก เอ่ยว่า “จริงรึ ข้ามีเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านอ๋องแล้วรึ”

หมอเจิ่งมั่นใจมาก “จริงแท้แน่นอนพ่ะย่ะค่ะ บ่าวฝึกวิชาแพทย์มาหลายสิบปี มิมีทางแยกชีพจรคู่ไม่ออกพ่ะย่ะค่ะ”

“พระชายารองชีพจรลื่น เห็นได้ชัดว่าเป็นการตั้งครรภ์ บ่าวขอบังอาจถามว่า ช่วงนี้ระดูของพระชายารอง…”

ปี้หยุนรีบแย่งตอบ “ไม่มีๆ! ระดูของพระชายารองไม่มาหนึ่งเดือนแล้ว! แต่ตอนแรกพระชายารองคิดว่าเป็นเพราะร่างกายเย็น1จึงไม่ได้สนใจ ไม่คิดเลยว่า จะตั้งครรภ์เสี่ยวซื่อจือ!”

“พระชายารองเพคะ บ่าวจะไปรายงานท่านอ๋องเดี๋ยวนี้เลยเพคะ!”

ในที่สุดนางก็ได้ลืมตาอ้าปาก ได้พึ่งหยุนอี่ว์โหรวไต่เต้าขึ้นที่สูงแล้ว!

หยุนอี่ว์โหรวกลับลังเลเล็กน้อย “แต่ ท่านอ๋องมิอยากเจอข้า หากไปโดยไม่ไตร่ตรอง คงจะทำให้ท่านอ๋องไม่พอพระทัยแน่”

ปี้หยุนกลับรีบโบกมือ “นี่เป็นเรื่องมงคลของจวนอี้อ๋อง! ท่านอ๋องจะไม่ยินดีได้อย่างไรกัน!”

“คุณหนูท่านวางใจได้ ไม่มีทางมีเรื่องแน่นอน บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้เพคะ!”

พูดจบ นางก็พุ่งออกไปโดยไม่รีรอทันที

ในห้อง หมอเจิ่งคุกเข่าลงเอ่ยแสดงความยินดี หยุนอี่ว์โหรวก้มศีรษะอย่างเขินอาย แต่ดวงตาสวยกลับปรากฏรอยยิ้มแห่งชัยชนะ และความดุร้ายโดยไม่รู้ตัว

นางอดทนซ่อนเร้นแผนการเกือบเดือน ตอนนี้ก็ถึงเวลา เริ่มโต้กลับแล้ว…

ภายในห้องหนังสือจวนอี้อ๋อง

กู้โม่หานนั่งที่โต๊ะ พร้อมกับเอกสารราชการกองหนาข้างมือ

เขากล่าวกับรองแม่ทัพอวี๋ที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะของเขา “เรื่องค่ายเสินเชื่อ ก็จัดการตามที่วางไว้ เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

“ข้าน้อยรับทราบพ่ะย่ะค่ะ” รองแม่ทัพอวี๋ขานรับ แล้วทั้งสองคนก็ได้ยินเสียงปี้หยุน ร้องโหวกเหวกโวยวายระคนดีใจจากข้างนอก “ท่านอ๋องเพคะ! บ่าวมีเรื่องมงคลจะรายงานท่าน! ท่านให้บ่าวเข้าไปเถอะเพคะ!”

กู้โม่หานมองทางประตู เห็นปี้หยุนคุกเข่าหอบหายใจอยู่ตรงประตู คิ้วเรียวงามขมวดมุ่น

เขาจำได้ ว่านี่คือสาวใช้ที่จัดไว้ที่เรือนหยุนอี่ว์โหรว หรือหยุนอี่ว์โหรวทำอะไรอีกแล้ว “พูดมา”

รองแม่ทัพอวี๋ยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้ขยับไปไหน

ปี้หยุนมองกู้โม่หานอย่างตื่นเต้นมาก

“ท่านอ๋องเพคะ เมื่อครู่หมอเจิ่งจับชีพจรให้พระชายารองหยุน พบว่าพระชายารองหยุนกำลังตั้งครรภ์ ท่านรีบไปดูเถอะเพคะ…”

(1) ร่างกายเย็น คือ เนื่องจากร่างกายมีพลังหยินมากเกินไป มักมีอาการดังต่อไปนี้ มือเท้าเย็น กลัวหนาว เป็นหวัดง่าย เหนื่อยง่าย เป็นต้น