ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 743
ใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวแข็ง และจิตใจของนางเย็นชาเล็กน้อย

คำพูดที่นางพูดกับกู้โม่หานเมื่อกี้ถูกงัดออกจากปากของปี้หยุนเมื่อนานมาแล้ว ถึงอย่างไร นางก็ต้องเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก่อน

ไม่อย่างนั้นนางคงไม่รู้ว่าทารกในครรภ์ของนางเกิดมาได้อย่างไร

ระงับอารมณ์ของนางลง หยุนอี่ว์โหรวจึงดึงข้อมือของ หยางเลี่ย และกดฝ่ามือของผู้ชายเบา ๆ กับหน้าท้องที่ยื่นออกมาของนาง

“ตอนนี้มีเจ้าตัวเล็กอยู่ในท้องอีกแล้ว เขาบอกข้าว่าอยากฟังเรื่องของท่านพ่อกับท่านแม่ด้วย”

หัวใจของหยางเลี่ยละลาย และเขาอดไม่ได้ที่จะสัมผัสท้องของหยุนอี่ว์โหรวมากขึ้น ความรักของพ่อแบบนั้นกำลังจะเอ่อล้นในดวงตาของเขา

เมื่อเห็นว่าการล่อใจแบบนี้ได้ผล หยุนอี่ว์โหรวก็ยื่นมือไปที่คางของหยางเลี่ยอย่างหยิ่งผยอง

แก้มแดงระเรื่อและดวงตาของนางใสสะอาดราวกับกวาง “พี่เลี่ย โปรดบอกโหรวเอ๋อร์ อีกครั้งเถอะว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนวันสิ้นปี”

“นอกจากนี้ เรื่องระหว่างพวกข้าสองคน โหรวเอ๋อร์ก็อยากฟังเช่นกัน”

ไม่มีชายใดที่จะสามารถต้านทานท่าทางตุ้งติ้งของนางได้

แน่นอนว่าหยางเลี่ยก็เสียสติของเขาภายใต้การล่อลวงที่อ่อนโยนแบบนี้

เขาขยับลูกกระเดือกของเขา มองไปที่คอเสื้อที่เปิดเล็กน้อยของหยุนอี่ว์โหรว และอดไม่ได้ที่จะคิดถึงวันเวลาเหล่านั้นที่พวกเขาสองคนคลุมเครืออยู่บนเตียง

เขายิ้มอย่างอ่อนโยนและพูดกับหยุนอี่ว์โหรวว่า “ในคืนวันสิ้นปี ข้าเห็นฮองเฮาไปที่เรือนของฮ่องเต้ หลังจากที่ฮ่องเต้พานางเข้าไปในห้อง ทั้งสองก็อยู่ด้วยกันเป็นเวลานาน ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็เป็นไปไม่ได้”

“แต่กลางดึก ฮองเฮาจากไปจริงๆ เพียงแต่ว่าตอนนั้นนางอยู่ในสภาพที่แย่มาก เสื้อผ้าของนางดูขาดๆ หายๆ และดูไม่มีเรี่ยวแรง”

“ข้ากล้าดีอย่างไรเข้าไปรบกวน ข้าได้แต่อยู่เงียบๆ ที่มุมปฏิบัติหน้าที่ แต่คืนนั้น เจ้าไม่เคยมีอะไรกับฮ่องเต้เลย”

ใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา แต่นางยังคงแสร้งทำเป็นหยอกล้อ และตบหน้าอกของ หยางเลี่ย อย่างอ่อนช้อย “บ้าพี่เลี่ย มีความทรงจำที่ดีจริงๆ”

แน่นอนว่าเป็นแบบนี้ หนานหว่านเยียนเคยนอนกับกู้โม่หานจริง ๆ!

นางเกือบยกก้อนหินกระแทกเท้าตัวเอง!

น่ารังเกียจจริงๆ เด็กในท้องหนานหว่านเยียนกลับไม่ใช่เด็กชู้!

หยางเลี่ยรู้สึกภูมิใจเล็กน้อย ยิ้มและเกาปลายจมูกของหยุนอี่ว์โหรว “แน่นอน เรื่องเหล่านี้คือเจ้าบอกข้าด้วยตัวเจ้าเอง ข้าจำได้ตลอดไป!”

“ข้ายังจำได้ว่าประมาณสองวันหลังวันสิ้นปี เจ้ามาพบข้า ตอนนั้นเจ้าดื่มเหล้าและดูเหมือนกำลังจะร้องไห้ซึ่งทำให้ข้าปวดสุดหัวใจ”

“เจ้าพาข้าไปที่เรือนของเจ้า ซ่อนตัวในอ้อมแขนของข้า แล้วร้องไห้ และบอกว่าฮ่องเต้ไม่เคยแตะต้องเจ้าเลย เจ้าว่างเปล่าเกินไปในจวนอี้อ๋องและเจ้าอยากมีลูกจริงๆ”

ขณะที่เขาพูด สีหน้าของหยางเลี่ยก็ค่อยๆ ใจลอย

“คืนนั้นดีมากจริง ๆ ปฏิกิริยาและรูปร่างหน้าตาของเจ้าชัดเจน เห็นได้ชัดเลยว่าเป็นครั้งแรก ตอนนั้นเจ้าเมามากจนบอกข้าอย่างงุนงงว่าเพื่อทำให้ฮ่องเต้พอใจ เจ้ากลับให้ตัวเอง…”

“ในตอนนั้น ข้าก็ตัดสินใจแล้วว่าจะต้องปกป้องเจ้าไปตลอดชีวิต อี่ว์โหรว เจ้าไม่ต้องกังวล ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะอยู่ที่นี่”

หยางเลี่ยพูดอย่างเอ่อล้นด้วยความรัก แต่เขาไม่รู้ว่าใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวที่ซีดและไร้ความปรานีกลายเป็นอย่างไร

นางกำมือแน่นและกัดฟันอย่างไม่เต็มใจ เพราะนางกำลังระงับความโกรธ ร่างกายของนางจึงสั่นเล็กน้อย

หยุนอี่ว์โหรว โกรธจนหัวเราะขึ้นในใจของนาง แต่นางก็ทำตัวตามปกติ และยิ้มให้ หยางเลี่ย “เอาล่ะ ตอนต่อไป จะไม่สามารถให้เด็กๆ ได้ยินแล้ว”

หลังจากนั้นนางก็ลุกขึ้นเดินไปด้านข้างและรินน้ำหนึ่งแก้วให้ หยางเลี่ย “พี่เลี่ยพูดมากขนาดนี้ ปากของเจ้าก็น่าจะแห้ง ดื่มน้ำให้ชุ่มคอ เดี๋ยวข้าคิดว่าข้าอยากให้ พี่เลี่ยอยู่กับข้าที่นี่ … ”

นางถือแก้วน้ำ หันหน้าไปและยิ้มอย่างอ่อนแรงให้ หยางเลี่ย และหัวใจของหยางเลี่ยก็ละลายทันที

เขารีบหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มด้วยรอยยิ้ม “อี่ว์โหรว เจ้ารู้ไหมว่า ข้าตื่นเต้นมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากรู้ว่าเจ้าตั้งครรภ์ ข้าอยากรีบออกจากวังเพื่อไปหาเจ้าหลายครั้ง ..”

แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ รูม่านตาของเขาก็หดลงทันที

อวัยวะภายในรู้สึกราวกับว่าถูกไฟเผา และหยางเลี่ยก็ตระหนักว่าหยุนอี่ว์โหรวที่อ่อนโยนราวกับน้ำเมื่อกี้ได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนแล้ว

ตอนนี้นางกำลังยืนด้วยใบหน้าที่เฉยเมยและดูถูก ไม่มีอารมณ์ใด ๆ ในดวงตาคู่นั้น มีเพียงความเย็นที่เหมือนน้ำแข็งและหิมะ

ทันใดนั้นมือของหยางเลี่ยที่ถือถ้วยน้ำก็คลายออก และเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ “อี่ว์โหรว เจ้า ทำไมนะ ทำไมถึงจะ…”

ในน้ำก็มีพิษ

เลือดสีดำเต็มปากพ่นออกมาจากลำคอของ หยางเลี่ย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความพยายามดิ้นรนอย่างเจ็บปวดและมองไปที่หยุนอี่ว์โหรว อย่างไม่เชื่อ

เขาเอื้อมมือไปคว้าแขนเสื้อของผู้หญิง หยางเลี่ย แต่ไม่มีแรงเหลือ เขาล้มลงกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ แต่ยังคงพยายามที่จะเงยหน้าขึ้น จ้องมองไปที่หญิงสาวสวยตรงหน้าเขา

หยุนอี่ว์โหรว หัวเราะเยาะ เจตนาฆ่าในดวงตาของนางเหมือนมีดคม และเสียงของนางเหมือนน้ำแข็ง

“แค่มดตัวเล็ก ๆ กล้าดีอย่างไรมาแตะต้องข้าด้วย”