ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 545 ใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์

สายตาของหนานหว่านเยียนเปลี่ยนไปเล็กน้อย มองไปทางกู้โม่หาน แต่กู้โม่หานก็ยังไม่แสดงความแปรปรวนทางอารมณ์ใดๆ “พ่ะย่ะค่ะ ลูกรับบัญชา”

หนานหว่านเยียนเลิกคิ้วขึ้น มีทั้งความประหลาดใจและเป็นไปตามคาด แต่ไม่ได้พูดอะไร

กู้โม่เฟิงขมวดคิ้วแน่น รู้สึกว่ามันออกจะรุนแรงเกินไป

แม้ว่าเรื่องนี้จะมีจุดบกพร่อง แต่ก็ถือว่ากู้โม่หานสามารถพลิกสถานการณ์ได้ มิหนำซ้ำยังเป็นเรื่องเลวร้ายที่หนานชิงชิงกระทำ ถ้าจะลงโทษก็ควรลงโทษสามีอย่างเขา จะไปลงโทษกู้โม่หานได้อย่างไร?

ในฐานะไท่จื่อแห่งวังตะวันออกมักจะถูกฮ่องเต้ตำหนิ จะให้บรรดาขุนนางและทหารคิดเช่นไร? เสด็จพ่อประเมินกู้โม่หานต่ำไปหน่อยจริงๆ!

แต่กู้โม่หานยอมรับแล้ว จึงไม่สมควรที่เขาจะพูดอะไรไปมากกว่านี้

กู้โม่หลิงโอนอ่อนผ่อนตาม “พ่ะย่ะค่ะ ลูกรับบัญชา”

สายตาของฉินอี้หรานกระตุกเล็กน้อย แต่กลับพูดว่า “ฝ่าบาท นี่คือการเปิดโปงความคับแค้นใจที่มู่ไป๋เจอในวันนี้หรือ?”

รับผิดชอบในการเป็นผู้บงการ รับผิดชอบในการเป็นไท่จื่อที่ทำการไม่สำเร็จ ไม่รู้สึกรู้สากับท่านอ๋องเจ็ดนั่นเลย แล้วความคับแค้นใจของฮั่นเฉิงล่ะ?

ไม่ต้องการการเยียวยา ไม่ต้องการการชดเชยหรือ?

กู้จิ่งซานชำเลืองมองฉินมู่ไป๋ แสร้งทำเป็นสงสารฉินอี้หรานพลางกล่าวว่า “วันนี้ข้าไม่ได้อบรมสั่งสอนคนรับใช้ให้ดี เป็นการเสียมารยาทของแคว้นซีเหย่ด้วย ที่ทำให้องค์หญิงฮั่นเฉิงต้องได้รับความคับแค้นใจอย่างใหญ่หลวง”

“แต่ในความคิดของข้า จุดประสงค์ของการมาเยือนแคว้นซีเหย่ขององค์หญิงฮั่นเฉิงคือการแต่งงานสงบศึก เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วสู้ให้เจ้าเจ็ดแต่งงานกับองค์หญิงฮั่นเฉิงดีกว่า เช่นนี้ ชื่อเสียงขององค์หญิงก็ไม่เสียหาย ไม่ทำลายมิตรภาพระหว่างสองแคว้น ผิงเซวียนอ๋องมีความเห็นอย่างไร?”

กู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนมองไปทางกู้โม่หลิงอย่างใจเย็น

กู้โม่หลิงมองกู้จิ่งซานอย่างตื่นตะลึง ยังไม่ทันพูดอะไร ฉินมู่ไป๋ก็ร้อนใจตะโกนเสียงลั่น “ไม่เอา! ข้าไม่แต่ง!”

ใบหน้าของฉินอี้หรานขรึมลงทันที ดึงนางลงมาอย่างแรง “ฮั่นเฉิง! อย่าทะนงตัวไป!”

“ตอนนี้ท่านทำเรื่องน่าขบขันไปแล้ว หรือว่ายังต้องการใช้ร่างกายที่แตกสลายกลับแคว้นเทียนเซิ่ง ถูกคนเป็นหมื่นพันชี้หน้าด่ากราด!”

แม้ว่าเมื่อครู่ตอนที่กู้จิ่งซานกล่าวโทษ จะไม่ได้พูดเรื่องฉินมู่ไป๋เข้าไปอิงแอบชิดเอง แต่ทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นรู้อยู่แก่ใจ หากฉินมู่ไป๋ไม่เป็นฝ่ายรุกเข้าหากู้โม่หลิง ผลลัพธ์ของเรื่องนี้ก็ไม่รู้ว่าจะลงเอยอย่างไร

ในตอนนี้ นี่เป็นวิธีเดียวที่จะรักษาความสัมพันธ์ระหว่างสองแคว้นและรักษาชื่อเสียงของฉินมู่ไป๋ไว้

นอกจากนี้ จุดประสงค์ที่เขามายังแคว้นซีเหย่ ก็ยังไม่บรรลุเลย…

ฉินมู่ไป๋มองฉินอี้หรานด้วยความคับข้องใจ “แต่ว่าพี่คะ…”

ฉินอี้หรานมองฉินมู่ไป๋อย่างดุร้าย หลังจากที่นางหุบปากอย่างรู้กาลเทศะ เขาจึงพูดกับกู้จิ่งซานด้วยรอยยิ้ม “ฝ่าบาท ข้ายอมรับคำแนะนำของท่าน เชื่อว่าหากได้เห็นมู่ไป๋เจอสามีดี เสด็จพ่อต้องดีใจแน่”

“แต่เรื่องสินสอดของการแต่งงาน…ข้ามีเรื่องจะขอร้อง”

กู้จิ่งซานชำเลืองมองฉินอี้หรานอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “ผิงเซวียนอ๋องพูดมาตามตรงเถอะ”

ฉินอี้หรานก็ไม่มัวนั่งประดิดประดอยคำพูด พูดตรงประเด็นทันที “องค์หญิงผู้มีเกียรติแห่งฮั่นเฉิง วันนี้เสียพรหมจรรย์ที่แคว้นซีเหย่ เสียศักดิ์ศรีอย่างใหญ่หลวงท่ามกลางสายผู้คนมากมาย สินสอดควรอลังการขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งไปกว่านั้น สินสอดตามปกติไม่เหมาะกับการแต่งงานขององค์ชายและองค์หญิงของสองแคว้น ทำไมไม่เอาแคว้นต้าเซี่ยมาเป็นสินสอด ประการหนึ่งคือการขอโทษและชดเชย อีกประการหนึ่งคือเพิ่มความสนุกสนานให้บ่าวสาวใหม่ คิดเห็นอย่างไร?”

สิ้นเสียง ทุกคนตกตะลึงอ้าปากค้าง

ฉินอี้หรานคิดจะใช้แคว้นต้าเซี่ยเป็นสินสอดหรือ?! จองหองนัก!

บอกว่าจะชดเชยให้กับฉินมู่ไป๋ แต่เห็นได้ชัดว่ากำลังใช้การแต่งงานของฉินมู่ไป๋มาบังหน้า มีเจตนาอื่นแอบแฝง!

ฉินมู่ไป๋ตกตะลึง มองฉินอี้หรานอย่างงุนงง

ยังคิดว่าฉินอี้หรานกำลังจะช่วยนางระบายความโกรธ แต่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าเขาจะใช้ความสุขของนางเป็นเบี้ยต่อรอง เพื่อบีบให้แคว้นซีเหย่ส่งทหารไปแคว้นต้าเซี่ย

แต่นางจะพูดอะไรได้ล่ะ ในฐานะองค์หญิง การแต่งงานคือชะตากรรมของนาง แม้ว่านางจะเลื่อมใสกู้โม่หานอย่างลึกซึ้ง แต่ก็ไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงผูกมัดกับกู้โม่หลิงเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน

ข้อเสนอของฉินอี้หราน ตรงกับความต้องการแอบแฝงภายในใจกู้จิ่งซาน

เขาแอบดีใจ แต่ใบหน้ายังคงสงบนิ่ง

“แคว้นซีเหย่เสียมารยาทก่อน สมควรชดใช้ให้องค์หญิงฮั่นเฉิงแล้ว ข้าขอสัญญากับท่านว่า จะส่งทหารไปโจมตีแคว้นต้าเซี่ย!”

กู้จิ่งซานตอบตกลงจริงหรือ?!

หนานหว่านเยียนหรี่ดวงตาดำขาวตัดกันชัดเจนลงอย่างฉับพลัน ขมวดคิ้วแน่น

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าแคว้นต้าเซี่ยเป็นอย่างไร แต่การกระทำของแคว้นซีเหย่และแคว้นเทียนเซิ่งนั้นน่าขยะแขยงจริงๆ

มักจะรุกรานแคว้นอื่นๆ เริ่มก่อสงครามอยู่เสมอ เคยนึกถึงประชาชนที่ทุกข์ยากบ้างไหม?

นางโกรธเล็กน้อย แต่บังเอิญเห็นกู้โม่หานกำมือเรียวยาวของเขาแน่น ใบหน้าดูเศร้าหมอง เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยมีความสุข

ทันใดนั้นนางก็นึกขึ้นได้ว่า เสด็จแม่ของกู้โม่หาน คือองค์หญิงโดยสายเลือดแห่งแคว้นต้าเซี่ย…

ฉินอี้หรานเห็นกู้จิ่งซานตรงไปตรงมาเช่นนี้ ก็มีความสุขมาก “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะไม่รบกวนเรื่องภายในวังของฮ่องเต้แล้ว”

“แม้ว่าจะมีความเข้าใจผิดและไม่พอใจอยู่บ้างในวันนี้ แต่ผลลัพธ์ก็ยังดีอยู่ ข้าจะพาฮั่นเฉิงกลับจุดพักม้า รองานแต่งงานของบ่าวสาวใหม่ทั้งสอง!”

“อืม ข้าส่งแค่นี้ล่ะนะ วันนี้ผิงเซวียนอ๋องและองค์หญิงฮั่นเฉิงเหน็ดเหนื่อยแล้ว รีบไปพักผ่อนเถอะ” กู้จิ่งซานพยักหน้า ยิ้มร่าให้คนไปส่งฉินอี้หรานและน้องสาว

“ตกลง” ฉินอี้หรานไม่ค่อยเต็มใจ ฉินมู่ไป๋กลับไปด้วยสายตาเจ็บปวด

ทูตของแคว้นเทียนเซิ่งก็กลับไปพร้อมกัน

กู้จิ่งซานมองไปรอบๆ กล่าวอย่างเย็นชา “พวกท่านทุกคนออกไป ข้ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษากับไท่จื่อ”

ฮ่องเต้ตรัสแล้ว เหล่าขุนนางก็ไม่กล้าอยู่ต่อไป

ชีกุ้ยเฟยก็คำนับกู้จิ่งซานอย่างสุภาพเช่นกัน “ฝ่าบาท หม่อมฉันขอตัวก่อน”

ว่าแล้วนางก็ออกไปกับกู้โม่หลิง

หนานหว่านเยียนมองไปที่กู้โม่หานร่างสูงใหญ่สีหน้านิ่งเฉยที่ยืนอยู่กับที่ ขมวดคิ้วแน่น “ข้าจะรอท่านข้างนอก”

กู้โม่หานเอียงหน้าชำเลืองมองนาง สายตาดูอ่อนโยน “อืม”

หนานหว่านเยียนหันหลังเดินจากไป กู้จิ่งซานเห็นกู้โม่หานและภรรยาดูท่าทางรักกันมาก ดวงตาอันคมกริบดูเย้ยหยัน

กู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนรักกันจริงหรือ เขาไม่เชื่อเลย สมาชิกของราชวงศ์โดยเนื้อแท้ไร้ความเมตตา

เขายังคิดว่ากู้โม่หานเป็นข้อยกเว้น แต่เมื่อเห็นกู้โม่หานจัดการกับหนานชิงชิงอย่างโหดเหี้ยมเพียงใด มันก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ว่า เนื้อแท้แล้วกู้โม่หานก็เป็นคนไร้เมตตาเช่นกัน

ต่อไปกู้โม่หานจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย

กู้จิ่งซานกล่าวอย่างเย็นชา “ไท่จื่อ เมื่อครู่ท่านก็ได้ยินแล้ว เห็นได้ชัดว่าผิงเซวียนอ๋องกุมแคว้นซีเหย่ของข้าไว้ในกำมือ อาศัยการแต่งงานของฮั่นเฉิง มาบีบบังคับคนอื่น”

“ฮั่นเฉิงเสียพรหมจรรย์ในเมืองหลวงแคว้นซีเหย่ แคว้นซีเหย่คือฝ่ายผิด แม้ว่าเมื่อครู่ผิงเซวียนอ๋องจะไม่ได้กล่าวถึงปัญหามิตรภาพระหว่างสองแคว้น แต่หากข่าวแพร่กระจายออกไป จะทำให้เกิดสงครามระหว่างสองแคว้น เรื่องนี้เจ้าเข้าใจใช่ไหม?”

กู้โม่หานมองกู้จิ่งซาน มองเสด็จพ่อที่ต่อต้านและบังคับเขาทุกอย่าง ดวงตายาวเรียวดั่งหงส์แฝงความเศร้าโศกเย็นชา ความหวังริบหรี่สุดท้ายภายในใจมอดดับลง

“ลูกเข้าใจแล้ว”

“ในเมื่อเจ้าเข้าใจแล้ว ก็ไปปราบแคว้นต้าเซี่ยตามความต้องการของผิงเซวียนอ๋อง” กู้จิ่งซานเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย จ้องมองกู้โม่หานที่สูงกว่าเขาครึ่งศีรษะ แล้วตบหัวไหล่เขาด้วยรอยยิ้มที่สดใส “การโจมตีแคว้นต้าเซี่ยที่อ่อนแอนั้นง่ายดายกว่าโจมตีแคว้นเทียนเซิ่งด้วยกำลังอันแข็งแกร่ง ข้าเชื่อว่าท่านสามารถปราบได้ ถึงอย่างไรท่านก็คือเทพสงครามของแคว้นซีเหย่”

การโจมตีแคว้นต้าเซี่ย เป็นเพียงหนึ่งในจุดประสงค์ของเขา ขอเพียงเขาส่งกู้โม่หานไป หนานหว่านเยียนก็ไม่สามารถสร้างปัญหาใดๆ ได้

เขาก็สามารถปฏิบัติต่อสตรีอย่างหนานหว่านเยียนดีๆ ได้เช่นกัน!

และเมื่อกู้โม่หานชนะสงครามกลับมา มันจะง่ายขึ้นหากฆ่าเขาระหว่างเดินทางไกล ถึงอย่างไรกู้โม่หานก็กรำศึกสงครามมาอย่างหนักหน่วง ได้รับบาดเจ็บเป็นพิเศษ เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดที่จะใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์…