ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 470 ของขวัญ

นางพูดไปพลางสังเกตข้อมูลของภาพรังสี ข้อมูลดังกล่าวมีการเคลื่อนไหวมาก แต่เสิ่นอี่ว์ไม่สามารถตื่นขึ้นได้

ไม่ว่าหนานหว่านเยียนจะเรียกเขาอย่างไร เขาก็ไม่สามารถตื่นขึ้นมา บางทีร่างกายของเขาอาจจะอ่อนแอเกินไปที่จะปลุกเขาให้ขึ้นมาได้ เพราะอาการบาดเจ็บอยู่ในสมองของเขา

ดวงตาของนางค่อยๆ เย็นลง และเอ่ยเบา ๆ “เสิ่นอี่ว์ ไม่ตื่นมาก็ไม่เป็นไร ข้าจะเริ่มให้ยาเจ้าตั้งแต่วันนี้ และเมื่อร่างกายของเจ้าไม่อ่อนแอแล้ว และน่าจะฟื้นคืนสติได้เอง เจ้าจะต้องทำให้ได้เข้าใจหรือไม่?”

ข้อมูลภาพรังสีค่อยๆ เสถียร หนานหว่านเยียนถอนหายใจออกอย่างช้า ๆ

ยิ่งเสิ่นอี่ว์ต้องการตื่นขึ้นมากเท่าไหร่ก็ยิ่งพิสูจน์ได้ว่าความจริงที่เขาได้ตรวจสอบก่อนเกิดอุบัติเหตุมีความสำคัญอย่างยิ่ง และผู้ที่ทำร้ายเขาน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับหลายคน

มิฉะนั้น เขาคงไม่กระวนกระวายที่จะตื่นขึ้นมา อีกทั้งยังมีปฏิกิริยาตอบรับที่รุนแรงเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่นางพูด!

เมื่อคิดเช่นนี้ หนานหว่านเยียนก็หยุดเดาว่าความจริงคืออะไร และภารกิจเร่งด่วนที่สุดคือช่วยให้เสิ่นอี่ว์ตื่นขึ้น นางให้ยาแก่เสิ่นอี่ว์และพันผ้าพันแผลใหม่ จากนั้นพาเขาออกจากห่วงโดยไม่บุบสลายและนำเขากลับมาบนเตียงในห้อง

หนานหว่านเยียนจัดเก็บเครื่องมืออุปกรณ์ในห้วงเวลา ถอดหน้ากากและถุงมือออกเดินไปเปิดประตูแล้วเดินออกไป

” กู้โม่หาน เจ้าเข้ามาหน่อย ” สีหน้าของนางสงบเหมือนปกติและดวงตาที่มืดของนางสงบนิ่ง

กู้โม่หานรออยู่ข้างนอกอย่างกระวนกระวาย เมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้ ดวงตานกเรียวงามของเขาเป็นประกาย เขาผลักประตูเปิดออกทันทีและเข้าไปในห้องมองไปที่เสิ่นอี่ว์

แต่เสิ่นอี่ว์ที่อยู่บนเตียงยังคงไม่ตื่นขึ้น ดวงตาของ กู้โม่หานรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ในไม่ช้าก็กลับมาเป็นปกติ เขามองไปยังหนานหว่านเยียนริมฝีปากบาง ๆ เอ่ย “เสิ่นอี่ว์เป็นเยี่ยงไรบ้าง?”

ดวงตาของหนานหว่านเยียนกะพริบเล็กน้อย “ก็ยังเหมือนเดิม ยังไม่ตื่น การขยับของนิ้วมือเป็นเพียงปฏิกิริยาทางประสาท”

การแสดงออกของกู้โม่หานกลายเป็นเย็นชา และนิ้วเรียวของเขาขยับไปมาระหว่างแขนเสื้อ “แล้วเมื่อไหร่เขาจะฟื้น?”

หนานหว่านเยียนมองเขา “ข้าไม่สามารถรับประกันได้ แต่เขาจะฟื้นขึ้นอย่างแน่นอน ในช่วงเวลานี้เจ้าต้องส่งคนที่เจ้าไว้ใจไปอารักขาเขา และต้องเผยแพร่ให้ภายนอกรู้ เขาจะไม่ตื่นขึ้นในระยะเวลาอันสั้นนี้”

นางไม่ได้บอกกู้โม่หาน ว่านางวางแผนที่จะบังคับให้เสิ่นอี่ว์ฟื้นขึ้น

เนื่องจากตอนนี้ กู้โม่หานใกล้ชิดกับหยุนอี่ว์โหรวมากเกินไป และนางคิดว่าฆาตกรคือดอกบัวขาวน้อยที่ดูเหมือนจะไร้เดียงสาและยอมจำนน ดังนั้นเรื่องนี้นางรู้คนเดียวก็พอแล้ว…

เขาได้จัดเตรียมคนที่เขาสามารถไว้วางใจได้มาคอยปกป้องเสิ่นอี่ว์ตลอดเวลา และจะไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบเขาอีก

ความเป็นปรปักษ์ในสายตาของกู้โม่หานค่อยๆรวมตัวกัน แต่เขากลับรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่รู้ว่า เสิ่นอี่ว์จะตื่นขึ้นมาแบบนั้นคงดีมากทีเดียว

“ข้าเข้าใจแล้ว”

หลังจากออกมาจากห้องของเสิ่นอี่ว์แล้ว หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานก็กลับไปยังตำหนักของตน

หนานหว่านเยียนเริ่มมองหาหนังสือ ยังไงมันก็ไม่ง่ายเลยที่จะปลุกผู้ป่วยที่โคม่าอย่างรุนแรง อีกทั้งอาการบาดเจ็บของเสิ่นอี่ว์คือส่วนสมอง นางต้องดูแลอย่างดีเพื่อไม่ให้ร่างกายของเขาบาดเจ็บ

งานยุ่งนี้กินเวลาหนึ่งคืนและวันรุ่งขึ้นเป็นวันก่อนเทศกาลปีใหม่ จวนอ๋องอี้ทั้งหมดตกแต่งด้วยโคมไฟทุกคนสวมเสื้อผ้าใหม่และใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข ดูงดงามสดใสเหลือเกินในฤดูหนาว

วันนี้เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อย ต่างสวมใส่เสื้อคลุมสีแดงพี่สาวปล่อยผมยาวและน้องสาวมีม้วนผมสองข้าง ปกเสื้อของทั้งสองถูกติดด้วยกระต่ายสีขาวราวกับหิมะ ทำให้ใบหน้าน้อยสีแดงระเรื่อมีเสน่ห์อย่างมาก

หนานหว่านเยียนสวมกระโปรงยาวและเสื้อคลุมสีแดงไว้ข้างนอก เมื่ออยู่บนเรือนร่างนางทำให้สีสว่างสดใสสวยงามเข้ากับนางเป็นอย่างมากและยังทำให้นางงดงามมีเสน่ห์เป็นอย่างมาก

แม้แต่ล่าปู๋ล่าก็ยังสวมเสื้อคลุมสีแดง และกำลังหาวอย่างเอื่อยเฉื่อยอยู่ที่สนามหญ้า

โม่หวิ่นหมิงนั่งอยู่บนรถเข็นและถูกอาจี้เข็นเข้าไปในตำหนัก

เขามองไปยังหนานหว่านเยียนและเด็กน้อยทั้งสองที่อยู่ไม่ไกล เขาอารมณ์ดีเป็นพิเศษและยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว “หว่านหว่าน”

ดวงตางดงามของโม่หวิ่นหมิงเต็มไปด้วยความอบอุ่นอ่อนโยน หนานหว่านเยียนรีบพาเด็กน้อยทั้งสองเดินไปหาเขาทันที “ท่านน้า ทำไมท่านไม่ใส่เสื้อผ้ามากกว่านี้ล่ะ”

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยยิ้มหวาน เอียงศีรษะและโน้มตัวไปข้างหน้า “สวัสดีปีใหม่ท่านปู่หมิง!”

โม่หวิ่นหมิงยื่นมือออกไปและลูบหัวสองสาวพี่น้อง “ข้าอยากจะมาให้ของขวัญกับสาวน้อยทั้งสอง แต่ข้าออกมารีบเกินไปเลยลืมใส่เสื้อผ้าหนาๆ”

ขณะที่พูด เขาก็หยิกแก้มของคนตัวเล็กทั้งสองอีกครั้ง “พวกเจ้านะ ยังปากหวานเหมือนเคย”

อาจี้คำนับหนานหว่านเยียนและเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสอง ดูมีความสุขมาก

เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยยิ้มให้กัน แก้มป่องกลมบนใบหน้า

เกี๊ยวน้อย เกาหัวของเธออย่างเขินอาย “แฮ่ๆ ต้องเป็นเพราะช่วงนี้ข้ากินขนมหวานที่ท่านโม่ทำให้มากเกินไป และท่านแม่ก็ชมเราด้วยว่ารอยยิ้มของเราหวาน!”

ซาลาเปาอดไม่ได้ที่จะมองไปข้างหลังโม่หวิ่นหมิง “ทำไมวันนี้ไม่เห็นท่านโม่หล่ะ?”

นางรู้ว่าในวันเทศกาลปีใหม่ หมัวมัวชายหญิงทุกคนกลับบ้านเพื่อฉลองเทศกาลกัน แต่ท่านโม่ไม่มีที่ลงหลักปักฐาน ดูเหมือนว่าจะอยู่ในจวนในช่วงปีใหม่

ท่าทีของโม่หวิ่นหมิงเปลี่ยนไปเล็กน้อยโดยไม่มีใครสังเกตเห็น เขาสงบลงอย่างรวดเร็วและยิ้มอย่างนุ่มนวล “ข้าไปดูมาเมื่อครู่ท่านโม่ยังคงพักผ่อนอยู่ บางทีเขาอาจจะเหนื่อยนิดหน่อยในสองสามวันมานี้ ให้เขาพักผ่อนหย่อนคลาย พวกเจ้าที่จู่ ๆก็พูดถึงเขา ไม่ใช่ว่าอยากจะกินขนมกันหรอกใช่ไหม?”

เด็กน้อยทั้งสองที่ถูกจับได้ล่วงรู้ความคิดได้แลบลิ้นออกมาอย่างเขินอาย

หนานหว่านเยียนยิ้มและบีบปลายจมูกของสาวน้อยทั้งสอง

สายตาของนางจับจ้องไปที่ตักของ โม่หวิ่นหมิง และอดที่จะสงสัยไม่ได้เมื่อนางเห็นห่อนั้น “ท่านน้า นี่คืออะไร?”

โม่หวิ่นหมิงยิ้มเล็กน้อย ยื่นมือออกไปและเปิดห่อผ้าออกเผยให้เห็นของเล่นชิ้นเล็ก ๆ หลากหลายชนิดภายในทันที มีผีเสื้อกลไกสีชมพู นกกระเต็นกลไกสีคราม และสิ่งของแปลก ๆ มากมายที่แม้แต่ หนานหว่านเยียนก็ยังไม่เคยเห็นมาก่อน

อาจี้ตบหน้าอกของเขาทันทีด้วยความภาคภูมิใจ “นี่คือสิ่งของที่เซียนเซิงของข้าและท่านโม่ได้ทำขึ้นในช่วงนี้ และทั้งหมดนี่เป็นของขวัญสำหรับเสี่ยวจวิ้นจู่ทั้งสอง!”

“ในเวลาว่างของนายท่านทั้งสอง ล้วนแต่กำลังเร่งรีบจัดทำสิ่งนี้เพื่อเสี่ยวจวิ้นจู่ทั้งสอง บ่าวเองก็ออกไปซื้อวัสดุจากข้างนอกมามากมายเช่นกัน”

หนานหว่านเยียนผงะไปครู่หนึ่ง นางรู้ว่าโม่หวิ่นหมิง รักและเอ็นดูในเด็กน้อยทั้งสอง แต่เธอไม่คาดคิดว่าท่านโม่จะตามไปช่วยด้วย

ดวงตาของเกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยสว่างขึ้นมาในทันที พวกเขามองไปที่กองของเล่นตรงหน้าด้วยความชื่นมื่นและ กระโดดขึ้นอย่างตื่นเต้นเข้าไปกอดโม่หวิ่นหมิง”ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านปู่หมิง!”

ท่านปู่หมิงและท่านโม่ช่างใจดีกับพวกเขามากจริงๆ!

จากนั้น เกี๊ยวน้อยและซาลาเปาน้อยก็หยิบสุนัขจิ้งจอกตัวเล็ก ๆ จากข้างในและมอบให้กับอาจี้ “ขอบคุณพี่อาจี้! นี่ อันนี้ ให้พี่เล่นด้วย!”

อาจี้มองไปยังโม่หวิ่นหมิง เมื่อเห็นเขาพยักหน้าก็รีบรับไว้อย่างมีความสุข “ขอบพระทัยเสี่ยวจวิ้นจู่ ขอบพระทัยเซียนเซิง!”

ดวงตาของหนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “ท่านน้าลำบากท่านแล้ว พรุ่งนี้ก็จะถึงวันเทศกาลแล้ว อีกประเดี๋ยวอยู่ทานอาหารเย็นด้วยกันก่อนเถอะ ”

ดวงตาของโม่หวิ่นหมิงขยับไหว แต่เขาส่ายหัว “ข้าไม่อยู่กินข้าวเย็นดีกว่า ช่วงนี้ข้านอนดึก สักประเดี๋ยวก็ว่าจะกลับไปพักผ่อนแล้ว ”

เขาและโม่หลียังมีสิ่งที่ต้องทำ วันนี้จึงไม่สามารถอยู่ดูแลได้ ดังนั้นพรุ่งนี้ค่อยมาเฉลิมฉลองเทศกาลกับพวกเขาแม่ลูก

ไม่นาน อีกไม่นาน เขาก็จะสามารถนำพวกนางออกไปจากที่นี่ได้…