ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 750
ในจดหมายเขียนไว้อย่างชัดเจนว่าคนที่ช่วยเขาในตอนนั้น ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นหนานหว่านเยียน

ส่วนหยุนอี่ว์โหรวกลับเป็นเพียงขโมยที่ครอบครองตำแหน่งของนาง

ครั้งหนึ่งเขาเคยสงสัยว่าคนที่ช่วยเขาไม่ใช่หยุนอี่ว์โหรว เขาจึงขอให้เสิ่นอี่ว์ตรวจสอบเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนั้นอีกรอบหนึ่ง แต่หลักฐานทั้งหมดที่พบชี้ไปที่หยุนอี่ว์โหรว ทำไม… ตอนนี้ถึงจะเป็นหว่านเยียน?

“หว่านเยียน นี่เกิดอะไรขึ้น?”

“นาง” ไม่ใช่ผู้ช่วยชีวิตของกู้โม่หานหรือ?! เป็นไปได้อย่างไร?!

ใบหน้าของหยุนอี่ว์โหรวสูญเสียแฝงเลือดทันที จิตใจของนางว่างเปล่า และถึงกับว่าไม่มีความสามารถในการคิดด้วยซ้ำ

ไม่น่าแปลกใจเลยที่หนานหว่านเยียนดูเหมือนว่านางสามารถฆ่านางได้ นี่ช่างเป็นหลักฐานที่ดีจริงๆ!

ข้างนาง ปี้หยุนก็ได้แสดงความประหลาดใจด้วยเหมือนกัน มองไปที่หยุนอี่ว์โหรวอย่างไม่เชื่อ และขยับริมฝีปากของนาง “เหนียงเหนียง … ”

เหนียงเหนียงอาศัยการเป็นผู้ช่วยชีวิตฮ่องเต้จึงดำเนินไปได้อย่างราบรื่น แต่นอนนี้…

จะทำอย่างไร ฮ่องเต้เมินเฉยต่อเหนียงเหนียงแต่แรกแล้ว ตอนนี้เขายังคงเต็มใจที่จะปกป้องเหนียงเหนียงอยู่หรือเปล่า?!

หนานหว่านเยียนเห็นสีหน้าที่ไม่ดีของหยุนอี่ว์โหรวอย่างชัดเจน และหันไปมองที่กู้โม่หาน ซึ่งมีสีหน้าที่ไม่ดีเช่นกัน

“หลักฐานไม่ชัดเจนหรือไง ข้าเป็นคนช่วยเจ้าขึ้นมาจากน้ำ เจ้าสัญญากับข้าว่าจะตอบแทนน้ำใจและแต่งงานกับข้า แต่ข้าก็ไม่ได้สนใจ ข้าแค่คิดว่ามันเป็นเรื่องพูดเล่น และข้าก็ไม่รู้ว่าเจ้าเป็นอี้อ๋องด้วย เลยจึงไม่ได้เก็บอะไรไว้เพื่อพิสูจน์ตัวตน แต่ข้าสามารถอธิบายรายละเอียดทั้งหมดได้ ”

“สำหรับหยุนอี่ว์โหรว นางจะมาจับแพะชนแกะแทนที่เป็นผู้ช่วยชีวิตของเจ้าได้อย่างไร ก็ต้องฟังคำอธิบายของนางด้วย”

“ข้าจะตอบแทนบุญคุณของเจ้าและแต่งงานกับเจ้าด้วย”

คำพูดเหล่านี้หลุดเข้าไปในหูของกู้โม่หาน และสีหน้าของเขาก็ซีดลงทันที คำพูดเหล่านี้เป็นคำสัญญาของเขาที่มีต่อผู้มีพระคุณ ไม่ได้ผิดสักคำเดียว

ทันใดนั้น เขารู้สึกว่าดวงตาของเขามืดลงและความรู้สึกนับไม่ถ้วนหลั่งไหลออกมาจากอกของเขาและหัวใจของเขาก็เจ็บปวดราวกับถูกมีดตัด เขาไม่กล้าเชื่อหลักฐานทั้งหมดนี้ มันหมายความว่าเขาทำผิดไปมากแล้วจริง ๆ!

นี่หมายความว่าเขาจำผู้ช่วยชีวิตของเขาผิดมาสิบปีแล้ว

เนื่องจากหยุนอี่ว์โหรวตัวปลอม เขาทำร้ายผู้ช่วยชีวิตของเขานับครั้งไม่ถ้วน สิบปี สิบปีล้วน!

เสียใจ เจ็บปวด และหายใจไม่ออก ยิ่งรู้สึกผิดต่อหนานหว่านเยียนมากขึ้นเรื่อย ๆ ความโกรธระหว่างคิ้วและดวงตาที่บอบบางของเขาก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น

ทันใดนั้นดวงตาสีแดงของเขามองไปที่หยุนอี่ว์โหรว ด้วยเจตนาฆ่าฟันและความโกรธที่อธิบายไม่ได้ “หยุนอี่ว์โหรว! ผู้ช่วยชีวิตของข้าเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่เจ้า แต่เจ้าใช้ตัวตนนี้ต่อหน้าข้านับครั้งไม่ถ้วนมาก่อเรื่องครั้งแล้วครั้งเล่า มาเรียกเอา และทำเรื่องชั่วร้าย ถ้าไม่ใช่ฮองเฮามาเปิดเผยแบบนี้ เจ้าจะหลอกข้าไปอีกนานเท่าใด?!”

เมื่อเผชิญกับคำถามของกู้โม่หาน หยุนอี่ว์โหรวก็ตื่นตระหนกทันทีและส่ายหัวด้วยดวงตาสีแดง “ไม่ ไม่ใช่ ข้าก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็น … ”

“ไม่ใช่ด้วยหรือ?!” ความโกรธของกู้โม่หานถึงขีดสูงสุด ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาแดงก่ำ และดวงตาของเขาก็เป็นสีแดงด้วยเช่นกัน “เสิ่นอี่ว์ จับนางและส่งไปยังศาลต้าหลี่ ลงโทษด้วยโทษฐานการหลอกลวงฮ่องเต้!”

โทษฐานการหลอกลวงฮ่องเต้? นั่นคือโทษประหารชีวิตไม่ใช่หรือ?!

ปี้หยุนตกใจเกือบจะเป็นลมไป ร้องไห้และตะโกนว่า: “ฝ่าบาท ไม่ได้ เหนียงเหนียงยังตั้งครรภ์อยู่เลย!”

ร่างกายของหยุนอี่ว์โหรวก็เกือบจะล้มลงเช่นกัน สีหน้าของนางซีดเซียว และในขณะที่นางกำลังจะร้องขอความเมตตา ทันใดนั้นนางก็ได้ยินเสียงเย็นชา

“เดี๋ยวก่อน นี่เป็นเพียงหลักฐานชิ้นเดียว หลังจากอ่านหลักฐานที่เหลืออีกสองชิ้นแล้ว ค่อยหารือเรื่องการลงโทษก็ได้”

พอพูดจบ หยุนอี่ว์โหรวก็เหงื่อออกมากทันที ขนลุกไปทั่วร่างกาย และมีร่องรอยของความกลัวไม่สามารถช่วยได้ปรากฏในดวงตา

หนานหว่านเยียนมีอะไรจะพูดอีกหรือ? นางมีหลักฐานอะไรอีก

แค่ผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตก็เพียงพอแล้วที่จะฆ่านาง ผู้หญิงบ้าๆ นี่อยากจะทำอะไรด้วย?!

อยากให้กู้โม่หานหั่นนางเป็นชิ้น ๆ และฉีกนางเป็นเนื้อเลือดด้วยหรือ!

ใบหน้าที่ชัดเจนหล่อเหลาของกู้โม่หานเกือบไม่มีแฝงเลือดใดๆ เหลืออยู่ ความโกรธแค้นและความรู้สึกผิดที่รุนแรงพันอยู่ในหัวใจของเขา ทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับจะฉีกเขาออกเป็นสองส่วน

เขามองไปที่หนานหว่านเยียน ซึ่งยืนอยู่ข้างหน้าเขา เรื่องที่นางเปิดเผยเหตุการณ์ใหญ่เหมือนแผ่นดินไหว แต่สีหน้าของนางยังคงเฉยเมย ไม่มีความผันผวนใด ๆ จากอารมณ์ของเขา น้ำเสียงของเขาค่อนข้างฝาดเล็กน้อย “ได้”

หนานหว่านเยียนมอบจดหมายฉบับที่สองให้กู้โม่หานด้วยสายตาเย็นชา และความเกลียดชังในดวงตาของนางถูกยับยั้ง “ยังจำได้ไหมว่าประสบการณ์ชีวิตของเด็กหญิงตัวน้อยทั้งสองถูกเปิดเผยอย่างไรไหม”

ถูกเปิดเผยว่าเป็นเด็กเวรน้อยเมื่อจวนอ๋องวุ่นวายและอันตรายที่สุด ดวงตาของกู้โม่หานสั่นไหวราวกับว่าเขาเดาอะไรได้ สีหน้าของเขาก็ไม่ดีด้วยจริงๆ

และคำพูดที่เย็นชาและไม่แยแสของหนานหว่านเยียนก็ดังขึ้นในเวลานี้เช่นกัน

“ในจดหมายฉบับนี้เขียนว่าหยุนอี่ว์โหรว และหนานชิงชิงร่วมมือกันอย่างไรและจัดให้ขอทานเหล่านั้นในเมืองหลวงกระจายข่าวว่าเด็กหญิงเล็กเป็นเด็กเวรน้อย”

“พวกนางทั้งสองเผยแพร่เรื่องนี้ในตอนที่ราชวงศ์ปั่นป่วนที่สุด และเห็นได้ชัดว่าพวกนางอยากจะฆ่าลูกของข้า แม้ว่าตอนนั้นข้าจะไม่มีหลักฐานใดๆ แต่ข้าก็บอกให้เจ้าอย่างชัดเจน ว่าเรื่องนี้จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับหยุนอี่ว์โหรวอย่างแน่นอน!”

“น่าเสียดายที่เจ้าไม่เชื่อข้าและยังให้ข้าช่วยนางต่างหาก”

หลังจากสิ้นเสียงลง หยุนอี่ว์โหรวก็เกือบจะหมดสติไป

เรื่องเด็กเวรน้อยในตอนนั้นที่ถูกกระจายไปทั่ว นางตั้งใจที่จะทำให้หนานหว่านเยียนและเด็กเวรน้อยของนางตาย!

และในตอนแรก เพื่อคลายความสงสัย นางจงใจโยนเบาะแสหลักฐานทั้งหมดไปที่ “นาง” แม้ว่าจะตรวจสอบภายหลัง ก็สามารถหา “นาง” ได้คนเดียวเท่านั้น

โดยไม่คาดคิด ตอนนี้ หนานหว่านเยียนจะขุดคุ้ยหลักฐานเหล่านี้ออกมา และหลักฐานทั้งหมดที่นางทิ้งไว้เองจะถูกป้อนกลับคืนสู่ตัวนางเอง!

เสียใจจริงๆ ถ้ารู้ว่าจะมีวันนี้ นางควรจะทำลายหลักฐานเสียแต่แรกแทนที่จะใส่ร้าย ‘นาง’!

ตอนนี้ก็คงจะไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้ว!

อย่างไรก็ตาม กู้โม่หานรู้สึกว่าอากาศรอบตัวเบาบางลง สายตาของเขาพร่ามัว และเขากำลังจะละสายตาจากจดหมายในมือ

ตอนนั้น เขาก็ยังสงสัยว่า หยุนอี่ว์โหรวมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ แต่ในเวลานั้น หยุนอี่ว์โหรวก็มาช่วยชีวิตเขาอีกครั้ง เขาไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณของหยุนอี่ว์โหรวอีกต่อไป เขาไม่อยากถูกนางควบคุม และไม่มีหลักฐานในขณะนั้นว่าเป็นนาง ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะไม่เชื่อคำพูดของหนานหว่านเยียน และยังบังคับและขอร้องให้หนานหว่านเยียนช่วยชีวิตหยุนอี่ว์โหรว…

เขามองไปที่ตัวอักษรขาวดำที่อยู่บนจดหมาย และหัวใจของเขาดูเหมือนจะถูกมีดคมๆ บดขยี้ สิ่งชั่วร้ายสองอย่างถูกเปิดเผย แม้ว่าหยุนอี่ว์โหรวจะเป็นผู้ยุยง แต่เขาก็เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดของคนร้ายด้วย!

เขาไม่เพียงทำร้ายหว่านเยียน แต่เขายังปกป้องฆาตกรที่ทำร้ายลูกสาวทั้งสองของเขาด้วย!

ทันใดนั้น คาวหวานก็พุ่งออกมาจากคอของกู้โม่หาน สีหน้าของเขาซีดมากและเขาแทบจะยืนตรงไม่ได้

“ฝ่าบาท…” เสิ่นอี่ว์รีบพยุงกู้โม่หาน มองเขาอย่างเจ็บใจ และอดไม่ได้ที่จะโทษตัวเอง

เขาเดาว่าฮ่องเต้จะตกใจมากเมื่อรู้ความจริง แต่เขาไม่คาดคิดว่าปฏิกิริยาของฮ่องเต้จะร้ายแรงยิ่งกว่าที่เขาคิด

แต่เรื่องเหล่านี้มันไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะปิดบังเอาไว้ ทำให้ต้องผิดไปมากขึ้น…

หนานหว่านเยียนมองไปที่รูปลักษณ์ของกู้โม่หานอย่างเย็นชา ไม่ได้แสดงความเห็นอกเห็นใจ และเอาจดหมายฉบับสุดท้ายตบที่หน้าอกของเขา

“กู้โม่หาน นี่คือโทษฐานข้อสุดท้ายของหยุนอี่ว์โหรว คนที่ทำร้ายเสิ่นอี่ว์ในตอนนั้นและทำให้เขาเกือบตายไม่ใช่มีแค่พ่อบ้านกาว!”

“หยุนอี่ว์โหรวกลับเป็นผู้บงการตัวจริงที่อยู่เบื้องหลัง!”