ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 691
“หนาน…หรือว่า ข้าไม่คู่ควรให้เจ้าเคารพหรือ?!”

หนานหว่านเยียนตกใจ ถูกกักขังไว้ในอ้อมกอดของเขาอย่างแน่นหนา โดยมีกำแพงเย็นยะเยือกอยู่บนหลัง

หัวใจของนางสั่นสะท้าน จิตใต้สำนึกต้องการที่จะปกป้องลูก แต่มือกลับถูกเขาจับไว้แน่น ไม่สามารถขยับได้

และเมื่อมองไปที่ท่าทางโกรธของเขา นางก็รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้ว่าเขาโกรธขนาดนี้ได้อย่างไร ไม่เหมือนความโกรธที่ถูกแทรกแซงความรู้สึก แต่เหมือน…

นางยังคิดไม่ทันจบ ริมฝีปากก็ถูกเขาประกบไว้ในทันใด

“อื้ม…”

จูบของกู้โม่หานร้อนแรงและบ้าคลั่ง หนานหว่านเยียนถูกปกคลุมอย่างสมบูรณ์

ทันใดนั้นนางก็เบิกตากว้างและมองไปที่กู้โม่หาน ในสายตาของเขา มีหลายอย่างที่นางไม่เข้าใจ

ในสายตาของเขา นางควรจะเป็น “คนแปลกหน้า” หรือ “คู่หมั้นของขุนนาง” มิใช่หรือ?!

ไอ้เวรนี่! กล้าดียังไงมาจูบนาง!

หนานหว่านเยียนดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง ตอนนี้นางสวมใส่ใบหน้าปลอม ถ้าไอ้สารเลวกู้โม่หานออกแรงมากกว่านี้ ผิวหน้าของนางจะหลุดร่วงแล้ว!

หากนางถูกเปิดโปงต่อหน้ากู้โม่หานอย่างหมดจด มันคงเป็นเรื่องน่าเศร้า

ช่องว่างทางอำนาจระหว่างชายและหญิงนั้นมีมากเกินไป นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย ส่วนกู้โม่หานก็เหมือนม้าป่าที่ปลดบังเหียน จูบนางอย่างเร่าร้อนราวกับจะกลืนกินนาง

กู้โม่หานข่มเหงมานานเกินไป ตั้งแต่เขาก้าวเข้าสู่เรือนฉีเซวียน นางก็ยังไม่เคยพบเขา ปล่อยให้รั่วซีนั่นมาเล่นหูเล่นตาจีบเขา

นางสามารถก่อปัญหา เล่นกับอารมณ์ และแม้แต่ก่อกวนเขา แต่นางจะตอกตะปูในใจของเขา แล้วเหยียบย่ำอย่างสุดกำลังได้อย่างไร

ไม่เพียงแต่โกรธ แต่ยังเจ็บปวดในใจอีกด้วย

จุมพิตนั้น รสสัมผัสของนาง กลิ่นหอมบนเรือนร่างของนาง ขุดเรื่องเก่าๆ มากมายให้ตามหลอกหลอนเขา

ลูกกระเดือกขยับเขยื้อน ความรู้สึกของกู้โม่หานนั้นยากจะควบคุม มือเรียวโอบเอวของนาง รั้งเข็มขัดของนางไว้

ดวงตาขาวดำของหนานหว่านเยียนหรี่ลงทันใด ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะสัญชาตญาณของแม่หรือไม่ คราวนี้ได้ยื่นมือผลักกู้โม่หานออกไปด้วยกำลังที่ไม่ธรรมดา กู้โม่หานก็ถูกผลักออกไปจริงๆ

หลังของนางกระแทกกับผนังเย็นเฉียบอย่างแรง นางไม่สนความเจ็บปวด ปกป้องเด็กในท้องไว้โดยสัญชาตญาณ

ผู้ใต้บังคับบัญชาอีกคนยกมือจะตบเขาโดยสัญชาตญาณ ในขณะที่กำลังโบกลงก็นึกถึงสถานะในตอนนี้ นางข่มตัวเองไว้อีกครั้ง

นางจ้องมองเขาด้วยดวงตาสีแดงฉาน รู้สึกได้อย่างชัดเจนถึงความอยุติธรรมจากการถูกรังแก “ฝ่าบาท ได้โปรดดูแลตัวเองด้วย!”

กู้โม่หานถูกนางผลักออกไป ถอยออกไปหลายก้าว สายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนาก็ใสสะอาดขึ้นมาก

เมื่อตระหนักถึงสิ่งที่เกือบจะเกิดขึ้นในตอนนี้ ความโกรธได้ฉายชัดในดวงตาของเขา ทั้งๆ ที่โกรธอย่างเห็นได้ชัดที่นางส่งผู้หญิงให้กับเขา แต่นึกไม่ถึงว่าจะรับไว้ไม่ได้…

เขามองดูนาง เห็นนางปกป้องท้องอย่างแน่นหนา แววตาระแวดระวังมาก คิ้วอันหล่อเหลาก็ขมวดขึ้น

“ท้องของเจ้าเป็นอะไร? ข้าไม่ได้ทำร้ายท้องของเจ้านะ”

หนานหว่านเยียนจ้องเขม็งด้วยความโกรธ “ท่านดึงเสื้อผ้าของข้าแล้ว”

เขาแค่แตะเอวนาง อย่าคิดว่านางไม่รู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร!

ไอ้ผู้ชายสารเลว!

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของกู้โม่หานกลับแสดงความสงสัยออกมา

เมื่อครู่เขาแค่อยากจะถอดเสื้อผ้าของนาง แต่…ยังไม่ทันได้ลงมือ

ท่าทางของนางในการปกป้องท้องนั้นค่อนข้างแปลก

เมื่อมองย้อนกลับไป ดูเหมือนว่านางไม่มีเนื้อใดๆ บนร่างกายเลยนอกจากหน้าท้อง เรื่องแบบนี้ก็ผิดปกติมากเช่นกัน

กู้โม่หานนึกถึงหยุนอี่ว์โหรวขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ได้

หลังจากที่หยุนอี่ว์โหรวเข้ามาในวัง เมื่อใดก็ตามที่เห็นเขา ก็จะหาทางให้เขาสัมผัสหน้าท้องอยู่เสมอ แม้ว่าเขาจะเมินเฉย แต่เห็นได้ชัดว่าหน้าท้องนั้นสะดุดตาจริงๆ เขายังก็เหลือบมองอยู่สองสามครั้ง

ทำไมหน้าท้องของนางในตอนนี้ถึงได้นูนขึ้นเหมือนกับหยุนอี่ว์โหรวมาก? หรือว่า…

ทันใดนั้น ดวงตาของกู้โม่หานก็สั่นระริก มองไปที่หนานหว่านเยียนอย่างเหลือเชื่อ “ท่าน…”