ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 692
ก่อนที่เขาจะพูดจบ หนานหว่านเยียนก็กัดฟันและจ้องมองเขาด้วยดวงตาแดงก่ำ “ข้าทำไมหรือ ทำไมเจ้ายังจับจ้องข้าอยู่! เป็นถึงฮ่องเต้แคว้นแต่ทัน”หยาบคายเช่นนี้!”

“แม้ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ในโลกนี้ชื่นชมท่าน แต่ไม่ใช่ทุกคนที่ต้องการความโปรดปรานจากท่านเหมือนพวกนาง!

“ท่านต้องการผู้หญิงแบบไหนที่ไม่มี เหตุใดถึงดึงดันจับข้าไม่ปล่อย?!”

หนานหว่านเยียนเห็นเขามองพิจารณาตัวนางอยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ยิ่งนึกถึงสิ่งที่เขาต้องการทำเมื่อครู่ ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น หากไม่ได้ด่าเขาสักสองประโยคจะข่มไฟโทสะในใจของนางไว้ไม่อยู่!

ภาพลักษณ์ที่เข้มแข็งและน่าอดสูของนาง ดูเหมือนจะถูกคนทำให้มัวหมองจริงๆ นางรู้สึกคับข้องใจมาก

ทันใดนั้นไฟในใจของกู้โม่หานได้ปะทุขึ้นอีกครั้ง ความโกรธและความคับแค้นใจซ่อนอยู่ในดวงตา เแม้แต่การคาดเดาเมื่อครู่ก็ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง

นางโกรธอะไร เขาต่างหากที่ควรจะเป็นฝ่ายโกรธ!

ทันใดนั้นเขาก็พลิกตัว ขึ้นคร่อมหนานหว่านเยียนอีกครั้ง แต่คราวนี้การเคลื่อนไหวของเขานุ่มนวลขึ้น

“จุดประสงค์ที่ข้าเก็บตัวเจ้าไว้ในวังเพื่ออะไร? เจ้ารู้แจ้งแก่ใจดี”

“ข้าไม่เคยชอบคบหากับผู้หญิงที่ไม่คุ้นเคย แต่ตอนนี้เจ้ากล้าส่งผู้หญิงคนอื่นมาล่อลวงข้า เจ้ากำเริบเสิบสานถึงเพียงนี้ ยังคาดหวังให้ข้าข่มความโกรธไว้หรือ?”

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนาง ในที่สุดเขาก็ยอมอดทนไม่เปิดโปงตัวตนของนาง แต่ความไม่ยินยอมและความหึงหวงของเขานั้นชัดเจนมาก ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

เมื่อก่อนนางเคยบ้าคลั่งอยากหนีจากเขามาก เขากลัวว่าเขาจะมาสะกิด ทำให้นางกลายเป็นบ้าอีกครั้ง ทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะหนีไป

ครั้งนี้ แม้ว่าจะมีความหวังเพียงหนึ่งในหมื่น แต่เขาก็ต้องการรักษานางไว้ให้ดี ไม่ใจร้อนเกินไปจนบังคับให้นางจากไป

ความเจ็บปวดจากการสูญเสียนาง ในชีวิตนี้ เขาไม่อยากเจอมันอีกเป็นครั้งที่สอง…

หนานหว่านเยียนกัดฟัน เมื่อนึกถึงคำฝากฝังของไทเฮาหากนางทำให้ต้องผิดหวัง ในใจก็รู้สึกเป็นทุกข์ขึ้นมาทันที

แต่การได้เห็นท่าทีที่แข็งกร้าวของกู้โม่หาน ทำให้นางโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงขึ้นอีกครั้ง

นางปกป้องท้องน้อยของตัวเองอย่างแน่นหนา ชำเลืองมองกู้โม่หานอย่างเย็นชา

“ข้าไม่ต้องการที่จะรู้จุดประสงค์ของท่านในการเก็บข้าไว้ แต่ในฐานะฮ่องเต้แคว้น จงอย่าทำอะไรให้ผู้คนหัวเราะ ยิ่งไปกว่านั้น หากท่านยังปิดกั้นตัวเองแบบนี้ต่อไป สุขภาพของท่านจะแย่ลงเรื่อยๆ แน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นหากใจร้อน มันจะส่งผลเสียต่อท่าน”

เพื่อเห็นแก่เจ้าตัวน้อยในท้อง นางไม่ต้องการโต้เถียงกับกู้โม่หาน อีกอย่าง การโกรธกู้โม่หานไม่เป็นผลดีต่อนาง

นางเป็นหญิงมีครรภ์ เป็นหญิงมีครรภ์ที่เหมือนแกะในถ้ำหมาป่า เป็นการดีที่สุดที่จะอดทนและพยายามทำให้อารมณ์ของเขาผ่อนคลาย เพื่อไม่ให้สถานการณ์ดูแย่ลงอีกครั้ง

กู้โม่หานเม้มริมฝีปาก ดวงตาล็อคเป้านางอย่างแน่นหนา ใบหน้างดงามของเขาเต็มไปด้วยความคิดที่หนานหว่านเยียนไม่สามารถเข้าใจได้

“ข้าบอกไปแล้ว ความเจ็บปวดของข้า มีเพียงนางเท่านั้นที่เข้าใจได้ ตอนนี้เจ้าเหมือนนางมาก ข้ามองยังไงก็ไม่เบื่อ แต่ข้าไม่เคยพูดว่า เจ้าจะทำตามอำเภอใจได้”

ในโลกนี้มีเพียงฮองเฮาและหนานหว่านเยียนเท่านั้นที่สามารถจัดการข้าได้

หัวใจของหนานหว่านเยียนสั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก แต่ไม่มีการแสดงออกใดๆ ทางใบหน้า พลางมองไปที่กู้โม่หานอย่างใจเย็น

ฮองเฮาก็คือฮองเฮา หม่อมฉันก็คือหม่อมฉัน แตกต่างราวฟ้ากับดิน หม่อมฉันตระหนักดี

“ฝ่าบาทโปรดจำไว้ว่า หม่อมฉันคือว่าที่ฮูหยินของแม่ทัพน้อย อีกไม่กี่วัน สุดท้ายก็ต้องกลับไปที่จวนแม่ทัพน้อย”

กู้โม่หานได้ยินดังนั้น ก็โมโหจนต้องหัวเราะออกมา

เขาข่มเมฆดำตรงหว่างคิ้ว ไฟโทสะเพิ่มขึ้นในหัวใจ มือขวาเล่นแหวนนิ้วก้อย จ้องมองหนานหว่านเยียนอย่างกลืนไม่เข้าขายไม่ออก “กลับไปหรือ?”

“ไป๋จื่อ ข้าบอกเจ้าตามตรง การบังคับให้เจ้าเข้าวัง หมายถึงการเก็บเจ้าไว้ข้างกายข้าตลอดชีวิต ตอนนี้ตัวเจ้าอยู่ในวังแล้ว อย่าคิดที่จะกลับจวนแม่ทัพน้อยอีกเลย”

“ตลอดชีวิต…เป็นไปไม่ได้แล้ว”