ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 620
เสิ่นอี่ว์และเซียงอวี้ที่เฝ้าอยู่นอกตำหนัก เมื่อได้ยินเสียงร้อนใจของกู้โม่หานก็สบสายตากันทันที เสิ่นอี่ว์รู้สึกประหม่าขึ้นมา “พ่ะย่ะค่ะ! ข้าน้อยไปเดี๋ยวนี้!”

เซียงอวี้รู้สึกประหม่าเช่นกัน ฮองเฮาไม่สบายอีกแล้วหรือ?

ไม่รู้ว่าตั้งครรภ์หรือเปล่า ก่อนที่เหนียงเหนียงจะสลบไสลไป ก็บอกว่าจะแย่แค่ไหนก็จะตรวจอาการให้ตัวเอง แต่พอหลังจากสลบไสลไปแล้วก็อารมณ์แปรปรวน ซ้ำยังเกิดเรื่องราวต่างๆ ซับซ้อน นางจึงไม่กล้าเร่งรัดให้เหนียงเหนียงไปตรวจอาการ

หากหมอหลวงมาตรวจเอง ก็อาจจะสามารถวินิจฉัยสาเหตุได้

เซียงอวี้ขอพรจากสวรรค์อย่างเงียบๆ อวยพรให้เหนียงเหนียงตั้งครรภ์ ต้องเป็เนเช่นนั้น ต้องเป็นเช่นนั้น…

กู้โม่หานต้องการเรียกหมอหลวง?!

ไม่ ไม่ได้!

หัวใจของหนานหว่านเยียนเต็มไปด้วยความกลัว นางไม่อาจปล่อยให้หมอหลวงมาตรวจชีพจรของนางได้

นางพยุงตัวเองกับขอบเตียง เงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก มองแผ่นหลังที่เย็นชาและเคร่งขรึมของกู้โม่หาน พลางกัดริมฝีปากเพื่อข่มความรู้สึกปั่นป่วนในท้อง “ข้าบอกแล้วว่าไม่! ข้ารู้จักร่างกายของตัวเองดีที่สุด…”

ทันทีพูดจบ นางก็อาเจียนอีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้ อวัยวะภายในเหมือนถูกคว้าจนว่างเปล่า ร่างกายก็ว่างเปล่าอย่างถึงที่สุด

กู้โม่หานรีบกลับไปที่ข้างกายหนานหว่านเยียน เมื่อเห็นสภาพที่อ่อนแรงของนาง ใบหน้าอันหล่อเหลาก็แย่ลงจนถึงขีดสุด

เขาปลอบโยนนางอย่างอดทน “เจ้าอย่าทำเป็นเก่งอีกเลย ครั้งนี้ให้หมอหลวงตรวจเจ้าให้ถี่ถ้วน หว่านเยียน ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าเป็นอะไรเด็ดขาด”

สภาพของนางย่ำแย่เช่นนี้ บ่งบอกได้เพียงว่าสิ่งที่เขาทำก่อนหน้านี้ไร้ประโยชน์ ป่วยเป็นโรคอะไรกันแน่ มันไม่ได้ผลเลยสักนิด

ส่วนหนานหว่านเยียนก็ไม่ได้สั่งยาให้ตัวเอง ปล่อยให้ตัวเองทรมานถึงเพียงนี้ นางจงใจทำให้เขาเจ็บปวดหรือเปล่า

หนานหว่านเยียนต้องการที่จะลุกขึ้นและปฏิเสธ แต่น่าเสียดายที่สภาพร่างกายของตัวเองไม่มีเวลามานึกถึงสถานการณ์ฉุกละหุกเช่นนี้

แค่อาเจียนก็เผาผลาญกำลังวังชาของนางไปเกือบหมดแล้ว…

ประสิทธิภาพการทำงานของเสิ่นอี่ว์นั้นรวดเร็วมาก ไม่นานเขาก็พาหมอหลวงเจียงมาถึงตำหนักหยูซิน

“ฝ่าบาท หมอเจียงมาแล้ว”

พูดจบ ประตูของตำหนักหยูซินก็ถูกเปิดโดยกู้โม่หาน เสิ่นอี่ว์เงยหน้าขึ้นมองและเห็นใบหน้าที่เย็นชาของคมกริบดั่งใบมีดของกู้โม่หาน ใบหน้าแข็งทื่อด้วยความตกใจ ความรู้สึกไม่สบายใจยังคงวนเวียนอยู่ในหัวใจ

หมอหลวงเจียงไม่กล้าล่าช้า รีบเข้าไปทำเคารพ “หม่อมฉันขอเข้าเฝ้า…”

“อย่ามัวพูดไร้สาระ รีบไปตรวจฮองเฮาว่านางเป็นอะไรกันแน่!” กู้โม่หานตวาดด้วยสายตามืดมนน่ากลัว

“พ่ะย่ะค่ะ“ หมอหลวงเจียงพยักหน้าหงึกๆ แล้วรีบก้าวเข้าไปหาหนานหว่านเยียน

ในช่วงกลางดึก เสิ่นอี่ว์ไม่สามารถเข้าไปในตำหนักบรรทมของนางสนมในวังหลังได้ จึงเฝ้าอยู่ข้างนอกต่อไป

ด้านนอกประตู เสิ่นอี่ว์ขมวดคิ้วนั่งไม่ติด ในใจรู้สึกหนักอึ้ง

เซียงอวี้ก็เป็นกังวลและประหม่ามากเช่นกัน แต่ก็ไม่กล้าถามอะไรอีก

ภายในตำหนัก หมอหลวงเจียงเดินเข้ามาหาหนานหว่านเยียนด้วยความเคารพ แล้วโค้งคำนับนาง “เหนียงเหนียง ได้โปรดยื่นมือออกมา ให้หม่อมฉันทำการตรวจชีพจร”

ตอนนี้หนานหว่านเยียนได้ผ่อนคลายลงมาก แต่ตัวนางยังอ่อนแออยู่

นางเอนตัวลงนอนที่ข้างเตียง เสื้อผ้าเพิ่งถูกจัดระเบียบโดยกู้โม่หาน ไม่ลืมตัวเสียกิริยา

ดวงตาที่เปล่งประกายระยิบระยับของหนานหว่านเยียนมองไปที่หมอหลวงเจียง ใบหน้าซีดเผือด

“ไม่ต้อง ตัวข้าก็เป็นหมอเช่นกัน ไม่ต้องการหมอหลวงใดๆ”

“แต่ว่าเหนียงเหนียง…”

น้ำเสียงของนางเยือกเย็นลงสามระดับทันที “ข้าบอกให้จ้าวออกไป!”

หมอหลวงเจียงมองไปที่หนานหว่านเยียนอย่างตกตะลึง มองหนานหว่านเยียนอย่างหวาดกลัว ก่อนจะหันหน้าไปมองกู้โม่หานด้วยสีหน้าลำบากใจ “ฝ่าบาท…”

พลังที่มีภัยค่อยๆ รวมตัวกันตรงหว่างคิ้วของกู้โม่หาน ริมฝีปากบางเม้มเบาๆ “เลิกโวยวายเถอะ เจ้าป่วยแล้ว ให้หมอหลวงเจียงตรวจให้เจ้า”

หมอหลวงเจียงรีบกล่าวเสริม “เหนียงเหนียง ฝ่าบาททรงเป็นห่วงสภาพร่างกายของท่านจะไม่สบาย หมอทุกคนไม่สามารถรักษาตัวเองได้ ดังนั้นท่านควรให้หม่อมฉันตรวจดูเถิด”

หนานหว่านเยียนกำมือแน่น จงใจพูดเยาะเย้ย “เขาจะเป็นห่วงข้าได้ยังไง เมื่อครู่เขายังไม่สนใจร่างกายของข้า คิดจะใช้กำลังขืนใจด้วยซ้ำ ตอนนี้แสร้งทำอ่อนโยนอะไรอีก?”

สิ้นเสียง บรรยากาศในตำหนักหยูซินก็น่าขนลุกและน่ากลัวขึ้นมา

ใบหน้าหล่อเหลาของกู้โม่หานมืดมนลงทันที แววตาที่จ้องมองหนานหว่านเยียนมาพร้อมกับความโกรธและอึดอัดใจ

“หนานหว่านเยียน เจ้าต้องบิดเบือนเจตนาดีของข้า ล้อเลียนข้าถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

ฮ่องเต้หนุ่มกำลังคาดคั้นฮองเฮาด้วยอารมณ์ที่เก็บกด หมอหลวงเจียงกลืนน้ำลายอย่างประหม่า เดิมตนก็อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่แล้ว ตอนนี้ยิ่งมีบรรยากาศมากขึ้นจนไม่กล้าหายใจ เกือบจะเป็นลมเพราะความหวาดกลัว

โอ้สวรรค์ ฮ่องเต้และฮองเฮาเหนียงเหนียงจะปล่อยเขาออกไปก่อนได้ไหม แล้วค่อยทะเลาะกัน

ตอนนี้เขาเหมือนปลาในบ่อที่ประสบภัยพิบัติจริงๆ หากไม่ระวังก็จะถูกสองคนนี้จับมาประหารแน่

ยิ่งกว่านั้น ฮองเฮาเหนียงเหนียงยังอวดดีเกินไป ควรรู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านางตอนนี้ไม่ใช่อี้อ๋องอีกต่อไป แต่เป็นจักรพรรดิของแคว้นอย่างเป็นทางการ!

หนานหว่านเยียนไม่ตอบกู้โม่หาน ใบหน้าสวยงามของนางซีดมาก เอามือกุมท้อง เมื่อครู่เพิ่งตื่นกลัว ดังนั้นเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้องจึงไม่ค่อยพอใจนัก ตอนนี้นางแค่ต้องการรีบไล่หมอหลวงและกู้โม่หานออกไปโดยเร็ว แล้วพักผ่อนให้เพียงพอ

แต่ความเงียบงันของนางดูเหมือนจะราดน้ำมันลงบนไฟหัวใจของกู้โม่หาน แสดงให้เห็นความอ่อนแอของนาง ในที่สุดเขาก็ระงับไฟในใจของเขาได้

รูม่านตาสีดำมืดลึกล้ำดั่งสระน้ำเย็นของชายผู้นั้นถูกปกคลุมด้วยเมฆดำ แต่เขายังคงอดทนไว้ “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นอะไรกันแน่ เหตุใดถึงเกลียดข้าอย่างรุนแรงในชั่วข้ามคืน”

“เป็นเพราะหยุนอี่ว์โหรวตั้งครรภ์แล้ว เขาต่างหากที่มีหนามปกคลุมไปทั้งตัว?”

หนทางนี้ไม่ง่ายดายสำหรับพวกเขา แม้ว่าจะมีความแตกต่างทางความคิดและความเข้าใจผิดกันมาก่อน แต่พวกเขาก็คอยประคับประคองกันและกันเสมอตั้งแต่ตัดสินใจร่วมมือกัน

ก่อนหน้านี้ในวัง ค่ำคืนที่เขาดีดขิมให้นางฟัง ทั้งสองอยู่ใกล้กันจนได้ยินเสียงหัวใจดังชัดเจนในระยะใกล้แค่คืบ

เขามองเห็นอารมณ์ในดวงตาของนางอย่างชัดเจน ทำไมนางถึงไม่ยอมรับ?

เขารู้ว่าการทำลายสัญญาและบังคับให้นางอยู่ต่อจะทำให้นางไม่พอใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าโกรธกันยังจะดีกว่านี้

แต่เขาในตอนนี้กลับค่อนข้างไม่แน่ใจเสียแล้ว…

คำพูดของกู้โม่หานทำให้หัวใจของหนานหว่านเยียนสั่นสะท้านจริงๆ

นางยิ้มเยาะ มองไปที่กู้โม่หานโดยปราศจากอารมณ์ใดๆ ในดวงตา “ข้าเกลียดท่าน เหมือนกับที่ท่านเกลียดข้า นั่นเป็นเรื่องที่ใครๆ ก็รู้กันไม่ใช่หรือ?”

“สำหรับหยุนอี่ว์โหรว ข้าก็ไม่ชอบนาง นางตายได้จะดีที่สุด แต่ตอนนี้ มันเป็นความขัดแย้งระหว่างข้ากับท่าน ข้าไม่อยากอยู่เคียงข้างท่าน เห็นหน้าท่านแล้วทำให้ข้าอารมณ์เสีย”

“ข้าไม่เชื่อ” คิ้วกู้โม่หานขมวดแน่นขึ้น ดวงตาที่เฉียบคมคู่นั้นเต็มไปด้วยการค้นหา พยายามมองทะลุคำโกหกของหนานหว่านเยียน

“เจ้าเอาแต่พูดว่าเจ้าไม่สนใจ แต่ถ้าเจ้าไม่สนใจจริงๆ ทำไมจู่ๆ เจ้าถึงเกลียดข้ามากขนาดนี้ เพราะข้าไม่ยอมปล่อยเจ้าไปหรือ? เจ้าเห็นเช่นนั้นหรือ ตอนนี้เจ้ากำลังเริ่มโหดร้ายทารุณ ไม่สนใจสุขภาพของตัวเอง เจ้าเป็นแม่ ยังมีลูกอีกสองคนที่ต้องดูแล”

“ข้าไม่ให้เจ้าไป มันไม่เพียงพอที่จะทำให้เจ้าทำร้ายตัวเองขนาดนี้หรอก หรือจะบอกว่า เจ้ากำลังปิดบังอะไรข้าอยู่? เจ้าอาเจียน แต่ความจริงแล้วเจ้าไม่ได้ป่วย ใช่ไหม?”

นางแค่อาเจียนเมื่อเขาต้องการเข้าใกล้นางเท่านั้น มันยากสำหรับกู้โม่หานที่จะไม่สงสัยเลยว่านางแกล้งทำ เขายังหวังว่านางจะเสแสร้ง ดีกว่าตอนนี้ที่ใบหน้าซีดเซียว ซ้ำยังดื้อรั้นไม่ยอมพบหมอหลวงอีก

เขาทั้งหงุดหงิดและโกรธ แต่ก็ยังไม่มีทางออก

หมอหลวงเจียงอยากเป็นคนหูหนวก แต่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำพูดอย่างชัดเจน

จู่ๆ เขาก็นึกถึงคืนนั้น ความแปลกประหลาดที่พบเมื่อได้จับชีพจรของหนานหว่านเยียนที่กำลังสลบไสล

เหมือนชีพจรตั้งครรภ์

และตอนนี้ฮองเฮาเหนียงเหนียงก็มีอาการอาเจียนของการตั้งครรภ์ หรือว่า…

หมอเจียงรีบมองไปยังหนานหว่านเยียน แล้วถามอย่างร้อนใจ “เหนียงเหนียง หรือว่าท่านจะ…”