ดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 38 นางไม่ควรช่วยเขา ปล่อยให้อ๋องโฉดนั่นตายไปซะ
พ่อแม่ของนางเสียชีวิตทั้งคู่ตั้งแต่นางยังเด็ก นางถูกหยุนเจิ้นซงรับตัวไปที่จวนแม่ทัพอบรมสั่งสอนด้วยตัวเองตั้งแต่เด็ก นานวันเข้า นางก็รู้สึกยำเกรงในตัวน้าชายคนนี้มากเช่นกัน

หยุนอี่ว์โหรวพูดจบ ทันทีหลังจากนั้นก็มองดูกู้โม่หานอย่างลึกซึ้งครู่หนึ่ง

ในดวงตาของนางเต็มไปด้วยน้ำตา ริมฝีปากก็เขียวช้ำเพราะถูกกัดแรงเกินไป เหมือนกับกระต่ายที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมอย่างมาก

กู้โม่หานทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว เขาสะบัดมือของหนานหว่านเยียนออกไปทันที ก้าวเข้าไปข้างหน้าแล้วปกป้องหยุนอี่ว์โหรวเอาไว้ในอ้อมแขน แล้วกล่าวต่อหยุนเจิ้นซงอย่างเอาจริงเอาจัง

“โหรวเอ๋อร์ไม่จำเป็นต้องเลียนแบบใครทั้งนั้น สนใจเป็นแค่ตัวเองก็พอ ข้ารักนาง ย่อมรักในทุกสิ่งของนางอยู่แล้ว ในข้อนี้ แม่ทัพใหญ่ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง สิ่งสำคัญก็คือ นางสามารถแต่งงานเข้าจวนอ๋องอี้อย่างมีความสุข”

“ตอนนี้ ข้าได้เริ่มจัดเตรียมเรื่องงานแต่งงานแล้ว แปดวันให้หลัง ข้าจะต้องให้โหรวเอ๋อร์แต่งงานเข้าจวนอ๋องอี้อย่างมีหน้ามีตาแน่นอน!”

ได้ยินคำพูด หนานหว่านเยียนมองต่ำลงไป นึกถึงตอนก่อนจะออกจากจวน มองเห็นผ้าไหมสีแดงตรงหน้าประตูจวนอ๋อง ในใจก็รู้สึกถึงความหนาวเหน็บ

นี่กู้โม่หานกำลังเยาะเย้ยตัวเองต่อหน้าทุกคนอยู่หรือ?

คนที่อยู่ที่นี่มีใครไม่รู้ว่า ตอนที่ร่างเดิมแต่งงานเข้าจวนอ๋องอี้ในวันนั้น กู้โม่หานไม่แม้แต่จะโผล่หน้าออกมา ตลอดทั้งพิธีไหว้ฟ้าดิน ร่างเดิมทำมันทุกอย่างเพียงลำพังอย่างเงียบเหงาในห้องโถงด้านหน้า

ทั่วทั้งจวนอ๋องอี้อย่าว่าแต่การประดับประดาเลย แม้แต่สีแดงที่เป็นสีพื้นฐานที่สุดก็ไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย

กู้โม่หานก็ยิ่งออกคำสั่งว่า ขอเพียงแค่เป็นคนที่จวนเฉิงเซี่ยงส่งมา ให้กันเอาไว้นอกประตูให้หมด!

ผู้ชายคนนี้เกลียดตระกูลหนาน และร่างเดิมอย่างมากเช่นกัน การแต่งงานในครั้งนั้นถูกทั่วทั้งแคว้นซีเย่มองว่าเป็นเรื่องตลก และเพราะเหตุนี้ร่างเดิมจึงต่ำต้อยราวกับมด!

แต่พอถึงคราวหยุนอี่ว์โหรวนังตอแหลที่ใส่ร้ายป้ายสีว่าร่างเดิมทำร้ายคน กู้โม่หานกลับจะจัดพิธีแต่งงานที่ดีที่สุดให้?

ความอคติและความโปรดปรานที่ชัดเจนขนาดนี้ของกู้โม่หาน นางเจ็บใจแทนร่างเดิมจริงๆ

ตอนนั้นร่างเดิมก็ไม่ควรช่วยเขา ปล่อยให้เขาตายไปตอนเด็กๆก็ดีแล้ว!

หนานหว่านเยียนยิ้มออกมาเบาๆ มุมปากกลับเกี่ยวรอยยิ้มดูหมิ่นและเย็นชาขึ้นมาเล็กน้อย “ใช่แล้ว วันนี้ก่อนเข้าวัง ข้าก็เห็นว่าในจวนอ๋องเริ่มเตรียมงานแต่งงานอย่างเอิกเกริกแล้ว คนที่ไม่รู้ บางทียังนึกว่าอ๋องอี้กำลังจะแต่งงานรับพระชายาแล้วเสียอีก”

กู้โม่หานกวาดตามองดูหนานหว่านเยียนอย่างเย็นชาครู่หนึ่ง “เจ้าพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร? อยากจะพูดว่าข้าปฏิบัติต่อเจ้าไม่ดีหรือ?”

ผู้หญิงคนนี้พูดเรื่องพวกนี้ตอนนี้ คือต้องการให้เขาอับอายหรือ?

หนานหว่านเยียนกลับทำหน้าไร้เดียงสา “ข้าไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ท่านอ๋องร้อนตัวอะไร?”

ทันใดนั้น หยุนอี่ว์โหรวก็มาขวางอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองคนในเวลาที่เหมาะสมมาก

นางมองไปทางกู้โม่หาน กล่าวขึ้นมาอย่างตำหนิตัวเองอย่างมาก: “ท่านอ๋องอย่าโกรธไปเลย อย่าทำลายความสัมพันธ์อันดีระหว่างท่านอ๋องกับพระชายา เพราะข้าเด็ดขาด โหรวเอ๋อร์ไม่ดีเอง ไม่ลืมเลือนความรักที่มีต่อท่านอ๋อง ทำให้พระชายาไม่ชอบใจอีกแล้ว”

ไม่ว่าอย่างไรกู้โม่หานก็จะจัดงานแต่งงานให้นางอย่างใหญ่โตอยู่แล้ว เวลานี้นางลดท่าทีลง พยายามล่อชนวนความโกรธไปที่หนานหว่านเยียนก็พอ

ถึงแม้หนานหว่านเยียนจะเปลี่ยนไปอย่างมาก แต่นางก็ยังคงขี้หึงเหมือนเดิม ยอมรับตัวเองไว้ไม่ได้ เช่นนั้นตัวเองก็สามารถใช้ประโยชน์จากจุดนี้ ทำให้ภาพลักษณ์ที่เปลี่ยนไปในวันนี้ของหนานหว่านเยียน พังทลายลงไปอีกครั้ง! เหมือนกับเมื่อห้าปีก่อน ไม่มีโอกาสพลิกสถานการณ์ได้อีก!

นางรอให้หนานหว่านเยียนโกรธอยู่ตลอด แต่หนานหว่านเยียนเพียงแค่เฮอะเย็นชาออกมาคำหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้พูดอะไรเลย

จู่ๆหยุนอี่ว์โหรวก็รู้สึกเหมือนต่อยหมัดไปบนฝ้ายที่อ่อนนุ่ม ไม่ได้ระบายความโกรธอะไรทั้งนั้น

ฮองเฮามองดูเงียบๆ

สิ่งที่นางอยากเห็นมากที่สุดก็คือสถานการณ์ที่กู้โม่หานกับหนานหว่านเยียนสู้กันจนบาดเจ็บล้มตายไปทั้งสองฝ่าย ขอเพียงแค่ภาพลักษณ์ของอ๋องอี้เสียไปอย่างมากต่อหน้าฮ่องเต้และไทเฮา ยังมีอะไรให้ต้องกังวลว่าลูกชายของนางจะไม่มีอนาคตที่สดใส?

สีหน้าท่าทางของฮ่องเต้คาดเดาไม่ได้ ไม่พูดอะไรเลย

แม่ทัพใหญ่หยุนเจิ้นซงได้รับการรับประกันของกู้โม่หาน มองไปทางกลุ่มคนของจวนเฉิงเซี่ยงอีกครั้ง รู้สึกมีความสุขขึ้นมากในชั่วพริบตา

เขาลุกขึ้นยกถ้วยสุรา กล่าวต่อกู้โม่หานว่า: “เช่นนั้นกระหม่อมก็ขอขอบคุณอ๋องอี้เอาไว้ก่อนเลย ในวันแต่งงาน กระหม่อมจะส่งตัวเจ้าสาวด้วยตัวเอง หวังว่าอ๋องอี้จะไม่ทำให้อี่ว์โหรวผิดหวัง!”

พูดจบ เขาก็ดื่มหมดในรวดเดียว

กู้โม่หานดื่มสุราหนึ่งถ้วยเป็นการตอบรับ เงยหน้าส่งเข้าไปในปากเช่นกัน ถือว่าเป็นการยอมรับโดยปริยาย

หนานฉีซานกลับไม่ชอบใจแล้ว เขานึกถึงสถานการณ์ตอนที่หนานหว่านเยียนแต่งงานในตอนนั้น มันช่างแร้นแค้นจนถึงสุดขีด และเมื่อมองดูท่าทีได้ใจของจวนแม่ทัพ เห็นได้ชัดว่ากำลังตบหน้าเขาอยู่!

ในขณะที่เขากำลังจะเอ่ยปาก ก็ได้ยินเสียงคำรามด้วยความโกรธของหญิงชรา

“บังอาจ!” ไทเฮาอัดอั้นความโกรธเอาไว้ เห็นหนานหว่านเยียนได้รับความไม่เป็นธรรมเช่นนี้ ย่อมต้องออกหน้าหนุนหลังนางอยู่แล้ว

“อ๋องอี้ นับตั้งแต่สมัยโบราณการแต่งงานกับภรรยาหรือรับสนม ล้วนต้องถามความเห็นของนายหญิงผู้ครองเรือนทั้งนั้น เจ้าจัดเตรียมงานแต่งงานเองโดยพลการ และไม่เคยถามเยียนเอ๋อร์ การกระทำไม่มีระเบียบวินัยเช่นนี้ ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง!”

ภายใต้ความโกรธเหล่าไท่ไท่ตบถ้วยสุราที่อยู่บนโต๊ะกระเด็น โกรธจนยับยั้งอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่

ในชั่วพริบตาทุกคนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

ในสายตาของพวกเขา หนานหว่านเยียนก็แค่พระชายาโง่ๆคนหนึ่งเท่านั้น มีแค่ในนามเท่านั้น หากไม่ใช่ว่าไทเฮาคอยปกป้อง ใครจะรู้จักนาง?

ไทเฮาไม่มองสีหน้าของใครทั้งนั้น มองไปทางหนานหว่านเยียนเท่านั้น “เยียนเอ๋อร์ อ๋องอี้แต่งงานรับพระชายารอง มันก็เหมือนกับพิธีรับสนมเท่านั้น บอกมาว่า เจ้าต้องการจะจัดเตรียมงานอย่างไร?”

ไทเฮามียศถาบรรดาศักดิ์สูงส่ง คำพูดที่พูดออกมาเสียดแทงใจทุกคำ

“รับสนม” สองคำนี้ออกมา หยุนอี่ว์โหรวก็รู้สึกไม่มีเหตุผลเพียงพอที่จะยืนหยัดเล็กน้อยแล้ว

นี่มันช่างอับอายขายหน้าเกินไปแล้วจริงๆ!

กู้โม่หานจับมือของหยุนอี่ว์โหรวเอาไว้แน่น อุณหภูมิฝ่ามือที่เย็นยะเยือกของหยุนอี่ว์โหรวทำให้เขารู้สึกปวดใจ

เขาคอยปลอบประโลมหยุนอี่ว์โหรว จากนั้นก็มองไปทางหนานหว่านเยียน น้ำเสียงแฝงการเตือนเล็กน้อย: “หนานหว่านเยียน อย่าในลืมสิ่งที่เจ้ารับปากข้าเอาไว้!”

เมื่อเทียบกับการทำลายงานแต่งงานในครั้งนี้แล้ว ความจริงหนานหว่านเยียนกลับมีความสุขที่จะได้เห็นมันสำเร็จลุล่วง

หากหยุนอี่ว์โหรวอยู่ห่างจากนางมากเกินไป นางไม่สามารถรับประกันได้จริงๆว่าภายในครึ่งปี จะทำให้หยุนอี่ว์โหรว ‘ตาย’ อย่างสบายใจ!

ยิ่งไปกว่านั้น นางได้ใช้ผลประโยชน์จากเรื่องนี้ บรรลุข้อตกลงเรื่องการหย่าขาดกับกู้โม่หานแล้ว

“เดิมทีข้าก็ไม่ต้องการจะมีส่วนร่วมในเรื่องนี้อยู่แล้ว จะได้ไม่มีใครมาบอกว่าข้าไม่ชอบนาง แต่ในเมื่อเสด็จย่าไทเฮาถามขึ้นมา เช่นนั้นข้าก็ฝืนใจรับผิดชอบในการตัดสินใจสักครั้งแล้วกัน”

หนานหว่านเยียนปัดเส้นผมที่อยู่หลังหู “น้องอี่ว์โหรวรอท่านอ๋องมาห้าปีแล้ว ขืนรอต่อไปเช่นนี้ ช่วงเวลาดีๆก็จะหมดไป ข้าว่าเลือกวันไม่สู้วันที่เหมาะสม ถ้าอย่างไรก็เข้าจวนวันนี้เลยแล้วกัน……”