ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 666
อะไร?

ทุกคนวุ่นวายกัน และจ้องมองที่กู้โม่หานอย่างตกตะลึง พวกเขาไม่อยากเชื่อเลยว่าผู้เป็นฮ่องเต้จะขอสาวใช้จาก หยุนเหิง

หนานหว่านเยียนตกตะลึงด้วยเหมือนกัน และหยุนอี่ว์โหรวยิ่งกำหมัดอย่างประหลาดใจ รู้สึกถึงความเสี่ยงด้วยแล้ว

นางมองไปที่ร่างกายเปลี่ยนแข็งของหนานหว่านเยียน ดวงตาที่ปิดครึ่งหนึ่งของนางค่อยๆ เปลี่ยนเป็นถึงความดุร้ายได้

กู้โม่เฟิงเกือบสำลักน้ำลายของตัวเอง เขาไอเป็นเวลานานถึงจะหาย และมองไปที่หนานหว่านเยียน ก็มองไปที่กู้โม่หานอีก

ทำไมกู้โม่หานถึงทำแบบนี้อย่างกะทันหัน?

ต้องรู้เลยว่า ช่วงนี้ไทเฮาบังคับส่งผู้หญิงจำนวนมากเข้าไปในวังหลังของเขา แต่ถูกกู้โม่หานปฏิเสธอย่างเย็นชาหมดไปแล้ว

ตอนนี้กู้โม่หานตกหลุมรักสาวใช้ธรรมดาจริงหรือ?

ทำไม เป็นเพราะนางมีทักษะทางหมอและค่อนข้างคล้ายกับหนานหว่านเยียนหรือ?

ส่วนหยุนเหิงยิ่งรู้สึกหวาดกลัวจนเกือบจะสูญเสียจิตวิญญาณของเขาไป

เขาตัวสั่น และมองไปที่กู้โม่หานอย่างกลัว ส่ายหัวอย่างกล้าหาญ “ฝ่าบาท ไม่ได้เลย!”

กู้โม่หานจ้อไปที่หยุนเหิงด้วยสายตาที่เฉียบคม “ทำไมไม่ได้”

หยุนเหิงตกใจกลัวเกือบจะพูดไม่ออก “นี่ กระหม่อม นาง… นางเป็นของกระหม่อม เป็นภริยาของกระหม่อมในอนาคต!”

“เรื่องนี้ แม่ของกระหม่อมก็ทราบเช่นกัน วันนี้กระหม่อมพานางเข้าไปในวัง เดิมทีคือเพื่อที่จะให้ไทเฮาช่วยดูให้หน่อย แต่ฐานะของ ไป๋จื่อ นั้นต่ำต้อยจริง ๆ แม่และกระหม่อมต่างกลัวว่าจะไม่เป็นตามกฎระเบียบ ดังนั้นจึงให้นางเข้าวังในฐานะเป็นสาวใช้”

หยุนเหิงกลืนน้ำลาย คุกเข่าอย่างตัวสั่น เงยหน้าขึ้นมองกู้โม่หานด้วยใบหน้าที่จริงใจและเศร้า “ไป๋จื่อเป็นภริยาของกระหม่อมในอนาคต ไม่ ไม่ค่อยเหมาะสมที่จะอยู่ข้างฝ่าบาท”

จะตายแล้ว!

เดิมทีตกลงกันว่าเรื่องที่ฮองเฮาเป็นภริยาของเขา ถ้าไม่จำเป็นต้องพูด ก็จะไม่พูด เพื่อแก้การโกหกในอนาคตให้ง่าย ตอนนี้ ทำได้แค่ต้องพูดแล้ว!

หวังว่าฮ่องเต้จะไม่ไล่ตามอีก ถ้าโกหกมากกว่านี้ หัวของเขาแค่ลูกเดียวคงไม่พอที่จะถูกตัดออก!

พอพูดจบ ดวงตาที่สวยงามของกู้โม่หานก็สั่นสะท้าน ประหลาดใจมาก

“เจ้าพูดอะไร?”

เขามองไปที่หนานหว่านเยียน ระหว่างคิ้วของเขาไม่เพียงแต่มีความสงสัยเท่านั้น แต่ยังเหมือนมีความโกรธที่เกาะแน่นและความเป็นปรปักษ์ด้วย

ไม่ทราบว่าเขากำลังตั้งคำถามหรือโทษว่า น้ำเสียงของเขาเย็นชา นิ้วซีดของเขากำแน่น “เจ้าคือภริยาในอนาคตของจวนแม่ทัพหรือ”

เฟิงยาง ผู้ซึ่งพิถีพิถันและใจเย็นอยู่เสมอก็รู้สึกกังวลจะตายแล้ว นางกัดริมฝีปากของนางและมองไปที่หนานหว่านเยียน ดวงตาเต็มไปด้วยความประหม่าและกังวล

หนานหว่านเยียนก็ตกตะลึงเช่นกัน ตอนแรกตัวตนปลอมนี้นางไม่ได้อยากจะใช้ เนื่องจากว่ามันจะสร้างปัญหาให้กับหยุนเหิง โดยไม่คาดคิด เพื่อปกป้องนาง หยุนเหิงกลับพูดขึ้นมาเอง

ตอนนี้ นางก็ไม่แน่ใจว่า กู้โม่หานสงสัยเพียงใด ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงบังคับตัวเองให้ตั้งสติ คุกเข่าลงพร้อมกับหยุนเหิง และจับแขนของหยุนเหิงอย่างเป็นธรรมชาติด้วยสีหน้าที่เหมือนรักซึ่งกันและกัน

“ฝ่าบาท ข้ากับแม่ทัพน้อยไม่ได้จงใจหลอกลวง”

“ข้ากับแม่ทัพน้อยรักกันมานานแล้ว และครั้งนี้เข้าในวัง แค่เพื่อที่จะได้รับความยอมรับจากราชวงศ์ด้วย”

“แม้ว่าข้าจะมาจากพื้นเพที่ต่ำต้อย แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะเลียแข้งเลียขาผู้มีอิทธิพล แค่อยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับคนที่ชอบ ขอให้ฝ่าบาทอนุญาตข้ากับแม่ทัพน้อยอยู่ด้วยกัน ข้าไม่สามารถอยู่ข้างท่านได้”

หยุนเหิงถูกหนานหว่านเยียนจับแขนอย่างกะทันหัน ทันใดนั้นใจก็รู้สึกแปลก ๆ และมองไปที่นาง

สีหน้าของหนานหว่านเยียนนั้นนิ่งเฉย และไม่สามารถเห็นมีอะไรผิดปกติได้

“เจ้ากับเขารักซึ่งกันและกันหรือ” จู่ๆ กู้โม่หานโกรธเกรี้ยวจนหัวเราะขึ้นมา ใบหน้าที่มักจะเฉยเมยและบูดบึ้งของเขาตอนนี้ดูเหมือนบิดเบี้ยวอยู่เล็กน้อย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นนางจับแขนของหยุนเหิง รู้สึกแสบตามา พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ยั้งสติไปต่อหน้าทุกคน

เขาพยายามอย่างเต็มที่ที่จะระงับเจตนาฆ่าที่มีต่อหยุนเหิง ดวงตาของเขากระหายเลือดลึกล้ำ และจ้องมองที่หนานหว่านเยียนอย่างไม่กะพริบตา น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาและอิจฉาที่บอกไม่ถูกอยู่เล็กน้อย

“ใครอนุญาตให้เจ้าตกหลุมรักกับเขา ทำไมเจ้าถึงตกหลุมรักเขาได้”

หัวใจของหนานหว่านเยียนถูกกวนด้วยคำพูดของเขา รู้สึกตกใจสยดสยอง เหตุใด กู้โม่หานถึงพูดคำที่กำกวมเช่นนั้น

เขาจำนางได้หรือ?