ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 653
ในอ้อมกอด อาการสั่นระริกของเด็กน้อยทำให้กู้โม่หานนึกว่าเกี๊ยวน้อยร้องไห้

เขารู้ดีถึงความดื้อรั้นของลูกสาว และยิ่งรู้สึกทุกข์ใจมากที่เกี๊ยวน้อยติดหนานหว่านเยียนแจ

ในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา เกี๊ยวน้อยใจร้ายกับเขาเสมอ เมื่อเขาถามถึงวันที่เกิดการระเบิด ต้องการที่จะค้นหาที่อยู่ของหนานหว่านเยียนให้เร็วขึ้น แต่เกี๊ยวน้อยจะอ้าปากถกเถียงกับเขา

และเขาไม่สามารถสะกิดแผลเป็นของเด็กได้ เพราะถึงอย่างไร ตอนนี้เขาได้ทำให้หนานหว่านเยียนหายไปแล้วจริงๆ

กู้โม่หานเม้มปาก ยกมือขึ้นลูบศีรษะเกี๊ยวน้อยอย่างอ่อนโยน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงรักใครและอ่อนโยนที่สุด “ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่รับใครเป็นชายาอีกเด็ดขาด หลายวันมานี้ก็ส่งคนไปตามหาแม่กับซาลาเปาน้อยของเจ้าไม่หยุดพักเลย”

“วันนี้ทำให้เจ้าคับข้องใจ เป็นความผิดของพ่อเอง ต่อไปจะไม่ยอมให้เจ้าถูกรังแกอีกเป็นอันขาด”

เกี๊ยวน้อยนอนฟุบอยู่บนหัวไหล่ของกู้โม่หาน มองไม่เห็นหนานหว่านเยียนแล้ว พลางบุ้ยปากหน้าเศร้า

หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ก็ยิ่งบุ้ยปากหนักกว่าเดิม

พ่อเฮงซวยโง่เง่าจริงๆ เมื่อครู่ท่านแม่อยู่ใกล้ตรงหน้าเขามาก เขายังจำไม่ได้อีก

แต่นางก็ไม่กล้าบอกกู้โม่หานว่าท่านแม่เข้ามาในวังแล้ว มิฉะนั้น พ่อเฮงซวยจะต้องหาทางรั้งท่านแม่ไว้ ไม่ปล่อยให้นางไปไหนอีก

นั่น…ไม่ใช่สิ่งที่ท่านแม่คาดหวัง

ดังนั้นนางจึงจงใจแสดงท่าทางดุร้าย หันไปจ้องเขม็งใส่กู้โม่หาน ทำแก้มป่องตอบโต้กลับอย่างโกรธเกรี้ยว “แล้ววันนี้ข้าไม่ได้ถูกรังแกหรือ ฮึ่ม”

“หากท่านไม่อยากรับชายาจริง ท่านคงไม่ปล่อยให้มีสตรีมากมายเข้ามาหรอก ข้าไม่เชื่อคำโกหกของท่าน!”

คำพูดของเกี๊ยวน้อยทำให้ดวงตาของกู้โม่หานมืดมน เข้าสู่สภาวะสำนึกผิดอย่างสุดซึ้ง

วันนี้มันเป็นความประมาทเลินเล่อของเขาจริงๆ ไม่คาดคิดมาก่อนว่าในขณะที่เขากำลังยุ่งอยู่กับงานราชการ เสด็จย่าจะใช้วิธีการเช่นนี้มาบีบบังคับให้เขาเข้าวังหลัง

และยิ่งไม่คิดว่าจะมีใครกล้ารังแกนาง! รังแกลูกสาวของเขา!

ความโกรธถาโถมเข้าใส่หัวใจ

แต่เนื่องจากมีลูกอยู่ด้วย กู้โม่หานจึงข่มไฟโทสะเอาไว้ได้อย่างรวดเร็ว คิ้วและดวงตาที่เย็นชาดูไม่มีความผิดปกติใดๆ

เขาพาเกี๊ยวน้อยกลับไปที่โถงด้านข้างของตำหนักหยูซิน ส่งเด็กให้กับเซียงอวี้ที่กำลังลนลาน “ดูแลอานผิงให้ดี หากเกิดเหตุการณ์เช่นในวันนี้ ข้าจะให้เจ้ารับผิดชอบ”

เซียงอวี้รีบรับเกี๊ยวน้อยมา ผงกศีรษะครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยความเสียใจและประหม่า “บ่าวผิดไปแล้ว ขอพระราชทานอภัยฝ่าบาท”

เมื่อครู่องค์หญิงใหญ่บอกว่าอยากกินขนมอบนมแพะ นางจึงสั่งให้พ่อครัวไปทำ แต่พอหันหน้าไป องค์หญิงใหญ่ก็หายไปแล้ว

นางร้อนใจจนทนไม่ไหว สั่งให้สาวใช้ทั้งตำหนักหยูซินไปตามหา โชคดีที่ฮ่องเต้พบองค์หญิงใหญ่แล้ว ดูเหมือนว่าองค์หญิงใหญ่ก็ไม่ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน

กู้โม่หานกำลังจะออกไป เมื่อนึกถึงบางอย่างได้ ก็หันไปมองเซียงอวี้อย่างเย็นชา “วันนี้นางขวัญเสีย อย่าลืมดูแลให้ดี ให้คนไปต้มน้ำแกงเพื่อผ่อนคลายจิตใจ ถ้ามีอะไรที่จัดการไม่ได้ ก็ให้คนมารายงานข้า

องค์หญิงใหญ่ขวัญเสียหรือ?

เซียงอวี้มองไปที่เกี๊ยวน้อยที่อยู่ข้างกายด้วยความประหลาดใจ พยักหน้าอย่างว่างเปล่า “เพคะ บ่าวเข้าใจแล้ว”

จากนั้นนางก็เห็นกู้โม่หานเดินไกลออกไป

นางแค่อยากจะถามเกี๊ยวน้อยว่า เกิดอะไรขึ้นในการลักลอบออกไปข้างนอกครั้งนี้

เกี๊ยวน้อยกลับสะบัดมือเซียงอวี้เบาๆ แสร้งทำเป็นหันหลังกลับไปที่ตำหนักบรรทมอย่างไม่กระโตกกระตาก “ข้าค่อนข้างเหนื่อย ต้องการพักผ่อนแล้ว”

“พี่สาวเซียงอวี้ ท่านอย่าติดตามข้าอีกเลย”

“แต่ว่าองค์หญิง…” เซียงอวี้อยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่นางเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของเกี๊ยวน้อย ในที่สุดก็พยักหน้า หลังจากพาเกี๊ยวน้อยเข้าไปในตำหนักบรรทมแล้ว ก็หันหลังกลับออกไปแล้วปิดประตู

ภายในตำหนักบรรทม เกี๊ยวน้อยที่ก้มหน้าก้มตาเมื่อครู่ก็ตาสว่าง ถูมืออย่างตื่นเต้น ย้ายม้านั่งมาที่ริมหน้าต่างอย่างชำนาญ แล้วปีนหน้าต่างออกไปข้างนอกอย่างคล่องแคล่ว

นางรีบวิ่งไปที่สระบัว ความคาดหวังในแววตาแข็งแกร่งขึ้น

นางจะกลับไปหาแม่!

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เกี๊ยวน้อยก็กระหืดกระหอบกลับมายังสถานที่ที่เพิ่งพบหนานหว่านเยียนเมื่อครู่

นางยังไม่ทันได้พักหายใจ ก็มองไปรอบๆ อย่างมีความสุข แต่เมื่อมองไปมองมา ดวงตาที่สดใสก็ผิดหวังและเศร้าสร้อยในทันใน

ขณะนี้ หนานหว่านเยียนไม่ได้อยู่ในสระบัวแล้ว ข้างกายนางมีเพียงพื้นที่ว่างเปล่าและดอกบัวตูมที่ห่อเหี่ยว

นางยืนอยู่ที่เดิมด้วยความงุนงง รู้สึกว่าสิ่งรอบตัวเงียบสงัดและไม่คุ้นเคย

เกี๊ยวน้อยเม้มปากด้วยความผิดหวัง ดวงตาแดงก่ำ พูดกับตัวเองอย่างคับข้องใจ “ท่านแม่ หรือว่า ท่านไม่ได้มารับข้าหรือ…”

นางอยากจะร้องไห้เหลือเกิน แต่ก็กลั้นไว้ พลางทรุดลงกับพื้นกอดเข่าด้วยความน้อยใจ ปล่อยให้ลมพัดตีใบหน้าของนาง

นางคิดถึงแม่และน้องสาวมากจริงๆ เมื่อไหร่กันนะ พวกนางถึงได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน…