ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 711
ลูกสะใภ้แสนดีของนางคือราชินีแห่งแคว้นต้าเซี่ยในอนาคต มีฐานะเท่าเทียมกับฮ่องเต้แห่งแคว้นซีเหย่

ถ้าลูกสะใภ้กลับไปอย่างเปิดเผย บางทีลูกชายโง่ๆ ของนางอาจจะยอมแพ้ก็ได้

แม้ว่าคำพูดของเท่เฟยจะมีเหตุผล แต่หนานหว่านเยียนก็หลุบตาลงกัดริมฝีปาก

“แต่ข้าไม่คิดว่าเรื่องนี้จะเป็นไปตามที่คาดไว้”

“ข้าได้ยินมาว่าแคว้นต้าเซี่ยมีความบาดหมางอย่างลึกซึ้งกับแคว้นซีเหย่ ในรัชสมัยของฮ่องเต้องค์ก่อน แคว้นซีเหย่เคยร่วมมือกับแคว้นเทียนเซิ่งโจมตีแคว้นต้าเซี่ยมาก่อน”

“หากพวกเสด็จพี่ส่งคนมาที่นี่จริงๆ ก็ไม่แน่ว่ากู้โม่หานจะจับข้าไว้เป็นเครื่องมือในการขู่บังคับแคว้นต้าเซี่ยหรือไม่”

เมื่อมันเกี่ยวข้องกับประเทศชาติ คุณสมบัติของเรื่องนี้จะไม่เป็นเรื่องส่วนตัวของนางและกู้โม่หานอีกต่อไป แต่เป็นเรื่องของทั้งสองแคว้นแล้ว

ไม่อาจมองด้วยสายตาเดียวกันได้!

ก่อนหน้านี้นางเชื่อว่ากู้โม่หานไม่สามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ แต่กู้โม่หานในตอนนี้เริ่มทำให้นางเข้าใจยากขึ้นเรื่อยๆ นางไม่แน่ใจว่าจะดึงเอาผู้บริสุทธิ์เข้ามาเกี่ยวข้องมากขึ้นหรือไม่

เท่เฟยฟังคำบรรยายของหนานหว่านเยียนที่มีต่อกู้โม่หานด้วยสีหน้าท่าทางแข็งทื่อ

แม้ว่านางจะยืนอยู่ข้างหนานหว่านเยียน แต่เมื่อเห็นลูกชายของตนถูกเข้าใจผิดก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

“ลูกสะใภ้ เจ้าคิดถึงโม่หาน…ในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่า?”

สีหน้าท่าทางของหนานหว่านเยียนก็แข็งทื่อเช่นกัน ตระหนักว่าตัวเองพูดแรงเกินไป จึงอดเม้มริมฝีปากไม่ได้

เท่เฟยจ้องไปที่นางพลางขมวดคิ้ว “แม้ว่าข้าจะไม่สะดวกที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเจ้า แต่ข้ามองออกว่าในช่วงสองเดือนที่ผ่านมา โม่หานจริงใจต่อเจ้า”

“เขาเป็นเด็กที่ขาดความรักจากพ่อและแม่ตั้งแต่ยังเด็ก ดังนั้นก็ไม่แปลกที่นิสัยใจคอของเขาจะค่อนข้างแปลก ไม่ว่าเขาจะบังคับให้เจ้าอยู่หรือกักขังเจ้าไว้ข้างกายในตอนนี้ ข้ายอมรับว่าวิธีการเหล่านี้รุนแรงเกินไป แต่ข้ามั่นใจว่า เขาแค่โง่เขลา อยากรั้งเจ้าและลูกทั้งสองไว้ด้วยวิธีของตัวเอง”

“ข้าไม่หวังว่าเจ้าจะเชื่อข้า แต่ในฐานะแม่คนหนึ่ง ข้าเข้าใจลูกชายของข้า เขาจะไม่มีทางทำอะไรให้เจ้าเดือดร้อน”

เด็กคนนั้นไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงมากนัก ในอดีตความสัมพันธ์ของเขาราบรื่นเกินไป ถูกไล่ตามมาตลอด ตอนนี้เขาต้องการที่จะไล่ตามภรรยาของตัวเองบ้าง นอกจากวิธีบังคับและจับผิดไปวันๆ แล้ว เขาก็นึกอะไรไม่ออกอีก เป็นชายแท้อย่างแท้จริง

หนานหว่านเยียนเอ่ยคำพูดเหล่านั้นในตำหนักหย่างซิน เพราะความโกรธและต้องการบังคับให้กู้โม่หานยอมแพ้

คำพูดในเวลาโกรธ แม้ว่าเจตนาร้ายจะมีมากขึ้น แต่บางครั้งก็เป็นคำพูดจากใจเช่นกัน

ตอนนี้นางเหนื่อยมาก เหนื่อยกับการจัดการความสัมพันธ์ครั้งนี้ และไม่อยากทำผิดซ้ำอีก

“เสด็จแม่ ข้าแค่กลัวว่าเขาจะงัดกลอุบายเลวๆ ออกมาใช้เพื่อเก็บข้ากับลูกสาวทั้งสองไว้”

“ท่านก็เห็นแล้ว ทุกวันนี้มีผู้คนบริสุทธิ์มากมายถูกดึงเข้ามาเกี่ยวข้องเพราะข้า ข้าแค่อยากจะจบการแต่งงานครั้งนี้ให้เร็วที่สุด แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่”

“เขาก็เหมือนกัน ควรมองไปข้างหน้าได้แล้ว”

เท่เฟยอดถอนหายใจไม่ได้

“ข้าเข้าใจ เจ้าก็อย่ากังวลมากเกินไป ตอนนี้ตัวตนของเจ้าถูกเปิดเผยแล้ว การอยู่ในวังก็เป็นเรื่องที่ดีเช่นกัน อย่างน้อยก็ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ ทุกวันเพราะกลัวถูกจับได้”

“อีกอย่าง ข้าอยากบอกเจ้าว่า สถานการณ์ปัจจุบันแตกต่างจากเมื่อก่อน แคว้นเทียนเซิ่งพร้อมที่จะเคลื่อนไหว มีการวางแผนที่จะส่งกองกำลังไปยังแคว้นต้าเซี่ย มานานแล้ว แคว้นต้าเซี่ยมาที่นี่ในครั้งนี้ ไม่เพียงแต่มารับเจ้ากลับไปเท่านั้น แต่อาจเข้าร่วมเป็นพันธมิตรกับแคว้นซีเหย่ด้วย”

“แม้ว่าโม่หานอาจจะจัดการเรื่องความสัมพันธ์ส่วนตัวบกพร่องไปหน่อย แต่เมื่อเผชิญกับเรื่องความขัดแย้ง ยังไงเขาก็ให้ความสำคัญกับประชาชนเสมอ เขาจะไม่ทำลายโอกาสผูกมิตรภายนอกและทิ้งประชาชนให้ตกที่นั่งลำบาก”

ในอดีตกู้โม่หานเป็นคนที่มีความรับผิดชอบ เมื่อเผชิญหน้ากับครอบครัวและประเทศชาติ ประชาชนย่อมสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด

เมื่อก่อนหนานหว่านเยียนเคยเชื่อมั่นในเรื่องนี้ แต่ตอนนี้กลับไม่มีความมั่นใจมากนัก

เมื่อบุคคลใดได้เป็นฮ่องเต้ จิตใจจะเปลี่ยนแปลง บางทีเขาอาจไม่ต้องการเป็นพันธมิตรกับคนอื่นแล้ว และเขาต้องการรวมใต้หล้าให้เป็นหนึ่งเดียวด้วย?

เขายังมีความสามารถในเรื่องนี้

เท่เฟยรู้ว่าหนานหว่านเยียนยังไม่คลายความกังวลภายในใจ นางถอนหายใจเบาๆ แล้วเทน้ำร้อนหนึ่งถ้วยให้หนานหว่านเยียน จากนั้นจึงปลอบประโลมด้วยเสียงแผ่วเบา

“เอาล่ะ อย่าไปคิดอะไรมากอีกเลย”

“อย่างน้อยที่สุด เจ้าอยู่ในวังนี้ ก็ยังมีข้าไม่ใช่หรือ? มีเรื่องอะไร ข้าจะพยายามช่วยเหลือเจ้าอย่างเต็มที่”

นางแสร้งทำเป็นเย้าแหย่หนานหว่านเยียนอย่างผ่อนคลาย ทำให้บรรยากาศคลี่คลายลงมาก

ในที่สุดหนานหว่านเยียนก็แสดงสีหน้ากังวลและหัวเราะเสียงดัง

นางจับมือเท่เฟย ในแววตาแสดงอารมณ์และอบอุ่น

“อืม ข้าเข้าใจแล้ว เช่นนั้นก็รอจนกว่าคนจากแคว้นต้าเซี่ยจะมาแล้วค่อยว่ากัน”

“ข้ายังหวังว่าเขาจะคิดตก มิฉะนั้นเราทั้งสองอาจกลายเป็นศัตรูกันจริงๆ แล้ว”

…

อีกด้านหนึ่ง หยุนอี่ว์โหรวที่กลับไปที่ตำหนักกวนโม่ก็โกรธแทบแย่แล้ว

นางจ้องมองไม้ประดับข้างหน้าต่างด้วยดวงตาแดงก่ำ ไม่เอะอะโวยวายหรือวู่วามขว้างปาสิ่งของและทุบขวดเหมือนเมื่อก่อน แค่หยิบกรรไกรแหลมคมขึ้นมาตัดไม้ประดับอย่างรุนแรงจนไม่น่าดู

“หนานหว่านเยียน…ทำไมเจ้ายังไม่ไปตายอีก?!”

หยุนอี่ว์โหรวกัดฟันกรอด น้ำเสียงขุ่นเคืองมาก

นางไม่เคยคาดคิดว่า ไป๋จื่อจะเป็นร่างอวตารของหนานหว่านเยียน ทว่านางคิดอยู่เสมอว่าวันนี้นางจะให้ไป๋จื่อออกจากวังไป

ผลลัพธ์คือ คิดร้ายกับคนอื่นจึงย้อนกลับมาหาตัวเอง!

แม้ว่าหยุนอี่ว์โหรวจะยังมีคำถามมากมายเรื่องการฟื้นคืนชีพของหนานหว่านเยียน แต่ตอนนี้ไฟโทสะก็ท่วมท้นตัวนาง ไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องพวกนั้นเลย

นางกัดนิ้วขาวผ่องของตัวเอง เลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา แต่นางกลับจ้องมองไม้ประดับที่เหี่ยวเฉาราวกับไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวด

ข้างกายนาง ปี้หยุนก็เต้นเร่าๆ ด้วยความโกรธเช่นกัน

มิน่าเล่าสาวใช้ที่อยู่ข้างกาย “ไป๋จื่อ” จึงไม่สนใจนาง ที่แท้ไป๋จื่ก็คือหนานหว่านเยียนนั่นเอง!

ให้ตายเถอะ ทำไมไม่เผาตัวเองทั้งเป็นในกองเพลิงใหญ่ล่ะ กว่าเหนียงเหนียงจะหาโอกาสได้ไม่ง่ายเลย ยังจะวิ่งออกไปสร้างปัญหาอีกแล้ว!

ปี้หยุนเก็บกวาดห้องไปด่าไป เมื่อเห็นหยุนอี่ว์โหรวก็กุมท้องด้วยความเจ็บปวดเพราะโมโหเกินไป

“เหนียงเหนียง…” นางรีบเข้าไปดูแล แต่จู่ๆ ภาพที่ตำหนักหย่างซินในวันนี้ก็แวบเข้ามาในหัว

“ไม่ใช่…” ปี้หยุนตกตะลึงในทันใด

หยุนอี่ว์โหรวจ้องมองนางอย่างไม่พอใจ “อะไรไม่ใช่?”

ปี้หยุนได้สติกลับมา ราวกับว่าได้ค้นพบความลับที่เหลือเชื่อบางอย่าง พลางมองไปที่หยุนอี่ว์โหรว

“เหนียงเหนียง วันนี้ท่านไม่สังเกตหรือ? หนานหว่านเยียนที่ตำหนักหย่างซินนั่น เท้าเอวตัวเองอยู่ตลอดเวลา บางครั้งก็เอามือกุมท้องด้วย”

“บ่าวคอยปรนนิบัติท่านอย่างใกล้ชิดทุกวัน ท่าทางที่นางเอามือกุมท้องเหมือนกับเหนียงเหนียงทุกอย่าง! บ่าวไม่เคยเห็นนางต้องเอามือกุมท้องเวลาพูดมาก่อน”

“ท่านคิดว่านางก็ตั้งครรภ์เหมือนกันหรือไม่…”