ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 619
กู้โม่หานเคยจูบนางมาก่อน แต่คราวนี้หนานหว่านเยียนรู้สึกได้ว่าอารมณ์ของเขาแตกต่างออกไป

เมื่อก่อนอาจจะเป็นอุบัติเหตุหรือความโกรธ แต่ส่วนใหญ่ล้วนเร่งรีบ ไม่เยือกเย็น อ่อนโยน หรือถึงกับ…จำเป็นเท่าครั้งนี้

ม่านตาของหนานหว่านเยียนหดตัวลงเล็กน้อย อดตื่นตระหนกขึ้นมาไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านแต่อย่างใด กัดริมฝีปากอย่างรุนแรง

กลิ่นเลือดกระจายไปทั่วระหว่างริมฝีปากและฟัน เขาได้แต่ขมวดคิ้ว แต่ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมือ

กู้โม่หานจ้องมองที่นาง เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าเล็กน้อย ข่มอารมณ์อย่างชัดเจน

“หว่านเยียน อย่าดิ้น”

“กู้โม่หาน ท่านยังมีหน้ามาพูดเช่นนี้!” หนานหว่านเยียนรู้สึกเหลือเชื่อจริงๆ รู้สึกสดชื่นขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเจอความหน้าด้านของเขา

แต่นางก็ไม่อาจปล่อยให้เขาทำสำเร็จ ไม่ต้องพูดถึงว่านางมีเหตุผลนับหมื่นพันที่จะปฏิเสธและขัดแย้งอยู่ในใจเลย แม้กระทั่งเพื่อปกป้องเด็กในครรภ์ของนาง นางจะไม่ยอมให้กู้โม่หานได้แตะต้องตัวนางแม้แต่นิดเดียว

นางใช้ประโยชน์จากช่องว่างที่กู้โม่หานผ่อนคลายลง มือทั้งสองข้างหลุดเป็นอิสระอย่างฉับพลัน กระแทกฝ่ามือกับใบหน้าอันหล่อเหลาของกู้โม่หาน มืออีกข้างหยิบยาฉีดจากช่องว่าง ความตั้งใจเดิมคือปักเข้าที่ลำคอของเขา

แต่ความเร็วของกู้โม่หานนั้นเร็วมาก เขาหลบหลีก ยาฉีดของนางไม่โดนจุด ข้อมือถูกเขาจับไว้ ยาฉีดถูกเขาแย่งไป แล้วเขวี้ยงลงกับพื้น

“หนานหว่านเยียน!”

กู้โม่หานดูเหมือนจะโกรธเล็กน้อย คาดว่าน่าจะมีอาการปวดแสบปวดร้อนที่แก้มของเขา แต่เขาไม่คาดคิดว่า นางจะใช้เข็มฉีดยาแทงเขา แถมยังแทงเข้าที่ลำคอของเขาอีก

สำหรับผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ ลำคอเป็นพื้นที่อันตราย เขาบีบกรามของหนานหว่านเยียน บังคับให้นางมองมาที่เขา เมฆดำในดวงตาของเขาดุดันเหมือนสัตว์ร้ายล่าเหยื่อ และมีความเจ็บปวดด้วย

“เจ้าคิดจะฆ่าข้างั้นหรือ?”

หนานหว่านเยียนมองเขา กัดริมฝีปากแน่น นางไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้ นางแค่อยากทำให้เขามึนงง “ท่านรังแกข้า ข้าแค่ป้องกันตัว”

เขามองไปที่นาง ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง

“พวกข้าเป็นสามีภรรยากัน เป็นเรื่องปกติที่สามีภรรยาจะอยู่ร่วมห้องกัน เจ้ากบฏต่อข้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนถึงขั้นทำร้ายข้าด้วยซ้ำ หว่านเยียน ข้าทำให้เจ้าเกลียดข้าขนาดนั้นเชียวหรือ?”

ไม่มีใครกล้าเย่อหยิ่งและเสียมารยาทกับเขาถึงเพียงนี้ ที่เย่อหยิ่งตอนนี้ตายไปหมดแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องสังหารจักรพรรดิเลย แต่เพราะเป็นนาง เป็นหนานหว่านเยียน เขาเต็มใจยอมรับ เต็มใจปรนเปรอ ไม่อยากทำให้หัวใจของนางขาดความอบอุ่นแม้แต่นิดเดียว แต่มันกลับรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

หนานหว่านเยียนจ้องมองกู้โม่หาน สายตาของเขาเย็นชาเป็นพิเศษและดูเศร้าเป็นพิเศษด้วย อารมณ์ถูกข่มเหมือนถังแก๊สที่รั่วไหล ไม่รู้ว่ามันจะระเบิดเมื่อไหร่

นางลนลานเล็กน้อย แต่ก็ไม่ยอมแสดงความอ่อนแอ พลางเอ่ยอย่างเย็นชา

“ข้าไม่ได้ต้องการที่จะต่อสู้กับท่านหรือทำร้ายท่าน ข้าเคยพูดหลายครั้งแล้วว่า ข้ามีทัศนคติไม่ตรงกับท่าน ข้าต้องการไป แต่ท่านจะรั้งข้าไว้หาเรื่องลำบากให้ตัวเอง จะโทษใครได้”

“อีกอย่าง ท่านอย่าทำเป็นคับข้องใจ ข้าไม่อยากเป็นฮองเฮาใดๆ เลย ทั้งหมดเป็นความปรารถนาของท่าน ท่านฉีกข้อตกลงความร่วมมือระหว่างพวกข้า ไม่ปล่อยข้าไป ซ้ำยังต้องการให้ข้าปรนนิบัติท่านบนเตียงอีก…ฮ่า ท่านนี่ช่างน่าขันเสียจริง!”

การเสียดสีของนางเป็นดั่งมีดคม หัวใจของกู้โม่หานถูกทิ่มแทงจนเจ็บปวด แต่กลับไม่ได้แสดงออกใดๆ บนสีหน้า เพียงออกแรงบีบกรามของหนานหว่านเยียนหนักขึ้นกว่าเดิมเท่านั้น

นางถูกเขาบีบจนเจ็บ แต่จู่ๆ เขาก็ก้มหน้าลง บรรจงจูบที่ริมฝีปากของนางอย่างอ่อนโยนและดูดดื่ม สายตาจ้องมองหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้ง เสียงอันแหบแห้งที่ข่มไว้ก็ดังขึ้นจากริมฝีปากของเขา

“ข้าเก็บเจ้าไว้อย่างไร้ยางอาย มันคือปัญหาทั้งหมดของข้า ดังนั้น…เจ้าสามารถขัดขืนได้จนพอใจ แต่ข้าคือฮ่องเต้ ไม่อาจยอมเสียเปรียบได้”

“เมื่อครู่เจ้าตบหน้าข้า ซ้ำยังคิดสังหารจักรพรรดิ ข้าไม่อาจใช้กำลังทุบตีเจ้า ดังนั้นข้าจะลงโทษเจ้าให้มีลูกให้ข้าอีกคน”

อะไรนะ? ให้มีลูกให้เขาอีกคน?!

ช่างไร้ยางอายสิ้นดี!

หนานหว่านเยียนโกรธจัดเจียนตาย นางกัดฟันอยากจะทุบตีเขาสักยก แต่การเคลื่อนไหวของกู้โม่หานนั้นเร็วกว่า แตะโดนจุดสำคัญของนาง

ในชั่วพริบตา การกระทำทั้งหมดของหนานหว่านเยียนถูกปิดกั้น เคลื่อนไหวไม่ได้ ความไม่สบายใจของนางได้เพิ่มขึ้นในทันใด

“กู้โม่หาน!”

เข็มเงินตกลงกับพื้น เสียงกริ๊งดังขึ้น กู้โม่หานมองหนานหว่านเยียนอย่างลึกซึ้ง “อืม ข้าอยู่นี่”

นางทุบตีมามากพอแล้ว ด่าก็ด่ามาพอสมควรแล้ว ตอนนี้ถึงคราวของเขาที่จะทวงคืนความไม่พอใจและความกลัดกลุ้มที่อัดแน่นอยู่ในใจ

เขาโน้มตัวเข้าไป ปลดกระดุมเสื้อของนาง

หนานหว่านเยียนนึกถึงคืนวันปีใหม่โดยไม่มีเหตุผล

ในเวลานั้นกู้โม่หานก็เป็นแบบนี้เช่นกัน เขาแตะจุดสำคัญของนางโดยไม่พูดจา เห็นนางเป็นเหมือนยาถอนพิษ จากนั้น…

นางทั้งร้อนใจและโกรธ ด่าว่าอยู่ในใจ

กู้โม่หานไอ้สารเลวหน้าไม่อาย! ทุกครั้งก็ใช้แต่ลูกไม้เก่า!

ส่วนนางก็ยังโง่เขลา ซ้ำยังพยายามใช้เหตุผลกับสัตว์ร้ายที่ขาดสติ!

กู้โม่หานใช้กำลังกดทับลงบนร่างกายที่อ่อนนุ่มของหนานหว่านเยียน ริมฝีปากบางเลื่อนจากแก้มไปยังกระดูกไหปลาร้าของหนานหว่านเยียน ทุกสัมผัสล้วนอ่อนโยนทะนุถนอม

หนานหว่านเยียนพยายามแผดเสียงร้อง “กู้โม่หาน! ไสหัวออกไปนะ!”

ไม่มีใครสนใจ

“ถ้าท่านทำกับข้าแบบนี้ ข้ามีแต่จะเกลียดท่านมากขึ้น และจะไม่มีวันให้อภัยท่านอีกเลยชั่วชีวิต!”

นางตื่นตระหนกจริงๆ หากกู้โม่หานยังดำเนินต่อไป เด็กในครรภ์ที่มีอายุเพียงเดือนเศษคงไม่รอดแน่

แต่หนานหว่านเยียนก็ไม่สามารถบอกกู้โม่หานเรื่องนางตั้งครรภ์ได้ ไม่เช่นนั้นมันจะยากยิ่งขึ้นที่จะจากไป

กู้โม่หานแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของนาง ความโกรธและการบีบคั้นภายในใจของหนานหว่านเยียนพัวพันกัน ทันใดนั้นความรู้สึกคลื่นไส้ก็เกิดขึ้น

คิ้วของนางขมวดแน่น ใบหน้าซีดเผือดในทันที พลางกระซิบด้วยเสียงที่อ่อนแรง “กู้โม่หาน ท่าน ออกไป ข้า รู้สึกไม่ค่อยสบาย อยากจะอาเจียน…”

การเคลื่อนไหวของกู้โม่หานหยุดลงชั่วคราว แต่กลับไม่สนใจนาง

เสียงของหนานหว่านเยียนอ่อนแรงลง “ข้ารู้สึก ไม่ค่อยสบายจริงๆ…”

เสียงสั่นเครือไม่ได้หลอกลวง ดวงตาของกู้โม่หานถมึงทึงขึ้น

เขาไม่อาจสนใจใดๆ ทั้งสิ้น เปิดจุดของหนานหว่านเยียนทันที คิ้วรูปดาบขมวดแน่น “หว่านเยียน เจ้า…”

ยังพูดไม่ทันจบ หนานหว่านเยียนก็หันหน้าไปอาเจียนอย่างควบคุมไม่อยู่

นางไม่สามารถควบคุมอาการอาเจียนจากการตั้งครรภ์ได้เลย บวกกับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเมื่อครู่ ตอนนี้ยังหายใจไม่ทั่วท้องอีกด้วย

กู้โม่หานมองใบหน้าซีดไร้เลือดของหนานหว่านเยียน หัวใจทั้งดวงตึงเครียดขึ้นมา

“หว่านเยียน..”

ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้เรียกหมอหลวงเพื่อไม่ทำให้นางโกรธ แต่ตอนนี้เขาไม่อาจสนใจอารมณ์ของนางแล้ว

กู้โม่หานรวบเสื้อผ้าของนาง รีบเดินไปที่ประตูตำหนักพร้อมกับเสียงที่เย็นชาและกดดัน

“เสิ่นอี่ว์! ตามหมอหลวงเจียงมาเดี๋ยวนี้! ถ้ามาช้า ข้าจะตัดหัวเขาทิ้ง…”