ยากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ นิยาย บท 732
เมื่อพูดจบ หนานหว่านเยียนก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่งทันที รู้สึกว่าเลือดในร่างจับตัวเป็นลิ่ม ดวงตาของนางหดเกร็ง ถูกคำพูดของกู้โม่หานทำให้โมโหจนระเบิดหัวเราะออกมา

“เจ้าพูดอะไรน่ะ”

เมื่อครู่นางยังใจอ่อนลงให้กู้โม่หานเพราะคำพูดของเกี๊ยวน้อย แต่เพียงไม่นาน กู้โม่หานก็พ่นคำโง่ๆ เช่นนั้นออกมา

นางยังนึกว่าเขาโกรธมากขนาดนี้เพราะนางหลอกลวง กลับคาดไม่ถึงว่าที่แท้กู้โม่หานไม่เคยเชื่อนางมาตั้งแต่แรก ตอนแรกที่รู้ว่านางตั้งครรภ์ กลับคิดว่าเป็นลูกของคนอื่น

“ไม่ใช่หรือไร” ครั้งเดียวที่เขากับนางอาจมีความสัมพันธ์กัน ก็คือตอนเทศกาลปีใหม่ คืนนั้นความทรงจำของเขาสับสนมาก วันต่อมาเมื่อตื่นขึ้นมาคนที่อยู่ข้างกายคือหยุนอี่ว์โหรว เขาคิดว่าเขาไม่เคยมีอะไรกับหยุนอี่ว์โหรว เขาควรจะอยู่กับหนานหว่านเยียนถึงจะถูก

ทั้งตอนแรกเขาก็ตรวจสอบกับหนานหว่านเยียนแล้ว แต่หนานหว่านเยียนพูดอะไรงั้นรึ นางเอ่ยว่าไม่ได้อยู่กับเขา!

แถมหยุนอี่ว์โหรวก็ตั้งครรภ์ ต่อให้ไม่ยินยอม เขาก็ได้แต่ยอมรับ คนในคืนนั้นคือหยุนอี่ว์โหรวไม่มีผิด

แต่ตอนนี้แยกจากกันมาสองเดือน หนานหว่านเยียนที่หนีออกจากวังไปกลับตั้งครรภ์ ทั้งไม่กล้าบอกเขา ยังเก็บซ่อนเอาไว้มิดชิด หากเด็กคนนี้เป็นลูกเขาจริง นางจะปิดบังไปทำไม…

กู้โม่หานช้อนตาลง ยิ้มอย่างเศร้าสร้อย จับจ้องนัยน์ตาของนาง ความกระหายเลือดค่อยๆ รุนแรงขึ้น

“เจ้าบอกข้ามา ห้าปีเจอกันอีกครั้ง เจ้าไม่รักหรือเกลียดข้า ตอนนี้รังเกียจข้า เพราะชอบผู้อื่นแล้วใช่หรือไม่ เจ้าถึงคิดจะหย่ากับข้าอยู่ตลอด อยากจากไป ไม่ว่าข้าจะยอมอ่อนข้ออย่างไร เจ้าไม่เคยเหลียวแลข้าสักครั้ง กระทั่งแสร้งหนีออกจากวัง เพราะมีคนที่เจ้าชอบอยู่นอกวัง เจ้าอยากอยู่ร่วมชีวิตกับเขา เป็นเช่นนั้นใช่ไหม”

หนานหว่านเยียนรู้สึกผิดหวัง ยิ่งรู้สึกหดหู่ หลังจากโกรธขุ่นเคืองไป ความโมโหและหงุดหงิดที่ซ่อนอยู่ในใจก็พลุ่งพล่านออกมา

นางระงับความรู้สึกไม่สบายไว้ในใจ ฝืนความเปียกชื้นในเบ้าตากลับไป ยกริมฝีปาก น้ำเสียงเต็มไปด้วยการเสียดสี แต่ก็ยื่นมือออกมาปกป้องท้องตนเอง

“กู้โม่หาน ต่อให้ข้ามีคนที่ชอบ ลูกในท้องของข้าก็ไม่ใช่ลูกของเจ้า เจ้าต้องการอะไร”

“ต้องการชีวิตข้างั้นรึ”

เขาพูดอย่างทำอย่าง ก่อนหน้านี้พูดอยู่เสมอว่าชอบนาง แต่แค่เจอเรื่องนี้เข้า ก็สงสัยในตัวนางอย่างไร้ซึ่งเหตุผล

หรือในใจของเขา ภาพลักษณ์นางเลวร้ายขนาดนั้นเลยรึ

มันแย่จนทำเรื่องนอกใจไปมีอื่นเลยงั้นรึ

หนานหว่านเยียนมองท่าทางเคียดแค้นชิงชังของเขา ดวงตาเปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกกว่าเดิม นางใจเต้นระรัว รู้สึกอึดอัด และตื่นตระหนกโดยไม่มีเหตุผล นางผลักกู้โม่หานออกทันที ใบหน้างดงามสงบนิ่ง มองเขาอย่างจริงจัง

“หากเจ้าคิดว่าเรื่องที่ข้าตั้งครรภ์ทำลายศักดิ์ศรีของเจ้า ทำลายชื่อเสียงฮ่องเต้ของเจ้า งั้นก็ดี”

นางเอื้อมมือไปถอดปิ่นปักผมหงส์บนหัวออก ปาลงกับพื้นอย่างแรง แตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ

“เจ้าไม่สู้ทิ้งฮองเฮาเช่นข้าผู้นี้ละกัน ไม่ก็ปล่อยข้าไป ทำเหมือนจับข้าเข้าตำหนักเย็น เจ้าวางใจได้ ข้ารับรองว่าจะไม่ให้เจ้าเจอข้าอีกในชีวิตนี้!”

“กู้โม่หาน เจ้ารู้ว่าข้าไม่เคยสนใจชื่อเสียง ความมั่งคั่ง เรื่องพวกนี้เลย สำหรับข้าทุกอย่างล้วนเลื่อนลอย ทั้งเจ้าก็ได้ไม่ต้องรู้สึกขวางหูขวางตา เป็นฮ่องเต้ของเจ้าอย่างเฉิดฉายไป เป็นอย่างไร”

เมื่อปลดปิ่นปักผมหงส์ออก แพรผมดำขลับยุ่งเหยิงของหนานหว่านเยียนแผ่กระจายราวม่านน้ำตกทันที ลมแรงพัดผมดำไล้กรอบหูนาง บดบังดวงตาคู่สวยตรงหน้า

ด้วยคำพูดเย็นชาบาดหูเช่นนี้ กู้โม่หานที่กำหมัดแน่นเริ่มสั่นเทา คลื่นความหงุดหงิดถาโถมทั่วร่าง อารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ข้างในแทบจะระเบิดออกมาจากเส้นเลือด!

ทั้งตอนนี้เขาถึงเห็นว่า แหวนที่เขาสวมให้นางด้วยตนเอง ไม่มีร่องรอยไปนานแล้ว

กู้โม่หานที่ตาแทบแดงก่ำจับแขนนางเอาไว้ ดึงนางไปตรงหน้าตนเอง เอ่ยร้องคำราม

“เจ้าไม่สน ข้าสน!”

“เจ้าก็รู้ว่าข้าพยายามอย่างมากที่จะรักษาเจ้าไว้ ก็เพื่อได้ให้เจ้าอยู่เคียงข้างกายข้าไปตลอด! เจ้าก็รู้ ข้าตัดใจทำอะไรกับเจ้าไม่เคยได้ มิฉะนั้นตอนนี้เจ้าถูกข้าโยนให้เป็นอาหารสุนัขแล้ว!”

“แต่ข้าชอบเจ้า หนานหว่านเยียน ข้าชอบเจ้า! ข้าเพียงอยากให้เจ้าอยู่ดีมีสุข จะตายด้านกับข้าก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องรักข้าก็ได้ ข้าจะพยายามทำทุกอย่าง ใช้เวลาทั้งชีวิตทำให้เจ้ากลับมาชอบข้าอีกครั้ง ข้ายินยอมรอเจ้าเปลี่ยนใจ”

“แต่เจ้าล่ะ ตั้งแต่แรกยันจบ เจ้าไม่เพียงอาศัยความชอบที่ข้าชอบเจ้า กระทำการกำเริบเสิบสานขึ้นเรื่อย!”

“หนานหว่านเยียน เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนอย่างไร ข้าคิดมาตลอดว่าทำอย่างไรจะได้เจ้ามา แต่เจ้าดูสิ ข้ากลัวเจ้าโกรธเคืองข้า จึงไม่กล้าลงมือ แผนการก็ไม่กล้าใช้เยอะ ตอนนี้ข้าก็กลัวทำร้ายเจ้า ไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรที่รุนแรงเกินไปด้วยซ้ำ แต่เจ้าก็ต้องคิดถึงข้าบ้าง ลูกในท้องจ้าคนนี้ ข้าเก็บเขาไว้ไม่ได้จริงๆ!”

ดวงตาดุร้ายของเขา จับจ้องหนานหว่านเยียนที่ปกป้องหน้าท้องอยู่ ราวกับมีความบาดหมางกับเด็กที่ยังไม่ได้ลืมตาดูโลกออกมา

ความอิจฉาริษยาสุดจะทนถาโถมเข้ามา ทำลายสติส่วนใหญ่ของเขาไป

ยามค่ำคืนจำนวนนับไม่ถ้วน เช่นเดียวกับเมื่อคืนนี้ เขาถอดเสื้อผ้านาง ล่วงล้ำนาง ครอบครองนางได้ เขาเป็นฮ่องเต้ เขาทำอะไรไม่ได้บ้าง นับประสาอะไรที่ยังเป็นฮองเฮาของเขา เป็นภริยาเอกของเขา เดิมทีนางก็เป็นของเขา!

แต่เขาเป็นห่วงอารมณ์ของนาง จึงไม่กล้า แต่สุดท้ายกลับถูกคนอื่นแย่งไป ทั้งนางยังเต็มใจตั้งครรภ์ ให้กำเนิดลูกกับผู้อื่น

เขาแตะนางนิดเดียว นางก็มีสีหน้าเย็นชา แต่กลับยอมให้ผู้อื่นแตะต้องนาง แค่บอกเขาตรงๆ ว่า นางไม่รักเขา นางไม่ไยดีเขาแล้ว…

หนานหว่านเยียนรู้สึกถึงความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนบนร่างของกู้โม่หาน เป็นความรักที่บิดเบี้ยวน่าสะพรึงกลัว

นางกัดฟัน ทั้งไม่อยากจะเชื่อและไม่อาจจะเข้าใจได้ “กู้โม่หานเจ้ากล้ารึ!”

“หากเจ้ากล้าแตะต้องลูกข้า ข้ารับรองว่าเจ้าจะต้องเสียใจแทบไม่ทัน!”