คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1056

แดร์ริลอารมณ์ไม่ดีเพราะแก่นแท้ของมังกรอยู่แล้ว และเมื่อเฟรดเหยียบเก้าอี้ของเขา เขาก็โกรธมากยิ่งขึ้นอีก

ในทางกลับกัน บ็อบบี้ร้องไห้เหมือนเด็กขี้แยและพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเทาว่า “ผมขอโทษบราเธอร์เฟรด พอดีเมื่อวานนี้ผมมีธุระเร่งด่วน ผมจะรีบทำการบ้านของคุณให้เสร็จภายในวันนี้…”

บ็อบบี้ไม่กล้าขัดขืนเพราะเขากลัวว่าจะถูกรังแกอีก

ในขณะที่นักเรียนคนอื่น ๆ ต่างก็มองดูเหตุการณ์อย่างเฉยเมยเพราะบ็อบบี้ถูกรังแกทุกวัน จนพวกเขาเคยชิน

บางคนหยิบมือถือออกมาถ่ายรูปบ็อบบี้ พวกเขาคาดการณ์เอาไว้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

“บัดซบ!” เฟรดตะคอกใส่บ็อบบี้ “แกไม่ต้องมาแก้ตัว! แกทำให้ฉันโดนครูเรนีไล่ตะเพิดออกมาเมื่อเช้านี้เพราะว่าฉันไม่มีการบ้านส่ง! แกลงไปบนพื้นและคลานไปรอบ ๆ ห้องเหมือนหมาเดี๋ยวนี้เลย! ห้ามหยุดจนกว่าฉันจะพอใจ”

อะไรนะ?

บ็อบบี้สั่นสะท้าน “บราเธอร์เฟรด อย่าทำแบบนี้เลยนะ…”

“อยากตายเหรอ?” เฟรดเตะที่ขาของบ็อบบี้ “กล้าดียังไงมาต่อรองกับฉัน!”

จากนั้นเฟรดก็ยกมือขึ้นตบหัวของบ็อบบี้

บ็อบบี้ย่อตัวลงอย่างรวดเร็วพร้อมกับยกมือขึ้นกุมศีรษะเอาไว้

เพียะ!

แต่ก่อนที่เฟรดจะได้ตบหัวบ็อบบี้ มือมือหนึ่งก็ยื่นออกมาจับแขนเขาเอาไว้แน่น

มันคือมือของแดร์ริล!

“ยกเท้าของนายออกแล้วทำความสะอาดเก้าอี้ให้ฉันซะ” แดร์ริลพูดอย่างเย็นชา

‘อะไรนะ?’

เฟรดตกตะลึง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ เขาเดินเข้าไปใกล้และยกมือขึ้นชี้หน้าแดร์ริลก่อนจะพูดขึ้นว่า “เฮ้ย! เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ?”

‘ไอ้เด็กใหม่นี่รนหาที่ตาย กล้าดียังไงมาท้าทายฉัน!’

ว้าว!

บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ในความโกลาหล ทุกสายตาจับจ้องไปที่แดร์ริล พวกเขาต่างก็ต้องประหลาดใจ!

‘เด็กใหม่คนนั้นเป็นบ้าไปแล้วเหรอ? เขาเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่วันแรกก็ดันไปมีเรื่องกับเฟรดเสียแล้ว ตระกูลของเฟรดเป็นตระกูลที่ร่ำรวยและมีอิทธิพลในเมืองว่านไห่ และแม้แต่พวกอันธพาลในมหาวิทยาลัยก็ยังเกรงกลัวเขา พวกเขาให้ความเคารพเฟรดราวกับว่าเฟรดเป็นผู้นำของพวกเขา’

‘แดร์ริลเพิ่งจะย้ายมาเรียนที่นี่ได้วันเดียวก็ทำตัวอวดดีเสียแล้ว’

“ระวังคำพูดของนายไว้ให้ดีแล้วก็ยกเท้านายออกจากเก้าอี้ของฉันซะ” ท่าทางของแดร์ริลยังคงเย็นชาในขณะที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

นิ้วชี้ของเฟรดแทบจะจิ้มเข้าไปในลูกตาของแดร์ริลแล้ว

“ไอ้เวรนี่! ฉันคงจะต้องสั่งสอนแกซะหน่อยแล้ว!” เฟรดคำราม จากนั้นเขาก็ยกกำปั้นขึ้นและเล็งไปที่ใบหน้าของแดร์ริล!

แต่แล้วกำปั้นของเฟรดก็ต้องหยุดอยู่กลางอากาศ เมื่อมืออันแข็งแกร่งของแดร์ริลหยุดกำปั้นของเฟรดเอาไว้ เฟรดตะโกนขึ้นด้วยความโกรธและพยายามดิ้นให้หลุดพ้นจากมือของแดร์ริล เขารู้สึกเจ็บปวดราวกับว่ามือของเขากำลังถูกบดขยี้

‘ทำไมเด็กใหม่คนนี้ถึงได้แข็งแกร่งแบบนี้’

นักเรียนชายที่ดูเหมือนจะเป็นลูกน้องของเฟรดตะคอกใส่แดร์ริลทันที “แกรู้ไหมว่าคนที่อยู่ตรงหน้าของแกเป็นใคร? เขาคือคุณชายเฟรดแล้วเขาก็ยังเป็นหัวหน้าห้องของเราอีกด้วย แกกล้าดียังไงมาท้าทายเขา!”

นักเรียนชายคนดังกล่าวมองแดร์ริลด้วยสายตาที่เหยียดหยามก่อนจะพูดต่อว่า “เอาล่ะ ถ้าแกปล่อยบราเธอร์เฟรดและกราบขอโทษเขางาม ๆ บราเธอร์เฟรดของเราก็จะไม่เอาเรื่องแก ตกลงไหม?”

อย่างไรก็ตาม แดร์ริลไม่แม้แต่จะเหลือบมองชายคนนั้นเลยด้วยซ้ำ เขายังคงจ้องหน้าเฟรดอย่างเด็ดเดี่ยวก่อนจะพูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายนะ เอาเท้าของนายออกจากเก้าอี้แล้วเช็ดให้ฉันเดี๋ยวนี้”

มือของแดร์ริลไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย เฟรดรู้สึกโกรธมากยิ่งขึ้น เขาจะทำความสะอาดเก้าอี้ให้แดร์ริลต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นทุกคนได้อย่างไร?

เฟรดตะคอกใส่แดร์ริลด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ “ไอ้เด็กเหลือขอ แกอยากลองดีมากใช่ไหม!” เมื่อพูดจบ เขาก็ยกกำปั้นอีกข้างหนึ่งขึ้นมาแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าของแดร์ริลอย่างรุนแรง

ว้าว!

นักเรียนทั้งห้องต่างก็รู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้า!

เฟรดมักจะสร้างปัญหาอยู่เสมอและเขาก็ไม่เคยถูกใครต่อต้านเขาแบบนี้มาก่อน

ดังนั้น เมื่อกำปั้นของเฟรดพุ่งเข้าหาแดร์ริลแล้ว แดร์ริลจะต้องถูกซ้อมเจียนตายอย่างแน่นอน!

แดร์ริลกระตุ้นพลังภายในไปยังฝ่ามือของเขา!

ตุบ…ตุบ… ตุบ…

กำปั้นของเฟรดพุ่งผ่านอากาศอันว่างเปล่าซ้ำแล้วซ้ำเล่า วินาทีต่อมาเฟรดก็เซไปข้างหลังด้วยแรงกระแทกอันรุนแรงจนเขาล้มลงไปกองอยู่บนพื้น

อะไร?

หมัดของเฟรดไม่โดนแดร์ริลเลยสักนิด?

ทุกคนอ้าปากค้าง!

เฟรดรีบลุกขึ้นจากพื้นและตะโกนสั่งลูกน้องว่า “พวกนายมัวยืนทำอะไรอยู่? จัดการมันสิ!”

ลูกน้องของเฟรดตื่นตระหนกเมื่อได้ยินเช่นนั้น

กริ๊ง!

ก่อนที่ลูกน้องของเฟรดจะเข้ามาล้อมตัวแดร์ริล เสียงกริ่งของห้องเรียนก็ดังขึ้นเสียก่อน

จากนั้นครูวิชาประวัติศาสตร์ก็เปิดประตูและเดินเข้ามา

ครูสาวอายุราว ๆ ยี่สิบกว่า ๆ เธอมีชื่อว่าอลิชา วอลส์ และเธอก็เป็นหนึ่งในครูที่ได้รับความนิยมของมหาวิทยาลัยอีกด้วย

อลิชาถือกระดาษปึกใหญ่อยู่ในมือขณะที่เธอพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ กลับที่นั่งของตัวเองได้แล้ว อย่าลืมว่าวันนี้เรามีสอบ”

เฟรดและลูกน้องเหลือบมองหน้ากันก่อนที่พวกเขาจะแยกย้ายกันกลับไปนั่งที่ของตัวเอง

ถึงแม้ว่าอลิชาจะดูเด็ก แต่เธอก็เป็นครูที่เข้มงวด ดังนั้นนักเรียนจึงไม่กล้าขัดคืนคำสั่งของเธอ

“ฉันจะจัดการกับแกหลังเลิกเรียน” เฟรดพูดพร้อมชี้หน้าแดร์ริลก่อนจะกลับไปนั่งที่ของตัวเอง

แดร์ริลไม่สนใจคำพูดของเฟรดเลยสักนิด เขานั่งลงบนเก้าอี้อย่างขมขื่นเมื่อเขามองไปที่ครูสอนวิชาประวัติศาสตร์ที่อยู่ด้านหน้า

‘บ้าจริง มาเรียนวันแรกก็มีสอบเลย…แล้วฉันจะไปรู้ประวัติศาสตร์ของทวีปนี้ได้ยังไง? ฉันมั่นใจว่าฉันจะต้องได้ศูนย์คะแนนแน่ ๆ …’

ในไม่ช้า เอกสารทั้งหมดก็ถูกส่งต่อกันมาจากด้านหน้าจนมาถึงแดร์ริล เขามองดูคำถามต่าง ๆ ในกระดาษ

จริงอย่างที่เขาคิด เขาตอบไม่ได้เลยสักข้อ บ้าจริง!