คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1182

“ขันทีผู้น้อย นายหัวเราะอะไร?” สแตนลีย์เดินเข้าไปใกล้แดร์ริลและถามอย่างเย้ยหยัน

ขันทีผู้นี้ไม่ใช่แค่ไม่มีมารยาทเมื่อจักรพรรดินีเชิญให้เขานั่งเท่านั้น แต่เขากำลังหัวเราะเยาะบทกวีของสแตนลีย์อีกด้วย เขากำลังทำให้ทุกคนโกรธเคือง

สแตนลีย์รู้สึกละอายใจเป็นอย่างยิ่ง ความโกรธในใจของเขาผุดขึ้นมาทันที

เมื่อแดร์ริลรับรู้ได้ถึงความโกรธของสแตนลีย์ เขาจึงยิ้มและพูดขึ้นว่า “ผมเปล่าหัวเราะ” แดร์ริลพูด อย่างไม่ใส่ใจ

จักรพรรดิมีหันมองแดร์ริลและถามขึ้นอย่างสุภาพว่า “เจ้ามีความเห็นว่าบทกวีของเจ้าหน้าที่สแตนลีย์ไม่ดีอย่างนั้นเหรอ?”

การแสดงออกของแดร์ริลชัดเจนเกินไป ดังนั้นพวกเขาจึงมองออกเพราะว่าพวกเขาไม่ใช่คนโง่

“เอ่อ…” แดร์ริลเกาหัวและพูดขึ้นว่า “มันฟังดูธรรมดา ๆ”

‘อะไรนะ? ฟังดูธรรมดางั้นเหรอ?’

ทุกคนตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดของเขา

“ช่างเป็นขันทีที่ไร้มารยาทเสียจริง!” ในเวลานั้น ข้าราชการคนหนึ่งก็ลุกขึ้นและต่อว่าแดร์ริลทันที “นายรู้ไหมว่าคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้านายเป็นใคร? เขาเป็นอัจฉริยะทางวรรณกรรมผู้ยิ่งใหญ่ แสตนลีย์ ปาร์ค! และบทกวีที่เขาแต่งนั้นมีมากเกินกว่าที่นายจะรู้ได้ นายกล้าพูดได้ยังไงว่าบทกวีของเขาฟังดูธรรมดา!”

จากนั้นข้าราชการคนอื่น ๆ ต่างก็พยักหน้าเห็นด้วยในเวลาเดียวกัน

‘อัจฉริยะทางวรรณกรรมผู้ยิ่งใหญ่งั้นเหรอ?’ แดร์ริลยิ้มอย่างเมินเฉย

จักรพรรดินีหันมองแดร์ริลและถามอย่างแผ่วเบาว่า “เจ้าบอกว่าบทกวีของสแตนลีย์ฟังดูธรรมดา ถ้าเช่นนั้นเรามาดูพรสวรรค์ด้านกวีนิพนธ์ของเจ้าบ้างดีไหม?”

“ผม…” เมื่อได้ยินเช่นนั้น แดร์ริลก็ตอบอย่างถ่อมตนทันทีว่า “ฝ่าบาท ผมรู้เพียงเล็กน้อยเท่านั้นและผมก็ไม่มีพรสวรรค์อะไรเลย”

อะไรนะ?

สแตนลีย์และข้าราชการคนอื่น ๆ แทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่

ข้าราชการผู้หนึ่งเริ่มหมดความอดทน เขาจึงพูดขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยวว่า “ถ้าเป็นเช่นนั้น นายก็อย่ามาบังอาจแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับบทกวีของเจ้าหน้าที่สแตนลีย์!”

จากนั้นคนอื่น ๆ ก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ใช่! นายรู้อะไรเกี่ยวกับบทกวีบ้าง?”

“เพียงเพราะได้รับการยกเว้นจากจักรพรรดินี แต่เขากลับทำตัวหยิ่งผยองเช่นนี้ เขาช่างเป็นวัวลืมตีนเสียจริง ๆ”

สแตนลีย์แสดงท่าทางวางตัว เขาไม่กล้าพูดอะไรมากเกินไปเนื่องจากว่าจักรพรรดินีก็อยู่ที่นี่ด้วย ดังนั้นเขาจึงแสร้งทำเป็นยกมือขึ้นอย่างใจดี “อย่าไปถือสาเขาเลย เขาเป็นแค่ขันที” จากนั้นเขาก็หันมาพูดกับแดร์ริลว่า “มารินน้ำชาให้พวกเราแล้วเราจะให้อภัยนาย!”

‘บัดซบ! อัจฉริยะทางวรรณกรรมผู้ยิ่งใหญ่ผู้นั้นกำลังพยายามทำตัวสูงส่งและกดขี่ข่มเหงเขา’ แดร์ริลไม่พอใจกับท่าทีของสแตนลีย์ จากนั้นเขาก็หัวเราะและพูดขึ้นว่า “มาสเตอร์แตนลีย์ บทกวีของคุณมันฟังดูธรรมดาจริง ๆ”

ทุกคนตกตะลึง!

บรรยากาศภายในพระราชวังเมฆารุ่งโรจน์ตกอยู่ในความโกลาหลทันที!

ทุกคนจ้องมองแดร์ริลอย่างโกรธเกรี้ยว

“ขันทีผู้นั้น…”

“เขาไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริง ๆ…”

ในเวลานั้น สแตนลีย์ก็รู้สึกโกรธจนเคราแพะของเขาสั่น เขาจ้องหน้าแดร์ริลลอย่างเย็นชาและพูดขึ้นว่า “ดี! ดูเหมือนว่าขันทีน้อยผู้นี้จะแต่งบทกวีได้ดีกว่าฉัน ถ้าเช่นนั้นนายก็ท่องบทกวีของนายให้พวกเราทุกคนฟังบ้างสิ!”

“ใช่แล้ว! ถ้านายคิดว่านายทำได้ดีกว่า ก็แต่งบทกวีออกมาเดี๋ยวนี้เลย!”