คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1224

อีเว็ตต์กำลังเดินทางไปในเมืองเพื่อตามหายามารักษาแดร์ริล จากนั้นไม่นานเขาก็ตื่นขึ้นมา

เมื่อแดร์ริลลืมตาขึ้นมาเขาก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาเจ็บปวดโดยเฉพาะที่หลังของเขา เขารู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ได้

‘ฟลอเรียน…ฉันจะฆ่าแก!’

ในขณะที่แดร์ริลกำลังบ่นพึมพำกับตัวเองเขาก็เหลียวมองดูสภาพแวดล้อมที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นเขาก็ต้องตกตะลึง!

‘ที่นี่ที่ไหน?’

‘มีบางอย่างผิดปกติ!’

‘ฉันไม่ได้อยู่ในวังหลวงของโลกใหม่หรอกเหรอ? ฉันจำได้ว่าฉันหมดสติไปหลังจากที่ฟลอเรียนโจมตีฉัน แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?’

แดร์ริลพยามขยับเขยื้อนร่างกายของเขาในขณะที่เขากำลังรู้สึกประหลาดใจ แต่เขากลับไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะลุกขึ้นนั่ง

สวบ! สวบ!

ในเวลานั้น เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นก่อนที่ร่างของเด็กหนุ่มหลายคนจะเดินเข้ามาทางแดร์ริล เด็กหนุ่มพวกนั้นมีท่าทางราวกับพวกอันอันธพาลในท้องถิ่น

แดร์ริลไอออกมาหลายครั้งเพราะความกระหายและอาการบาดเจ็บ

เมื่อพวกเขาได้ยินเสียงไอ พวกเขาจึงเดินมาพบแดร์ริลทันที

“มีคนอยู่ที่นี่!”

“ดูสิ เขาบาดเจ็บ ร่างของเขาเต็มไปด้วยเลือด!”

“ดูเสื้อผ้าของเขาสิ ทำไมมันดูแปลกพิกล?”

เมื่อได้เห็นเช่นนั้น ชายคนหนึ่งในกลุ่มก็มีความคิดแปลก ๆ ทันที

“พี่น้องฉัน!”

ชายหัวโล้นยกมือขึ้นจากนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า “ถอดเสื้อผ้าของเขาออกแล้วค้นดูว่ามีของมีค่าอะไรไหม!”

จากนั้น อันธพาลที่เหลือก็รีบเดินเข้าไปหาแดร์ริลทันที!

แดร์ริลรู้สึกหมดหนทาง จากนั้นเขาก็ยิ้มและพูดอย่างอ่อนแรงว่า “เฮ้ ในตัวของฉันไม่มีของมีค่าอะไรสักชิ้น ฉันเกรงว่าพวกนายจะเสียเวลาเปล่า ปล่อยฉันไปเถอะ”

แดร์ริลรู้สึกหดหู่ใจขณะที่เขาพูดเช่นนั้น

เขาไม่สามารถแม้แต่จะขยับเขยื้อนได้เลย

ชายหัวล้านยิ้มและพูดขึ้นว่า “ไม่ต้องกังวลไอ้หนุ่ม ฉันแค่ต้องการค้นตัวนายดูก็เท่านั้น เมื่อพวกเราได้เงินแล้วพวกเราก็จะจากไปทันที พวกเราไม่ได้ต้องการชีวิตของนายหรอก!”

เมื่อพูดจบพวกเขาก็เริ่มถอดเสื้อผ้าของแดร์ริลออกทันที

ในไม่ช้า อันธพาลก็ค้นตัวแดร์ริลเสร็จ ชายหัวโล้นถมน้ำลายลงบนพื้นด้วยความรู้สึกผิดหวัง “บ้าจริง! นายไม่มีเงินเลยสักแดงเดียว!”

จากนั้นพวกเขาก็โยนเสื้อผ้าของแดร์ริลทิ้งอย่างหงุดหงิด

แดร์ริลโกรธมาก

กระต่ายบังอาจดึงเคราของสิงโตที่ตายแล้ว

พวกอันธพาลเพียงไม่กี่คนสามารถถอดเสื้อผ้าของ ประมุขสำนักประตูสุราลัยได้ โชคดีที่ไม่มีใครอยู่กับเขาในเวลานี้ ถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะต้องรู้สึกอับอายอย่างแน่นอน

“แดร์ริล ตื่นแล้วเหรอ?”

ในขณะที่แดร์ริลกำลังรู้สึกเสียใจกับตัวเองอยู่นั้นเสียงของหญิงสาวก็ดังขึ้น ก่อนที่ร่างของอีเวตต์จะปรากฏขึ้นและค่อย ๆ เดินเข้ามาหาเขา

ใบหน้าของอีเวตต์ดูเศร้าหมอง

เมืองนี้เล็กเกินไปดังนั้นเธอจึงไม่สามารถตามหาร้านขายยาและสมุนไพรตามที่เธอต้องการได้!

นั่นอีเวตต์เหรอ?

แดร์ริลตกใจเมื่อได้ยินเสียงของอีเวตต์

แดร์ริลกำลังนอนเปลือยเปล่าอยู่บนพื้นโดยไม่สามารถขยับร่างกายได้เลย!

‘ทำไมอีเวตต์ถึงมาอยู่ที่นี่?’

‘หรือว่าเธอจะช่วยฉันเอาไว้?’

ในขณะที่เขากำลังกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น อีเวตต์ก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

อะไรกัน!

อีเวตต์ตัวสั่นเทา ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อเมื่อได้เห็นแดร์ริลอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าโดยที่เสื้อผ้าของเขาวางอยู่ข้าง ๆ เขา

‘แดร์ริล…กำลังทำอะไรตอนกลางวันแสก ๆ…’

“อ๊าย!”

วินาทีต่อมา อีเวตต์ก็กรีดร้องและรีบยกมือขึ้นมาปิดตาเอาไว้อย่างลนลาน

อีเวตต์คิดว่าแดร์ริลถอดเสื้อผ้าออกด้วยตัวเอง