คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1253

“แน่นอน!”

ซู่หรงกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าที่มีความสุข จากนั้นเขาก็หันมาบอกแดร์ริลว่า “น้องชายแดร์ริล น้องสะใภ้ของข้าช่างมีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนจริง ๆ เจ้าจะต้องปฏิบัติต่อเธอให้ดีเข้าใจไหม?”

อีเวตต์หน้าแดงด้วยความเขินอายจนเธอไม่รู้จะพูดอะไร

‘ทำไมซู่หรงถึงคิดว่าแดร์ริลกับฉันเป็นคนรักกัน?’

ช่างเป็นเรื่องที่น่าอายจริง ๆ!

อีเวตต์รีบเดินออกไปด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ

อาจเป็นเพราะว่าเธอตื่นตระหนก อีเวตต์จึงลื่นล้มและร้องออกมาด้วยเสียงอันดัง

แดร์ริลผู้ว่องไวรีบพุ่งเข้าไปหาอีเวตต์และโอบเธอเอาไว้ทันที

“นาย…”

อีเวตต์สัมผัสได้ถึงกลิ่นกายความเป็นชายบนตัวของแดร์ริลจนเธอรู้สึกตื่นตระหนกมากยิ่งขึ้น เธอทั้งรู้สึกโกรธและเขินอายก่อนจะพูดขึ้นว่า “ถอยออกไป!”

อีเวตต์พยายามดิ้นรนให้หลุดพ้น

ผู้คนมากมายเข้าใจผิดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแดร์ริลมาโดยตลอด แต่แล้วเหตุการณ์เช่นนี้ก็ยังมาเกิดขึ้นต่อหน้าคนอื่นอีก

ทว่าแดร์ริลกลับรู้สึกมีความสุข ยิ่งเธอผลักเขาออกไปมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งต้องการหยอกล้อเธอมากเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม ขณะที่อีเวตต์ดิ้นรนเพื่อต้องการหลุดพ้น วินาทีต่อมาพวกเขาทั้งคู่ก็ล้มลงไปบนพื้นพร้อมกันทันที

ตุบ!

ทันใดนั้น ริมฝีปากปากของแดร์ริลก็จูบลงบนริมฝีปากสีแดงของอีเวตต์เข้าอย่างจัง!

อีเวตต์ตกตะลึงด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง จิตใจของเธอว่างเปล่า

‘นี่…แดร์ริลจูบฉันงั้นเหรอ?’

อีเวตต์แทบจะร้องไห้ออกมาเมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้น

แม้แต่แดร์ริลเองก็ตกตะลึงจนจิตใจของเขาล่องลอยไปไกลเช่นกัน

ราวกับว่าเวลาได้หยุดเดิน

แดร์ริลรู้สึกได้ถึงกระแสไฟที่ไหลผ่านร่างกายของเขาทันที

“นาย…”

หลังจากที่ผ่านไปสิบวินาทีเต็ม อีเวตต์ก็ตะโกนขึ้นด้วยความตื่นตระหนก “นายจะไม่ลุกขึ้นเหรอ?”

อีเวตต์พูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา เธอแทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

อีเวตต์รู้สึกโกรธที่เธอเพิ่งจะสูญเสียจูบแรกของเธอให้กับแดร์ริล! และเธอก็ยังเป็นถึงเจ้าหญิงอีกด้วย!

โชคดีที่เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของดีไวน์ ฟาร์เมอร์ เพราะถ้าหากว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นต่อหน้าสาธารณชน เธอก็ไม่รู้ว่าเธอจะกล้าสู้หน้ากับผู้คนได้อย่างไร

แต่ถึงอย่างนั้นอีเว็ตต์กลับไม่ได้รู้สึกโกรธเขามากนัก เธอกลับรู้สึกว่าหัวใจของเธอกำลังเต้นเร็วระรัวราวกับว่ามันกำลังจะระเบิดออกมา

“เอ่อ…”

แดร์ริลรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

อีเวตต์หน้าแดงระเรื่อ เธอรีบหันหลังและวิ่งหนีไปทันที

“ฮ่าฮ่า…”

ซู่หรงหัวเราะเมื่อได้เห็นการกระทำของพวกเขา “น้องสะใภ้ของข้าคงจะเขินมากที่ถูกน้องชายแดร์ริลขโมยจูบเช่นนั้น!”

แดร์ริลยิ้มอย่างร่าเริงขณะที่เขาเดินกลับมาและนั่งลงข้าง ๆ ซู่หรง “อีเวตต์เป็นคนขี้อายน่ะครับพี่ชายซู่หรง! ฮ่าฮ่า!”

ในขณะที่เขาพูดเช่นนั้น เขาก็นึกถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้นก่อนหน้านี้

แดร์ริลรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นเร็วระรัวเมื่อเขาจูบอีเวตต์ ช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำจริง ๆ