คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1359

“ฉันสบายดี ฉันไม่ตายง่าย ๆ หรอก…” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม ทว่าใบหน้าของเขากลับดูซีดเซียว

ควีนนี่รู้สึกเสียใจมากที่ได้เห็นแดร์ริลตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เธอช่วยเช็ดเหงื่อที่ไหลปกคลุมหน้าผากให้เขาและพูดขึ้นว่า “ไปกันเถอะ! ฉันจะพาคุณออกไปจากที่นี่”

แดร์ริลพยักหน้าอย่างยินดี เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

ที่นี่คือห้องขังของสำนักสหพันธ์สวรรค์ และพื้นที่แห่งนี้ก็ได้รับการคุ้มกันอย่างหนาแน่น แต่เธอเป็นเพียงเด็กสาวคนหนึ่ง แล้วเธอเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร?

ควีนนี่ถอนหายใจเบา ๆ และตอบแดร์ริลว่า “เจ้าสำนักสหพันธ์สวรรค์เป็นเพื่อนสนิทของอาจารย์ของฉัน ดังนั้นฉันจึงติดตามอาจารย์ของฉันมาที่นี่อยู่บ่อย ๆ จนฉันคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างดี”

ควีนนี่แก้มัดให้แดร์ริล จากนั้นเธอก็พูดต่อว่า “เรารีบออกไปกันเถอะ ฉันจะให้อาจารย์ของฉันและเจ้าสำนักซอนย่ารู้เรื่องนี้ไม่ได้”

“อืม!” แดร์ริลพยักหน้า จากนั้นเขาก็กำหมัดแน่น

‘รอก่อนเถอะซอนย่า สักวันหนึ่งฉันจะกลับมาแก้แค้นเธอ!’

จากนั้น ควีนนี่ก็พยุงแดร์ริลเดินออกจากห้องขังไปทันที

เมื่อพวกเขาเดินออกมาจากคฤหาสน์แล้ว พวกเขาก็มองไปเห็นสาวกที่กำลังเดินลาดตระเวนอยู่ไม่ไกล

“นั่นใคร? หยุดอยู่ตรงนั้นน่ะ!” เสียงตะโกนอันโกรธเกรี้ยวของสาวกคนหนึ่งดังขึ้นขณะไล่ตามพวกเขาไป

‘เวรแล้วไง! ฉันจะถูกจับได้หรือเปล่า!’

แดร์ริลทั้งรู้สึกโกรธและกระวนกระวายเนื่องจากว่าแขนทั้งสองข้างของเขาไร้เรี่ยวแรง เขาไม่สามารถฟื้นฟูพลังภายในของเขาได้เต็มที่ และเขาก็ไม่แม้แต่จะเอาชนะคนธรรมดาทั่วไปได้ แล้วนับประสาอะไรกับผู้บ่มเพาะหลายคนที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขา!

“แดร์ริลหนีไปก่อน! ฉันจะหาทางหยุดพวกเขาเอง เร็วเข้า รีบหนีไป!” ควีนนี่กล่าวขึ้นอย่างเร่งรีบ

เนื่องจากว่าเธอเป็นแขกของเจ้าสำนักสหพันธ์สวรรค์ ดังนั้น เธอจึงรู้ดีว่าสาวกของสำนักสหพันธ์สวรรค์จะไม่ทำตัวมีปัญหากับเธอ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แดร์ริลก็ถามขึ้นด้วยความตื่นตระหนกว่า “แล้วเธอล่ะควินนี่?”

พวกเขาเพิ่งจะได้กลับมาพบกันในรอบ 10 ปี แต่แล้วพวกเขาก็ต้องแยกจากกันอีกครั้งเหรอ?

ควีนนี่กล่าวทั้งน้ำตาว่า “คุณไม่ต้องเป็นห่วงฉัน พวกเขาจะไม่ทำร้ายฉัน คุณรีบหนีไปและรักษาอาการบาดเจ็บของคุณทันที! เมื่อมีโอกาสฉันจะกลับไปตามหาคุณกับลิลี่ที่จักรวาลโลก!”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น แดร์ริลก็พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ จากนั้น เขาก็รีบหันกลับไปและวิ่งเข้าไปในความมืดมิดทันที

แดร์ริลวิ่งต่อไปโดยไม่ได้หยุดพัก จนกระทั่งเขามองเห็นแสงแรกของพระอาทิตย์ในยามเช้า และในที่สุด เขาก็สังเกตุเห็นเมืองที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าเขา

‘เ-ี่ย! นี่ฉันหนีมาจนถึงทวีปโลกใหม่งั้นเหรอ?’

แดร์ริลรู้สึกหมดเรี่ยวแรง หลังจากที่เขาวิ่งหนีมาทั้งคืน แขนของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดมากยิ่งขึ้น ดังนั้นเขาจึงต้องการมองหาที่พักผ่อน

เมื่อแดร์ริลมาถึงยังประตูเมือง ประตูเมืองก็เพิ่งจะเปิดออกและผู้คนมากมายต่างก็มุ่งหน้าเข้าไปในเมือง ดังนั้นเขาจึงเดินตามฝูงชนเข้าไปในเมืองทันที

ซอนย่าได้ใช้เทคนิคลับของเธอในการหักแขนทั้งสองข้างของเขา ดังนั้นแขนของเขา อาจจะต้องได้รับการรักษาด้วยยาหรือสมุนไพรชนิดพิเศษเท่านั้น

เมื่อคิดเช่นนั้น แดร์ริลจึงรีบตรงเข้าไปในเมืองหลวงเพื่อตามหาร้านขายยาโดยหวังว่าเขาจะสามารถตามหายาชนิดพิเศษเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บของเขาได้

อย่างไรก็ตาม แดร์ริลไม่คุ้นเคยกับเมืองหลวงของโลกใหม่ ดังนั้นเขาจึงเดินไปรอบ ๆ อยู่เป็นเวลานาน แต่แล้วเขาก็ไม่พบร้านขายยา ดังนั้น เขาจึงนั่งลงอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่บนบันไดของโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่ง

“นี่เจ้าขอทาน ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้? ไปให้พ้นเดี๋ยวนี้!”

เมื่อแดร์ริลนั่งลงได้ไม่นาน เสียงอันเย็นชาก็ดังขึ้น จากนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นชายวัยกลางคนที่ดูร่ำรวยกำลังเดินเข้ามาหาเขาขณะจ้องมองเขาด้วยความชิงชัง

ชายคนนั้นคือเจ้าของโรงเตี๊ยม!

‘ชายผู้นี้แขนหักและยังแต่งตัวสกปรก เขาเป็นชายขอทานพิการที่น่ารังเกียจ!’

เมื่อชายพิการที่ดูสกปรกมานั่งอยู่หน้าโรงเตี้ยมของเขา ลูกค้าของเขาจะต้องไม่พอใจเป็นอย่างมาก

แดร์ริลยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ผมขอนั่งพักสักประเดี๋ยวไม่ได้เหรอ? ทำไมคุณจะต้องไล่ผมเหมือนหมูเหมือนหมาด้วย?”

หัวใจของแดร์ริลเต็มไปด้วยความขมขื่นขณะที่เขาพูดเช่นนั้น

‘บัดซบ! ฉันคือประมุขสำนักประตูสุราลัย แต่ฉันกลับถูกปฏิบัติราวกับว่าฉันเป็นขอทาน!’