คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1537

‘อะไรนะ?’

ร่างกายของแอมโบรสสั่นสะท้านเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขางุนงงจนจิตใจว่างเปล่า

ว้าว!

เกิดความโกลาหลขึ้นในฝูงชนทันที

ทุกสายตาต่างก็จับจ้องไปที่แดร์ริลและแอมโบรสด้วยความประหลาดใจ

“เด็กคนนั้นคือลูกชายของแดร์ริลงั้นเหรอ?”

“ฉันบอกนายแล้วว่าแดร์ริลจะต้องไม่ลุกขึ้นมาต่อต้านโดยไร้เหตุผล!”

“พระเจ้า! ความสัมพันธ์ของพวกเขาช่างยุ่งเหยิงจริง ๆ !”

แด๊กซ์ เชสเตอร์และคนอื่น ๆ ต่างก็ตกตะลึงเช่นกัน

วินาทีต่อมา เชสเตอร์เป็นคนแรกที่กลับมามีสติ เขาหัวเราะเบา ๆ ขณะหันไปหาแอมโบรสและพูดขึ้นว่า “ฉันสงสัยว่าทำไมใบหน้าของนายดูคล้ายกับบราเธอร์แดร์ริลของฉัน ที่แท้นายก็เป็นหลานของฉันนี่เอง!”

แด๊กซ์หัวเราะและกล่าวเสริมว่า “นายชื่อแอมโบรสใช่ไหม? ลูกชายจะทำร้ายพ่อของตัวเองได้ยังไง? รีบขอโทษพ่อของนายเดี๋ยวนี้เลย”

ปรากฏว่าแอมโบรสคือลูกชายของแดร์ริล!

อย่างไรก็ตาม แอมโบรสยังคงยืนนิ่งขณะจ้องมองไปที่แดร์ริลด้วยใบหน้าที่รู้สึกขัดแย้ง

มีความรู้สึกผสมปนเปภายในจิตใจจนทำให้แอมโบรสไม่สามารถสงบสติอารมณ์ลงได้

แอมโบรสคิดมาตลอดว่าเจ้าศักดินาเคนนี่คือบิดาผู้ให้กำเนิดของเขา

และที่สำคัญ มัตเตโอได้ล้างสมองของแอมโบรสและปลุกปั่นความเกลียดชังที่เขามีต่อแดร์ริล จนในที่สุดแอมโบรสก็คิดเสมอว่าแดร์ริลคือศัตรูของเขา!

แล้วแอมโบรสจะยอมรับแดร์ริลในฐานะบิดาผู้ใดกำเนิดได้อย่างไร?

“แอมโบรส!”

โมนิก้ารีบเดินเข้าไปหาลูกชายของเธอขณะพูดขึ้นอย่างเร่งรีบว่า ”รีบเข้าไปช่วยพ่อของลูกเร็วเข้า พวกเราจะกลับไปยังทวีปจักรวาลโลกด้วยกันและจะไม่แยกจากกัน!”

ดวงตาของโมนิก้าเต็มไปด้วยความรักเมื่อเธอกล่าวเช่นนั้น แต่ถึงอย่างนั้น แอมโบรสก็ยังคงไม่พูดอะไร

ผ่านไปครู่หนึ่ง แอมโบรสก็ถอนหายใจและส่ายหน้า “คุณแม่ ผมจะไม่กลับไปกับคุณ!”

จากนั้น แอมโบรสก็หันหลังกลับและเดินไปหาเจ้าศักดินาเคนนี่ด้วยแววตามุ่งมั่น

“แอมโบรส ทำไมกัน?” โมนิก้าตกตะลึง

แดร์ริลขมวดคิ้ว เขาไม่เข้าใจว่าทำไมลูกชายของเขาถึงทำเช่นนั้น

แอมโบรสสูดหายใจเข้าเต็มปอด จากนั้นเขาก็พูดขึ้นว่า “พ่อของผมคือเจ้าศักดินาเคนนี่ เบรด!”

ใบหน้าของแอมโบรสเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเมื่อเขากล่าวเช่นนั้น เขาไม่แม้แต่จะเหลียวมองแดร์ริลเลยด้วยซ้ำ

“ลูก…” โมนิก้ากระทืบเท้าด้วยความโกรธ เธอชี้หน้าแอมโบรสและพูดขึ้นว่า “ลูกพูดแบบนั้นได้ยังไง? แดร์ริลคือพ่อที่แท้จริงของลูกแต่ทำไมลูกถึงไม่ยอมรับเขา?”

โมนิก้ารู้สึกขมขื่น

โมนิก้ามีความสุขที่ในที่สุดเธอก็ตามหาลูกชายของเธอจนเจอ แต่เธอไม่คิดเลยว่าลูกชายของเธอจะปฏิเสธแดร์ริล ผู้ที่เป็นพ่อผู้ให้กำเนิดของเขาเช่นนี้

“ให้ผมยอมรับเขาเป็นพ่องั้นเหรอ?”

แอมโบรสไม่สามารถเก็บซ่อนความโศกเศร้าที่อยู่ภายในใจเอาไว้ได้อีกต่อไป เขาหันมองโมนิก้าขณะระเบิดมันออกมา “ทำไมผมจะต้องยอมรับเขาเป็นพ่อด้วย? เขาไปอยู่ที่ไหนในตอนที่พวกเราถูกรังแก? เขาอยู่ที่ไหนในตอนที่เราต้องพลัดพรากจากกัน?”

ใบหน้าของเด็กชายเปียกปอนไปด้วยน้ำตาขณะกล่าวเช่นนั้น จากนั้น แอมโบรสก็หันมองไปที่แดร์ริลและพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้งว่า “บอกผมมาสิว่าคุณเคยตามหาผมกับแม่หรือเปล่า! ผมพนันได้เลยว่าคุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณมีลูก!”

แดร์ริลรู้สึกปวดใจ เขาสูดหายใจเข้าเต็มปอด จากนั้นเขาก็พูดอย่างขมขื่นว่า “พ่อขอโทษแอมโบรส ทั้งหมดเป็นความผิดของพ่อเอง…”

แอมโบรสพูดถูก เขาล้มเหลวในการทำหน้าที่พ่อ!

“อย่ามาเรียกตัวเองว่าพ่อ!” แอมโบรสส่ายหน้าอย่างฉุนเฉียว จากนั้น เขาก็กอดแขนของเจ้าศักดินาเคนนี่เอาไว้แน่น “นี่คือพ่อของผม ไม่ใช่คุณ!”