คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1565

“เกิดอะไรขึ้นกับเสื้อคลุมฟีนิกซ์?” อีเวตต์ถามจักรพรรดินีอีกครั้ง

จักรพรรดินีกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะพูดขึ้นว่า “เป็นเพราะสัตว์ประหลาดนั่น!”

จักรพรรดินีเหลือบมองแดร์ริลด้วยสายตาอันดุเดือดเมื่อเธอกล่าวเช่นนั้น

ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะจัดการกับอสูรแห่งท้องทะเลและช่วยเธอเอาไว้ได้ แต่เขากลับเห็นเธอสวมใส่เสื้อผ้าที่บอบบางเช่นนั้น แล้วเธอจะยอมได้อย่างไร? เธอเป็นถึงจักรพรรดินีผู้สูงศักดิ์และสง่างาม!

‘นั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น…’

อีเวตต์พยักหน้าอย่างเข้าใจ “เสด็จแม่ทรงอย่าโทษแดร์ริลเลย ที่เขาทำเช่นนั้นก็เพื่อความปลอดภัยของท่านแม่ หม่อมฉันจะถอดเสื้อคลุมของหม่อมฉันให้ท่านแม่เอง”

เมื่อพูดจบ อีเวตต์ก็ยกมือขึ้นถอดเสื้อคลุมเจ้าหญิงของเธอออก

“อย่าถอดนะ!” จักรพรรดินีตะโกนสั่งอีเวตต์ทันที

อีเวตต์ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจว่า “ทำไมล่ะคะ ท่านแม่?”

อีเวตต์รู้ดีว่าแม่ของเธอเป็นคนที่เคร่งครัดในการแต่งตัวออกสู่สาธารณชนมากเพียงใด ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเธอถึงปฏิเสธที่จะสวมใส่เสื้อคลุมของเธอ

“ไม่ต้องถอดให้ข้า ข้าไม่เป็นไร” จักรพรรดินีกัดริมฝีปากแน่นขณะตอบลูกสาวของเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

ถึงแม้ว่าใบหน้าของจักรพรรดินีจะดูเรียบเฉยแต่เธอกลับรู้สึกอึดอัดอยู่ภายในใจ ในเมื่อแดร์ริลได้เห็นเสื้อผ้าอันบอบบางของเธอแล้ว ดังนั้น เธอจะไม่ยอมให้เขาใช้ประโยชน์จากลูกสาวของเธออีก!

ถึงแม้ว่าพวกเขาทั้งสองคนจะรักกัน แต่พวกเขาก็ยังไม่ได้แต่งงานกัน

ดังนั้นจักรพรรดินีจึงไม่ต้องการให้อีเวตต์มอบเสื้อคลุมให้กับเธอ

“ฝ่าบาท”

หลังจากที่แดร์ริลจัดการกับร่างของอสูรแห่งท้องทะเลแล้ว เขาก็เดินกลับเข้าไปในถ้ำและพูดขึ้นว่า “สัตว์วิเศษดุร้ายนั่นตายแล้ว พระองค์กับอีเวตต์ควรจะนอนพักผ่อนต่อได้แล้ว”

จากนั้นแดร์ริลก็หันหลังกลับเพื่อเดินออกจากถ้ำ

โชคดีที่อสูรแห่งท้องทะเลเป็นเพียงปราชญ์ยุทธ์เท่านั้น ดังนั้นแดร์ริลจึงรับมือกับมันได้

“เดี๋ยวก่อน!”

ในขณะที่แดร์ริลกำลังจะจากไป จักรพรรดินีก็ตะโกนเรียกเขาทันที

แดร์ริลหยุดเดินและหันกลับมามองจักรพรรดินี

จักรพรรดินีกัดริมฝีปากแน่นด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงความลังเลใจ

“มีอะไรให้กระหม่อมรับใช้หรือครับ?” แดร์ริลถามด้วยรอยยิ้ม

‘คุณคงจะรู้สึกกลัวแล้วสินะ’ แดร์ริลครุ่นคิด

อีเวตต์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จักรพรรดินียกมือขึ้นปิดปากขณะแอบหัวเราะเบา ๆ

จักรพรรดินีหันมองแดร์ริลและพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “เจ้านอนที่นี่ก็ได้…”

จักรพรรดินีดูลังเล เนื่องจากว่าเธอไม่ต้องการให้แดร์ริลนอนในถ้ำกับเธอและอีเวตต์

อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีทางเลือกอื่น!

เหตุการณ์ก่อนหน้านี้น่ากลัวเกินไป จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากว่ามีสัตว์วิเศษดุร้ายบุกเข้ามาในถ้ำอีก?

แดร์ริลจะต้องอยู่ที่นี่!

แดร์ริลหัวเราะเบา ๆ

‘คุณยังเป็นจักรพรรดินีผู้หยิ่งผยองคนเดิมอยู่หรือเปล่าล่ะ?’

แดร์ริลหัวเราะพร้อมพยักหน้า “พะยะค่ะฝ่าบาท ถ้าหากว่าพระองค์ไม่รังเกียจที่กระหม่อมนอนกรน!”

อะไรนะ?

จักรพรรดินีกระทืบเท้า “เจ้าไม่นอนกรนไม่ได้รึ?”

แดร์ริลแสร้งถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความเขินอาย “ฝ่าบาท มันยากที่จะเปลี่ยนนิสัยส่วนตัวพะยะค่ะ”

อันที่จริงแดร์ริลไม่เคยนอนกรน เขาเพียงต้องการพูดหยอกล้อจักรพรรดินีเท่านั้น

“เจ้า…” ใบหน้าของจักรพรรดินีดูโกรธเกรี้ยว แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

‘มันเป็นความจริงที่ว่านิสัยส่วนบุคคลนั้นยากที่จะได้รับการแก้ไข’

“เอาล่ะ พอได้แล้ว”

อีเวตต์ดึงแขนเสื้อของแดร์ริลขณะพูดด้วยเสียงต่ำว่า “แดร์ริล คุณจะเลิกพูดล้อเล่นได้หรือยัง?”