คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1567

เจ้าหน้าที่พลเรือนและราชองครักษ์คุกเข่าลงและกล่าวสรรเสริญเจ้าศักดินาเคนนี่อย่างพร้อมเพรียงกัน

เจ้าศักดินาเคนนี่ลุกขึ้นยืนอย่างช้า ๆ และก้าวออกจากห้องโถงไป

เมื่อเจ้าศักดินาเคนนี่มาถึงทางเข้าห้องนอน รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาทันที

ร่างเพรียวบางด้วยใบหน้าที่งดงามนั่งอย่างสงบเสงี่ยมอยู่บนเตียงที่หรูหรา ทว่าใบหน้าของเธอกับดูเศร้าสร้อย

เธอคือโมนิก้า

เจ้าศักดินาเคนนี่เดินเข้าไปหาเธอทีละก้าว

จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกมาจับที่คางของโมนิก้าขณะโน้มตัวไปข้างหน้าและกระซิบที่ข้างหูของเธอว่า “ยอดรัก ข้าจะออกพระราชฎีกาเพื่อสวมมงกุฎให้เจ้าเป็นจักรพรรดินีของข้าในวันพรุ่งนี้ เจ้า…”

ก่อนที่เจ้าศักดินาเคนนี่จะพูดจบ โมนิก้าก็ส่ายหน้าขณะผลักเขาออกไป “ฝ่าบาท ได้โปรดปล่อยหม่อมฉันไปเถิด พระองค์ทรงทราบว่าในใจของหม่อมฉันมีเพียงแดร์ริลเท่านั้น…”

ใบหน้าของโมนิก้าดูโศกเศร้าเมื่อเธอกล่าวเช่นนั้น

แดร์ริลได้รับบาดเจ็บสาหัสและเธอก็ไม่ได้ข่าวเกี่ยวกับเขาเลย

หัวใจของโมนิก้าเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นเมื่อแอมโบรสเลือกยืนเคียงข้างเจ้าศักดินาเคนนี่

สีหน้าของเจ้าศักดินาเคนนี่เปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น เขาอาจจะเทียบไม่ได้กับแดร์ริลเมื่อครั้งที่เขาเป็นเพียงเจ้าศักดินา แต่ในตอนนี้เขากลายเป็นจักรพรรดิผู้สูงศักดิ์แล้ว แล้วเขาจะด้อยไปกว่าแดร์ริลได้อย่างไร?

บรรยากาศภายในห้องนอนดูหมองหม่นทันใด

เจ้าศักดินาเคนนี่สูดหายใจเข้าเต็มปอด จากนั้นเขาก็หัวเราะและพูดขึ้นว่า “ยอดรัก ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่มีวันลืมเขา ถ้าอย่างนั้น ข้าก็จะไม่บังคับเจ้า”

ใบหน้าของเขาดูเศร้าหมองเมื่อเขากล่าวเช่นนั้น

โมนิก้าโค้งคำนับให้เขาด้วยรอยยิ้ม “ขอบพระทัยฝ่าบาท ถ้าอย่างนั้น พระองค์ควรจะปล่อยหม่อมฉันไป…”

ฟึบ!

เจ้าศักดินาเคนนี่ก้าวเข้าไปสกัดจุดของโมนิก้าโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้าทันที

ร่างกายของโมนิก้าสั่นสะท้านเพราะความตกใจ เมื่อเธอไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ เธอจึงจ้องหน้าเจ้าศักดินาเคนนี่ด้วยความโกรธ “ฝ่าบาท เหตุใดพระองค์ถึงทรงทำเช่นนี้?”

“ยอดรัก” เจ้าศักดินาเคนนี่สูดหายใจเข้ายาว “เมื่อตอนที่ข้าเป็นเพียงเจ้าศักดินา ข้าดูแลเอาใจใส่เจ้าเป็นอย่างดีและไม่เคยบังคับขืนใจเจ้าเลย และข้าก็ยังดูแลลูกของเจ้าเหมือนเขาเป็นลูกของข้า”

“ข้าต้องละทิ้งตำแหน่งเจ้าศักดินาเพื่อช่วยชีวิตของเจ้ากับลูก แต่เจ้าเคยรู้บ้างหรือไหมว่าข้าต้องผ่านอะไรมาบ้างในช่วงสิบปีที่ผ่านมา?”

“เจ้าไม่เคยคิดถึงข้าเลย ในใจของเจ้ามีเพียงแดร์ริลเท่านั้น ยอดรัก ทำไมเจ้าไม่ลองคิดให้ดี ๆ ว่าแดร์ริลไปอยู่ที่ไหนตอนที่เจ้าลำบาก? ในเมื่อตอนนี้ ข้าเป็นจักรพรรดิผู้สูงศักดิ์แห่งทวีปโลกใหม่แล้ว แล้วข้าจะด้อยไปกว่าชายผู้นั้นได้อย่างไร?

เจ้าศักดินาเคนนี่แทบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่เมื่อเขากล่าวเช่นนั้น

“หม่อมฉัน…”

โมนิก้าตัวสั่นด้วยความรู้สึกละอายใจ

เจ้าศักดินาเคนนี่พูดถูก เขาปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี แต่เธอกลับคิดถึงแต่แดร์ริลเท่านั้น

ถึงแม้ว่ามันจะไม่ยุติธรรมกับเจ้าศักดินาเคนนี่ แต่ความรักก็ไม่สามารถวัดด้วยสามัญสำนึกได้

“ยอดรัก…” เจ้าศักดินาเคนนี่เดินเข้าไปหาโมนิก้าและพูดต่อว่า “ข้าเสียใจมากที่เจ้าไม่เคยยอมเป็นของข้าเลย เจ้าเป็นคนเดียวที่ข้ารักสุดหัวใจ ข้ารักเจ้ามากจนยอมสละชีวิตเพื่อเจ้าได้! แล้ววันนี้ ก็ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องยอมให้ข้าดูแลทั้งชีวิตและร่างกายของเจ้าแล้ว!”

เมื่อพูดจบ เจ้าศักดินาเคนนี่ก็ยื่นมือออกไป

แคร่ก!

เขาฉีกกระโปรงยาวของโมนิก้าออกทันที!

“ฝ่าบาท หยุดนะ! หยุดเถิด!”

โมนิก้าร้องไห้อย่างสิ้นหวัง น้ำตาของเธอไหลลงมาราวกับสายฝน แม้ว่าเธอจะพยายามดิ้นรนมากเพียงใดแต่เธอก็ถูกสกัดจุดเอาไว้ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิ้วมือของเธอ

โมนิก้าทำได้เพียงหลับตาลงขณะจมดิ่งลงสู่ทะเลแห่งความสิ้นหวัง!

‘แดร์ริล คุณอยู่ไหน?’

‘คุณอยู่ที่ไหน?’