คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1601

ฟลอเรียนยังคงตำแหน่งของตัวเองไว้ได้เมื่อเขามาเข้าร่วมกับกลุ่มของเจ้าศักดินาเคนนี่หลังจากจักรพรรดิแห่งโลกใหม่สวรรคตลง… เขายังคงได้เพลิดเพลินกับความมั่งคั่งรุ่งเรืองอยู่

ที่ห้องโถงกลางของสำนักงานสืบสวนในตอนนี้

มีเด็กหนุ่มวัยรุ่นหล่อเหลานั่งอยู่ที่เก้าอี้ตำแหน่งหลัก เขามีหน้าตาที่ยังดูเด็กเล็กน้อยซึ่งดูขัดแย้งกับท่าทางสงบนิ่งไม่สมอายุของเขา

เขาคือแอมโบรส ดาร์บี้!

ฟลอเรียนนั่งลงข้างเขาด้วยท่าทางจริงจัง สีหน้ามีแววสุภาพ

“ท่านฟลอเรียน!”

แอมโบรสค่อย ๆ อ้าปากพูดโดยที่สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด “สอบปากคำสโลนเป็นยังไงบ้าง… คนที่คุณจับมา…เมื่อสองวันก่อน?”

แอมโบรสช่วยเจ้าศักดินาเคนนี่มาตั้งแต่แรกด้วยเรื่องของราชวงศ์… ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่… เพราะว่าเขาได้รับการแต่งตั้งเป็นเจ้าชาย เขาไม่เคยปล่อยเรื่องไหนไปชุ่ยๆ โดยเฉพาะเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับคนที่พัวพันกับแดร์ริล

ฟลอเรียนผุดลุกขึ้นยืนทันทีและโค้งคำนับแอมโบรส “ฝ่าพระบาท สโลนปิดปากเงียบ กระหม่อมยังไม่สามารถได้ข้อมูลอะไรจากเธอเลย แต่พระองค์ไม่ต้องกังวลพระทัย กระหม่อมจะหาทางทำให้เธอเปิดปากให้ได้”

สีหน้าฟลอเรียนเต็มไปด้วยความนับถือเมื่อเขาพูดเช่นนั้น แต่ในใจกลับรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่งยวด

ฟลอเรียนนั้นเตรียมที่จะรีดข้อมูลเธอและคิดจะเพลิดเพลินกับเรือนร่างอ่อนนุ่มของเธอเมื่อสองวันก่อนที่เขาจับสโลนมาได้ แต่ว่าแอมโบรสดันโผล่มาแล้วขัดขวางช่วงจังหวะสำคัญพอดี

แม้ว่าแอมโบรสจะเป็นเพียงแค่เด็กแต่เขาก็เป็นองค์ชาย เป็นธรรมดาที่ฟลอเรียนไม่กล้าทำอะไรสโลนเมื่อแอมโบรสยื่นมือเข้ามาเกี่ยว

“อืม” แอมโบรสพยักหน้าเมื่อได้ยินก่อนที่จะมองฟลอเรียน “ท่านฟลอเรียน ผมได้ยินมาว่าคุณกับแดร์ริลเคยเป็นญาติกันเหรอ?”

ตึกตัก!

หัวใจฟลอเรียนกระตุกและอดไม่ได้ที่จะแอบพึมพำกับตัวเอง ‘ให้ตายสิ จักรพรรดิเคนนี่ส่งเด็กนี่มาจับตามองฉันหรือไง?’

ฟลอเรียนยิ้มโดยคิดเรื่องนี้อยู่ในหัวก่อนพูดว่า “พะยะค่ะ แต่มันก็เป็นอดีตแล้วตอนนี้กระหม่อมตัดสัมพันธ์ทุกอย่างที่มีกับเขาแล้ว”

“ไม่ต้องตื่นตระหนกไป!” แอมโบรสพูดอย่างมีอำนาจพร้อมยิ้มบาง “ผมไม่ได้มีความหมายแฝงอะไรทั้งนั้น ก็แค่ถามเฉย ๆ แม้ว่าเขาจะเป็นพ่อแท้ ๆ ของผม ผมเองก็ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเขาเหมือนกัน”

แอมโบรสพูดต่อ “ผมแค่อยากบอกคุณว่า ไหน ๆ คุณก็มาร่วมกับพ่อผมแล้ว คุณต้องรับใช้เขาอย่างจงรักภักดีนับจากนี้ไปโดยไม่ต้องมีความลังเล คุณเข้าใจไหม?”

“พะ..ยะค่ะ กระหม่อมเข้าใจ…” ฟลอเรียนก้มหน้าและอดไม่ได้ที่จะปาดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผาก

‘เด็กนี่อาจจะเด็กแต่เขารู้ว่าจะใช้อำนาจยังไง อนาคตเขาต้องเป็นเจ้านายที่รับมือยากแน่’

“ท่านฟลอเรียน มีเรื่องเกิดขึ้นแล้วขอรับ!”

เสียงตะโกนอย่างตระหนกดังมาจากด้านนอกขณะที่พวกเขากำลังคุยกันอยู่ ก่อนที่ผู้คุมนักโทษเหงื่อโทรมกายจะผลุนผลันเข้ามาอย่างร้อนใจ

เอลสันนั่นเอง!

“แตกตื่นเรื่องอะไรกัน?” ฟลอเรียนตำหนิก่อนที่จะถาม “เกิดอะไรขึ้น?”

แอมโบรสเองก็ลุกขึ้นยืนแล้ว

เอลสันเหงื่อไหลท่วมไม่หยุดก่อนที่จะพูดตะกุกตะกัก “ฝะ.. ฝ่าพระบาท ท่านฟลอเรียน มะ.. มีผู้บุกรุกที่คุกพะยะค่ะ!”

“อะไรนะ?”

แอมโบรสและฟลอเรียนต่างก็ตะลึงเมื่อได้ยิน ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นตื่นเต้นและถามพร้อมกันว่า “แดร์ริลโผล่มาแล้วเหรอ?”

ทั้งเพื่อนและครอบครัวของแดร์ริลส่วนใหญ่โดนคุมขังอยู่ ดังนั้นถ้ามีใครจะมาบุกคุกก็ต้องเป็นแดร์ริล

เอลสันส่ายหน้าและตอบว่า “ไม่ครับ… เป็นสำนักจากจักรวาลโลก บู๊ตึ๊งและเส้าหลิน…”

ตึ๊งและเส้าหลิน…

ฟลอเรียนนิ่วหน้าและรีบพูดว่า “เร็วเข้า รีบเรียกกองทหารหลวงมาช่วย”

ฟลอเรียนรู้สึกตึงเครียดขณะที่พูดว่า “เวร พวกสำนักจากจักรวาลโลกพวกนี้กล้านัก กล้าดียังไงมาบุกรุก!”

แอมโบรสที่อยู่ข้าง ๆ เขาหัวเราะเบา ๆ ก่อนพูดช้า ๆ ว่า “ท่านฟลอเรียนไม่ต้องตระหนก สำนักพวกนี้ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลหรอก เราจะจัดการพวกเขาได้แค่คราวเดียว!”

แอมโบรสหยิบตราเครื่องหมายออกมาและส่งให้เอลสัน “เอาออกไปที่หอสัญญาณนอกเมืองแล้วก็ส่องตราเครื่องหมายออกไปรวมคนจากสำนักประกายแสงให้มาช่วยเรา”

ตำแหน่งของแอมโบรสในสำนักประกายแสงสูงขึ้นมากหลังจากที่เขากลายเป็นองค์ชาย ตอนนี้เขามีอำนาจที่จะเรียกคนจากสำนักประกายแสงทั้งหมดมาได้!